Ik schaam mij voor mijzelf

 Zaterdag 15 Oktober 2022

Zo moeilijk gedoe met vader. Over Facebook en vrienden. Hij verwacht zoveel van ‘vrienden’. 

Later heeft hij het over een ‘vriendinnetje’ van hem die hij eens in de stad ontmoet heeft. Hij beschouwt haar als zijn 3e kleindochter. Die heeft hij ook in zijn testament laten zetten. Zij is nu zo’n 22 jaar. Mijn broertje was het daar niet mee eens. Maar mij maakt het niets uit. Geld zegt mij niks. 

Al zou ik onterft worden. I don't care.

En hij zegt dat hij zo last van verlatingsangst heeft. En dat hij niet alleen kan zijn. 

 

En hij zegt tegen mij ‘Ja, jij zit hier ook wel. Maar met jou heb ik ook niks’ 'Ja, je bent mijn dochter en ik zorg voor jou'. 

Ach ja. 

Ik zit er geloof ik niet zo mee. Maar het is wel lullig. 

In de auto ga ik toch wel twijfelen. Zal alles nou een leugen zijn geweest ? Ook dat wij op vakantie zijn geweest en moesten lachen ? 

De eerste 19 jaar heb ik zonder doel geleefd. Misschien dacht ik niet eens aan een ander. Ik weet het niet meer. Ik schaam mij daarvoor.

 

Toen ik 19 was heeft mijn moeder een hersenbloeding gehad, en daardoor is mijn hele leven veranderd.

Van niks doen thuis (in het huishouding), nam ik buiten de boodschappen en het eten koken na, alles over qua huishouden. 

 

Mijn moeder was mijn prioriteit, én mijn broertje.

Later kwamen daar mijn opa en oma ook nog bij. Tot hun dood ben ik altijd met hun bezig geweest. Maar ook had ik mijn eigen leven hoor. Maar iedere dag was ik er voor hun.

 

Mijn broertje had later zijn eigen gezin toen hij ouder werd. 

Maar nu denk ik ook alleen nog maar aan mijzelf (en mijn neefje en nichtje) en is dat gemeen ? 

Mijn moeder is namelijk overleden vorig jaar. 💔 😭

Ik kan niet meer aan een ander denken, ik ben alleen maar aan het ‘overleven’

Ben ik dan egoïstisch geworden ?

En ik wil geen gemene dingen over andere mensen zeggen. (Nou ja, mensen die andere mensen pijn doen of dieren daar kan ik ook niet tegen) 

Is dit gemeen van mij ?

Ik weet het niet.

Ik heb ook maar 1 x een soort ‘vriendje’ gehad. Die wilde niet mee naar mijn familie. Hij wilde niet aanhoren wat ik vaak hoorde van 2 familie-leden.

Maar misschien verdiende ik die opmerkingen ook wel. 

Door mijn uiterlijk en/of mijn gedrag ?

Ik ben niet de knapste, letterlijk en figuurlijk.

Ik heb deze zomer een test voor autisme gehad. Is dát het ?

Heb ik gewoon nooit 'normaal' gereageerd ?

Maar ook heb ik een 'gewoon' leven gehad. Met mijn sport, en ik gaf zwemles aan kinderen (de kinderen waren altijd graag bij mij in de les), ik heb gewerkt in het ziekenhuis (ik werd gewaardeerd als collega). Ik had veel 'vrienden' op school.

De hele avond zat ik te piekeren hierover.

Zelfs tv kijken gaf geen afleiding genoeg.

6.30 in bed. En mijn hoofd is zo erg. Daarom ben ik ook nu pas op bed. 

Vanavond in de auto was ik wat emotioneel in mijzelf. En nu moet ik van binnen huilen.

 

Zondag bij vader. 

 

Ik wist niks te zeggen.

 

 

 

 

 

#NikaShakarimi

#MashaAmini

 

 

Liefs, Alish 💔

Klaaglogje, sorry (Wat ik steeds allemaal aan moet horen)

Hieronder triggerrrrrrrrrrrrrrrrrr 

Als je niet tegen gescheld kan 😭

Ik ga 's avonds even naar mijn vader. Maar ik kan niks tegen hem zeggen. Ik krijg altijd vreselijke antwoorden terug.

Hiertussen staan mijn antwoorden die ik (in mijzelf) denk. 

Oh, en bedenk: Hij is oorlogsslachtoffer. Dus, hij is ánders.

Donderdag 8 september 

Diep geslapen. Vreselijk gedroomd (op dit 16.20 moment weet ik het niet meer) 

Mijn katje ligt op mij. Ik moet straks douchen. En ook naar de winkel om mijn kaartjes op de post te doen. Vreselijk gekotst vannacht. Een invaller thuisbegeleiding geweest. Zij is zo druk.

Mijn hoofd is zo vreselijk 😢 

Naar de winkel geweest.

Ik vertel weer wat. Eindigt weer in de hemel en nog meer vreselijke dingen. Ik kan er echt niet meer tegen. Het is dat ik me ‘veilig’ voel hier. Maar anders kwam ik hier nooit meer 😢

Hoofdpijn.

Nu de #queen zo ziek is. Doet dat mij denken aan 25 juni 2003. Wij kregen een telefoontje van de zorginstelling van mijn oma. Ik zei tegen mijn moeder ‘Gaat ze dood ?’ ‘Ja’ zei ze. Het was de vreselijkste dag van mijn leven. Mijn oma was mij alles. 

En ook bij ons kwam de hele familie bij elkaar. Zelfs mijn broertje die niet tegen zulke dingen kan.

KLOOTZAK !

‘Ik heb niks met deze mensen’ zegt HIJ !

Maar hij blijft wel kijken naar het nieuws over de koningin

Vrijdag 

Ik zeg dat mijn broertjes schoonmoeder jarig is. Gezeik weer ‘En die bel ik niet op. Dat is een schreeuwlelijkerd’ 

1 ding bij Mac Donalds en ja hoor weer oorlog en de mensen in Rusland lachen zich kapot.

21.00 zo moe. Gewoon uitgeput. Zou het liefst gaan slapen.

Zondag 

‘s nachts steeds pijn in mijn benen.

Ook bij opstaan.

Dinsdag 

Op TikTok gezeten met mijn bril op. Op bed.

Daarna hoofdpijn en misselijk.

NEEEE ik vertel wat over TikTok over boeken lezen. Neeeeeeeee, moet ik niet doen.

Woensdag 

Bij mijn vader. 1 ding. En ja hoor. Fascisten enzo.

En nog 1 ding. 

Wat een klootzak !

Zaterdag 

Ik vertel over een boek. Eindigt weer in klootzakken en moordenaars. Maar dat bedoel ik niet.

Woensdag 

Sorry 😢 GVD weer Oekraïne dat Nederland weer mede de schuld heeft. 

HOU je BEK gewoon !

En JA hoor ! GAAT ie WEER !

Mijn vader kankert WEER op mij. Wat een klootzak ! Ik haat hem echt ! En ……… Hij geeft MIJ de schuld. Moet ik maar niet zeggen wat ik op televisie zie. Iedere documentaire die ik zie is NIET waar ! Ze vertellen ALTIJD onzin ! Hoezo ?! Dat zijn #journalisten ROTZAK !

Ik noem hem niet meer mijn vader. Het wordt maar pa.

Donderdag 

Ik ben nog geen 5 minuten binnen en hij gaat alweer. Boeven, geboefte en vrienden van Oekraïne.

Nee hè 😮‍💨 

Later. Hij heeft problemen met de belastingdienst.

Hij gelooft ook niet dat die mensen met de toeslagenfraude dat het niet hun schuld is. Hij zegt dat die mensen maar Nederlands moeten leren enzo ? 

En dat ze de wetten niet kennen. 

Ja, wie wel ?

Huh ?

Ik luister maar niet meer. En hij buldert door.

Dinsdag 27 september 

We hebben een vergadering van de VVE vanavond. Mijn vader scheld weer op Oekraïne, die klootzak !

Woensdag 28 september 

Gekanker over de prikgedoe. En ze mogen allemaal naar Oekraïne en worden doodgeschoten door de Russen. 

Uurtje later.

Ik vraag welke prik hij gehad had. 

Het gekanker gaat gewoon weer verder.

Godverdomme ! (Deze keer van mij)

Ik zeg weer wat. 

Ik word niet geloofd. Het is niet waar wat ik zeg. Over het Robinson Crusoë eiland. 

En weer godverdomme.

Zaterdag

Er is een programma over Cuba op tv. En hij zegt oa dat de mensen daar zo aardig zijn. Ja, hallo ! Mensen zijn hier ook aardig. Je moet gewoon zelf ook normaal doen. Ik kom ook meestal aardige mensen tegen. (Maar ja, ik zie ook niet zoveel mensen hè ?)

Ik probeer wat te zeggen. En ja hoor ! Het eindigt weer in Israël dat zij natuurlijk wapens sturen naar Oekraïne, en Amerika en Nederland.

Ik kan er niet meer tegen !

En ik vertel over dat de vrouwen in Afghanistan ook de straat opgaan.

Eindigt weer in Oekraïne. 😥

Maandag

Ik word GEK van hem 😭 ALTIJD hetzelfde ! Eindigt weer in Oekraïne Ik HAAT HEM ZO ECHT ! Hij zegt iets van vroeger. ‘En weet jij dat wel ?’ Ik zeg ‘Natuurlijk’ Hij ‘Ik weet niet of dat natuurlijk is !’ Ik moet vloeken 🤬 inwendig. En eindigt ook in dat de wereld zo’n zooi is. De wereld IS niet zo’n zooi als HIJ denkt. Mensen zijn onderling wel lief. Ik kan echt niet meer. 🤬 Mijn broertje zei ook al dat ik niet meer zo vaak naar hem toe moet gaan. Maar ik houd het thuis ook niet uit. 😭😢

En nu heb ik weer medelijden 😥 Hij heeft nu zoveel over vroeger verteld. (Hij is oorlogsslachtoffer) En nog veel meer. Ook wat allemaal geheim is. En ik ook nooit tegen mijn broertje mag vertellen. 

Maar het is wel zo dat wat hem is ‘aangedaan’ en hij dat nooit voor een ander ook wou. Zoals dat je iemand hebt bij wie je terecht kan. Ik kan ook niet bij iemand terecht. Ik heb ook niemand. 

En ik ben sinds mijn 19e #mantelzorger voor mijn moeder geweest. En mijn opa en oma. En mijn broertje niet te vergeten.

Ik kreeg een lieve reactie op Twitter terug.

Dank je ☺️ Ja, ik wil graag helpen. Maar weet ook niet hoe. En als ik wat zeg is het altijd ‘Daar weet jij niks van’

Dinsdag 

Weer ruzie met mijn vader ! Over mijn schuur. Vuile klootzak !

Hij ‘En ik wil ook niet met jou daarover praten’ 

Rotzak !

Ja hoor 🤬 Weer gegooi met hem. Over iets wat ik hier niet vertel. Is namelijk onzin. En HIJ ‘Ik praat daar met jou ook niet over !’ HOU JE BEK DAN !

En hij wil deze winter naar Oostenrijk 🇦🇹 met mijn broertje en zijn gezin. IK wil NIET mee. Maar dat durf ik niet te zeggen. Dat vertel ik dan wel als het vaststaat. Dat gezeik van hem en mijn schoonzusje wil ik niet aanhoren. 1 visite is mij al te veel. 😭🤬

Woensdag 

Zo vreselijk gedroomd.

Hij wil niet meer bij de VVE betrokken zijn. Vorige week was hij bij de vergadering.

Hij vindt het veel te onprofessioneel.

Daarom durf ik ook niet te autorijden. Door zulk soort mensen.

21.10

Mijn hoofd is nog steeds zo vreselijk.

Donderdag 

Amerika en fascisten komt weer voorbij.

GVD weer Oekraïne en fascisten.

Vrijdag 

Bij Mac Donalds. Ik vertel over het televisiegala over Marleen die vorige week overleden is. 

En ja hoor……..

De liefste mensen overlijden te vroeg en de asbakken blijven maar leven. 

IK kan ook niks zeggen.

En zij is overleden aan kanker. En ik heb vroeger altijd moeten aanhoren dat als je kanker krijgt dat dat jouw straf is.

 

Zaterdag.

Wij rijden in de auto. Weer gescheld. En ik reageer daarop door helemaal te schudden. Én ben je zenuwachtig ?' krijg ik dan weer te horen

Er is een nieuw meisje bij basketball. Zij is een donker meisje. Tot op heden heb ik nog nooit haar foto durven laten zien. Want dan gaat hij weer over 'zwarten en negers'.

Zondag 9 oktober

Ik vertel mijn vader over Iran. 

Reactie van hem:

Ik begrijp ze wel. Maar volgende week lopen ze weer achter iemand anders aan.

En eindigt weer in atoombommen.

Ik HAAT hem !

Donar, weer gevloek !

Telefoon gaat. Weer gevloek.

Zijn broer belt. Weer gevloek.

Ik ga naar huis.

 

Toch kijk ik iedere dag weer uit om daar heen te gaan. En als ik weer thuis ben en even zit ben ik het ook wel weer kwijt.

 

 

 

 #MashaAmini

 

Liefs, Alisha  💜

Wereld suicïde preventie dag

Vandaag is het 10 september wereld Suïcide preventie dag🌻💛🌻

Ik brand mijn kaars voor allen die er niet meer zijn, die wanhopig, eenzaam en pijnlijk alleen waren toen ze het leven hebben verlaten😢

Ik draag mijn lintje, voor jullie die het allen zo moeilijk hebben, voor hoop, zodat jullie gezien en gehoord moeten worden. Doorbreek de stilte en de taboe.

Praat ,luister ik zie je 🍀💛🍀

Van iemand:

Dit deed me denken aan deze tekst… tientallen eeuwen oud, en ik geef toe , niet letterlijk vertaald….

Als herten een rivier oversteken in groep doen ze dat in een rij, en elk hert rust zijn hoofd op het hert voor hen. Als het hert voorop het niet meer aan kan, laat hij zich naar achter zakken waardoor die zelf terug zijn hoofd even kan laten rusten op het hert achteraan. Zo wisselen ze elkaar af en bereiken ze samen de andere oever.

(Tekst op basis van van st Augustinus)

Laat ons elkaar dragen, verdragen en verder dragen, want een mens heeft anderen nodig.

 

Deze week was het 23 jaar geleden dat óók míjn opa is overleden aan suicïde. 

Op die mooie warme dag in september dat mijn opa zelfmoord pleegde zijn de donkere wolken in mijn leven gekomen.

Mijn opa is door zelfmoord overleden.

Ja, ik schrijf het maar hard.
Want waarom schrijf ik geen zelfdoding of suïcide ?
Omdat ik het niet zachter hoef te maken zoals het is.

Hij heeft zich gewoon dood gemaakt, nou ja niet gewoon.
Maar gewoon keihard. Niet minder rot maken.
Gewoon BAM.

Bij ieder overlijden van een geliefde van mij, brak mijn hart een stukje. En iedere keer een stukje meer.

Mijn hart is nooit meer geheeld. ❤️‍🔥

Het overlijden kwam iedere keer weer onverwacht. Een overlijden door ziekte, en sommige vrienden door suïcide ❤️‍🩹
Vrienden zonder gezicht. 🥲

Een goede vriendin die verdween nadat ik niet reageerde op een appje omdat ik op vakantie was. Zal het, of zal het niet ?
Schuldgevoelens, had ik maar wat van me laten horen. 

Erover praten kan ik niet. 
Gelukkig heb ik hulpverlening waar ik wel mee praten kan. 
Het verlies van een geliefde doet ontzettend zeer. Sommige heb je vrede mee. Maar dat doet niks aan het missen toe.

De mensen die ik verloren ben. Dichtbij en verder weg, blijven altijd in mijn hart. ❤️💜

 Vrienden zonder gezicht 💖

 

Liefs, Alisha 💜

Mijn opa RIP

Triggerrrrrrrrrrrrrrr

 

Vandaag is de dag dat ik 23 jaar geleden ziek werd. Niet dat ik precies op die dag ziek werd, maar het was wel de aanloop.
Nu moet ik natuurlijk wel bekennen dat ik al wel vanaf mijn 12-13e jaar al wat anders was. Eigenlijk al vanaf mijn 8e jaar. Toen had ik al een eigen fantasie-wereld om mij heen.

Maar op die mooie warme dag in september dat mijn opa zelfmoord pleegde zijn de donkere wolken in mijn leven gekomen.

Deze tekening heb ik in 2010 gemaakt. Toen was ik 11 jaar ziek.

Dit was een opdracht vanuit mijn opname toen bij beeldende therapie.

Dit gedicht heb ik voor hem geschreven.

Opa, waar ben je nu
 

Opa, waar ben je

Heb je het nu fijn ?

Opa, waar ben je,

Ik voel me zo klein.

Opa waar ben je,

Ik mis je zo.

Opa, waar ben je,

Is oma ook bij jou ?

Opa, waar ben je,

Ben je nu gelukkig ?

Opa, waar ben je,

Pas je een beetje op ons ?

Opa, waar ben je,

Ik weet niet hoe het verder moet.

Opa, waar ben je,

Help je ons vanwaar je bent ?

Opa, waar ben je,

Ik wou dat je hier was.

 

Mijn opa is door zelfmoord overleden.

Ja, ik schrijf het maar hard.
Want waarom schrijf ik geen zelfdoding of suicïde ?
Omdat ik het niet zachter hoef te maken zoals het is.

Hij heeft zich gewoon dood gemaakt, nou ja niet gewoon.
Maar gewoon keihard. Niet minder rot maken.
Gewoon BAM.


Ik heb daar ontzettend last van.

Hij is doodgegaan op een manier die ik de dag daarvoor nog tegen hem gezegd heb.
En nee, niet zomaar.
Wist ik veel dat hij het op die manier zou doen ?
Wist ik veel dat hij het zou doen.

Als ik alles terug kon draaien, graag.
Helaas


Dat kan niet.
En anders............

Had hij het ook wel gedaan.

En ik deed 'gewoon' maar een opmerking als antwoord op een oude tante van mij, ter bescherming van mijn oma.

De rest sla ik over.

Ik heb een 'trauma' atje hiervan opgelopen.
Ik denk er nog steeds veel aan. Al 23 jaar.

En nóg steeds heb ik mega problemen met deze situatie.

 

Mijn verpleegkundig specialist zei 2 weken geleden tegen mij dat ik zo last daarvan heb. Dat het helemaal in mij is gaan zitten. 

(Nee, zo zei zij dat niet. Maar zoiets.) 

Al 23 jaar zit ik hier mee. Niet dat ik me schuldig voel of zo.

Want ik had al snel toen het idee dat IK hem 'verlost' heb van zijn strijd.

Er zijn meerdere familieleden die kwaad op hem waren. Mijn moeder ook (nou ja, niet helemaal.) Maar omdat ik daarna gecrashed ben. Zo ziek geworden. Ik denk eerder dat ze het hem kwalijk nam.

Hij was depressief, ze hadden zijn antidepressiva van hem afgehaald. En de huisarts ging toen met vakantie. WIJ zeiden al, 'Dat moet je niet doen. Dan krijgt hij weer pijn in zijn buik.' 

Er is niet naar ons geluisterd.

Hij werd snel erg 'ziek'. 

Hij wilde het raam uitspringen. 

(Toevallig hadden mijn opa en oma 2 kamers in het zorgcentrum, en hun slaapkamer, daar was de vorige bewoner het raam uit gesprongen. Zo erg.)

Er waren gesprekken geweest met mijn moeder en haar broer en de baas van het huis. Die zei tegen hem dat hij dat niet moest doen. (Ik weet het niet precies meer hoe het ging)

Ik ging altijd zo'n 5x in de week naar mijn opa en oma toe. En de baas van het huis had tegen mijn moeder gezegd dat ik maar niet meer zo vaak moest komen. Ook hebben we mijn neefje niet meer meegenomen naar mijn opa. Gelukkig heb ik hier niet aan toe gegeven.

Mijn moeder ging op vakantie. En ze had hem laten beloven dat hij niks zou doen.

Helaas.

Ik was op maandag middag bij de fietsenmaker en zat op de schommel (ik werd er misselijk van 😅) te wachten tot mijn fiets weer klaar was. En ik kwam thuis en daar ging de telefoon. 

Het zorgcentrum, of ik wel met mijn opa mee kon naar het ziekenhuis omdat hij zo'n buikpijn had. Natuurlijk deed ik dat. Ik ging heel vaak met hem mee.

Hij had die vrijdag daarvoor onderzoeken gehad in het ziekenhuis omdat hij aldoor zo'n pijn had. Wij (als familie waren niet mee geweest. Normaal wel, maar deze keer ging er iemand van het huis mee.)

Wij gingen met de taxi. Achteraf hebben zij gezegd dat hij met de ambulance had moeten gaan.

Maar in het ziekenhuis UMCG (Of heette dat toen nog AZG ?) konden zij de uitslagen niet vinden. 

Toen heeft de arts besloten dat hij zijn antidepressiva weer terug zou krijgen. Tryptizol
(Amitriptyline). Wij hadden de taxi besteld en ik ben gaan rennen naar de apotheek die toen nog daar tegenover zat. In het ziekenhuis kreeg ik een stop-hoestje van hem. Dat was heel gezellig. Hij probeerde op te staan, en viel toen bijna omdat hij in een rolstoel zat. Dat was zo'n fijne herinnering. 💖 En we zijn weer naar huis gegaan.

Daar had ik tegen hem gezegd dat ik waarschijnlijk 's avonds niet weer kwam omdat ik 's middags al geweest was. Maar natuurlijk ben ik 's avonds wel geweest.

Ik ging op maandagavond altijd met mijn moeder naar mijn tante die ook daar woonde. En later namen mijn moeder en ik haar altijd mee naar mijn opa en oma.

Dat was mijn oma's zuster.

Ik nam afscheid. Ik zei nog tegen hem dat er op donderdag line-dancing was en dat hij daar maar naartoe moest gaan. Hij zei nog van 'Dat weet ik niet.'

En toen bracht ik haar terug naar haar kamer, ik ging ging naar buiten. Sjit, ik zag dat ik zijn wasgoed (zijn onderbroeken) nog in mijn fietstas had zitten. Ik keek nog even naar boven. Maar de gordijnen waren al dicht.

Ik kwam thuis en legde zijn wasgoed op mijn aanrecht. Op dát zelfde moment kwam er in mijn hoofd 'zelfmoord'. En normaal gesproken zou ik (door mijn OCS/dwang) de wasgoed weer even van het aanrecht halen en opnieuw neerleggen. Dat heb ik niet gedaan.

Over de volgende dag zeg ik even niks. En ook niet hoe hij het gedaan heeft.

 

Mijn opa was een van mijn 'beste' vrienden. 💖

 

Wat ook lastig is. Er zijn maar 2 mensen die weten wat er tussen mij en mijn opa is voorgevallen die avond daarvoor. Ik heb mijn moeder verteld dat zij het tegen mijn oom en zijn vrouw moest vertellen. Zij heeft tegen mij gezegd dat zij dat verteld heeft en dat zij daar niet mee zaten. Dat het goed was. Maar tot op heden hebben zij hier nooit met mij over gehad. En ik denk ook eerlijk gezegd dat zij dat niet weten. 

De andere die dat wist, was een van mijn beste vriendinnen. Beide hebben dat meegenomen in hun graf. Ik durf er met anderen niet over te praten. Ook mijn andere 2 vriendinnen niet. Zij weten niet eens hoe mijn opa is overleden. Zij hebben er nooit naar gevraagd.

Dit is het eerst maar even. Ik heb tot op 2 weken geleden nog nooit zoveel hierover verteld.

En dan is er ook nog niemand tegen wie ik het even kan zeggen. Ik vertelde het altijd tegen mijn moeder. Zij herinnerde zich dat nooit dat het op die dag was. Maar zij is er niet meer.

Liefs, Alish 💜

Mijn verjaardag dit jaar, en buitenangst

Een maandje geleden was ik jarig. 🙋

Normaal ga ik altijd 's avonds naar mijn broertje met mijn ouders. Ik vier namelijk al heel lang mijn verjaardag niet meer. En nu was de 2e verjaardag zonder mijn moeder. Mijn broertje was met zijn gezin op vakantie. Dus dat ging niet door.

Het liefste had ik het as van mijn moeder willen verstrooien op deze dag. Zo is ook mijn oma's as op mijn verjaardag in het graf van mijn opa bij gezet.

Nu had ik besloten om naar de begraafplaats te gaan. Vroeger ging ik altijd met mijn moeder naar de begraafplaats op bepaalde dagen. Soms namen wij een gebakje mee. Ook ging ik wel eens vroeger van mijn werk weg. Of als ik om 7.00 u had moeten beginnen was ik eerder vrij. Namelijk om half 4.

Dan ging ik op het bankje zitten, op mijn game-boy spelen. Of in het gras liggen (in de zomer) en een boekje lezen. En veel praten met mijn opa en oma. Het was de enige plek waar ik me altijd 'rustig' voelde. Het was fijn daar. Ook had ik graag na mijn overlijden bij hun in het graf gewild. Dat heb ik altijd gewild. Dan ben ik weer 'thuis'.

Ik heb het vorig jaar aan mijn oom gevraagd, maar hij zei dat hij erover moest nadenken.

Hoezo ? We hebben het er al vaker over gehad. En ik weet zeker dat mijn opa en oma het goed zouden vinden. Ik was daar zo'n 5 x per week. En als ik vakantie had nog vaker.

Later, toen ik niet meer alleen durfde gingen wij altijd met mijn ouders. En daarna in het thee-huisje wat drinken en wat lekkers eten.

Dus ik wilde graag naar de begraafplaats op mijn verjaardag.

Aangezien ik dat niet aan mijn vader hoef te vragen heb ik het mijn oom gevraagd. En hij wilde wel mee.

Het was mooi weer. ik had wat geld meegenomen om naar het thee-huisje te gaan. Maar we zijn daar maar gebleven. Ik durfde het ook niet voor te stellen. 

In de auto hoorde ik van hem dat hij bij mijn vader geweest was. (Dat had ik al gehoord) En dat mijn vader hem had verteld dat mijn moeder verstrooid was bij het crematorium. Huh ?

Ik weet nergens van. Ik weet wel dat het een tijdje terug de bedoeling was (en NIET bij het crematorium, maar op de begraafplaats) maar door ruzies tussen mijn broertje en mijn schoonzus is het niet doorgegaan. Ik vertel hier later nog wel over.

Nu kan ik me voorstellen dat het crematorium met mijn vader gebeld heeft en dat mijn vader de opdracht heeft gegeven. Maar DIT was NIET de bedoeling. En IK durf er niet met mijn vader over te spreken.

Maar ja, ik heb een kaarsje aangestoken. En er stond een nieuw tuin-kaboutertje. (mijn oma was gek op haar tuin-kaboutertjes. (Toen zij nog thuis woonden stond de tuin vol. En 's avonds haalde zij ze altijd naar binnen. er was namelijk vroeger (bij de 5-uur show, heel lang geleden 😀) eens bij iemand een kabouter verdwenen en toen kregen die mensen van heel veel plekken een kaartje dat de kabouter hier op vakantie was. 😂

Wij hebben een hele tijd op een bankje gezeten. 

Het was mijn 4e of 5e keer buiten deze zomer. Ik kom niet veel buiten. Ja, iedere dag wel even. 5 minuten, om naar mijn vader te fietsen. Ook ga ik wel eens naar de winkel (paar minuten van mijn huis) en ik fiets in mijn eentje naar de GGZ. Als ik ergens anders heen moet gaat er iemand met mij mee. Mijn thuisbegeleiding of mijn vader. En toen ik voor mijn autisme-onderzoek naar een andere locatie van de GGZ moest, gingen wij met de auto. (Daar durfde ik niet met de fiets heen)

Maar buiten zitten, of ergens heen, dát doe ik niet meer. Ik heb 1x met mijn vader gefietst buiten. Vorig jaar gingen wij zo'n 5x per week. Maar dat lukt mij niet meer. Wandelen ook niet. Dus het was goed voor mij om even buiten te zijn.

Vroeger zat ik altijd buiten of ik ging naar het zwembad. Zelfs toen ik verrotte depressief was ging ik nog naar het zwembad. Wel met de deel-taxi omdat ik niet meer met de fiets durfde.

 

Tja.

Hieronder nog wat mooie foto's van de begraafplaats.

Liefde, Vrede en Vrijheid

Nooit meer.....

maar altijd in ons hart

Deze tekst had ik geschreven

Dit was het weer.

Liefs, Alisha 🙋

Mijn hulpverleners zijn weer terug met vakantie.

Zoals gezegd zijn mijn hulpverleners weer terug van vakantie.

Mijn thuisbegeleiding is 1 weekje weggeweest. 

Mijn huishoudelijke hulp was met vakantie, maar ik kreeg een invaller. Deze was echt goed. 

Hij was in 3 kwartier klaar waar mijn andere 2 uur over doet. Maar hij heeft dan wel niet de afwastafel gedaan, maar wel gedweild. En dat was voor het laatst vorige zomer geloof ik.

Op 22 juli ben ik voor het laatst bij mijn spv geweest.

Ik had deze zomer nieuwe sandalen gekocht van Zalando. Maar deze liepen niet lekker. Ze waren wel hardstikke mooi. En ik had nieuwe gezien op Zalando. Ik koop namelijk alles online, want ik durf niet naar de stad. Behalve mijn boodschappen. Maar dat komt ook omdat de Albert Heijn hier dichtbij zit.

En deze nieuwe hadden lampjes. Ik wilde al jaren schoenen met lampjes, maar ik was bang dat ze kinderachtig waren. Maar mijn spv zei ook tegen mij 'Gewoon doen.' Dus ik heb ze toch maar gekocht. En ze zijn zo cool 😍

Dus ik liet haar ze zien, maar de lampjes deden het niet. Terwijl ik na het gesprek de trap af naar beneden liep gingen ze aan. Dat was zo cool.

 

 Dus ik heb haar gelijk nog even gemaild.

Hoi, ik liep naar beneden en mijn lampjes doen het wel 🤣

En ze reageerde ook nog terug.  

Gelukkig! 🥳

Vorige week was mijn verpleegkundig specialist er weer. Ik had haar een mailtje gestuurd. Maar daar kreeg ik geen antwoord op. Ik denk dat ze niet had begrepen dat het een 'noodkreet' van mij was. 

Ik vraag namelijk al 3 jaar om nieuwe antidepressiva, maar het is nooit de goede tijd ervoor. En de Tranxene die ik krijg, doet ook helemaal niks. Nu gebruik ik ook maar 10 mg, soms deed ik 20 mg. Maar het doet helemaal niks.

Dus ik wil nu eindelijk wel eens nieuwe medicijnen. Ook vraag ik al sinds 2010 om ECT. Ik heb al zoveel ad's gehad. Maar nog niet van alle soorten zei ze laatst. En er is in het UMCG, het UCP (Universitair Centrum Psychiatrie) een behandeling met esketamine. Ook daar heb ik naar geinformeerd. Komt natuurlijk ook omdat ik niet meer zoveel vertrouwen heb in ad.

Maar als mijn thuisbegeleiding er niet is, dan gebeurd er ook niks. Ik was niet. Ik kan alleen de was in de wasmachine doen, maar niet ophangen. Dat doen wij altijd samen. Nou ja, zij staat erbij en ik hang het op. Ook van de waslijn eraf halen lukt mij niet. Ik heb teveel dwang. 

Afwassen doe ik ook niet. ik heb wel therapie gehad hiervoor. Maar het lukt mij niet. En zij komt 2 x in de week 1.5 uur. Ik had per x 2 uur. Maar dat is eraf gegaan omdat ik nu ook begeleiding heb met boodschappen doen, om de week.

En afwassen doen we (ongeveer ?) 1 x per 3 a 4 weken. Ik gebruik altijd dezelfde bordjes en kopjes en bestek. Misschien vies, maar ja. Het is niet anders.

Eten maken kan ik ook niet. Mijn aanrecht ligt helemaal vol. En mijn kookfornuis ook. Ook al lag het niet vol, koken lukt mij toch niet. Soms doe ik wat in de magnetron of de oven. Maar aangezien ik vrijwel niks lust qua 'goed' eten, krijg ik ook geen vitamines etc binnen.

Eigenlijk doe ik niet veel thuis. Overdag lig ik op bed als ik niet ergens heen moet. Ik probeer zoveel mogelijk te slapen. Ik wil niet bestaan overdag. Ik word zenuwachtig overdag.

Zelfs als ik tv kijk, en het is overdag (in dat programma), of ze zitten ergens op een stoel, dan word ik zenuwachtig.

Mijn dag begint pas als ik tussen 16.60 en 17.30 naar mijn vader ga. Hij woont een paar straten hier vandaan. Dus dat lukt mij wel. Wel met stress, maar ja. Soms moet ik naar de brievenbus, die is rechtsaf, richting de Albert Heijn. En daar word ik dan ook weer zenuwachtig van. Het is maar zo'n 200 meter ? Maar toch.

Buiten kom ik verder niet. Ik zit vrijwel de hele zomer binnen. Ik ben ook 2 x naar buiten geweest, daar vertel ik in een ander logje wel over.

Ook zit mijn oor al 1,5 maand weer dicht.  Maar ja, ik durf niet naar de huisarts te gaan. Want dan moet er iemand mee. En mijn vader heeft mij de laatste tijd al zo vaak ergens heengebracht.

Gelukkig is mijn spv er vanmorgen weer. (Het is nu 00.30 u) Dus ik zal haar even een mailtje sturen. 

Afgelopen vrijdag heb ik gebeld met het FACT. Het was de 2e x dat ik (sinds 2016 ?) belde. Ik doe dat nooit. Ik bel niet. Maar het gaat zo k@ dat ik het niet meer aankon. De hele zomer gaat het al rotter dan 'normaal'. Een vorige spv'er van mij kreeg ik aan de lijn. Maar ja, zij kan ook niks doen. Zij dacht ook dat ik misschien last van de warmte had. Maar ik weet het niet. Op bed had ik gewoon nog steeds mijn dekbed over mij heen. Ik heb een verzwaringsdeken. En vorige week was het 23 C in huis en moest ik een trui aan omdat ik het koud had.

Vrijdag heb ik weer een afspraak met mijn spv en de verpleegkundig specialist. En de week erna weer een evaluatie.

Bij mijn vader ga ik op FaceBook en mijn mail checken. Ik ga mijn post bekijken (die neem ik altijd mee) En ik ga lezen in een boek. Thuis lukt het lezen mij niet. Dus doe ik het bij mijn vader. Dan word ik wat rustiger (relaxer). Ik eet een peertje en een klein slaatje. Ik drink cola. Ik word daar rustig van. Tegen 20.00 u ga ik ongeveer weer naar huis. Thuis kleed ik mij om, doe mijn lampjes aan. Ja, ik heb het hele jaar door kerstlampjes aan. Ik heb zelfs mijn kerstboompje nog staan. 😅

Dan ga ik het nieuws kijken. Daarna op Instagram. En dan kijk ik altijd Law and Order Special Victims Unit. En dan neem ik ook mijn eten. Dus ik eet meestal tussen 20.30 en 22.00 u.

En dan ga ik mijn programma's kijken. Ik kijk vaak dezelfde programma's. Ik weet toch nooit meer hoe het afgelopen was. En ik vind het fijn om dezelfde programma's (series, films) te kijken. Hoe vaak ik wel niet Het kleine huis op de prairie gezien heb, of 

Dr. Quinn, Medicine Woman. 

 

En tegenwoordig kijk ik naar die 'zomer' films op RTL 8. Van die 'liefdes'films 💓

Ik heb daar helemaal niks mee, maar ik vind de verhalen altijd leuk. Van die 'stoere' kerels (die ontzettend knap zijn) en dan gaan ze in de wildernis, of zo. En dan een 'vrouw' die altijd middellang haar heeft, en meestal los. En ze zien er allemaal hetzelfde uit. En dan komen ze bij elkaar. En dan is er 1 misvatting. Dan gaan ze uit elkaar. En dan komen ze weer bij elkaar.

Ik vind de natuur altijd leuk en een mooie omgeving. Vorige week was er een film over een boot. Oh jee, ik werd er gewoon bijna beroerd van. De beelden gingen op en neer. 😅

 

Ik hou van die mooie blauwe zee. Ik ben met mijn vader 2 x in Mexico geweest. En daar hadden we ook zo'n mooie zee. 🏖

Echt cool. 💙

 

Nou dit was het eerst weer.

 

Groetjes, Alisha-Kay 💜

2Doc Dertien Dagen, Het sterven van Floor Haak

Wat een mooie documentaire was er gisteravond op tv.

bnnvara

 28 juli 2022

'Tevreden overleden' wil Floor Haak (86) op zijn rouwkaart. Hij stopt met eten en drinken en beleeft samen met zijn zoons, die bij hem intrekken, de laatste dertien dagen van zijn leven.

Aan het eind van zijn leven was de hele familie bij elkaar. Ze waren rond zijn bed.

Samen aan het zingen het nummer 'Hallelujah'

Dat was zo mooi om te zien. Dat was zo indrukwekkend. 💖

Hieronder, op de link, kun je de video zien.

2Doc Dertien Dagen

Wat een mooie dood (om te zien) In het bijzijn van zijn kinderen en kleinkinderen. Het doet me wat. 💜 

Toen de zoon bij zijn vader aan het bed stond en uitbrak in huilen, brak ik ook bijna. 

Mijn moeder haar vriendin is ook gestopt met eten en drinken. Mijn moeder heeft het vaak met haar over de dood gehad.
Mijn moeder hoorde pas later van haar overlijden. Ze was zo verdrietig 😢

Ik ben ook bij het overlijden van mijn oma geweest. Ik heb veel bij haar in bed gelegen. Uiteindelijk zat op de stoel en hoorde opeens haar ademhaling anders gaan. Ik keek mijn tante aan en we zijn naar haar gelopen.
Mijn moeder was net de kamer uit en ik riep haar terug. We hebben haar vast gehouden en zo is ze in het bijzijn van ons drieën overleden.

Het was het vreselijkste wat ik ooit had meegemaakt, maar ook het mooiste. Dat was 25 juni 2003. 💜

Liefs, Alisha 💜