In 2007 ben ik er voor het eerst écht vooruit gekomen dat ik dwang heb.
Toen zat ik in Acute Deeltijd Behandeling, en langzaam aan heb ik verteld over mijn dwang.
Uiteindelijk mocht ik een doorverwijzing naar het UCP, UMCG afdeling angst en dwang.
Ik kwam in een opname terecht (buiten mijn dwang om) en uiteindelijk een oproep voor een intake gesprek.
Ik vond het maar een raar gesprek.
Ik had een gesprek met een psycholoog in opleiding en ik heb over mijn dwang verteld.
Ook moest je verder vertellen over je leven etc. , maar dat weet ik niet allemaal meer. Op een gegeven moment begon ze te vragen, 'Ik voel dat je boos bent'. Maar ik was 'gewoon' verdrietig.
Maar ze bleef mij maar voorhouden dat ik me boos voelde.
Ik vond het maar een raar mens.
Ik weet nog dat ik dacht van 'Dat is echt een psycholoog nog in opleiding nietwaar ?'.
Alsof ik niet zelf weet wanneer ik boos ben of verdrietig. Nu ben ik jaren verder en ik denk er nog steeds zo over.
Maar goed, ze zou het in het team bespreken en ik zou een week later de uitslag krijgen.
En dat was een domper. Ze vonden mij te sterk in mijn dwang geloven, en ze geloofden niet dat ik mijn best zou doen in therapie.
Waarop ik dacht, 'Dit is mijn enige kans, ik MOET 'me bewijzen.
Waarop ik haar probeerde te overtuigen dat ik echt mijn best wel zou doen en dat ik dat graag, na mijn opname, zou willen.
Uiteindelijk zei ze dat ik dan wel mocht komen, maar dan moest ik eerst stabiel zijn en ook geen problemen meer hebben met automutilatie. En óók geen problemen met eten meer mocht hebben.
Hoe ver wil je nog gaan om mij de grond onder mij vandaan te halen ?
Alsof ik ooit echt stabiel zou worden, alsof ik ooit van mijn automutilatie af zou komen. Alsof ik ooit van mijn problemen met eten af zou komen.
Een hele teleurstelling.
Uiteindelijk kan ik zeggen, nu 8 jaar later, dat ik redelijk stabiel ben. Dat ik mijn automutilatie 'redelijk' onder controle heb. Ik bedoel daarmee, dat ik al zo'n 10 maanden niet meer gesneden heb. Maar.............. de drang naar snijden etc. blijft bestaan. Iedere dag strijd ik daartegen.
Problemen met eten.................. blijven bestaan.
Kan ik dan eindelijk therapie krijgen ?
Ik ben van psychiater gewisseld afgelopen jaar. Heel vervelend want ik had een goede verstandhouding met mijn psychiater.
Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het met mijn nieuwe ook goed kan vinden.
Maar ik ga het liefste weer terug, grinnik.
Mijn nieuwe psychiater moest mij eerst weer opnieuw leren kennen en ik moest weer helemaal opnieuw beginnen met mijn dwang uit te leggen.
We zijn nu 5 maanden verder en eindelijk hebben we meer over mijn dwang kunnen hebben.
Vandaag had ik weer een afspraak.
En weken kijk ik ernaar uit en............... had ik me verslapen. Jeetje, werd ik om kwart voor 11 wakker en moest ik er om 11 uur zijn. En het is normaal gesproken 25 minuten fietsen voor mij.
Ja, ik fiets niet zo snel, grin.
Dus ik gebeld en aangekleed, iets met dwang gedaan, fiets gepakt en geraced tot en met. Om 10 over 11 was ik er. Wat snel zeg. Ik had de slaap nog in mijn ogen staan geloof ik (grapje).
Toen bleek dat er iemand anders óók bij kwam zitten. Dat was een probleem, ik kan niet tegen veranderingen. Zij is een psychiater in opleiding en ze kwam een half jaar bij ons op de afdeling werken. Dus zo gezegd, zo gedaan, zij kwam erbij. Dat was moeilijk voor mij en ik kon niks meer zeggen. Ik raakte in de war etc.
Ik wilde niks meer zeggen over mijn 'oorwurm' (ook dwang) en ik werd een beetje chaotisch.
Uiteindelijk nam mijn psychiater het woord over. Ondertussen zat ik al met een van mijn knuffels in mijn armen. Een konijn die ook *Roos heet (dezelfde naam als mijn vorige psychiater). En nee, ik heb haar niet genoemd naar haar, maar ze heet wel zo.
Toevallig nietwaar ?
* is natuurlijk niet de echte naam
Maar omdat er een crisis was moest mijn psychiater wéér (de vorige x ook al) na een half uur weg. En ik had nog 20 minuten over.
De vorige x na ons 'warrige' gesprek die veel te kort duurde voor mij ben ik nog even bij mijn vorige psychiater langsgegaan, Ik wilde gewoon even praten maar toen ik haar zag raakte ik gelijk overstuur. Omdat mijn eigen behandelaar af had gebeld en het gesprek met de dokter te kort duurde.
Nu had ze dus met de arts in opleiding afgesproken om nog even na te praten. Wat lief ! En wat een goed idee.
Maar goed, ik had het over mijn dwang. Ze heeft erover nagedacht en gaat misschien mij doorsturen naar het UCP. Waar ik toen was afgewezen. Of anders psychotherapie met onze eigen psycholoog.
Maar de 20 minuten waren om en ik was nog lang niet klaar. We hebben nog geen plan en nu weet ik nog niet waar ik aantoe ben.
Dus ik zei dat ik volgende week wel weer een afspraak ging maken.
Gelukkig mocht dat.
Dus volgende week hoor ik meer.
En medicijnen ? Daarover een andere keer.
We verschillen van mening daarover.
Ik wil graag medicijnen, maar psychiaters willen niet graag medicijnen geven.
(ook al hoor je in de volksmond het tegendeel)
Groet, Alisha-Kay
Geen opmerkingen:
Een reactie posten