Filmpje over autisme

Het volgende filmpje over iemand die autisme heeft staat op youtube.

 

 

 

Ik heb dit filmpje gezien en in 90 % van het verhaal herken ik mezelf.

Het geeft heel goed weer wat mensen met autisme of PDD-NOS, autisme spectrum stoornis voelen.

 

Bron: http://www.prikkelsindegroep.nl/2013/06/21/filmpje-welkom-in-mijn-wereld/

 

Prikkels in de groep

 

http://pidg.reachit.nl/

 

 

Lfs, Alish/Kay

Generalized Anxiety Disorder, Gegeneraliseerde angststoornis

Gegeneraliseerde angststoornis

The key feature of Generalized Anxiety Disorder (GAD) is excessive worry.
Everyone worries to some degree at some point about something in their lives. However, the worry experienced by individuals with GAD is clearly out of proportion to the actual likelihood or impact of the feared event. The worry is longstanding.
Themes of worry may include health, finances, job responsibilities, safety of one's children or even being late for appointments. The worry is difficult to control and interferes with the task at hand. For example, students may find it difficult to get their schoolwork done and parents often describe difficulty letting their child get on the school bus. These feelings of worry and dread are accompanied by physical symptoms such as pain from muscle tension, headache, frequent urination, difficulty swallowing, "lump in the throat" or exaggerated startle response.
For some people this chronic anxiety and worry have become the standard approach taken to all situations and health experts recognize this condition as Generalized Anxiety Disorder. While the exact cause for GAD is uncertain, experts feel that it's a combination of biological factors and life events. It's not uncommon for some people with GAD to also have other medical disorders such as depression and/or panic disorder . These may be influenced by the activity certain chemicals systems in the brain.


Symptoms of Generalized Anxiety Disorder
The first sign is chronic, irrational worry that can’t be turned off. This can focus on a variety of topics from health to money to job responsibilities. The worry, while ever present, can peak to the point that it prevents functioning.
Worries can be accompanied by physical symptoms that include trembling, twitching, muscle tension, headaches, sweating or hot flashes. The person might feel lightheaded, out of breath, nauseated or have to go to the bathroom a lot. Some people might feel they have lumps in their throats. Others startle more easily.
GAD comes on gradually and often hits people in childhood or adolescence but can begin in adulthood. According to the Diagnostics Statistics Manual IV, this excessive anxiety occurs more days than not and for at least six months. The person finds it difficult to control the worry.
In addition, there are certain physical conditions associated with GAD. At least three of the following symptoms need to be present for six months:

• feeling keyed up, restless or on edge
• being easily fatigued
• having difficulty concentrating, or having oneÆ mind go blank
• experiencing irritability
• experiencing muscle tension
• having sleep disturbances (difficulty falling or staying asleep; or having restless, unsatisfying sleep)

In addition, the focus of the anxiety and worry is not directed to worrying about a particular occurrence, such as having a panic attack, as in panic disorder or being embarrassed in public as in social phobia or being contaminated as in obsessive-compulsive disorder.
The anxiety, worry and physical symptoms cause significant distress or impairment in social, occupational or other important areas of functioning. ItÆ also important to rule out that the anxiety is not due to drugs, prescription medication, alcohol or another medical condition, such as hyperthyroidism.

Bron: http://psychcentral.com/disorders/anxiety/gad.html

http://psychcentral.com/

Als er iemand weet hoe ik een behandeling kan krijgen, reageer dan alsjeblieft.

Alish.

Mijn droomdekentje

Mijn brief gestuurd aan het droomdeken team.

Hallo droomdekenteam,

 

Het is lang geleden dat ik mijn droomdekentje kreeg. Maar ik was er psychisch nog niet aan toe om te reageren, wel via twitter maar nog niet naar hier dus.

 

In november kreeg ik mijn dekentje, in een super mooie doos. Ik voelde me echt alsof ik nog een kind was die jarig was.

Op mijn bed deed ik de doos open en mijn mond viel helemaal open. Precies de kleuren die ik mooi vind en super mooi.

's avonds heb ik hem meegenomen naar mijn ouders om hem te laten zien. Zo blij was ik ermee.

Ik ben er nog steeds super blij mee. Iedere avond lig ik op de bank met mijn dekentje over mijn benen en in de winter over mijn bed. Dan ligt mijn kat aan mijn voeteneind op MIJN dekentje, haha.

Lief he ?

 

Bij deze wil ik jullie hartstikke bedanken voor het dekentje en de gedachte erachter. Dat mensen zich belangeloos inzetten voor de zieken onder ons.
Dat is zo geweldig.

 

Hierbij enkele foto's. Ik kon geen selectie maken. En het is een beetje moeilijk om ze in mijn eentje met de zelfontspanner te maken.

Maar deze vind ik de mooiste.

 

 

Ik en mijn kat Sjaima

 

 

 

Sjaima: 'Blijf AF van MIJN dekentje !'

 

 

 

Ik op mijn bed

 

 

 

Me again

 

 

Liefs, Alisha

Zo alleen zijn

Oke, een rare titel.

Maar ik wou toch even reageren want ik heb zeer goede reacties gehad waar ik ook wat aan heb.

* Ten eerste dat ik met een boek over mijn moeder bezig ben, eerst als blog en eventueel als boek, Zal jaren duren, maar dat geeft niet.
Ze heeft NAH, dat is niet aangeboren hersenletsel.
En het leven met een geliefde met NAH is zeer zwaar.
Zoals het leven voor haarzelf ook ontzettend zwaar moet zijn.

Dat is wat ik me niet kan voorstellen. Wel voorstellen maar ik zou niet weten hoe ze dat beleeft.

* Ten tweede, komt het niet door de bezuinigingen dat ze mijn thuiszorg hebben veranderd. Zij geven de thuiszorg de schuld en de thuiszorg zegt dat de GGZ het gedaan heeft door het contract te breken waardoor er nog maar klasse 1 uitkwam.
Maar goed, vorige week hoorde ik dat ze toch weer meer thuiszorg gaan geven. Niet zoveel als ik had maar wel meer.

Maar waar blijft mijn andere hulp dan ?

* Over contact met anderen. Dat heb ik dus eigenlijk niet. Ik geef zwemles en dat is eigenlijk de enige keer in de week dat ik mensen zie van mijn eigen leeftijd en mensen an sich uit het normale leven.
Op vrijdag zie ik mijn cesartherapeute (oefentherapeut) en heel soms ga ik even naar het AC toe. Maar langer dan een half uur houd ik niet vol. Dat is me veel te druk. Dat zijn allemaal mensen (patienten) uit de psychiatrie en dat is zeer moeilijk voor mij.

Verder zie ik alleen mijn ouders en mijn broertje en zijn gezin. En de mensen uit de winkel dus.

Doordat ik geen persoon heb om mee te praten ben ik behoorlijk op slot geraakt. Het enige bij wie ik mijn verdriet kan laten zien is mijn cesartherapeute. Daar moet ik ook altijd huilen.
En zoals je zegt, dat wanneer je in een vacuum zit en je even met iemand praten moet helpt dat wel.
Maar die heb ik dus niet.

Maar ik ben vorige week bij de huisarts geweest en zij gaat weer met hun spv'ster uit de praktijk praten om te kijken wat we kunnen gaan doen. Want het liefste wil ik opnieuw bij de GGZ weg.
I, hun spv'ster had gezegd dat ik altijd een afspraak mocht maken om even te praten. Maar...............
de GGZ wil dat niet. Ze willen het in eigen hand houden.
Maar iemand aanbieden met wie ik praten kan, waar is die dan ? Dat doen ze dus niet.
Ik word daar zo gezegd strontziek van.

Maar naar de huisarts geweest met mijn brandwond

Vandaag toch maar gebeld naar de huisarts om te zeggen dat ik weer triggerrrrrrrrrrrrrrrrr




geautomutileerd had maandag.

Gelukkig had ik een aan de lijn die me goed kent en die gelijk weet wat ik bedoel. Omdat het open was vond ze dat ik toch langs moest komen.
Dus 's middags langs geweest.

Stoot ik eerst nog mijn hoofd keihard tegen het plafond waar ik net wat liet vallen. LOL.
Maar deed wel hartstikke zeer en moest eerst tegen de muur staan bij te komen.
Ik had mijn fietskleren al aangedaan maar dacht als mijn hoofdpijn erger wordt moet ik maar niet meer gaan fietsen.

Bij de huisarts werd ik geholpen door P, de assistente die ik aan de lijn had.

Ook gehad over mijn hoofdpijn, maar ik was niet misselijk.

Wel heel erg gehuild. En mijn wond moest toch weer worden verzorgd.
Een brandwond zoals die van mij moet met flammazine worden ingesmeerd en dan verband eroverheen.
Toen moest ik morgen langskomen, maar ik zei dat ik dat niet wou.
Ik zei dat ik het zelf wel kon verzorgen.

Na 5 maanden is het weer misgegaan, automutilatie

Ja, 5 maanden zonder automutilatie (zelfbeschadiging) en eindelijk ging het weer mis.
De laatste keer was op 2e kerstavond (niet zo erg). En daarna heb ik het maanden uit kunnen stellen.
Dat wil niet zeggen dat ik er geen behoefte aan had.
Nee, vaak in de verleiding geweest. Maar er afstand aan kunnen bieden.
Vooral ook omdat na de laatste echte keer ik


Triggerrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr





Zo diep ben gegaan dat ik nog steeds een uitstraling heb van mijn arm naar mijn hand toe als ik erover heen wrijf.

Ik heb erge stress van de GGZ. Ze luisteren niet goed en wat er beloofd is na mijn opname is niet gedaan.
Als ze dit zouden weten van mijn afdeling zouden ze erg kwaad op de GGZ zijn. Omdat ze hun beloftes niet na zijn gekomen.
Ik heb de grootste indicatie van de CIZ 6. En ik heb recht op 11 tot 15 uur persoonlijke hulp en 16 uur activiteiten.
Nu kreeg ik alleen maar 5 uur thuiszorg en zelfs daar zijn ze aan het rommelen. Nu nog maar 1.94 uur. Dus niet eens meer 2 uur.

Dus, hoezo stress ?

 

 

 

Ik word er gek van.

Hier wordt ieder mens gek van.