Pfff, een beetje verward

Sorry, 'k moet even klagen.

Het is me allemaal een beetje teveel. Verandering van team. Nu naar het MBT team dus bij de GGZ.
Ik heb iedere week wel een gesprek, met de een of ander.

Nu had ik eigenlijk ook al iedere week een gesprek met mijn eigen SPV'er. En in de tijd dat we nog een psychiater hadden ook iedere 3 weken een gesprek met de psychiater. Tenminste als ze niet ziek was. Ze is erg lang ziek geweest vorig jaar en dat vond ik erg vervelend.

Gelukkig kon ik wél iedere week (of soms even een weekje ertussen) naar mijn spv'er.

Toen opeens in april dit nieuw team opdak (huh ?) **** welk woord ? ****

Nou ja, er werd een nieuw team gemaakt voor mensen met een persoonlijkheidsstoornis. En ze dachten wel dat ik daar ook bij hoorde.
Gebaseerd op het mentaliseren. Dat leg ik hier maar even niet uit. Want ik weet het zelf ook nog niet zo goed.

Ik zal er in mijn volgend blog-post over ingaan.
(Ik heb mijn mapje met de uitleg in de folder al voor me liggen)

Ik heb nu vanaf juli gesprekken met het MBT-team gehad.

Een intake of kennismaking met mijn nieuwe psycholoog met mijn ambulante verpleegkundige.
Gesprekken met de nieuwe verpleegkundige. (manspersoon)
Gesprekken met de nieuwe psycholoog. (vrouw)
Gesprekken met de psychiater. (vrouw)

Ik schrijf er even bij of het een man of vrouw is. Ik vind het moeilijk om gesprekken met een man aan te gaan. Dat heb ik ze ook verteld. Ik ben een beetje bang voor mannen.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat hij een erg leuke vriendelijke kerel is. Hij is echt te vertrouwen en ik durf best veel te vertellen.

En gelukkig mocht ik bij mijn eigen spv'er ook blijven.

Ik had gezegd dat ik niet overging naar het nieuwe team als ik niet bij mijn eigen spv'er kon blijven.
Zij heeft ervoor gezorgd (of misschien hebben we dan samen gedaan) dat ik weer in een rustiger vaarwater kwam.
Nu heeft de psychiater daar ook aan bijgedragen door er áltijd weer voor me te zijn.
Áltijd naar mij te luisteren.
Áltijd mij serieus te nemen.
En erkennen dat het gewoon niet goed met mij ging.

En de juiste antidepressiva voor te schrijven waardoor het eindelijk weer eens wat rustiger in mijn hoofd werd.

* ik ben de draad kwijt * even teruglezen

Oh ja, mijn behandelaar.

In die 3 of 4 jaar dat ik haar nu heb, ben ik van ernstig depressief en behoorlijk automutilerend naar minder depressief en (niet meer) automutilerend gegaan.

Ik wijt dat namelijk ook aan deze 2 mensen af.

En ik wilde haar echt niet meer kwijt.

Het afgelopen paar jaar ben ik zóveel mensen die belangrijk voor mij waren kwijtgeraakt.
Mijn psychiater (ik kreeg een nieuwe en die ging ook weer weg), mijn psychologe (die kwam uiteindelijk wel weer terug, maar daar kreeg ik geen gesprekken meer mee), mijn cesar-therapeute, mijn andere cesar-therapeute (ja, grinnik, ik had er 2), mijn thuiszorg (ja, die ellende met TSN het afgelopen jaar), en uiteindelijk mijn nieuwe cesar-therapeute (daar wilde ik zelf weg).

En..................

Mijn allerliefste vriendinnetje is overleden in februari.
Zij was de énige die mij begreep wat er in mij rondging. Ook al wilde ik nooit vertellen wat er in mij rondging.
Ze vroeg dan: 'En hoe gaat het met jou ?'
Waarop ik zei: 'Daar wil ik niet over praten, want dan moet ik huilen.'

En wat is er mis met huilen bij een vriendin ????

We waren vriendinnen al 26 jaar lang.
We hebben van alles doorgemaakt met ons allen (we hebben een groepje met nog 2 vriendinnen).
Zóveel meegemaakt en niet kunnen vertellen wat er in mij omging.

Ja, de laatste keer dat ik haar sprak (en had ik maar geweten dat het de laatste keer was, *huil*), heb ik wat tegen haar gezegd uit de grond van mijn hart.
Ik kan het hier niet neerzetten, het is té persoonlijk.
Maar ik was eerlijk tegen haar. Heel eerlijk.
En als ik eerlijk ben, dan begreep ze mij écht wel.

**** ROT KANKER **** HUIL ****

* de draad weer kwijt *

Ademhalen is niet eenvoudig

Zoals ik de vorige keer (lees vandaag) schreef, over mijn ademhaling, leg ik dat hier nog maar even uit.

Mijn ademhalen is helemaal een ramp. ik adem niet: in-uit-in-uit. etc.
Ik adem: in-in-in-uit-uit-in-in-uit-uit-uit-in-uit, pfff. Ga zo maar door.
er zit dus geen constante factor in.

Ik heb een idee dat dít ook uit mijn dwang komt.
Maar hoe, en waarom dat weet ik ook niet.
Ik adem al jaren heel raar en hoe dat begonnen is weet ik ook niet.

Ik weet wel dat ik vroeger ook eens Cesar-therapie gehad heb en dan we daar ook met de adem bezig waren. Dat lukte me daar ook al niet zo goed.
Ik kreeg Cesar-therapie voor mijn chronische rugpijn.

Ik heb nog steeds rugpijn, en ben al een paar keer terug geweest (met jaren ertussen) bij dezelfde cesar-therapeute.

Maar goed, in 2010 kreeg ik erge last met mijn ademhaling. Ik zat toen nog in opname en heb er met die psychiater van de afdeling over gehad. Dat ik graag risperdal wilde omdat ik bang was zelfmoord te plegen omdat ik er zo mee bezig was. Toen ging mijn ademhaling ook zo raar.
Ik heb 1 gesprek er met haar over gehad en dat was het. Ik moest maar wachten tot de psychiater i.o. weer terug was van vakantie.
Het gesprek duurde welgeteld 5 minuten ongeveer.

De psychiater i.o. schreef mij risperdal voor omdat ik dat zo graag wilde (zij wist gewoon geen oplossing). Maar dit middel deed mij erg last van mijn maag te krijgen. Dus na ophoging en mindering zijn we maar gestopt.

Maar............ een oplossing ? Kreeg ik dus niet.

Ik weet ook niet meer hoe het uiteindelijk verder verlopen is. Ik weet alleen nog dat ik zwaar depressief en alles was en dat dit jaren zo was.

Maar goed, na jaren ging ik terug naar de cesar-therapeute en uiteindelijk zijn we ook met mijn ademhaling weer bezig geweest.
we hebben geprobeerd om mijn ademhaling weer een beetje in een normaal ritme te krijgen.
Maar ik werd er zenuwachtig en geagiteerd van, waarom zij besloot om er maar weer mee te stoppen. Het lukte me namelijk niet.


WAAAAAAHAAAA. IK BEN MIJN IJSJE VERGETEN !

Ik had een ijsje op mijn tafel neergelegd om even wat zachter te worden. Nu is hij gesmolten.

Mijn konijntjes denken nu: 'Wat is er ?'

*verder*


Nu een paar weken geleden had ik een afspraak met mijn (ja weer) nieuwe psycholoog.
Ik ga namelijk over naar een ander team, een nieuw team gebaseerd op MBT.

Kijk hier: FACT-MBT

Kijk hier: MBT

Nog even over mijn oorwurm, het Stuck-Song-Syndroom, deel 2

Nog even een heel klein updateje.

Er zijn nog een paar dingetjes die ik eigenlijk een beetje vergeten ben de vorige keer. Maar wat er eigenlijk nog wel bij hoort.
En ja, natuurlijk vergeet ik nu ook weer een heleboel, maja.

Ik schreef de vorige keer dat ik mijn 'oorwurm' een beetje moet laten begaan. Dus vooral NIET 'meezingen'.
Echter MOET ik uit mezelf (en hoe of waarom weet ik ook niet) / of ik DOE het gewoon, steeds mee 'zingen'.

Ondertussen beweeg ik het riedeltje ook met mijn keel mee. Mijn keel beweeg ik mee op het ritme van de 'riedel'. Niet altijd hoor, maar vaak wel.

Afgelopen dagen had ik best wel veel te verduren (lees: intensieve gesprekken) bij de GGZ.
Dan gaat mijn riedel sneller en is het nog maar een seconde. En om dat dan steeds aan te 'horen'. Dat is irritant.

Ook heb ik wel het gevoel dat de oorwurm bij mij uit de OCS komt. Ik heb het gevoel dat het een stukje van mijn dwang is. Ik weet niet hoe, maar zo voelt het wel.
Het lopen gaat bij mij ook op een soort van melodie waar ik aan mee moet doen.
Of nee, hmmm. Hoe beschrijf ik het ?

Ik bedoel, als ik ga lopen dan gaat mijn riedel er in mee. Als ik sneller ga lopen, dan moet mijn riedel sneller. Als ik sneller ga fietsen dan gaat mijn riedel óók sneller.
Dus het liefste loop en fiets ik altijd op een beetje hetzelfde tempo.

Misschien heeft dit iets met mijn dwang te maken, maar zeker weten doe ik niet.
Ik kan het ook niet goed omschrijven of uitleggen.

Mijn ademhalen is helemaal een ramp. ik adem niet: in-uit-in-uit. etc.
Ik adem: in-in-in-uit-uit-in-in-uit-uit-uit-in-uit, pfff. Ga zo maar door.
er zit dus geen constante factor in.

Ik heb een idee dat dít ook uit mijn dwang komt.
Maar hoe, en waarom dat weet ik ook niet.

Ik adem al jaren heel raar en hoe dat begonnen is weet ik ook niet.

Maar daarover de volgende keer verder.

Groetjes,

Alisha

Ook ik heb een oorwurm, het Stuck Song Syndrome (deel 1)

Ik heb sinds 2 jaar een zogenaamde 'oorwurm', het 'Stuck-Song-Syndroom'.

Ik heb dit niet eerder hier beschreven omdat het mij niet lukte om het te omschrijven.
Of nou ja eigenlijk wel, maar de energie had ik er niet voor.

 

noot: plaatje van internet

Op internet is wel het een en ander te vinden over de zogenaamde 'oowormen' / 'oorwurmen'.
Op de site Dwang.eu staat een kleine samenvatting.

https://www.dwang.eu/ocss/sss/

In mijn eigen woorden, 'Wat ís het nu eigenlijk ?'
En  'Hoe is het bij mij begonnen ?'

In april/mei 2014 is er een riedeltje in mijn hoofd gaan zitten. Iets dat er áltijd was (en nog steeds ís).
Een riedeltje (zo noemde mijn huisarts of psychiater) het. Het ís ook een riedeltje.
Een klein stukje 'muziek/ deuntje'. Een stukje van een paar noten, een aantal seconden, ca zo'n 6 seconden.
het deuntje kan verschillen, maar komt eigenlijk altijd op hetzelfde neer.
Een zeer irritant constant deuntje, het riedeltje dus.

Als ik wakker ben, als ik praat, als ik op bed lig te wachten wanneer ik ga slapen, als ik een gesprekje voer, als ik tv kijk.
Het is er áltijd.

Ik heb een reactie op de site van dwang.eu geschreven en daar staat eigenlijk precies in hoe ik het ervaar.
Hier is het:

https://www.dwang.eu/artikelen/als-je-hersenen-zingen/#comment-39253

Hoi, ook ik heb een oorwurm. Een riedeltje dat er áltijd zit. Nu meer dan 2 jaar geleden begonnen en het is nooit meer weggegaan. Het zit er 24 uur per dag, 7 dagen in de week.
Zodra mijn hartslag omhoog gaan door bewegen (en door stress) gaat hij nóg sneller en wordt ook harder. Je hóórt hem niet qua geluid. Maar hij ís er wel.
Het is zeer irritant. Als ik niet al afgekeurd was, dan zou ik afgekeurd worden, want concentreren lukt me niet goed meer. Ik kan gesprekken niet meer (goed) volgen.
Kauwgom kauwen is onzin. Dat helpt niet tegen een constante oorwurm zoals ik die ervaar. Afleiding kán wel helpen, maar dan is die daarna nóg sterker en intenser aanwezig.
Het is een riedeltje van een paar noten, zo'n 6 seconden. Ga dus maar na hoe vaak ik hem hoor op een dag, haha. Ik maak er maar een grapje over maar het is zeer irritant.
Ik moet er nog steeds een log over schrijven. Maar aangezien ik er zoveel last van heb lukt het me nog steeds niet. Misschien is dit een eerste stap.
Mijn psychiater kan me tot op heden nog niet helpen hiermee. Ik heb een paar antipsychotica geprobeerd, maar ze doen niks.
Als er íemand is die misschien, eventueel, een oplossing heeft laat die dan een reactie geven aub.

Liefs, Alisha

************************
Op internet heb ik een heleboel sites afgezocht, in het nederlands, engels en duits. verder gaat mijn talenkennis niet.

Dé oplossing heb ik niet gevonden.

Even een kleine update

Wow, dat is lang geleden dat ik wat geschreven heb.
Al meer dan een half jaar.

Niet dat ik geen zin had, niet dat ik niet wilde schrijven......
Maar ik kon het gewoon niet opbrengen.

Ik wist niet wat ik wilde schrijven.
Dus ik begin gewoon maar een beetje.

Vorige week was de dag dat ik 17 jaar geleden ziek werd. Niet dat ik precies op die dag ziek werd, maar het was wel de aanloop.
Nu moet ik natuurlijk wel bekennen dat ik al wel vanaf mijn 12-13e jaar al wat anders was.
Maar op die mooie warme dag in september dat mijn opa zelfmoord pleegde zijn de donkere wolken in mijn leven gekomen.

Deze tekening heb ik in 2010 gemaakt. Toen was ik 11 jaar ziek.

Ik heb geen kaarsje gebrand voor mijn opa. Eerlijk gezegd ben ik het vergeten en het was natuurlijk ook al zo warm.
Ik heb wel 2 mooie foto's van mij en mijn opa op facebook gezet met het onderstaan gedicht erbij.

Opa, waar ben je nu
 

Opa, waar ben je

Heb je het nu fijn ?

Opa, waar ben je,

Ik voel me zo klein.

Opa waar ben je,

Ik mis je zo.

Opa, waar ben je,

Is oma ook bij jou ?

Opa, waar ben je,

Ben je nu gelukkig ?

Opa, waar ben je,

Pas je een beetje op ons ?

Opa, waar ben je,

Ik weet niet hoe het verder moet.

Opa, waar ben je,

Help je ons vanwaar je bent ?

Opa, waar ben je,

Ik wou dat je hier was.

 

*****************

Ik hou van de warmte. 25 graden of warmer daar leef ik op. Ik heb gemerkt dat ik ook beter slaap nu het weer warmer is in mijn huis.

 

 

Wat hou ik van de warmte.

 

Ik hou van in de tuin zitten, lekker een boekje erbij en een glas drinken.

Ik hou van fietsen in de zon.

Ik hou van naar het zwembad gaan. Vooral het openluchtbad. Heerlijk is dat.

Je voelt je dan zo vrij en heerlijk.

 

Maar nu de actuele waarheid.

Het bovenstaande lukte me niet meer.

Ik heb geen rust om in de tuin te zitten. Ik heb een geweldig mooie tuin (al zeg ik het zelf), ik onderhoud hem ook zelf.

 

 

 

 

 

 

Al heb ik hem meestal in het najaar nog niet eens lente-klaar, haha. #baal

Dit is het eerste jaar in decennia, dat ik hem bijna helemaal klaar heb. Al is de zomer dan al bijna voorbij.

 

Nu hebben we ook een rot zomer gehad. Er bloeide en groeide bijna niks tot zo'n 3 weken geleden.

Nu begint mijn tuintje ( ik heb een voor- en een achter-tuin) er op te lijken. Ik ben nu ook iedere avond even in mijn tuin (overdag lukt me meestal niet) om wat te planten, zaadjes te planten, mijn tuin om te spitten (er groeit veel onkruid) en onkruid tussen de tegels weg te halen.

 

Mijn konijnen lopen 's avonds ook heerlijk in mijn tuin rond. En 'grinnik' ze (vr)eten mijn mooie aangeplante plantjes op. Tot halverwege ongeveer.

Wat zijn het een rare beesten. Ik heb mijn tuin omheind zodat ze er niet uit kunnen.

 

Mijn vader heeft jaren geleden mijn hele tuin kat-proof gemaakt.

Zodat mijn kat niet de tuin uit zou kunnen. Mijn vader is daar een héle zomer mee bezig geweest.

En iedere keer vond ze weer een plekje waar  ze de tuin uit kon.

Toen heb ik maar besloten dat ze gewoon haar gang kon gaan.

En nu heb ik niet alleen mijn kat in mijn tuin, maar ook vele buurkatten.

Mag ik dood ? Of niet ?

Even een kort logje tussendoor.

Vanavond heb ik met veel bewondering naar de Documentaire 'Levenseindekliniek' gekeken.

*Ik schrijf hier natuurlijk enkel en alleen over mijn eigen ervaringen.*
Wat een ander ervan vind, daar kan ik niks mee.

Persoonlijk heb ik vroeger ook niks met het lijden van het leven gehad. Ik snapte er niks van.
Hoewel ik al wel vanaf mijn 12-13e jaar al niet meer echt snapte wat het leven nu eigenlijk was.

Wat het échte lijden in het leven kan zijn weet ik pas sinds ikzelf  'ziek' ben geworden. En helaas door de suicide van mijn grootvader/opa. Hij kon ook niet meer. Ik schrijf hier verder nu niks meer over want dat kan ik zelf (nog steeds) niet aan. Ook is het dan ál 15,5 jaar geleden.
Het is als de dag van gisteren.

Vanaf het eerste moment dat ik het hoorde begreep ik hem. En helaas begrijp ik hem nog steeds.
Ook maakt dat het rouwen een stukje gemakkelijker. Als je begrijpt waaróm iemand voor de dood heeft gekozen dan wordt het verdriet een (klein) ietsje makkelijker.

Had hij maar voor euthanasie kunnen kiezen. Helaas was de discussie toen (nog) niet actueel.
En inderdaad zou ik niet kunnen leven met het feit dat hij euthanasie zou 'wíllen'.
Ik zou alles doen om het tegen te kunnen houden. Ook al begrijp ik 'het leven' nu veel beter en weet ik wat een ellende het leven kan zijn.

Maar dát is mijn opa.
En ik begrijp hem.
Ik vind dat hij het goed heeft gedaan.

Maar ook :

Hij heeft het voor zíchzelf gedaan ?
Leed hij inderdaad zó erg ?

Verdorie, hadden we maar wat meer voor hem kunnen doen.

********************
Nu een paar jaar verder snap ik meer van het leven. Of juist minder van het leven.
Het leven kan zo zwaar zijn heb ik ondervonden dat het soms een hele strijd mét en/of zonder leed kan zijn.

Nogmaals, dit is maar een klein logje en even snel geschreven uit de losse pols.

Al jaren wil ik sinds het beginnen van dit blog een keer een log schrijven over euthanasie. Steeds lukte het mij niet omdat het te dichtbij komt. Vandaar dan vanavond een goede reden was om te beginnen.

Sinds ikzelf in de 'psychiatrie' ben beland weet ik wat psychisch lijden is. Lichamelijk lijden kon ik me al wel iets van voorstellen.

Diverse zelfmoorden heb ik meegemaakt (van anderen). Zelfmoordpogingen gezien van andere patiënten en 'vrienden/kennissen'.
En als je dan later vroeg wanneer ze weer 'beter' waren: 'En ben je blij dat je nog leeft ?'
Dat je dan met regelmaat te horen kreeg dat ze het jammer vonden dat het toch niet gelukt was. Dat het het toch allemaal niet waard was geweest. Dat het lijden nog steeds te veel was (is).

En sinds afgelopen november, een vriendin die inderdaad euthanasie heeft gehad doordat ze psychiatrisch was uitbehandeld en het leven te zwaar was.

Persoonlijk heb ik ook al jaren een doodswens. Een niet-meer-leven-wens.

Want ik wil niet dood !
Ik wil niet leven zoals ik leef.
Het is niet leven.
Het is overleven.

Iedere dag, iedere minuut.
Steeds maar weer.
En ja, ook zijn er 'leuke' momenten.

Maar als ik de afgelopen jaren bekijk dan was het het allemaal (nog) niet waard.

Als ik dood kan kunnen gaan op het moment dat ik het voor het eerst vroeg en ik vergelijk met nu ?
Dan is mijn situatie wel verbeterd. Maar het was/is het niet waard geweest.

Ik heb geen echte suïcide pogingen gedaan. Wel (volgens een toenmalige psycholoog) waren het verkapte suïcide pogingen. Echter zelf noem ik het 'gewoon' auto-intoxicaties. Ik had wel dood kunnen gaan. Maar ik riep wel op tijd hulp in. Maar tóch had het verkeerd kunnen aflopen. Iedere keer weer. En dat waren er veel.


Ik ben nog niet uitbehandeld.

Ik mag nog niet dood.
Ik kan nog wachten.
Maar hoe lang ?

Dat weet ik niet.

Maar als het moment daar is, dan hoop ik dat ze me willen helpen.

En ja, ik ben lid van de NVVE, ik heb al iemand bij mij thuis gehad om er met mij over te praten.
Ik heb meerdere gesprekken gehad met mijn psychiater en huisarts. En het waren goede gesprekken, heel duidelijk en zij erkende ook dat ze begreep dat ik lijd/leed.
Of lijdt ?

Door zulke gesprekken kon ik nog weer een stukje verder. Kon ik nog langer hoop hebben op herstel.

Ik ben nog niet uitbehandeld.

Maar wanneer ik zover ben ?

Dan wil ik ook graag geholpen worden.

Voor een ieder die ook met deze strijd te maken heeft, veel sterkte.


Liefs, Alisha.

En ook bij mij gaat het niet vanzelf.

Na een nacht piekeren over dit log heb ik het toch maar opnieuw een beetje *bewerkt*.

Dit klinkt misschien een beetje raar, maar het gaat over het volgende.

Een van mijn beste vriendinnen is ernstig ziek. Ik was daar vorige week en zij kwam net van de WC.
Zij was helemaal buiten adem en gewoon kapot van het naar de WC gaan.

'Ja', zei ze 'Bij jou gaat dat allemaal gewoon, maar voor mij is het een hele toer'.


Toch is dat ook niet zo.

Ik ben dan wel niet buiten adem als ik van de WC kom, maar dat het bij ook gewoon 'normaal' gaat is ook niet zo. Niet dat ik haar dat verteld heb natuurlijk.

Want mensen begrijpen dat meestal niet als ik het ze vertel.

Ook kan je mijn situatie nooit met die van haar vergelijken.

Dit is alleen even een 'leuk' voorbeeldje van hoe het leven met een dwangprobleem/stoornis is.

Hier een voorbeeldje hoe 'dingen doen' bij mij gaan.

En dan als heel basaal voorbeeld: Hoe ga ik naar de WC. #grinnik

 

 

Het begint er dus mee dat ik denk dat ik naar de WC moet. '
Zonder aandrang dan is het een gedachte dat ik heen wil. Met aandrang is het van 'Mag ik nu ? Of moet ik nog even wachten ? Ga ik nu, of na een half uur ?

Mág ik nu ?

Heb ik 'dwang' gedachten ? Of een 'dwang' gevoel ?

Als ik dát heb, dan mag ik dus niet. Dan is het wachten.

Tegenwoordig heb ik hier minder last van en mag ik meestal gewoon naar de WC toe gaan.
Maar daar zitten dan wel weer haken en ogen aan vast. Want ik moet eerst opstaan (als ik zit).
Dat gaat eigenlijk altijd wel goed. Is het niet zo, ja dan moet ik weer gaan zitten en weer opnieuw opstaan. net zolang tot het goed voelt (en/of er geen vervelende gedachte opkomt)

Vanaf hier schrijf ik het 'goed voelen' in de zin van dat ik de gedachtes en het 'voelen' maar tezamen neem want anders wordt dit log wel erg ingewikkeld. Maar de gedachtes en het 'goed' voelen zijn wel twee verschillende 'dingen' met verschillende consequenties. Maar dat wordt een beetje té om het zomaar te schrijven.

Als eerste moet ik zeggen dat het áltijd op dezelfde manier moet.

Overgestapt op nieuwe medicijnen

Zo dat was lang geleden dat ik wat plaatste.
Grinnik, dat was in oktober.

Maar ik ben er weer.

Ik ben ondertussen weer eens overgestapt (zo heet dat, haha) op andere medicijnen.
In de afgelopen  'decade' (10 jaar) ben ik regelmatig overgestapt op andere medicijnen.
Vanaf mijn eerste antidepressiva Paroxetine, via andere AD's en mijn eerste antipsychotica ORAP, en andere AP's zit ik nou op een combinatie van Fluvoxamine en Risperdal.

Voor ieder middel was er wel wat voor te zeggen, maar ik ben niet voor niks iedere keer weer overgestapt. Om dit allemaal hier maar even te schrijven doe ik niet.

Ieder middel werkt anders, ieder middel werkt bij een ander ook anders. Wat voor de één, een goed middel is, is voor de ander een rotmiddel.
Wat bij de een bijwerkingen geeft, doet dat bij de ander niet.

Tegen mijn depressiviteit was het heel moeilijk om een middel te vinden die écht wat deed. Veel middelen deden gewoon niks tegen depressie (bij mij dan). Ook ben ik overgestapt op middelen die iets tegen mijn 'dwang' zouden kúnnen doen. Ook dit was niet het geval.

De Anafranil (Clomipramine) vond ik een zeer gevaarlijk middel. Daar ben ik mee gestopt omdat ik erachter kwam dat je bij overdosering van een weekdosis al op de IC komt en dus erg gevaarlijk is.
En ik in het verleden met regelmaat auto-intoxicaties tot mij nam (helaas).

De Prozac (Fluoxetine) vond ik ook een gevaarlijk middel omdat ik erge 'dwang' (?) gedachtes kreeg. Ik kreeg gedachten over snijden, doodmaken en ga zo maar door. Ook het automutileren was ontzettend in die tijd.

In totaal ben ik 6 keer overgestapt, en zit nu aan mijn 7e AD dus. En mijn 4e AP.

Mijn vorige AD, hielp trouwens wél tegen mijn depressiviteit, maar toch blijft het er altijd zitten. En omdat de Fluvoxamine het laatste middel uit het rijtje (werkzaam tegen dwang) was, wilde ik al een hele tijd over naar dit middel. Ik heb lang moeten wachten omdat ik gewoon niet stabiel was en er nog niet aan toe was om over te stappen.

Dus toen de tijd rijp was hebben we een plan gemaakt om over te stappen.

Sinds december ben ik nu helemaal over en het gaat goed. Ik merk geen verschil met mijn vorige qua depressiviteit. Maar wel een heel klein verschil tegen mijn dwang. Het is maar minimaal, maar het maakt voor mij wel veel uit.
Ik dwang nog altijd bij alles. Maar ik kan nu wel beter lezen en soms zomaar iets schoonmaken, wel met dwang, maar anders. Maar daarover wel eens in een ander log.
Van de afbouw ben ik trouwens behoorlijk 'ziek' geweest. Ik heb ongeveer een week op bed gelegen omdat ik zo duizelig was. Ik kon geen tv kijken, niet lezen, alleen maar op bed liggen en niet teveel bewegen. Na een afspraak met de psychiater, waar ik niet heen kon omdat ik zo duizelig was, en het maar telefonisch had gedaan, kon ik meteen met mijn nieuwe middel beginnen. Toen was ik binnen een paar dagen over mijn duizeligheid heen.

Maar ik moet zeggen dat ik heel snel last heb van mijn evenwicht. Ik ben snel reis-ziek. Als mijn vader een paar bochten maakt in zijn auto voel ik me al beroerd. Ik gebruik dus ook meestal reistabletten als ik met de auto reis. Met de bus heb ik er minder last van.



Ook nu nog steeds word ik dizzy als ik te lang aan het kleuren geweest ben in een van mijn kleurboeken. Dat klinkt misschien raar, maar dan wordt ik misselijk en heb ik last met kijken.

Verder, tja, gaat alles zo zijn gangetje.

Mijn depressiviteit gaat redelijk, ik vind het leven nog wel altijd een 'must'. Ik vind het leven niet leuk.
Maar het is te doen op het moment.

Nu is het afwachten of de medicatie nog iets verder gaat doen. Of ik nog opgehoogd moet worden of niet.

Maar daar hoor  ik de volgende afspraak wel meer over. De laatste keer was na Sinterklaas. En ik had meestal dus om de 3 weken een afspraak. Maar ik had nog geen nieuwe afspraak gemaakt omdat ik nog niet durfde te vragen bij de afsprakenbalie.
Maar we zien wel.

Tot de volgende keer. Fijn dat je weer gelezen hebt.

Groetjes, Alisha.