De Drie Gezusters, 3 kinderen van een moeder met borderline

Leven met een moeder met borderline.

Hieronder over een aflevering van Bikkels van de VPRO
.
Onderaan een reactie van mij over deze situatie in míjn geval,
of niet dus.

Deze documentaire gaat over 3 zusjes met een moeder die lijdt aan borderline.

Heel herkenbaar voor mij omdat ik zelf ((trekken van) ?) borderline heb.


Deze documentaire is zeer mooi gemaakt mede door de 3 kinderen.


Bron: VPRO

http://www.uitzending.net/gemist/221099/Nederland-3/Bikkels.html

Wat als je moeder elke dag om 5.00 uur opstaat omdat ze door de stemmen in haar hoofd anders gek wordt? Of als ze soms alleen nog maar kan huilen omdat het leven eigenlijk te zwaar voor haar is?

 

Deze aflevering van Bikkels gaat over borderline. Over Rosa, Suzy-Anne en Fleur, drie bijzondere zussen. Over een gezin dat ondanks alle heftigheid ook een heel gewoon, liefdevol gezin is.

Een reactie van de moeder in de film:

Ik zou het liefste willen, dat ik zin in het leven heb zoals jullie, wat ik het allerliefste zou willen is net als jullie, gewoon blij kunnen zijn. Ik weet nooit hoe ik opsta…..

Daarom ben ik eigenlijk altijd voor iedere dag bang.

Reactie van een dochter als ze afscheid neemt om naar school te gaan: 

Het is voor haar hetzelfde als we voor 2 uur, of 3 uur of 3 maanden weggaan, alsof we niet meer terugkomen.

Dat heb ik dus ook.
Ook al zijn mijn ouders op nog geen 30 km afstand op vakantie, dan wordt ik helemaal gek.
ik woon dan wel niet meer thuis. Maar voor mij is het net of ze dood zijn als ze niet gewoon thuis zijn.
Alsof ik controle over- en op ze moet hebben.

 

Reactie van mijzelf:

Zoals de moeder reageert op haar kinderen bij het buiten spelen en voor ze zorgen is ook erg herkenbaar.
Voor haar is het natuurlijk anders dan bij mij (ik ben geen moeder), maar zo opgewekt en belangstellend DOEN.
Heel typerend.

De wanhoop van de moeder op 7.36, heel herkenbaar

 

Zoals iemand omschreef op twitter:

Banger voor het leven als de dood

Heel knap zoals het gezin samen met elkaar leeft en de moeder en elkaar zo steunt.
Ik heb zeer veel respect voor dit gezin.


Bij mij is een aantal jaren gezegd dat, als ik kinderen had, ze bij mij weg zouden worden gehaald.
Een hele schok.
Misschien was het niet zo bedoeld, maar heeft me wel aan het denken gezet.
Ik heb er jaren over gehuild, maar uiteindelijk er goed over nagedacht.

Ik zal dus ook niet aan kinderen beginnen. Ook al is het mijn grootste droom.

Ik had graag moeder willen worden, met 4 kinderen. Geweldig lijkt me dat.
Maar op een gegeven moment zal je moeten kiezen.
En nou geen discussie over 'voor kinderen kies je niet, die krijg je'.

Bij mij is het gewoon zo, voor kinderen kan ik niet kiezen.
Ik zou een kind alle liefde geven, maar niet alles kunnen geven wat een kind verdiend.

Ik ken ook meerdere patienten in de psychiatrie die dus bewust hebben gekozen voor geen kinderen.
Als je een kind niet alles kan bieden, begin er dan ook niet aan.
Toch zijn er nog steeds mensen die wel aan kinderen beginnen, maar er niet volledig voor kunnen zorgen. Dan denk ik toch (en dat is mijn mening) dat dat niet goed is.


Toch blijft het moeilijk.



Maja.


Liefs, Alisha. Xx

Lang niet geschreven, en een nieuwe hobby 'postcrossing'

Tjee, wat heb ik lang niet geschreven. 3 maanden zit er alweer tussen.

Niet dat er veel gebeurd is hoor.
Mijn 'psychiatrisch' leventje is nog hetzelfde, grin.

Maar ik heb wel een nieuwe hobby.

Namelijk 'Postcrossing'

 

 

Postcrossing is een project waarbij je kaartjes stuurt naar iemand in de wereld. Je krijgt een adres en daar stuur je dan een kaartje naartoe. Tevens ontvang je dan weer een kaartje van iemand ergens op de wereld terug.

 

De kaartjes variëren van Nederland tot Australië en alles wat ertussen zit.

 

Ook op fb kun je postcrossing vinden waarbij je dan kaarten uitwisselt met iemand. Het voordeel daarvan is dat je al weet wat voor kaartje je ontvangt en van wie en waarvandaan.

 

Maar het 'verassings' effect van een onbekend iemand is toch dat je niet weet wat voor kaartje je ontvangt en dat het iedere keer een verassing is. Soms krijg je een kaartje die je net niet echt leuk vindt, maar ieder kaartje vind ik leuk omdat het gekozen is van iemand die er zijn best voor gedaan heeft om een passend kaartje voor je te sturen. Je kan nl wel een voorkeur aangeven.

Maar tja, ik vind gewoon echt ieder kaartje leuk. 

 

 

 

De afgelopen maanden ben ik dus druk bezig geweest met het sturen van kaartjes. Een dure hobby, dat wel.

 

Maar omdat ik ook weinig contacten heb irl, geeft het me een idee dat ik 'vrienden' erbij gekregen heb. Vrienden van eenmalig (soms meerdere) contacten.