Mijn gesprek met de psychiater

Donderdag had ik een gesprek met een nieuwe psychiater. Ik was dan al wel bij Lentis weg maar was nog niet uitgeschreven.
Ja, wel geld vangen voor de tijd dat ik daar niet in zorg was.
Tja, hoezo wordt de zorg zo duur ?

Maar goed mijn huisarts had met spoed een afspraak geregeld omdat het echt niet goed ging. Ze vond het ook behoorlijk rot dat ik mijn behandelverbod en euthanasie aanvraag heb ingeleverd.

Ze zij dat ze daar in principe gewetensbezwaren tegen heeft.
Ik zei: 'Maar in geval van ondraaglijk lijden is euthanasie niet verboden, en uit te voeren.'
Maar ze heeft wel gelijk. Maar ik denk dat het dan wel zo is dat ZIJ dan een arts moet regelen die wel het uit kan voeren.

Maar goed dat zal ik nog wel even doorlezen.

Maar zo ver is het nog niet. Ik zit er nog een paar procenten vanaf.

Dus ik was hartstikke zenuwachtig en ik was weer eens te laat. Maar goed. Dat ben ik meestal.

Ik had me gemeld en toen kwam ze me halen. Ze zag er op het eerste gezicht aardig uit. Maar ik ben al zo vaak teleurgesteld dat ik daar niet meer vanuit ga.

Toch ging het gesprek goed.

Het was het eerste gesprek sinds 3,5 jaar (2009) dat er echt naar me geluisterd werd. En ik heb ook nog eens meer kunnen vertellen in die drie kwartier dan ik in al die tijd heb kunnen vertellen.
Dat was een opluchting. Ik heb ook de tranen uit mijn kop gehuild, en nog meer.

Ook vroeg ze naar die zonnebril op mijn hoofd. Waarom ik die eigenlijk draag. Terwijl het geeneens zomer meer is. Waarop ik moest zeggen jammer genoeg dat ik bang was voor buiten en dat ik hem daarom op heb.
Zelfs in de regen heb ik hem op. Het is wel een mooie paarse zonnebril maar ja.
En ze had gelijk door dat ik anders ook teveel prikkels van buiten kreeg.

En dat ik zoveel sneeën op mijn voorhoofd had.

We hebben het ook over vroeger gehad en meer dingen waar ik nog steeds mee zit en dat ik eigenlijk heel eenzaam ben. Omdat ik geen zin meer heb om me anders voor te doen bij andere mensen. Die alleen maar verwachten dat je vrolijk bent en werkt en zo.
Eigenlijk zie ik nog maar een paar mensen en mijn familie. Ook nog maar een maar.
Eigenlijk is dat me ook wel genoeg.
Nou ja, eigenlijk niet. Maar ik kan niet meer hebben.

Ik zei ook dat ik een intake heb gehad in Zuidlaren, een kliniek, maar dat ik daar ook niet heen durfde. Ten eerste deden ze daar niks voor je. Je moest 's morgens naar je werk en tussen de middag even rusten en daarna weer naar je werk. Goh, ik ben 100 % afgekeurd en dan moet ik wel werken ? Zal ik daar dan ook veel geld mee verdienen ?
Even sarcastisch grapje tussendoor.

Maar goed, ik had dus gezegd dat ik daar niet eens de deur uit durfde, waarop weer eens niet gereageerd werd. Het is daar ontzettend weids en groot. Dat vind ik doodeng.

Nee, ze zouden daar verder niks doen dus waarom zou ik veel geld betalen voor een opname daar dan ?

Ik heb het ook over opname gehad dat ik toch eigenlijk eerst weer opgenomen wil worden op de afdeling waar ik in 2009 t/m 2010 geweest ben. En daar zou ze over nadenken. Maar ik zei dat ze dat al geprobeert hadden en dat ze me niet wilden hebben. Dus zei ze dat ze dat dan ook niet hoefde te proberen. Maar ik zei dat dat een andere afdeling was dan ze geprobeert hadden.

Ze vertelde dat ze net nieuw was en ik geloof net afgestudeerd. Nou ik hoop niet dat zij ook snel 'vergiftigd' wordt door het team en zich anders gaat gedragen.

Ze heeft een advies gegeven voor een nieuw medicijn. Wat ik ook al eerder gehad had en wat mij eerst goed hielp. ORAP, dat is een AP. (antipsychoticum)
Na mijn eerste tablet had ik al 80 % minder gedachten in mijn hoofd.

Dus daar zijn we mee gestart.

Ze wou me een recept meegeven zodat ik het gelijk op kon halen. Maar aangezien wij een afhaalapotheek hier hebben en geen gewone apotheek moet ik een heel eind rijden en dat durf ik niet.

Dus uiteindelijk is er met spoed de medicatie geregeld omdat ik hem anders pas 's maandags zou krijgen en nu werd het 's avonds nog bezorgd.

Dus ik ging met een beter gevoel daar weg dan in al die jaren.
Wel mega hard gehuild op de terug weg en maar in het Duits praten en huilen.
Want als ik me zeer rot voel dan komt het Duit en Engels naar boven. Dan worden het die 3 talen door elkaar heen. Ik weet ook niet waarom.
Maar ik weet wel dat sinds ik Engels heb geleerd, op mijn 12e. Dat ik anders ben gaan denken. Vaak in Engels. En praten en schrijven enzo.

Die taal is makkelijker met je gevoelens. Al hoewel mijn grammatica natuurlijk niet goed is maar dat maakt me nie uit.

Ik ga nu slapen. Heb genoeg gehad.

Liefs, Alisha.

Morgen zal Sofie nog wat vertellen.

Onestat

Toch weer terug naar lentis

Ik kon nauwelijks uit mijn bed komen en was dus te laat. Maar goed, dat zijn ze wel gewend. Bij iedere afspraak krijg ik al te horen, 'niet te vroeg he ?'. 

Toen ik naar de huisarts toeliep buiten merkte ik dat mijn 'demonen' in mijn hoofd nog steeds wegwaren. Hieronder vertel ik wat over mijn demonen.

Dus bij de huisarts, goed ik was 10 min te laat maar dat was niet erg zeiden ze. Zeggen ze immerrrrrr. (half duits)

Bij de huisarts had ze haar spv'er geregeld om erbij te komen. Omdat ze donders goed weet dat het nu echt heel slecht is.

Deze mevrouw, heeft ook samen gewerkt met mijn vorige spv'er.
Voor degenen die niet weten wat een spv'er is dat is een Sociaal Psychiatrisch verpleegkundige.

Deze mevrouw ga ik nu eerst gesprekken krijgen en zij gaat samen met A (mijn vorige behandelaar) overleggen waar ik terecht moet.
Ja MOET.

Ze gaan kijken of er niet iemand is die precies zo is en werkt als A. maar niet bij mijn eigen team waar ik nu weg ben en ook niet bij mijn maatjes team die ook megaproblemen heeft met hulp krijgen bij zijn team. Hem laten ze nu ook lopen zonder behandelaar.
Hij had niks aan haar. dat was trouwens alleen maar een maatschappelijk werkster en ze zei 'maar ik weet heel veel van de psychiatrie'.

Nou ehem, ik heb hem dingen moeten uitleggen over therapieën
en zijn ziekte en heb opgezocht waar hij therapie kon krijgen. Daar wist ze dus helemaal niks af.
Tja, grootheidswaanzin he ?
Noemen ze dat ook geen psychiatrische stoornis ? Moet zij ook maar in een opname ?

En bij hem gaat het op en neer. Voor mij ook vreselijk moeilijk om mee om te gaan.

En vorige week werd er gezegd dat ze op zoek zijn naar een nieuwe behandelaar voor hem maar dat hij pas in januari weer hulp krijgt.
Ja, GGZ !

En hij zat tegen zm aan en dan niks doen voor hem. Waardoor ik weer de klos was.
Maar ik heb daar een halt aan geroepen. Ik doe het niet meer. Zij moeten het doen. Ik ben er zat van om hem steeds te helpen met de behandeling. Daar zijn ZIJ toch voor ?

Niet dat ik em in de steek laat. Maar ik moet nu echt aan mezelf denken.

Nou, we kunnen niet meer schrijven, ik ga weer rusten.
Vanavond verder.

Alish.

Een goede dag gehad, maar wel verdrietig, en zenuwachtig voor morgen

Ja, dat was een goede dag voor mijn doen.

Gisteravond laat gaan slapen. Voor mijn doen normaal.
Ik heb nou eenmaal een dagangst en meer.
Vandaar dat ik leef op de avonden dat het donker is.
Nou, niet alleen als het donker is. Maar het liefst vanaf een uur of half 9.

Maar oke, mijn dagje.

Vanmorgen door de wekker heengeslapen. Ik had mijn mobiel met mijn alarm op de oplader staan in de keuken en normaal maakt mijn kat mij wel vroeg wakker omdat het weer eens zover is dat ze eten wil.

 

 

Daar kwam mijn kat

 

 

Daar ben ik dus gewoon doorheengeslapen.

Maar gelukkig net op tijd wakker, nog even soezen en dan opstaan want ik moest om 10:25 bij mijn vader zijn.
Ik ga dan met mijn moeder zwemmen. Ze heeft 1 op 1 begeleiding nodig omdat ze epilepsie heeft.

Daarna was ik doodmoe en ben gelijk gaan slapen.

Daarna moest ik weer naar het zwembad, nu een ander. want ik geef zwemles.
Nog een van de weinige dingen die ik doe waar ik nog (hoeheetdatwoorrrr?) voldoening uit krijg.

Dat was leuk.

Ik heb nog een kind alleen genomen om te oefenen met onder water zwemmen. Hij kan goed onder water zwemmen maar als hij door het gat heen moet dan stopt hij.

Daarna naar mijn maatje, ik heb een hele week niks van me laten horen omdat ik kwaad op hem was. logisch als je 's nachts om 3 uur gevraagd wordt om nog even gebeld te worden voor te praten. waardoor IK tot half 6 wakker heb gelegen.

Maar goed, dat vertel ik een andere keer.

Tegen half 10 was ik thuis. en een beetje chillen en tv kijken. En pc'en. Nog naar 'Grenzeloos verliefd' gekeken wat ik op DVD heb opgenomen. Aangezien ik gek ben op verre landen en culturen. En hoop in de toekomst als mijn angsten weg zijn of in ieder geval verminderd. Dat ik dan weer op vakantie kan gaan.

Ik durf nu nog niet eens meer dan 3 km van mijn huis zonder mijn ouders.

Mja.

En het ging over Mexico. Nou als er een land is waar ik gek op ben is het wel Mexico. alhoewel ???? Er zijn nog veel meer.

Maar als je dit ziet, dan wil je er toch gelijk heen ?

 

Maar goed. Morgen naar de huisarts.
Het ging vorige week zo slecht dat ik trigger.................. niet vertel.

En ik heb van ellende medicijnen op internet besteld maar sjippies, ik heb een recept nodig.
Dus ik de huisarts de volgende dag gebeld en dat verteld wat er weer eens gebeurde.

Huilen, huilen, huilen, huilen.
De volgende dag weer gebeld. Ik kreeg de engste aan de telefoon. Maar de rest was er niet maar ze heeft me goed geholpen.

Dus ik heb weer een afspraak gekregen om over de medicijnen te hebben en heeeeeeeel misschien wil ze toch eindelijk wat voorschrijven aangezien ik geen psychiater heb. En toen ik die WEL had deed deze ook niks.

Ik zei ook dat ik nu ook mijn behandelverbod meeneem en mijn aanvraag voor euthanasie.

Het klinkt voor mensen zonder een psychische aandoening stom en onnatuurlijk. Maar als je 95 % van de dag ellende in je hoofd hebt en ook al doe je iets leuks dan zit het er nog. Het is nooit weg.
Daarom slaap ik ook zo graag.

Maar dan krijg ik weer nachtmerries en daghengsten.

Maar vanmiddag even goed en heel diep geslapen.

Het is laat en moet naar bed toe.

Ik ga nog ff nintendoën.

Ben benieuwd wat de huisarts morgen zegt.

Zenuwen.

Vroeg in de morgen, 5 uur, maar ik moet even van me afschrijven

Ja zoals hierboven. Diep in de nacht.

Ik heb een redelijke dag gehad. Ook best wel leuk. Wel weer moeite met mijne pa.
Ben je al zo oud. Wordt je weer niet serieus genomen door je vader.

Ik heb ook jaaaaaren gedacht dat ik niet van mijn ouders was. Ik dacht dat ik van mijn opa en oma was.
Omdat zij échte ouders voor me waren. In de zin van accepteren wie ik ben. En ik was daar vrijwel altijd.
Altijd als er wat was gebeurd, op school of bij de huisarts ging ik nooit naar huis.
Nee, ik ging naar mijn opa en oma toe.

En niet om te praten. Nee, dat heb ik nooit geleerd. Ik heb niet geleerd om te praten wat me dwars zit.
Dat is pas later begonnen toen ik mijn eerste therapie kreeg in 1999.
Dat was het jaar waain ik 'ziek' geworden ben.

Natuurlijk bleek er achteraf al een lange tijd wat aan de hand te zijn geweest. Maar ik kon goed functioneren. Ik had een goede baan. leuke vriendinnen, genoeg geld. En sportte veel te veel.
De beste vrienden op mijn werk die je maar kunt hebben.

Maar, ja, sinds ik mijn werk 'kwijtraakte' zijn zij ook weggegaan. Op één na heb ik nog contact via internet met hem en zijn vrouw.

Zelfs mijn állerbeste vriend. met wie ik nog op vakantie geweeest was met mijn ouders nadat ik mijn laatste dag op mijn werk had gehad en herplaatst was. Die liet niks meer van zich horen. Zelfs niet toen ik hem mailde dat mijn moeder een hartinfarct gehad had.

Over mijn 'job'.
Dat is op een 'vieze' manier gegaan.
Het UWV was het er niet mee eens, mijn jobcoach niet en mijn psycholoog ook niet. En IK, absoluut niet.

Maar als je een nieuwe leidinggevende krijgt die de ene dag dit zegt en twee dagen later wat anders, dan wordt je daar gek van. Niet letterlijk, maar figuurlijk natuurlijk, hihi.
Raar mens. Ik hoor zelfs nu nog (en dat was in 2006) van mijn ex- collega's dat ze nu nog precies hetzelfde is.


Triggerrrrrrrrrrrrrrr


Mijn opa heeft zm gepleegd. En ik was de laatste die bij hem is geweest van de familie.
Een hele toestand.
Daar ga ik even niet op in.

Ik heb al schuldgeboel genoeg. Haha, geBOEL, Ja een boel ja. Maar ik bedoel genoeg.

Ja, je moet ook een beetje kunnen lachen en lolletjes erom kunnen maken. Anders wordt het hele leven helemaal een tranendal.
En dat is het natuurlijk niet.

Even 'cola' of wat anders drinken.

Het is chocolademelk geworden.

Ik had liever deze, die smaakt wat lekkerder, maar is wat duurder.

 

En wat zie ik ???

 

 

Daar staat mijn chocolademelk nie bij. Jammer. Zou weer wat geld schelen.

 

 

Nou, ik weet niks meer te schrijven. Nou ja, een heleboel. Maar ik ben weer wat rustiger in mijn hoofd en ga maar weer naar bed. alleen zal ik mijn kat niet meer mee kunnen krijgen denk ik. Die ligt nu in de vensterbank.

 

En aangezien ik een beetje bang ben alleen in mijn slaapkamer of kamer. Zal ik maar mijn deur weer open moeten doen. Of nog even proberen haar mee te krijgen.

Mijn konijnen gaan maar niet mee. Want dat heb ik al eerder gedaan en dat is mijn hele bed weer smerig.

 

 

 

LOL.

 

Pf, Over 3 uur gaat mijn wekker. En mijn thuiszorg is er om 10.15 weer.

Dan moet ik er weer fris en fruitig bij zijn.

Niet dat dat ooit is gebeurd, haha.

 

Ik ben altijd doodmoe en daarna kan ik gelijk weer mijn bed in en ben weer kapot.

 

Nou, doeggggggggggggggggg.

 

Alish/Sofie.

 

BTW, ik ga nog maar even nintendoen. Eh, nintendoën. Of hoe je dat dan ook schrijft.

 

IK DENK DAT IK MAAR WEER NAAR SCHOOL MOET.

Mijn week, weer veel geslapen

Ja, weer veel geslapen deze week.

Over vorige week.

Op maandag naar de huisarts geweest. Ik had een dubbele afspraak. Zoals meestal.
En ja, ik kom er vaak. Eigenlijk iedere week, of bel een paar keer per week omdat ik het niet meer zie zitten.

Dat is ook afgesproken. Ze hebben liever dat ik langskom als het niet goed gaat of bel dan
triggerrrrr

dat ik alsnog langs moet komen om gehecht te worden.
Maar meestal laat ik me al niet meer hechten en plak ik mijn wonden zelf dicht.
En aangezien ik allergisch geworden ben voor pleisters krijg ik gelijk een allergische reactie waardoor ik ontstekingen krijg. Maja.

Vandaar mijn zeer frequent contact met de huisarts.

Ik moet nog schrijven over mijn gesprek met het UCP. Ik heb deze week wel een klacht, ehem, van zo'n 6 kantjes naar de zorgverzekeraar gestuurd.
Maar in zo'n rare volgorde en maar zo'n 50 %  van wat ik wilde gaan opschrijven.
Daar had ik de energie niet voor en dat heb ik er ook bijgeschreven.

Maar goed. Nu bleek dus dat het UCP, de huisarts had verzocht om mij terug naar Lentis (GGZ Groningen) te sturen.
Nou dat gaat echt niet gebeuren.
Hoe kapot ze me hebben gemaakt. Dat leidt tot zelfmoord en daar zit ik al dicht tegen aan.

Dus ik had ook al gezegd dat ik niet meer voor mijn hoge bloeddruk behandeld wilde worden want dat ik genoeg had van de hulpverlening.
En dat ik ook al een niet-behandel-verbod verklaring heb ondertekend. En over euthanasie, ja ik weet het nog niet.
De ene keer wil ik zo snel mogelijk. De andere keer wil ik nog niet.
In ieder geval heb ik al een jaar de papieren in huis en heb ik al een niet-reanimeren ketting om.
Bovendien wil ik niet eindigen zoals prins Friso.

Ik heb een moeder met NAH en zo wil ik niet eindigen.

IK WIL GEWOON GEHOLPEN WORDEN EN IN IEDER GEVAL SERIEUS !!!!

********************

Maar nu moet ik eerlijk zeggen dat mijn huisarts mij wel serieus neemt. En nu gaat zij contact opnemen met mijn vorige behandelaar bij PsyQ. De beste behandelaar die je maar kan krijgen.
En de liefste.

Maar ik kan geen teleurstelling meer aan. Ik heb er teveel gehad de afgelopen 2,5 jaar. De een na de ander.

Maar goed. Ik heb sindsdien mijn telefoon uitstaan en ook mijn mobiel. Dus de huisarts kan mij ook niet bereiken. Alleen mijn ouders en een paar anderen die mijn ander nummer hebben.

Ik kan het niet aan.

Zodra ik eraan toe ben zal ik wel weer contact opnemen maar nu ben ik kapoet.

 

 

Alish.

 

 

 

Verder zijn er weer de zware dingen gebeurd met mijn moeder. Waardoor ik dacht dat ze dood ging. Maar dat staat op mijn ander blog. Dit blog gaat over mij.

 

 

En gisteren zou ik naar ze toe om te eten. Maar dan ben ik 3 kwartier bezig om me klaar te maken omdat ik aldoor in de war raak. En dan belt ze me weer.

Nou dan ga ik door jet lint.

Dan weet ik helemaal niet meer wat ik moet doen.

 

Moet ik nog naar de wc ? Moet ik me nog wassen ? En weet ik wat al meer.

 

Dus weer slaan tegen mijn hoofd. En tegen de lantaarnpaal bonken. Ik wil dat niet. Maar ben dan zo hopeloos en agressief tegen mezelf dat ik het allemaal niet meer weet.

Dan MOET ik mezelf pijn doen.

 

Dus weer de hele avond hoofdpijn gehad. Maja, dat heb ik al sinds juni of zo. Vrijwel iedere dag en de hele dag door hoofdpijn tot misselijk aan toe.

 

Maar liever die hoofdpijn dan die depressie. Die is helemaal niet te harden dan heb ik liever pijn. Dat lijdt even af.

 

Maar goed, dus veel geslapen deze week. Gemiddeld 10 uur per dag ???? Neej, 12-14 uur .

 

En zweten van de angsten en nachtmerries en rot dromen.

 

Maar goed. Ik voel me nu wat beter en ga tv kijken.

 

Doeiiiii.

 

 

En, morgen Kinderen voor Kinderen op tv. Daar heb ik zin in.

De CD is top !

 

 

Soof.

Hoe is het toch met... Tineke de N, leven met een partner met NAH

Mijn moeder heeft ook een niet aangeboren hersenletsel. Genaamd NAH.
Het leven met een geliefde met NAH is zeer moeilijk.
Je kunt niet van ze op aan. En moet altijd alert zijn op wat ze zeggen. En altijd bij ze zijn.

Mijn vader zorgt 22 uur per dag voor mijn moeder. Waarvan 's middags 1 uurtje even naar de stad om even het huis uit te gaan om even op adem te komen.

Verder zorgen we altijd voor 'oppas', als mijn vader en ik ergens heengaan.



Respect voor Tineke en alle anderen die leven met een geliefde met NAH.

Sofie.

Geen wonder dat de zorg zo duur wordt.

Er is zoveel gebeurd de laatste tijd. En niet alleen leuke dingen. Heel weinig.
Maar vooral vervelende dingen.

Ik heb noodgedwongen bij Lentis (de voormalige GGZ Groningen) moeten stoppen.
Ik kreeg geen duidelijke hulp en ging 3-4 van de 4 keer daarna gelijk door naar de huisarts waar ik met haar sprak of met een assistente.

Triggerrrrrrrrrrrrrr.


In het begin was het zelfs zo dat ik steeds verbonden moest worden voor mijn wonden.

Ze zeiden ook steeds dat ik anders gelijk maar naar hun moest gaan om even bij te komen met een gesprek. Dus iedere week bij de huisarts.
Soms wel 3 keer per week.
Ja, zo wordt de gezondheidszorg ook wel duur.

Maar, het was wel nodig.

Dus heeft mijn huisarts, die het er de ene keer mee eens was dat ik weg moest bij Lentis en de andere keer weer omgepraat werd door die inrichting.

Ja, ik noem het geen instelling maar inrichting.

2 jaar geleden werd al door een arts van de doktersdienst tegen mij gezegd dat ik weg moest bij Lentis. Dus eindelijk ben ik daar weg.

Maar nu heb ik geen hulpverlening meer. Maar die kreeg ik daar ook al niet. Daar vertel ik nog wel eens over.

Maar goed, toen heeft mijn huisarts een afspraak geregeld bij het UCP (universitair Centrum Psychiatrie). ik wou daar niet heen. Door alle toestanden die ik vorig jaar met hun heb meegemaakt.
Eerst toezeggen dat ik een behandeing kon krijgen daar en na maanden wachten, een afwijzing krijgen.

Maar die afwijzing kreeg ik pas ná dat Lentis eíndelijk de brief naar hun geschreven had.
Ja, waarom moest dat zo lang duren ?
Ze geven de administratie weer de schuld. Makkelijk he ?

Nu heb ik voorgevoelens. Al jaaaaaaaren. En vooral de laatste jaar zijn ze heel erg verergerd. ik was er net jaren vanaf en nu zijn ze weer terug.
In >95 % van de gevallen is mijn voorgevoel gelijk.

Dus ik had al afgezegd. Maar nu werd ik gedwongen door mijn huisarts om daar toch heen te gaan.

Nou wat een genante vertoning zeg.

De brief die ik naar haar op wilde sturen zal ik nog wel dus plaatsen.

Maar ja, ze willen me ook niet behandelen.

Ik heb overleg gehad met de zorgverzekering en die zeiden ook dat ik een klacht tegen beide instellingen moet insturen.

Dat was ik eerst ook van plan. Maar dat lukt me nie meer.

Dus wel een concept brief naar de arts-assistent naar de zorgverzekering op de post doen. En ze zien maar wat ze ermee doen.

IK MOET GEWOON DIE KLACHT INDIENEN WANT ANDERS KRIJG IK ER LAST VAN.
Ja, dan sta ik te boek als hulp weigeraar.
Huh ???? Neej, ik ben geen hulpweigeraar. Ik wil juist hulp.

Ik ben al 2,5 jaar, nee meer, bezig om hulp te krijgen.

Maar ja, als je in de stad Groningen woont is die er niet.

En weet je ??????

Ik slik al maanden geen Prozac meer, maar ik blijf het iedere week krijgen. Ik heb toch een hoeveelheid medicijnen niet normaal meer.
Wil iemand een boel, kan altijd. Nee dat is een grapje hoor.
Dat kan ik niet maaaaaaken.

Maar dat wordt opsparen en uiteindelijk weer inleveren. Ja, en dat is NIET de EERSTE keer.

Dan vergeten ze voor te schrijven waardoor je ineens van 40 mg naar 0 moet in 1 dat terwijl ik van 60 naar 0 in 12 weken moest.

Ja, ik moest weer beginnen omdat het niet ging.

En omdat ik nog zoveel over had. Ja want ze hadden nooit de dosering aangepast waardoor ik nog steeds 50 mg kreeg.

GEEN WONDER DAT DE ZORG ZO DUUR WORDT.

Maar goed, ik heb nu dus geen hulpverlening meer. Dat is niet zo erg. Ze deden toch niks. Mmaar medicijnen heb ik nodig. En ja, geen psychiater voorhanden in Groningen.

Zoveel hulp gezocht in heel Nederland. En nooit wilden ze me doorverwijzen.

Dus ik ben stuk.

En ik moet maar weer naar het ministerie van mijn grote vriendin, VWS een brief sturen.
Kunnen ze eens een onderzoek instellen naar de GGZ in Groningen.

Alish.

Weer veel kapot gegooid

Het was weer zover.

Ik weet niet wat er aan de hand was.
Het ging redelijk goed.

Ik heb goed geslapen. Ondanks weer nachtmerries, zoals iedere nacht en dag. Maar die noem ik daghengsten, hihi. Hinniken.

 

 

 

 

 

Ik weet niet wat er was. Ik was in mijn slaapkamer wat aan het opzoeken en er viel weer van alles uit mijn handen. Ik was een DVD aan het zoeken en dan vallen ze natuurlijk weer, echt vrijwel allemaal uit mijn handen.
Ik word er gek van.
 

En dat gaat al vanaf juli 2010 zo.

En het wordt steeds erger.

 

Ik laat van alles uit mijn handen vallen. Iedere dag is het weer zover.

En hoe vaak ik wel niet val. In 2 week tijd 3 keer met de fiets. 1 keer zelfs met een koprol achterover.

Geen wonder dat mijn rugpijn niet weggaat.

Ik zit ook steeds onder de blauwe plekken. Al een half jaar ofzo. Mja. No problem.

Dan denk ik, goh, wat doet dit zeer, en ja hoor weer een blauwe plek.

Maar goed.

 

Ik werd zo kwaad, dat ik een doos met dvd's pakte en op de grond smeet en er tegen aan trapte, en ja hoor, nog meer en ze lagen overal door mijn slaapkamer. En als je weet hoe mijn slaapkamer eruit ziet. Ehem, beetje troep.

 

Troep

 

 

 

 

Ja ik zou een goede zijn voor Joe troep

 

 

 

Dan weet je dat het mij tijden kostte om alles weer terug te vinden.

 

Hoesjes kapot, alles doorelkaar. Nog meer kapot. En ik was zo kwaad dat ik mijn hele grote deurposter van Nick en Simon heb verscheurd in wel 30 stukken ongeveer.

 

Daar baal ik nou zo van. Ik heb al eens een sjaaltje van hun ook helemaal kapot geknipt omdat ik zo kwaad was. Waarom ?

 

Ik wil dit niet.

 

Ik gelijk extra Tranxene gepakt. daar word ik wel rustiger van. Hoewel, dat hielp dus niet. Maar ik was nu wat rustiger omdat mijn bui wel over was.

 

Morgen weer naar de huisarts.

Mijn lieve goudvis, Madelief

Ik mis je Madelief. Je was mijn visje in het ziekenhuis. Ik had je zelf uitgezocht en gekocht. Ik noemde je naar mijn 2 lieve verpleegkundige. Maaike en Lineke. Vandaar Madelief.
Ik had je mee naar huis willen nemen. Maar ze wilden je houden. Dat vind ik zo rot.

Ik weet niet eens of je er nog bent.

♥♥♥♥