Mijn ouders zijn met vakantie, en wat nu ?

Jee, zijn mijn ouders weer eens met vakantie en ben ik niet mee.

Niet dat ik altijd meega hoor. Meestal blijf ik thuis. Nou ja, niet dat ik bij ze woon.
Ik woon dan wel op 'mezelf'. Of, grin,

ik wordt 'geacht' op mezelf te wonen.

Hihi, ik ben iedere dag bij ze.

Ik vind het leuk, ik vind het fijn, want...............
Ik kan niet tegen alleen zijn.

Maja, vroeger toen ik nog niet ziek was, vond ik het heerlijk als ze op vakantie waren. Lekker rustig en vooral geen zorgen om mijn moeder. Ook toen ik nog thuis woonde.

Dan deden mijn broertje en ik alles zelf. Heerlijk was dat. Lekker gezellig en we redden het goed saam.

Nu is het anders.

Ik woon op 'mezelf'.
En ik red het niet meer alleen.

Op het moment dat ze weg zijn voel ik me alleen. Ik kan het niet uitleggen, want het zit maar raar in elkaar.
Ja, ik ook natuurlijk.

Zelfs al zijn ze in Nederland, toch voel ik me alleen.
Al zijn ze maar op zo'n 50 km afstand, toch voel ik me dan 'raar'.

Nu zijn ze 2 weken weg, gelukkig geen 4 weken, brrr.

* 1 1/2 week later

Nu ben ik bijna 2 weken verder en komen ze overmorgen terug. Ik was begonnen met dit log maar kon hem niet verder schrijven. Het kwam te dicht bij.

Ik had op zaterdag (toen ze weg gingen) al binnen een half uur een rotgevoel. Ik voelde me toen al alleen :D #weird

Ik voelde me zo alleen en eenzaam

 

Ik ben naar een winkel gegaan, even reclame, de 'Jumbo'. Een winkel iets verderop waar ik niet vaak heenga.
Ik voelde me sterk.
Ik ging eten kopen. En vlees en kip (helaas is het de (schaam) plofkip geworden). Ik kon geen andere kip vinden.
Ik heb allerlei cake-meel en cupcake-meel etc gekocht. Want ik was van plan om veel te gaan bakken.
Een paar jaar geleden had ik dat als nieuwe hobby. Ik maakt vrijwel iedere vrijdag wat. En op zaterdag als ik en mijn pa dan met mijn oom en nicht naar basketball gingen vertelde ik dat altijd aan mijn nichtje.
Grin, ze zei: 'Jij bakt ook vaak wat !'

Dus dat was ik ook weer van plan.

Voor mijn vaders verjaardag (hij was op zaterdag jarig) had ik ook koekjes gebakken, ze waren lekker. De helft was mislukt, maar de andere helft was goed gelukt.

Dit waren ze niet hoor.

Een nieuwe CIZ indicatie

Mijn CIZ indicatie verloopt in september 2014.

Aan de afgesproken hulp is nooit voldaan.

 

Ten eerste sta ik sinds 2009 al op de wachtlijst voor beschermd wonen. Nu wil ik eerst liever nog niet omdat ik wil proberen beter te worden.

Of in ieder geval (want beter worden zit er waarschijnlijk niet meer in) zover te komen dat ik met mijn beperkingen om kan gaan en toch alleen kan blijven wonen.

Op dit moment gaat het alleen wonen 'eigenlijk' niet.

 

Iedere dag ben ik bij mijn ouders om te eten en 'veiligheid' te voelen.

Verder ga ik buiten mijn familie 'vrijwel' met niemand om.

 

En zowiezo is het op dit moment zo dat als mijn ouders en niet meer zijn ik dan écht niet meer alleen kan wonen.

 

Ze zijn nu op vakantie en ik werd na 1/2 uur al 'gek' van de stress.

Dat wordt een ander log.

 

Vanuit mijn opname 2009-2010 zijn er meerdere opties voor hulp aangegeven die ik dus nooit ontvangen heb.

 

Zo was het de bedoeling dat ik én thuiszorg zou krijgen én hulp bij mijn leven thuis.

Nu krijg ik dan wel begeleiding thuis, maar dat stelt niet veel voor.

 

Mijn huis is nog steeds een zootje. Opruimen lukt ons niet.

Dus daar heb ik hulp bij nodig.

 

Eten is een probleem, het eten koken lukt me niet (ja, 2x per jaar ongeveer ?).

Iets in de magnetron doen lukt me 'soms' nog wel. Alleen dat worden dan simpele albert-heijn maaltijdjes waar ik ook de helft niet van opeet.

En meestal blijft het zo lang in de koelkast liggen dat het al niet goed meer is als ik eraan 'denk'.

Net zoals fruit.

 

 

 

Dus als mijn ouders, eh mijn vader dus, niet voor mijn eten zorgt, dan eet ik alleen nog maar brood. Of chips enzo.

Dat is namelijk makkelijk, je trekt namelijk gewoon een zak open en ik lust het ook nog.

 

Zo ook mijn administratie. Vanuit mijn opname was het de bedoeling dat er hulp zou komen met het eten dus, én de 't' / huishouding, en de administratie.

Nu moet mijn vader dat (na 4 jaar verder zijn) nog steeds doen.

 

En dat is hem veel te veel.

Mijn moeder heeft NAH, en heeft 24 uur per dag hulp nodig.

Óf mijn pa, óf ik zijn dan bij haar.

 

1 uurtje per dag ongeveer kan mijn vader even wat voor zich alleen doen.

 

Maar ja, dat is het ander blog http://kaylah-leven-met-een-moeder-met-nah.blogspot.nl/

 

In dit weblog gaat het over mij.

 

Ook zou ik dagbesteding krijgen, tja dat is ook misgelopen. Ik kon het daar niet volhouden.

En structuur in mijn leven ?

Is er niet.

 

Mijn indicatie was gebaseerd op het wonen in een 'instelling'.

Maar ik kon dezelfde hulp krijgen als ik nog thuis zou wonen.

Daar heb ik overleg over gehad met het CIZ.

 

Zou het niet handig zijn als ik een beetje hulp bij deze dingen kon krijgen ?

Op deze manier blijf ik in de chronische psychiatrie.

Of dood.

(maar dat is een ander log)

 

Mijn huidige indicatie kreeg ik binnen.

 

Iedereen maakt wel eens wat mee

*tekst van internet

 

Ieder van ons maakt op een gegeven moment wel eens harde tijden mee.

Het leven is niet gemakkelijk.

Maar bedenk het volgende: wist je dat de mensen die het sterkste zijn meestal de gevoeligste zijn?

Dat zij die het meeste vriendelijkheid en zachtheid betonen de eerste zijn die mishandeld worden?

Wist je dat zij die altijd klaar staan voor anderen meestal degenen zijn die het meeste hulp kunnen gebruiken?

Wist je dat de moeilijkste woorden om uit te spreken zijn “ik hou van je”, “het spijt me” en “help me”? Soms moet je achter de glimlach van iemand kunnen kijken om te zien hoeveel pijn hij/zij lijdt.

 

 

Alisha

Neem me serieus alsjeblieeeeeeeef

Ja, soms moet ik ff klagen.

Want ik word er soms zó gek van dat ik niet serieus genomen wordt.
En dit log gaat alleen maar over mijn struggle met mijn thuiszorg mevrouw.
Ten eerste is ze wel aardig hoor. En ze doet haar best zeggen ze bij de GGZ.

Maar het werkt niet tussen ons. En waarom weet ik niet.

Het was de bedoeling uit mijn opname van 2009-2010, dat ik 6 uur per week thuiszorg zou krijgen.
Eerst 3 uur begeleiding en 3 uur gewone thuiszorg.

In mijn opname is de verpleging een paar keer met mij mee naar huis geweest op helpen op te ruimen. Mijn pb'er zei tegen mij toen ze met me mee naar huis ging voor de eerste keer 'Ach, Alisha, ik ben wel wat gewend hoor !'
En ze kwam bij mij binnen, keek naar voren.... keek naar achteren, en zei 'Ach, Alishaaaaaaaaaa'.
WAAAAH, vreselijk, ik schaam me nog. #bloos

Dus is er toen thuiszorg geregeld voor als ik met ontslag ging.
Als alles op orde was, (ik heb namelijk een flinke rotzooi in huis), dus opruimen totdat mijn huis redelijk opgeruimd was, dan was de bedoeling dat ik alleen maar 'gewoon' thuiszorg zou krijgen.

Maar nu moet ik ook zeggen dat ik zo'n 1,5 jaar op de wachtlijst heb gestaan voor PZT (psychiatrische zorg thuis). Alleen toen ik aan de beurt was bestond het niet meer.

Ook zou de thuiszorg mijn administratie overnemen omdat mijn vader dit deed, en het hem ook allemaal te veel werd.
Tot op heden moet mijn vader de administratie nog steeds doen. We zijn dus alweer 4 jaar verder.
Ikzelf doe de betalingen wel. En probeer de papieren naar mijn vader te brengen.
Daar zit soms maanden tussen moet ik eerlijk zeggen.

En waarom ?
Nou mijn brieven en papieren die ik krijg verdwijnen tussen de grote stapel. En niet 1, maar meerdere.
Ik heb diverse stapels en dozen waar ik alles in neerpleur.
Ik weet ook niet waarom. Ik krijg een brief binnen en dan weet ik niet waar ik het neer moet leggen.
En mijn salontafel (ok álle tafels, aanrecht etc.) ligt helemaal vol.
Álles ligt vol. Overal ligt wel wat. En ligt het niet op tafel, aanrecht (ik kan niet eens koken want het fornuis ligt ook vol) (ach koken, doe ik toch niet), stoel, dan ligt het wel op de grond. Of weer in een doos.

Ik weet trouwens al niet eens meer waarom ik dit opschreef. Ik ben de draad nu alweer kwijt.
****te veel stress gehad vandaag met de thuiszorg****

Oh ja, administratie.

Maar goed, geen wonder dat mijn pa dit nog steeds voor mij moet doen.
Ik en de thuiszorg komen er niet aan toe.

- aanrecht een beetje opgeruimder ? 's avonds alweer vol.
(als ik geluk heb pas de volgende dag)

Ik kan wel uren schrijven over mijn irritatie maar zal het klein houden.
Ik zit in indicatie 7, tenminste tot september. In september vervalt mijn indicatie. Dus ik zit te wachten op een nieuwe.
En ik krijg steeds te horen dat de indicatie bij iedereen minder wordt. Ehm, heb ik daar wat mee te maken ? Nee dus. En dat wordt me om de week weer verteld.
Sorry, dat heb ik 1 x gehoord en dat is genoeg.
Bovendien gaat het toch om mezelf ? Ik heb toch niks met een ander ?

En waarom moet ik een paar x per maand uitleggen waarom ik moeite heb met boodschappen doen ?
Waarom moet ik een paar keer per maand uitleggen dat ik moeite heb met mijn huishouden ?
Waarom moet ik steeds maar weer vertellen dat ik mijn was wel doe. Maar vrijwel alleen als zij er is ? Dat ik het alleen niet kan, of wel kán, maar dat het niet lúkt.
Dat ik 1 of 2 van de 3 keer de was in de wasmachine doe, het er 2of 3 dagen in de wasmachine blijft liggen ?
Dat ik niet afwas alleen ? Dat ik tussendoor niet stofzuig ? Ja, 1x per 2 of 3 maanden ?
Dat ik .............. vul maar in.

Vandaag bijv. was ik wat aan het schoonmaken. In plaats van dat ze me mee gaat helpen gaat ze op de bak zitten.
Maar oke, ze zegt ook altijd dat ze er eigenlijk alléén maar is om op de bank te zitten met de handen op de rug. Eígenlijk.
Ze helpt wel mee hoor, met afwassen en stofzuigen.

Maar ik had op een gegeven moment nog maar een kwartier en ik was al helemaal overspannen. Ik wilde dus ophouden. Maar ik was dus de spullen weer terug aan het zetten en liep naar de keuken en ........... ik snapte het niet meer.
Ik raakte in de stress, ik ging schelden op mezelf, en ik raakte buiten zinnen, ik ging dingen stuk gooien, naar buiten gooien, dikke troep, dingen kapot. Liep naar bed, ik op bed liggen. Oh bah.
En nee, heeft ze niks van gemerkt.

'Het ging toch goed ?' 'Je hebt wel weer wat gedaan'. 'Wel goed van je.'

Jeetje, bagatelliseer het maar weer.

Hoezo ging het goed ?

Waarom word ik nou niet serieus genomen ?

Ik vind Justin Bieber leuk, nou en ?

Ja, ik geef het gewoon toe. Ik vind Justin Bieber leuk.

'Gewoon' leuk.

Hij is gewoon een cutie. Hij ziet er leuk uit en zijn muziek vind ik ook helemaal geweldig.
En wat is daar mis mee ?
Omdat ik al 'oud' ben ?

Waarom begin ik dit log ?
Nou gewoon omdat ik al meerder malen heb gehoord dat dat niet 'normaal' is.
Ten eerste:

Justin Bieber is al helemaal niet meer 'in'.
Hij staat niet goed bekend bij het 'gewone' publiek.

En wat weten ze nou van hem ?
Nou ja, ik ook niet veel. Maar zij alleen maar de negatieve dingen uit de publiciteit van het afgelopen half jaar.
En dat ik dan ook het eerste wat ik te horen krijg.
Waar zeuren ze over ?
Ze kennen hem helemaal niet. En natuurlijk heeft hij fouten gemaakt, Nou en ?
Iedereen toch ?

Maar goed, als tweede krijg ik steeds te horen dat hij nog een jonkie is. En dan krijg ik dat gezeur van: Heb je de CD's ook etc ?
En dan ben ik zo enthousiast dat ik zeg: 'Ja, ik heb zelfs een dekbed met Justin'.

 

En dan wordt ik weer uitgelachen.