Luister naar wat ik niet zeg (Charles C. Finn)

Luister naar wat ik niet zeg

 

Luister naar wat ik niet zeg

Laat je door mij niet voor de gek houden

Laat mijn gezicht je niet misleiden,

want ik draag duizend maskers- maskers

die ik niet af durf te leggen

Ik ben geen van die maskers

Doen alsof, is voor mij een tweede natuur geworden

Maar laat je daardoor niet om de tuin leiden

Ik wek de indruk alsof ik vlot ben;

alsof alles aan mij zonnig en vrolijk is.

Alsof mijn hele wezen zelfvertrouwen en koelte zal zijn.

Alsof ik mijn gang zou kunnen gaan zonder iemands hulp.

Maar geloof mij niet.

 

Ik mag van buiten zelfverzekerd schijnen, maar het is een masker,

waarachter iets heel anders verborgen is.

Erachter zit ik, verward, angstig, alleen

Maar ik verberg dat, omdat ik niet graag zou zien

dat ook maar iemand het merkt.

Mijn gemakkelijke en verstandige façade moet mij beschermen

tegen de blik die mij zou herkennen

Maar deze blik zou juist mijn redding zijn.

Dat weet ik.

 

Indien hij zou samengaan met aanvaarding en liefde

Dat zou mij veiligheid geven, die ik mijzelf niet geven kan;

de zekerheid dat ik iets waard ben..................

 

Maar ik durf je dat niet te zeggen

Daar ben ik bang voor

Ik heb angst dat jouw blik niet zal samengaan met aanvaarding en liefde

 

Laat je daardoor niet misleiden, luister zorgvuldig

en probeer te horen wat ik niet zeg,

wat ik graag zou willen zeggen,

wat ik nu uitspreek om voort te leven

en wat ik niet kan zeggen

 

Jij moet je hand uitsteken,

ook al lijkt het misschien het laatste wat ik wil

Elke keer dat jij vriendelijk bent en mij het gevoel geeft dat jij wat met mij ophebt,

dan krijgt mijn hart vleugels.........................

Hoe dichter jij mij nadert, hoe harder ik terugsla

Ik verzet mij tegen waarom ik schreeuw

Mijn hoop ligt daarin dat liefde sterker is dan enige afscherming

 

vertaald uit het engels

verkorte versie

 

Dichter:

 

Charles C. Finn, September 1966

 

bron:

http://www.poetrybycharlescfinn.com/

 

 

Dit is een van mijn lievelingsgedichten, geschreven door Charles Finn.

Ik heb ook contact via de email met hem gehad, we hebben kort gesproken o.a. dat ik vertelde dat ik zijn gedicht zo mooi vind.

 

 

Liefs, Alisha

Het verleden blijft tegen je gebruikt worden

Nu had ik eindelijk weer een afspraak met mijn psychiater. Er zat een paar maanden tussen aangezien zij lange tijd afwezig was.

In de gang kwam ik mijn vorige psychiater tegen. Ik zei dat ik haar nog steeds miste. Ze vond dat ik er goed uitzag.
Hmmm, wat moet ik daar nu mee ?
Dat zei ik ook tegen haar, waarop ze antwoorde dat ik dat maar voor kennisgeving aan moest nemen. Mja, wel lief gezegd.

Nu 's avonds kijk ik terug en vond ik het eigenlijk een verwarrend gesprek. Zij vond ook dat ik heen en weer ging en vele dingen vertelde.

Dit is de eerste psychiater die dieper op de dingen ingaat. Dat had ik al eerder gemerkt, maar vandaag was het zelfs vervelend. Ze vroeg na over dingen waar ik niet over wilde praten. En over dingen waarvan ik het niet nodig vond om over uit te wijden.
Ik wil liever gewoon een pilletje die me beter maakt.

Maar ja, daar zijn psychiaters niet dol op. Ik ben nog nooit een psychiater tegengekomen die 'graag' medicijnen uitgeeft.


Waar hebben we het allemaal over gehad ? Nou , grin, dat wil ik dus ook niet eens opschrijven.
Maar in ieder geval ook over het euvel van wel therapie/ geen therapie.
Van, 'Wat wil ik ?'
Tot, 'Wat willen jullie ?'

Ik vind dat ik in het verleden zelf al genoeg heb uitgezocht voor therapieën medicatie etc. Ik ben er een beetje zat van dat ik steeds degene was die dingen uit moest zoeken. Zelfs in mijn laatste opname (lang geleden) had ik een psychiater i.o. die tegen mij zei dat ik zelf maar even op internet moest zoeken naar medicijnen, en dat kon zij er dan wel over nadenken. Of over therapieën. Want daar wist ze niks van. Zal ik haar naam even hier noemen ? Nou, doe maar niet.

Maar deze dingen zijn uit het 'verleden'. (zie mijn vorig blog/weblog)
Dus ik vind dat zij maar eens moeten uitzoeken wat goed voor mij is.

Als eerste vond zij dat ik mss maar eens aan de slag moest met die dingen waar ik niet over wil(de) praten.
****
'Ik zie een traan', zei ze. (er waren 2 tranen, maar goed)
'Wat maakt je zo verdrietig ?' (die situatie met mijn moeder is zeer zwaar)
Maar, ik wil er liever niet over praten. Dan moet ik huilen !
****
Gewoon eens dieper op mijn 'problemen' ingaan. Of zoiets, haha. (sarcastisch lachje)
Met iemand anders, met een psycholoog ofzo.


Ik zei dat we ook vorig jaar EMDR probeerden maar dat me dat ook niet lukte. Dat ik na één gesprek al zo van slag was dat ik er zelfs drie-kwart jaar last van heb gehad. Uiteindelijk na die tijd is het wel beter geworden. Over die 'situatie kan ik rustiger nadenken, en ik denk er ok niet meer iedere dag aan. (geloof ik eigenlijk)
Dus eigenlijk heb ik van dat éne gesprek, veel na last gehad (ca. 9 maanden), maar ben er uiteindelijk wel beter van geworden.

Dus mss is het een optie.

Verder kwam natuurlijk ook mijn 'dwang' even ter sprake.

Ik heb nog steeds niet het gevoel dat ik daarin serieus genomen wordt. Ach ja, als je al 33 jaar 'dwangt', waarom wil je dan nog therapie ????
Nou DAAROM.

Maja.

Maar dus over het 'behandelings- gebeuren. Ze wilt me heus wel doorsturen naar de angst- en dwang- poli. Maar het probleem is dat ze me eerder al hebben afgewezen omdat ik toen (nog) niet stabiel was.
En ondertussen zijn er 2 opnames geweest (laatste was 5 jaar geleden, hallo !) HALLO !

 

HALLO !!!!

(Ja, ik vind K3 zo leuk, even terzijde)

En wie zijn er weer op vakantie ?

Of zijn ze met vakantie ?

Er zijn rare discussie op het internet te vinden of je, op vakantie bent, met vakantie bent. Maar ja. 'who cares'.

Ik care niet om het op of met, maar wel wie.

Want ja hoor ! Ze zijn weer weg.

Mijn pa en ma.

Noot:
Dit log heb ik geschreven in juli toen mijn ouders met vakantie waren. Al een beetje lang geleden, maar toch relevant voor mij.

 

En het is niet zo dat ik met alles bij ze kan zijn. Emotioneel, qua mijn psychische 'probleempjes', kan ik niet bij ze zijn.

Maar wat juist zo belangrijk voor me is, dat zij mijn 'stabiele' factoren zijn.
En haha, nou ja stabiel ?

Mijn moeder behoorlijk gehandicapt, waaronder NAH. Mijn vader is oorlogsslachtoffer, met de bijbehorende 'dingen'.

Maar ach, dat hoort er nou eenmaal bij.

Maar .............. zij ZIJN er wel !

Ik eet iedere dag bij hun. We hebben dezelfde humor (tenminste mijn pa en ik dan).
Ik heb een fantastische broer We delen een hele geschiedenis met zijn vieren.

En nu..................

Ze zijn weer eens met vakantie.

En ik kon wel mee. Maar ik kan mijn dieren moeilijk alleen laten. Nou ja, daswelmakkelijk natuurlijk. Ik heb een goede oppas. En mijn vader wilde het wel betalen voor mij.
Maar ik bleef toch liever thuis. En mijn tante gaat mee om te helpen voor mijn moeder te zorgen. Zij wordt er dus ook voor betaald.
Als zijn niet mee zou gaan, moest ik wel mee.
Want mijn vader kan het niet alleen af.

Maar goed, ik ben dus thuisgebleven.

Anxiety girl

 

 

 

 

 

Anxiety-girl op Pinterest

https://www.pinterest.com/explore/anxiety-girl/

 

 

 

 

En dan zijn we weer een paar afspraken verder met de psychiater

Na de laatste keer geschreven over mijn afspraak bij de psychiater heb ik alweer 2 extra afspraken gehad.

Tegenwoordig heb ik ongeveer om de 3 weken een afspraak met haar. Gelukkig wel want dat geeft me een gevoel van.... doorzetten maar.....
Een gevoel van.... 'er zit nog schot in'.

Als er langere tussenpozen in gaan zitten dan betekend dat voor mij, dat ze me, 'maar laten'. Dat ze, 'er geen heil meer inzien'. Dat ze me met 'rust' laten.
Maar dat helpt mij niet. Ik heb graag een vinger bij de pols. Grin, ik geloof dat dat niet de goede benaming is.

Ik heb gewoon 'hoop' nodig. Dat ze denken dat er vooruitgang in kan komen.
Dat zij, verwachten dat het ooit beter zal kunnen worden.

Ik heb heus niet de verwachting dat het ooit weer helemaal leuk zal worden hoor, met werk, genoeg vrienden, sport, een dag invulling, een normaal eetpatroon, uitjes etc.
Dat hoeft voor mij ook niet. Als het maar een beetje beter zou worden dan ben ik al tevreden.

Zou wel mooi zijn trouwens.

Maar ik loop een beetje van het padje af, :D

###################

Tegenwoordig hebben we het vaak over mijn dwangproblematiek bij de afspraken met de psychiater. Eindelijk kunnen we daar over praten want eíndelijk is mijn depressiviteit op de achtergrond geraakt. Mijn depressie is altijd op de achtergrond aanwezig, maar ik kan eindelijk eens zeggen dat die duidelijk verminderd is.
Niet meer zo op de voorgrond. Ik voel me regelmatig wel depressief, maar dat is niet de 'depressie' of 'depressief zijn' op zich.

Er is namelijk verschil tussen een depressie hebben, depressief zijn en/of je depressief voelen.
Er zijn ongetwijfeld nog meer verschillen, maar op dit moment heb ik die niet even beschikbaar.

Ik moet 'dokter' Merel nog overtuigen dat ik 'gewoon' erg veel last heb van mijn dwang.
Dat zien ze nog steeds niet.

Mijn dwang is wel echt. Ik dwang vanaf mijn 12 a 13e jaar. Het begon onschuldig, maar al rond mijn 14e had ik er ook al 'behoorlijke' dwanggedachtes bij. Er is zelfs een dwang waarvan ik tot op de dag van vandaag niet zeker weet of ik hem wel heb uitgevoerd en ik voel me er nog steeds ontzettend klote onder.
Het liefste voer ik hem nog uit. Helaas is dat niet echt uit te voeren want het speelt zich af in Italie.

Laat ik maar geloven dat ik hem heb uitgevoerd. Maar helaas speelt het zich vaak af dat ik me rot voel omdat ik het niet zéker weet.

De camping bestaat nog. Zou ik er naartoe gaan ? Nee, dat is niet te verwezenlijken. Ook omdat het natuurlijk niet meer zo is als toen. Alles staat nu op een andere plek etc.

En de consequentie aan de dwanggedachte is niet uitgekomen.

Zou dat betekenen dat het inderdaad maar onzin was ? Of is ?

Dat zou mooi zijn. Helaas is mijn dwang zo dat ik juist wél in mijn dwang geloof.
Er wordt vaak gezegd dat de dwang maar onzin is.
Er wordt gezegd dat mensen met dwang wel wéten dat de dwanggedachten maar gedachten zijn. Zo werkt dat bij mij (helaas) niet.

Vaak zijn mijn dwanggedachtes uitgekomen. Er zijn mensen doodgegaan. Er is een kindje overleden (maar dit kon ook uit een voorgevoel zijn aangezien ik ook perioden heb gehad van stevige voorgevoelens die uitkwamen). Zo ook mijn maatschappelijk werkster, zij is ziek geworden en daarna overleden (maar dit kon ook voorgevoelens geweest zijn).
Er zijn mensen ziek geworden. Een van mijn beste vriendinnen heeft kanker gekregen, is hersteld en nu uitzaaiingen in al haar botten.
En ja, er zijn nog wel meer, maar dit zijn toch wel de ergste voor mij.

*Update: Mijn neef is nu ook overleden.

En dit allemaal vanuit mijn dwanggedachten.

Natuurlijk kan dit allemaal 'toeval 'geweest zijn. Waarschijnlijk wel. Maar helaas wél ná dwanggedachten van mij.

Een verpleegkundige zei eens tegen mij dat het ook logisch was dat er situaties zijn uitgekomen, want 'jij hebt zoveel dwanggedachtes'. 'Dat het wel logisch is dat er situaties uitkomen'.

Maar bah, ik heb er wel last van. En voel me nog schuldig ook.

Mijn ouders zijn weer met vakantie

Het is weer zover. Mijn ouders zijn weer met vakantie.

En al zijn ze dan maar een drie-kwartier van mij vandaan. Ik voel me zo alleen.
Waarom weet ik ook niet, maar dat gevoel is heel sterk. Ze zijn vanmorgen weggegaan en rond dat moment dat ze weggegaan zijn, ging ik me alleen voelen.

De vorige keer dat ze weg waren heb ik dit onderstaande log geschreven.

Mijn ouders zijn op vakantie en wat nu ? http://alishastruggletobe.blogspot.nl/2014/08/mijn-ouders-zijn-met-vakantie-en-wat-nu.html

En nu is dan ook mijn ritme (die ik met moeite al kan bijhouden) weer uit balans.
Maar ik ben wel vanmiddag even opgestaan om wat in de tuin te werken. Daarna even op bed gelegen, helaas niet kunnen slapen.

En toen geprobeerd om het ritme van mij en mijn ouders na te maken.
Dus om 17.00 tv kijken in mijn eigen huiskamer (overdag zit ik namelijk vrijwel nooit in mijn huiskamer, ik vind het eng), om half 6 mijn soap 'Neighbours op belgie 1'.

Ondertussen iets eten, (werd 2 beschuiten) en om 18.00 het journaal opgezet. Ondertussen in mijn kleurboek gaan kleuren.

Dus. . . .  mijn ritme heb ik kunnen uitvoeren vandaag.

Maar in mijn hoofd. . . .  zenuwen, angst en een beetje alleen voelen. Maar gelukkig nog niet zo erg als vorige zomer. Haha, ze zijn nog geen 8 uur weg ook.

Nu is het half 11 en ik heb verder nog niets gegeten.  Maar ik ga zo even wat pakken denk ik.
De vorige keer dat mijn ouders 2 weken op vakantie waren ben ik 2 kilo afgevallen.
Gelukkig komen ze vrijdag al weer terug.

Raar dat ik zo op mijn ouders leun. Mja, ik weet het ook niet.


Ik moest het even kwijt. Ik ga weer tv kijken.
En even wat eten.

Gelukkig mag ik morgen weer naar de GGZ, even bijpraten hoe het gaat.
2 keer in een week naar de GGZ, hoe blij kan je zijn ?
Fijn !


Liefs, Alisha-Kay.

Therapie tegen mijn dwang of niet ?

Sinds mijn 12/13e jaar heb ik last van dwang. En ik heb nog nooit therapie daartegen gehad.

In 2007 ben ik er voor het eerst écht vooruit gekomen dat ik dwang heb.

Toen zat ik in Acute Deeltijd Behandeling, en langzaam aan heb ik verteld over mijn dwang.
Uiteindelijk mocht ik een doorverwijzing naar het UCP, UMCG afdeling angst en dwang.

Ik kwam in een opname terecht (buiten mijn dwang om) en uiteindelijk een oproep voor een intake gesprek.
Ik vond het maar een raar gesprek.
Ik had een gesprek met een psycholoog in opleiding en ik heb over mijn dwang verteld.
Ook moest je verder vertellen over je leven etc. , maar dat weet ik niet allemaal meer. Op een gegeven moment begon ze te vragen, 'Ik voel dat je boos bent'. Maar ik was 'gewoon' verdrietig.
Maar ze bleef mij maar voorhouden dat ik me boos voelde.
Ik vond het maar een raar mens.

Ik weet nog dat ik dacht van 'Dat is echt een psycholoog nog in opleiding nietwaar ?'.

Alsof ik niet zelf weet wanneer ik boos ben of verdrietig. Nu ben ik jaren verder en ik denk er nog steeds zo over.

Maar goed, ze zou het in het team bespreken en ik zou een week later de uitslag krijgen.

En dat was een domper. Ze vonden mij te sterk in mijn dwang geloven, en ze geloofden niet dat ik mijn best zou doen in therapie.
Waarop ik dacht, 'Dit is mijn enige kans, ik MOET 'me bewijzen.

Waarop ik haar probeerde te overtuigen dat ik echt mijn best wel zou doen en dat ik dat graag, na mijn opname, zou willen.

Uiteindelijk zei ze dat ik dan wel mocht komen, maar dan moest ik eerst stabiel zijn en ook geen problemen meer hebben met automutilatie. En óók geen problemen met eten meer mocht hebben.

Hoe ver wil je nog gaan om mij de grond onder mij vandaan te halen ?
Alsof ik ooit echt stabiel zou worden, alsof ik ooit van mijn automutilatie af zou komen. Alsof ik ooit van mijn problemen met eten af zou komen.

Een hele teleurstelling.

Uiteindelijk kan ik zeggen, nu 8 jaar later, dat ik redelijk stabiel ben. Dat ik mijn automutilatie 'redelijk' onder controle heb. Ik bedoel daarmee, dat ik al zo'n 10 maanden niet meer gesneden heb. Maar.............. de drang naar snijden etc. blijft bestaan. Iedere dag strijd ik daartegen.
Problemen met eten.................. blijven bestaan.

Kan ik dan eindelijk therapie krijgen ?

De Drie Gezusters, 3 kinderen van een moeder met borderline

Leven met een moeder met borderline.

Hieronder over een aflevering van Bikkels van de VPRO
.
Onderaan een reactie van mij over deze situatie in míjn geval,
of niet dus.

Deze documentaire gaat over 3 zusjes met een moeder die lijdt aan borderline.

Heel herkenbaar voor mij omdat ik zelf ((trekken van) ?) borderline heb.


Deze documentaire is zeer mooi gemaakt mede door de 3 kinderen.


Bron: VPRO

http://www.uitzending.net/gemist/221099/Nederland-3/Bikkels.html

Wat als je moeder elke dag om 5.00 uur opstaat omdat ze door de stemmen in haar hoofd anders gek wordt? Of als ze soms alleen nog maar kan huilen omdat het leven eigenlijk te zwaar voor haar is?

 

Deze aflevering van Bikkels gaat over borderline. Over Rosa, Suzy-Anne en Fleur, drie bijzondere zussen. Over een gezin dat ondanks alle heftigheid ook een heel gewoon, liefdevol gezin is.

Een reactie van de moeder in de film:

Ik zou het liefste willen, dat ik zin in het leven heb zoals jullie, wat ik het allerliefste zou willen is net als jullie, gewoon blij kunnen zijn. Ik weet nooit hoe ik opsta…..

Daarom ben ik eigenlijk altijd voor iedere dag bang.

Reactie van een dochter als ze afscheid neemt om naar school te gaan: 

Het is voor haar hetzelfde als we voor 2 uur, of 3 uur of 3 maanden weggaan, alsof we niet meer terugkomen.

Dat heb ik dus ook.
Ook al zijn mijn ouders op nog geen 30 km afstand op vakantie, dan wordt ik helemaal gek.
ik woon dan wel niet meer thuis. Maar voor mij is het net of ze dood zijn als ze niet gewoon thuis zijn.
Alsof ik controle over- en op ze moet hebben.

 

Reactie van mijzelf:

Zoals de moeder reageert op haar kinderen bij het buiten spelen en voor ze zorgen is ook erg herkenbaar.
Voor haar is het natuurlijk anders dan bij mij (ik ben geen moeder), maar zo opgewekt en belangstellend DOEN.
Heel typerend.

De wanhoop van de moeder op 7.36, heel herkenbaar

 

Zoals iemand omschreef op twitter:

Banger voor het leven als de dood

Heel knap zoals het gezin samen met elkaar leeft en de moeder en elkaar zo steunt.
Ik heb zeer veel respect voor dit gezin.


Bij mij is een aantal jaren gezegd dat, als ik kinderen had, ze bij mij weg zouden worden gehaald.
Een hele schok.
Misschien was het niet zo bedoeld, maar heeft me wel aan het denken gezet.
Ik heb er jaren over gehuild, maar uiteindelijk er goed over nagedacht.

Ik zal dus ook niet aan kinderen beginnen. Ook al is het mijn grootste droom.

Ik had graag moeder willen worden, met 4 kinderen. Geweldig lijkt me dat.
Maar op een gegeven moment zal je moeten kiezen.
En nou geen discussie over 'voor kinderen kies je niet, die krijg je'.

Bij mij is het gewoon zo, voor kinderen kan ik niet kiezen.
Ik zou een kind alle liefde geven, maar niet alles kunnen geven wat een kind verdiend.

Ik ken ook meerdere patienten in de psychiatrie die dus bewust hebben gekozen voor geen kinderen.
Als je een kind niet alles kan bieden, begin er dan ook niet aan.
Toch zijn er nog steeds mensen die wel aan kinderen beginnen, maar er niet volledig voor kunnen zorgen. Dan denk ik toch (en dat is mijn mening) dat dat niet goed is.


Toch blijft het moeilijk.



Maja.


Liefs, Alisha. Xx

Lang niet geschreven, en een nieuwe hobby 'postcrossing'

Tjee, wat heb ik lang niet geschreven. 3 maanden zit er alweer tussen.

Niet dat er veel gebeurd is hoor.
Mijn 'psychiatrisch' leventje is nog hetzelfde, grin.

Maar ik heb wel een nieuwe hobby.

Namelijk 'Postcrossing'

 

 

Postcrossing is een project waarbij je kaartjes stuurt naar iemand in de wereld. Je krijgt een adres en daar stuur je dan een kaartje naartoe. Tevens ontvang je dan weer een kaartje van iemand ergens op de wereld terug.

 

De kaartjes variëren van Nederland tot Australië en alles wat ertussen zit.

 

Ook op fb kun je postcrossing vinden waarbij je dan kaarten uitwisselt met iemand. Het voordeel daarvan is dat je al weet wat voor kaartje je ontvangt en van wie en waarvandaan.

 

Maar het 'verassings' effect van een onbekend iemand is toch dat je niet weet wat voor kaartje je ontvangt en dat het iedere keer een verassing is. Soms krijg je een kaartje die je net niet echt leuk vindt, maar ieder kaartje vind ik leuk omdat het gekozen is van iemand die er zijn best voor gedaan heeft om een passend kaartje voor je te sturen. Je kan nl wel een voorkeur aangeven.

Maar tja, ik vind gewoon echt ieder kaartje leuk. 

 

 

 

De afgelopen maanden ben ik dus druk bezig geweest met het sturen van kaartjes. Een dure hobby, dat wel.

 

Maar omdat ik ook weinig contacten heb irl, geeft het me een idee dat ik 'vrienden' erbij gekregen heb. Vrienden van eenmalig (soms meerdere) contacten.