Overlijden door een psychische ziekte (triggerrrrrrrrrrrrrr)

Jaarlijks overlijden vele mensen door het lijden, ernstig lijden aan een psychische ziekte.

Triggerrrrrrrrrrrrrr

Elk jaar overwegen ruim 400 000 mensen in Nederland zelfmoord te plegen; bijna een kwart onderneemt ook daadwerkelijk een poging.
Dit komt neer op een 'slagingspercentage' van nog geen twee procent.

Onder jonge vrouwen tussen 15 en 25 jaar is zelfmoord de grootste doodsoorzaak.

In Groningen werd in 2007 het hoogste aantal zelfmoorden per 100 000 inwoners geregistreerd en in Amsterdam waren het er niet veel minder

In België is zelfmoord op een na de meest voorkomende doodsoorzaak bij jonge mannen van 20 tot 24 jaar en de derde doodsoorzaak bij jonge vrouwen van die leeftijd.

In de leeftijdsgroep van 25 tot 34 jaar is zelfmoord zelfs de eerste doodsoorzaak.


Met de uitdrukking 'poging tot zelfmoord' (tentamen suicidii of TS) bedoelt men een aanslag op zichzelf die niet tot de dood heeft geleid, inclusief die handelingen waarvan de persoon in kwestie vooraf vermoedt dat hij er niet aan zal overlijden. Deze beide vormen van poging tot zelfmoord – namelijk onbewust of bewust niet dodelijk – waartussen de grens niet scherp is, komen vele malen vaker voor dan een werkelijke zelfmoord. Mensen met deze neiging noemt men in de psychiatrie ook wel parasuïcidaal. Parasuïcide slaat dus op de niet-dodelijke handeling(en) van een persoon die zich opzettelijk verwondt (automutilatie) of zeer riskant gedrag vertoont. Deze handelwijze komt veel voor bij personen met een borderline-persoonlijkheidsstoornis. Veel mensen die door zelfmoord overlijden, hebben eerder een of meer pogingen tot zelfmoord ondernomen.

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Zelfmoord


Nu zijn ze in de psychiatrie natuurlijk al wel bezig om dit aantal omlaag te brengen.
Eh, hoop ik.

Persoonlijk heb ik meerdere mensen verloren aan zelfmoord. Jonge mensen, die eigenlijk nog een heel leven voor zich hadden.
Meer mensen aan zelfmoord dan aan andere ziektes of ongevallen.

Daarom zou IK graag willen dat er meer aandacht komt voor deze ernstige zaak.

Het zou mooi zijn, 

ach mooi 'Wat afschuwelijk om dat te zeggen'
als er eens niet gezegd werd als iemand zelfmoord pleegt of een zelfmoordpoging onderneemt, dat ze er ZELF voor gekozen hebben.
Samen met alle andere stigma's.

Een persoon kiest er niet voor om zichzelf van het leven te beroven.
Een persoon kiest ervoor om uit de situatie te komen.
Een mens kiest ervoor om te leven.
Maar leven met een psychische ziekte, of stoornis, is voor velen niet meer haalbaar.

En als je zelf niet met deze situaties te maken hebben gehad dan begrijp je het misschien niet.
En.............. gelukkig maar.
Ik wou dat ik dat ook kon zeggen.

Ik kan eerlijk zeggen dat ik jaren terug nog zo onwetend was.
Zo onnadenkend. En eerlijk gezegd, ook kritisch.
Ik schaam me er niet voor.
Want................ ik wist niet beter.

Nu wel, jammer genoeg.
Niet leuk.

Niet leuk

Niet

leuk

NIET

 

Ado ft. Kruloh - Liefde had ze nodig

2x Liefde had ze nodig,
maar dat heeft ze nooit gekregen.
Zo had ze haar gevoelens altijd maar
verzwegen.
Men vond het overdreven als zij
vertelde over haar leven.
nu is ze er niet meer,
we kunnen haar niet meer vergeten.

Rap:

Ze leeft van dag tot dag,
Ziet wel wat morgen brengt.
Haar zorgen zijn verborgen,
en d'r toekomst onbekend.
maar ze is het wel gewend,
om gevoelens te verstoppen op te
kroppen tot knoppen doorslaan,
en ze zich gaat snijden.
Verwijten heeft geen zin,
want ze geeft zichzelf de schuld,
of verlegen en verdrietig,
om te vragen voor wat hulp.
Dus kruipt ze in haar schulp,
En zonder ze zich ervan af,
ze moet het eruit laten,
want ze ziet het als een straf.
Ze wordt bedrogen en gebroken,
kan het niet meer aan.
Ze huilt zoveel en huilt zoveel,
want niemand ziet haar staan.
Haar dagen waren zwart,
geen hoop meer in haar hart.
Vernietigd en beledigd,
want ze vonden haar apart.
De weg naar geluk en liefde,
die dag kan ze toch niet vinden.
Liefde heeft ze nooit gevoeld,
dus nooit zal ze zich binden.
Haar vrienden wisten haar leven alleen
maar verder te bederven,
en het enige waar ze nu nog aan kan
denken, is sterven.

2x Liefde had ze nodig,
maar dat heeft ze nooit gekregen.
Zo had ze haar gevoelens altijd maar
verzwegen.
Men vond het overdreven als zij
vertelde over haar leven.
nu is ze er niet meer,
we kunnen haar niet meer vergeten.

Rap:

bruine ogen blijven huilen,
Tranen dalen stil en glad,
want niemand die wilt ruilen met het
meisje in het glas.
Vertrouwd geen jongens meer,
het is te vaak mis gegaan.
Ze haat haar leven,
voor wat ze haar hebben aangedaan.
Verkracht geslagen,
lasten dragen, nachten niet geslapen,
Verdacht gedragen, aandachtvragen,
maar ze wou niet praten.
Niemand had het in de gaten,
met haar zogenaamde vrienden,
slikt ze XTC niets vermoedens,
van de neppe liefde.
Ze voelt zichzelf verkankerd,
omdat eenzaamheid haar breekt.
En ze heeft de pijn te danken,
aan alles en iedereen.
De tijd die tikt voorbij,
voor haar is het gewoon geweest.
Ze maakt zich nog van kant,
omdat ze de dood niet vreest.
Ze snijd steeds dieper in haar polsen,
bloed die blijft maar stromen.
Ze kan niet rustig slapen,
want dat volgt haar in haar dromen.
Het is zo ver gekomen,
en ze gaat het nu ook doen.
Ze kan het niet meer aan,
ze gaat kapot door het gevoel.

2x Liefde had ze nodig,
maar dat heeft ze nooit gekregen.
Zo had ze haar gevoelens altijd maar
verzwegen.
Men vond het overdreven als zij
vertelde over haar leven.
nu is ze er niet meer,
we kunnen haar niet meer vergeten.

Rap:
Help mij een beetje zacht en zwak,
grijp het glas voor nog een kras.
Denkend aan de tijden toen ze nog
gelukkig was.
Paniek in haar gedachten,
en het duizelt in haar hoofd.
Ze struikelt en valt langzaam,
op de grond compleet verdoofd.
Haar lichaam raakt de grond,
verspreid bloed roden lijnen.
Littekens op haar huid,
om nooit meer te verdwijnen.
Al lang kapot al voor ze viel,
geen liefde in haar leven.
Het meisje is nu dood,
en hopelijk rust ze nu in vrede.

2x Liefde had ze nodig,
maar dat heeft ze nooit gekregen.
Zo had ze haar gevoelens altijd maar
verzwegen.
Men vond het overdreven als zij
vertelde over haar leven.
nu is ze er niet meer,
we kunnen haar niet meer vergeten.

Liefde had ze nodig,
maar dat heeft ze nooit gekregen.
(liefde had ze nodig)
Zo had ze haar gevoelens altijd maar
verzwegen.
Men vond het overdreven als zij
vertelde over haar leven.
nu is ze er niet meer,
we kunnen haar niet meer vergeten.


Alisha xxx

Foto gedichten

Plaatjes met gedichten -->





 

 

 

Alisha

Wat baal ik, lang wachten op EMDR

Sorry dat mijn blog niet zo erg vrolijk is.
Ik heb heus wel vrolijke momenten, maar overall, it's bad.

In november ongeveer heb ik dus eindelijk voor elkaar gekregen dat ik met EMDR mag beginnen.
Dat ik niet alléén máár borderline heb.
Dat er óók (een stukje) trauma zit.

Ik weet niet welk trauma, wel wat voor verschijnselen:
Er zijn meerdere dingen gebeurd.

Flink gepest.
Opa zelfmoord gepleegd op een manier waar ik zo'n 12 uur daarvoor nog over gepraat heb.
Daarna is mijn ziekte ook geescaleerd.
Veel zelfmoorden meegemaakt.
En al vanaf mijn 19e moeten zorgen voor ons gezin, mijn moeder werd ziek.
Je hoeft niet altijd PTSS te ontwikkelen door erge trauma's maar kan ook door andere dingen.

En tevens iets op hele jonge leeftijd. Wat ik niet precies weet hoe of wat. misschien is dat niet gebeurd.
Maar het is wel iets wat ik mijn hele leven al meedraag en ik ook al rare symptomen heb.
Maja, mss allemaal in mijn verbeelding of iets wat een shok heeft teweggebracht.

Slecht slapen,
nachtmerries,
stress,
automutilatie,
niet kunnen concentreren,
dissociatie (geweest),
derealisatie (geweest),
depressie,
mega angsten,
meer, weet ik even niet.

Ik vind dit eerst wel genoeg.

Het is in het team besproken en ze gingen akkoord.
Heel zenuwachtig, maar heb er jaren voor gestreden voor het stukje 'traumatische ervaring' als extra 'diagnose'.
Eindelijk is er naar me geluisterd.

 

Petitie: Borderliners verdienen een toekomst

Verdien ik als iemand met borderline ook een toekomst ?

Ik heb getekend, jij ook ?

http://helpborderliners.petities.nl/ 
 
nieuwe petitie "Borderliners verdienen een toekomst"

PETITIE

Wij

 

Borderline patiënten, onze families en vrienden

 

constateren

 

Dat de aangeboden hulp vanuit de GGZ in Nederland zeer slecht is. Patiënten en hun radeloze families worden te vaak van het kastje naar de muur gestuurd. Huisartsen, crisisdienst, politie en andere hulpverleners weten zich ook geen raad met de uitzichtloze situatie waarin velen van ons zich bevinden. Wij kunnen nergens terecht voor doelbewuste en effectieve hulp.

 

en verzoeken

 

Een grondige verandering in de geestelijke gezondheidszorg. Therapieën moeten op een bredere schaal beschikbaar zijn. Wij willen terecht kunnen bij oprecht geïnteresseerde en juist geïnformeerde hulpverleners. Wij willen serieus genomen worden en niet langer het slachtoffer zijn van bureaucratische rompslomp. Hulp moet beter en sneller beschikbaar zijn. Laat ons niet in de steek, wij kunnen dit niet alleen!

Mijn reactie.
Ik kan jammer genoeg uit ervaring spreken dat het leven met borderline niet fijn is.
Natuurlijk beleeft iedereen zijn ziekte anders.

Ik spreek voor mezelf en borderliners die ik ken.
Dus voel je niet aangesproken als je er heel anders over denkt.
Dan ben ik alleen maar heel erg blij voor je.

Ik ervaar Borderline als een afschuwelijke ziekte.

Uit de DSM-IV

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Borderline-persoonlijkheidsstoornis


De DSM-IV (301.83) definieert de borderline-persoonlijkheidsstoornis als een aanhoudend patroon van instabiele interpersoonlijke relaties, een instabiel zelfbeeld, instabiele emoties en een sterke impulsiviteit. De stoornis uit zich in de vroege volwassenheid in verschillende situaties.
De diagnose kan worden gesteld als sprake is van vijf of meer van de volgende situaties:
 

1. De persoon probeert verwoed werkelijke of ingebeelde verlating te voorkomen (in dit verband wordt het suïcidale of automutilerende gedrag van criterium 5 niet meegerekend).
2. De persoon vertoont een patroon van instabiele en intense persoonlijke relaties, waarbij idealisatie en minachting elkaar afwisselen.
3. De persoon heeft een identiteitsprobleem: een aanhoudend sterk instabiel zelfbeeld of een sterk negatieve eigenwaarde.
4. De persoon is impulsief op minimaal twee terreinen die mogelijk zelfbeschadigend zijn (bijvoorbeeld met geld smijten, seks, drugs- of alcoholmisbruik, gevaarlijk rijden, te veel of te weinig eten) (in dit verband wordt het suïcidale of automutilerende gedrag van criterium 5 niet meegerekend).
5. De persoon vertoont regelmatig suïcidaal of automutilerend gedrag of dreigt hiermee.
6. De persoon is affectief instabiel door wisselende stemmingen (bijvoorbeeld intense episoden van woede, irritatie of stress, die meestal enkele uren duren en zelden langer dan een paar dagen).
7. De persoon heeft chronische gevoelens van leegheid.
8. De persoon heeft intense woedeaanvallen of problemen om de woede te beheersen (bijvoorbeeld regelmatige driftbuien, aanhoudende woede of herhaaldelijke vechtpartijen).
9. De persoon heeft door stress veroorzaakte paranoïde ideeën of ernstige dissociatieve verschijnselen.

Tegenwoordig is er de DSM 5, en nee, geen DSM-V.

Hier ga ik verder niet op in.

Ik heb geen psychiatrie gestudeerd en ben niet thuis in al deze termen.
Ik heb het al zwaar genoeg aan mezelf.


Verdere informatie:

http://alishastruggletobe.blogspot.nl/p/over-psychiatrie.html


Ik heb in mijn opnames meerdere mensen met borderline leren kennen. Ook via internet.
Ik kan je zeggen dat ze erg veel strijden in het leven.


Volgens DSM-IV pleegt ongeveer 8 tot 10 procent van alle mensen met een borderline-stoornis zelfmoord.

Uit onderzoek (Duberstein,1977) bleek dat ongeveer 30-40% van de zelfmoorden worden gepleegd door mensen met een persoonlijkheidsstoornis.

Bron: http://www.borderlinecase.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=129:suicidaliteit&catid=51:kenmerken-index&Itemid=2360


Ja, ik ga hier allemaal verder niet op in.
Bij mij is er sprake van meerdere stoornissen.

Maar lees eens een goed boek over een persoon met borderline, dan geeft je dat een goed beeld.

Ik heb er net een uitgelezen, maar dat sprak me niet zo aan.
'Hoe het is om mij te zijn'

De boeken die ik van de behandelaren moest lezen kwam ik niet door.
Te confronterend.

Wil je weten welke ?

Vraag maar.

Houd me vast

Wil je me vasthouden ?

Dit las ik in een blog

Bron: Me & CPTSD (Complex Post Traumatic Stress Disorder)
http://cptsd2013.wordpress.com/2014/01/06/trust-therapy/


Help me, please. Hold me, because I am broken and it hurts. I am lonely and that hurts too. It’s cold. You are warm and I want it too. Please just hold me, you don’t even need to talk to me, just hold me and let me be. See me. It’s empty inside. Hollow. I need you.

Voor mij zo herkenbaar.
Ik voel me zó alleen.

Ik bén niet alleen.

Maar ik sta wél alleen.

Alleen in mijn ziekte.

Mensen zoals ik kunnen geen veiligheid vinden.
Normaal gesproken kunnen mensen veiligheid bij zichzelf vinden.
Dat heb je geleerd of ben je mee opgegroeid.
Waarom ik dit niet heb weet ik niet.


In 2006-2007 ben ik in opname geweest, mijn eerste in de psychiatrie.
7,5 maanden op de afdeling 'stemmingsstoornissen'. Niet dat ik daar veel beter van ben geworden maar daar heb ik het niet over.
Ik heb wel wat geleerd.

Ook had ik altijd op het moment dat ik uit de kliniek was, ja in de psychiatrie hebben we het nog steeds over een kliniek ipv ziekenhuis, tja, maar...

Oké, de kliniek bestond al niet meer bij mij als ik bij de bushalte stond om naar huis te gaan of naar de stad.
Ik woonde nl een half uur rijden met de trein van de stad waar ik woon.

Mijn psychologe zei eens tegen mij dat ze dat bij meer mensen met mijn problematiek hoorde.
Dat, op het moment dat mensen uit beeld zijn, ze ook niet meer bestaan.
En dan ook echt.

Ik heb zelfs, als mijn ouders weg zijn, bv op vakantie, dat ze er niet meer zijn. Ze zijn dan als dood voor mij.
Zelfs al gaan ze maar een dagje naar Amsterdam, naar onze familie, 2 uur rijden van ons huis.
Dan ben ik al de hele dag van slag en wordt gewoon gek van het wachten tot ze weer thuis zijn.

Op een gegeven moment zei de psychologe ook dat ik iedere dag als ik thuis was (je wordt namelijk 'gedwongen' om steeds naar huis te gaan, zoveel mogelijk) dat ik 3 x per dag moest bellen om contact te houden met de kliniek om het gevoel te houden dat ze er wel waren.
Dat ze wel bestonden.
Heel raar, ik snap het ook niet.

Wat ik denk, is dat mensen met mijn problematiek geen veiligheid IN zichzelf kunnen vinden.

 

Ik voel me nooit veilig.

Alléén, bij mijn ouders, en mijn broertjes gezin. Verder bij NIEMAND.

Én in de kliniek.
Én bij mijn behandelaar.
Zíj begrijpen mij en mijn problematiek.

Álles in onveilig.

Misschien heb ik niet geleerd om me veilig te voelen.
Misschien zijn er dingen gebeurd in mijn jeugd waardoor ik me niet veilig meer kán voelen.
Dingen die IK niet meer weet.

Toch is het pas gebeurd, mijn echte problemen, toen mijn opa zelfmoord heeft gepleegd.
Sindsdien is mijn leven 180 of 360 graden veranderd.

Wat wil ik met dit log zeggen ?

Het spijt me, maar ik ben de draad even kwijt.
Grinnik, huil, lach.

Maar in ieder geval dat ik het herken in het blog hierboven.

Ik zoek altijd een fantasie-wereld met mensen die mij beschermen.
Iemand die een arm om me heen slaat.
Iemand die me een kus geeft en zegt dat het allemaal wel weer goed komt.

En dan heb je iemand op je pad gevonden die je dit allemaal geeft,
en dan....................

Laten ze je weer in de steek.

Écht in de steek, en zelfs mensen uit de psychiatrie, die toch beter zouden moeten weten.

Het is juist bekend voor mensen zoals ik dat het juist belangrijk is om mensen te leren vertrouwen. Maar als zelfs de psychiatrie je vertrouwen beschaamt, dan is dat niet toelaatbaar.
(en dan bedoel ik NIET het 'borderline' gevoel)

Dan ben je weer bij AF.

Moet ik weer opnieuw gaan beginnen.

Maar.................... daar doe ik niet meer aan mee.

Vertrouwen ? Doe ik niet meer.

Is het daarom dat ik me veilig voel bij knuffels ?

Zij zijn mijn vriendjes, zij laten me niet in de steek.

En mijn familie (gezin) ook niet.


Alish ♥

Update: De strijd van boodschappen doen

Op internet las ik een blog van iemand met hersenletsel.

Hierin beschrijft deze vrouw hoe zij boodschappen doen met hersenletsel ervaart.

Bron: http://rosiem17.wordpress.com/2014/01/31/boodschappen/

Ik kan je aanraden dit log te lezen.
Het geeft erg goed weer hoe zij een alledaags ding als boodschappen doen ervaart.
Voor de gemiddelde mens geen probleem. Maar voor iemand met een ziekte, om het zo maar te noemen, een zwaar probleem.



In mijn geval.

Hoe ervaar IK boodschappen doen.

Ik bedoel in dit geval alleen de normale boodschappen. In dit geval in een supermarkt.
Niet de andere aankopen.
Naar de stad gaan doe ik allang vrijwel niet meer.
Het liefste koop ik alles online omdat ik angst heb. En ik weet niet waarom.

 

 

Heel soms ga ik de stad even in om in een paar winkel te kijken waaronder kruidvat en de hema enzo. En natuurlijk een speelgoedwinkel.
Mijn favoriete winkel.

Maar goed.

Ik ga naar de winkel.
Ten eerste al vol stress ook al zit de winkel dichtbij, nog geen 5 min lopen en maar 2 min op de fiets.
Van tevoren maak ik een lijstje.
En dat lijstje (áls ik hem al meeneem, wordt ie wel 20x bekeken in de winkel).
Ook al zit al lang in mijn wagentje het boodschap wat op het lijstje staat. En nóg controleer ik, zit het er al in ?

Want eerlijk waar, ik ben het dan al vergeten.

Maar goed, eerst de fiets op slot.
Met de sleutel in de hand, want ik MOET wat in de hand hebben in de winkel. Dat geeft veiligheid.
Waarom vraag je ????
I  don't  know .

En hoe vaak ik mijn sleutels al niet kwijtraak, is niet normaal. Eigenlijk ook wel grappig. Want DAT heb ik altijd al gehad.

Maar ik ga eerst de winkel in.

Als eerste zal ik je uitleggen dat ik altijd dezelfde winkel inga, al jaren, en eigenlijk loop ik altijd hetzelfde padje en kom ik overal langs hetzelfde, iedere keer.
Toch is het iedere keer weer nieuw.
Alsof ik steeds in een nieuwe winkel kom. Die WEL vertrouwd is, maar alsof alles nieuw is.

Ik zie appels, oh ja, er bestaan ook appels.
Ik zie brood, oh ja, er bestaat ook brood.
Ga zo maar door.

Eerst kom je langs de groente en het fruit.
Dan denk ik, ehm..... hoe doen ze dat nou ?
Komt er iedere dag nieuwe groente en fruit ?
Wanneer ? 's morgens ? 1x per dag, meerdere keren per dag ?
Hoe leggen ze het neer ?
Zoeken ze de verrotte eruit ? Leggen ze alles van achter naar voren neer of van voren naar achteren ?
Het is het logische om alles van achteren naar voren te leggen waardoor het nieuwe fruit en groente voorop ligt.
Maar doen ze dat ook ?

En wie doet dat ?

Ik kom bij de zuivel.

Hier denk ik hetzelfde.

Hierna komt het brood.

Wie bakt het ?
Hoelang moet het bakken ?
Wanneer komt het hier ?
Hoe vaak komt het aan ?
Hoe vaak vullen ze de schappen aan ?
Zijn ze wel hygienisch ?

Hebben de medewerkers een speciaal diploma nodig ?

Ik kom langs de kaas.
Hier hetzelfde.

Ik kom langs de frisdrank en het snoep.
WAT koopt iedereen ? Wat vindt iemand lekker ?
Waarom kopen mensen die duren merkproducten ? Als je ook het goedkope merk kan nemen ?

Pfff, daarna de vleeswaren.
Hetzelfde,

De tijdschriften, het diereneten.

Dan de kassa.

Wanneer werken de cassieres ?
Wanneer mogen ze pauze ?
Hoelang ?
Hoe wisselen ze elkaar af ?
Wat zijn de diensten ?

Ga zo maar door.

Tegen de tijd dat ik de winkel uit ben, en meestal ben ik wel weer wat vergeten, ben ik doodmoe en overstressed.

Hoezo veel prikkels.

En denk ik, pfff, gelukkig hoef ik eerst niet meer.

Tót ik thuis ben.

Ik ben wat vergeten, sjit.

Dát maar de volgende keer als het niet zo belangrijk is.

Update:
Tegenwoordig heb ik een beetje geleerd om iets minder na te denken bij al deze dingen. Tenminste over hoe alles in zijn werk gaat in een winkel.
Toch is alles nog steeds iedere keer nieuw. En zie ik steeds dingen die ik al eerder heb gezien, maar er niet aan denk dat ze nog bestonden.

Bv, afwasmiddel, Goh, dat bestaat ook !
Zo raar !

Komt natuurlijk ook doordat ik eigenlijk alleen maar denk, 'Wanneer ben ik weer thuis ?' Of  'Bij mijn ouders ?
Waar het veilig is.

Blij met online winkelen !


Alisha.