Na de laatste keer geschreven over mijn afspraak bij de psychiater heb ik alweer 2 extra afspraken gehad.
Tegenwoordig heb ik ongeveer om de 3 weken een afspraak met haar. Gelukkig wel want dat geeft me een gevoel van.... doorzetten maar.....
Een gevoel van.... 'er zit nog schot in'.
Als er langere tussenpozen in gaan zitten dan betekend dat voor mij, dat ze me, 'maar laten'. Dat ze, 'er geen heil meer inzien'. Dat ze me met 'rust' laten.
Maar dat helpt mij niet. Ik heb graag een vinger bij de pols. Grin, ik geloof dat dat niet de goede benaming is.
Ik heb gewoon 'hoop' nodig. Dat ze denken dat er vooruitgang in kan komen.
Dat zij, verwachten dat het ooit beter zal kunnen worden.
Ik heb heus niet de verwachting dat het ooit weer helemaal leuk zal worden hoor, met werk, genoeg vrienden, sport, een dag invulling, een normaal eetpatroon, uitjes etc.
Dat hoeft voor mij ook niet. Als het maar een beetje beter zou worden dan ben ik al tevreden.
Zou wel mooi zijn trouwens.
Maar ik loop een beetje van het padje af, :D
###################
Tegenwoordig hebben we het vaak over mijn dwangproblematiek bij de afspraken met de psychiater. Eindelijk kunnen we daar over praten want eíndelijk is mijn depressiviteit op de achtergrond geraakt. Mijn depressie is altijd op de achtergrond aanwezig, maar ik kan eindelijk eens zeggen dat die duidelijk verminderd is.
Niet meer zo op de voorgrond. Ik voel me regelmatig wel depressief, maar dat is niet de 'depressie' of 'depressief zijn' op zich.
Er is namelijk verschil tussen een depressie hebben, depressief zijn en/of je depressief voelen.
Er zijn ongetwijfeld nog meer verschillen, maar op dit moment heb ik die niet even beschikbaar.
Ik moet 'dokter' Merel nog overtuigen dat ik 'gewoon' erg veel last heb van mijn dwang.
Dat zien ze nog steeds niet.
Mijn dwang is wel echt. Ik dwang vanaf mijn 12 a 13e jaar. Het begon onschuldig, maar al rond mijn 14e had ik er ook al 'behoorlijke' dwanggedachtes bij. Er is zelfs een dwang waarvan ik tot op de dag van vandaag niet zeker weet of ik hem wel heb uitgevoerd en ik voel me er nog steeds ontzettend klote onder.
Het liefste voer ik hem nog uit. Helaas is dat niet echt uit te voeren want het speelt zich af in Italie.
Laat ik maar geloven dat ik hem heb uitgevoerd. Maar helaas speelt het zich vaak af dat ik me rot voel omdat ik het niet zéker weet.
De camping bestaat nog. Zou ik er naartoe gaan ? Nee, dat is niet te verwezenlijken. Ook omdat het natuurlijk niet meer zo is als toen. Alles staat nu op een andere plek etc.
En de consequentie aan de dwanggedachte is niet uitgekomen.
Zou dat betekenen dat het inderdaad maar onzin was ? Of is ?
Dat zou mooi zijn. Helaas is mijn dwang zo dat ik juist wél in mijn dwang geloof.
Er wordt vaak gezegd dat de dwang maar onzin is.
Er wordt gezegd dat mensen met dwang wel wéten dat de dwanggedachten maar gedachten zijn. Zo werkt dat bij mij (helaas) niet.
Vaak zijn mijn dwanggedachtes uitgekomen. Er zijn mensen doodgegaan. Er is een kindje overleden (maar dit kon ook uit een voorgevoel zijn aangezien ik ook perioden heb gehad van stevige voorgevoelens die uitkwamen). Zo ook mijn maatschappelijk werkster, zij is ziek geworden en daarna overleden (maar dit kon ook voorgevoelens geweest zijn).
Er zijn mensen ziek geworden. Een van mijn beste vriendinnen heeft kanker gekregen, is hersteld en nu uitzaaiingen in al haar botten.
En ja, er zijn nog wel meer, maar dit zijn toch wel de ergste voor mij.
*Update: Mijn neef is nu ook overleden.
En dit allemaal vanuit mijn dwanggedachten.
Natuurlijk kan dit allemaal 'toeval 'geweest zijn. Waarschijnlijk wel. Maar helaas wél ná dwanggedachten van mij.
Een verpleegkundige zei eens tegen mij dat het ook logisch was dat er situaties zijn uitgekomen, want 'jij hebt zoveel dwanggedachtes'. 'Dat het wel logisch is dat er situaties uitkomen'.
Maar bah, ik heb er wel last van. En voel me nog schuldig ook.
