Een leuke avond gehad met mijn nichtje 💖

Dinsdag 3 mei

Ik ben met mijn vader naar een basketball-wedstrijd geweest en mijn nichtje van 11 ging ook mee.

Mijn vader eerst tja. Daarna gezeur.

Hij wil vroeg weg om mijn nichtje op te halen. En gezeur dat hij niet wilt wachten omdat ze nog aan het eten zijn. Hij wil haar wel ophalen, maar dan moeten we gelijk weg.

Nu gaat hij uit protest op de bank liggen. Omdat ik tegen hem zei dat hij had gezegd dat we later weggingen. 

 

Wat een gevloek heb ik al weer gehoord in die uur dat ik daar ben.

In de auto toen we mijn nichtje hadden opgehaald. Ik vraag haar of ze het leuk vindt om 12 te worden of dat ze het nog niet echt leuk vindt.

Ze zegt dat het spannend is, omdat als je 12 bent en in de puberteit, dat je je dan anders gaat voelen. Ook door hormonen enzo. En dat ze bang is om zich niet meer goed te voelen. 

Ze heeft namelijk een trans-broertje van 14 en die al een paar jaar ernstig depressief is. Ik vind dat zeer jammer. Een kind moet zich nog niet zorgen hoeven te maken over zulke dingen. Maar het is wel de realiteit.

Bij basketball. 🏀 

Mijn vader zet de auto altijd erg ver weg, dus moesten we lang lopen. Omdat ik altijd langzaam loop, liepen we ver achter mijn vader aan. Ook komt dat omdat ik 20 kilo ben aangekomen. Ik heb ernstig overgewicht nu. 

Ik zei tegen haar dat mijn vader altijd voor mij aan loopt. Hij zal nooit wachten. Ook vroeger toen mijn nichtje en mijn neefje wel eens meegingen liep hij ook altijd ver voor ons aan. Ik voelde me altijd erg verantwoordelijk voor hun. Maar mijn vader, ik weet het niet. Ik zei dat tegen haar. Ik geloof dat ze dat maar raar vond. 

We hebben heel fijn gepraat. Ik vond het leuk.

Bij basketball gingen we zitten. We hadden wat drinken bij ons. Zij kreeg een blikje van mijn vader. Ik zei dat ik bijna niets gedronken had en ook niet zoveel durfde te drinken, omdat ik daar niet naar de WC durfde.

Ik zei dat omdat ik 'zo dik' geworden ben, en dat ik me daarvoor schaam. Dat ik met mijn lijf niet voor iedereen langs durfde.

Zij was zó lief. Ze begreep mij, een meisje van 11 jaar. en ze ging allemaal positieve dingen aan mij zeggen. En ik vertelde haar over mijn eetstoornis, dat ik denk dat ik Arfid heb, en dat ik eerdaags naar een dietist ga. Dat vond ze hardstikke goed van mij. Ze kent mij ook alleen maar als 'overweight'.

Ik liet haar foto's zien van vroeger. Ook een foto van toen ik nog basketbalde. Ze schrok gewoon. 'Was je zo slank ?' zei ze ?

Yep, ik was altijd erg slank. Ik was juist te dun. Mijn moeder dacht wel eens dat ik anorexia had. Ik werd pas dikker toen mijn opa was overleden. En ik helemaal crashte. Toen heb ik ook een 'andere' eetstoornis gehad.

Bij de wedstrijd was het ook erg gezellig. Ze zat naast mijn vader. En die schreeuwt enzo altijd zo veel. Ze zei tegen mij 'Ik kom hier voor mijn rust.' Hihi 😂 Ze zei er ook wat van tegen mijn vader. Die zei tegen haar dat hij dat ook niet moest doen.

Dat zou ik dus nooit tegen hem zeggen. Dan krijg ik de wind van voren. Dan zou hij zeggen 'Je hoeft niet naast me te zitten ! Je hoeft niet mee !'

Meestal ga ik ook (we hebben meerdere plekken) dan met een plek ertussen zitten.

Na basketball.

Bij mijn broertje.

 

Het gaat weer over Joden, katholieken, moslims enzo. En rascisme en hoofddoekjes en imbecielen.

 

Ik denk (wat ik niet zeg), 'Ik ben doodmoe van die klootzakken.'

 

Oh ja Oekraïne komt ook weer terug. 🇺🇦 

 

Familie dingen zijn moeilijk.

 

'Ik zeg wat.' 

 

Mijn vader ‘We hebben het niet over je moeder. Je moeder is er niet meer.’

Klootzak, dat is mijn moeder. Ik haat hem nu weer !

 

Mijn broertje zegt dat Rusland trekkers gestolen hebben van Oekraïne. Mijn vader lacht en zegt ‘Natuurlijk !’

 

Op Twitter schreef ik:

Vanavond de leukste avond gehad in maanden met mijn nichtje. En een kut avond met mijn vader. Gelukkig overwint mijn nichtje.

 

Mijn vader is oorlogsslachtoffer.Dus hij heeft zijn streken. Maar om dan te lachen om de oorlog in Oekraïne en Rusland gelijk te geven vind ik een doodzonde. Ik weet dan wel niks van de geschiedenis, maar ik keur het af.

Woensdag 4 mei.

Mijn nichtje is jarig.

Ik had cadeautjes voor haar gekocht. En ik had leuke flamingo 🦩 sokken voor haar gekocht. Maar ik kon ze niet weer vinden. Ik had ze aan mijn thuisbegeleiding laten zien. Maar terugvinden konden we het niet. (nu blijkt later dat ze nog in de doos zaten. Nog helemaal dicht. En dat ik alleen het plaatje op internet aan mijn thuisbegeleiding had laten zien) 😂

Ook heb ik een cadeautje van mijn moeder voor haar meegenomen. Mijn moeder is vorig jaar overleden en zij kreeg regelmatig een knuffel op hun 2-wekelijkse vrijdag middag. Dan hadden ze een leuke middag waar je ook een presentje kon winnen. Dat waren heel vaak knuffels.

Een knuffeltje had ze bedacht voor mijn trans-neefje. Die hebben we vorig jaar na haar overlijden gegeven.

Maar we hadden geen knuffel aan mijn nichtje gegeven.

Daar heb ik me altijd schuldig over gevoeld.

Dus ik had een mooie uitgezocht. En ze was er zeer blij mee. Ze zei 'Ik begreep al niet waarom ik geen uit mocht zoeken.'

Ik zei tegen haar dat we deze een jaar bij ons thuis wilden hebben en dat het nu de tijd was om het aan haar te geven.

Ze heeft het met alle pakjes uitgepakt. Haar vriendinnetje was er ook. En ze heeft alles bij elkaar neergezet.

Hieronder de foto.

Bij mijn broertje.

 

Eerst is het gezellig. En ik durf ook wat te zeggen.

 

De woorden klootzak en gvd komen alweer voorbij. (mijn vader)

 

Hij weer tegen mij als ik even wat zeg, ‘Daar ga ik niet met jou over in discussie’ Wat een zak.
Alles gaat bij hem altijd over geld. 

 

Nu durf ik niks meer te zeggen.

Dus ik hou me maar zo stil mogelijk.

Verder was het gezellig. Mijn vader ging weg en ik bleef. Mijn broertje zou mij terug brengen. Er kwam nog meer familie. Ondanks dat het 'veilig' is, vertel ik niet veel. En zij denken net zo over de 'oorlog' als ik.

Voor de dodenherdenking is iedereen weer weg, en wij blijven daarnaar kijken.

Mijn nichtje wou niet naar de koning kijken, dus zetten we tv Noord erop. Gewoon in de stad. Vroeger ging mijn vader daar ook altijd heen. Maar al heel lang niet meer. Ik denk dat hij het er daar moeilijk mee heeft omdat hij zelf ook oorlog slachtoffer is.

Hij is als kindje van 1 jaar in de oorlog vanuit Amsterdam met de boot naar Groningen in een pleeggezin gezet. En daar heeft hij het tot op de dag van vandaag moeilijk mee.

Wat dat betreft zijn mijn broertje en ik, 2 e rangs oorlog slachtoffers.

De volgende dag bleek dat in Groningen de herdenking een paar minuten te laat was. 😂

Het waren leuke uren met mijn nichtje.

Ik kan er op terug kijken dat ik me even oké voelde.

Tot de volgende keer.

Liefs, Alisha 💜💖

Weer een moeilijke nieuwe week 😞 Mijn vader doet altijd zo raar.

​

Een mooi boek gelezen ‘Yemma’ van Mohammed Benzakour

En weer een boek uitgelezen 📕 

‘Yemma’ van ‘Mohammed Benzakour’

Zo herkenbaar, een leven in een verpleeghuis. Zo mooi geschreven.

De liefde van de zoon voor zijn moeder lees je op iedere bladzijde. ❤️

Zo is te lezen dat instellingen in Nederland nog steeds niet ingesteld zijn op mensen die niet van origine uit Nederland komen. En die ook nog eens analfabeet zijn. 

Het mooiste boek dat ik in tijden heb gelezen. Schrijver en zoon Mohammed Benzakour  ✍️

Mijn moeder heeft ook in een instelling gewoond en er zijn ook situaties die ik mij herken helaas.

Ik heb dit verhaal op mijn LinkedIn pagina gezet en de schrijver getagd. Toen kreeg ik een berichtje terug. 

Zo mooi. 😊

Liefs, Alisha 💜

Minderen met mijn medicatie, Quetiapine

​Hey,

Vrijdag ben ik weer naar de GGZ geweest. Er zat zo'n 4 weken tussen en dat is voor mij veel te veel.

Ik heb bloed moeten prikken een tijdje geleden. Mijn vader is met mij mee geweest omdat ik daar niet alleen heen durf. Meestal als ik bloed moet laten prikken dan kan het wel een half jaar duren voordat ik heen ga. Nu moest het sneller omdat het voor de GGZ was en ik op vrijdag weer een afspraak had.

Ik wou graag dat de uitslagen dan al binnen waren.

Mijn bloedsuiker was te hoog. Zo'n 8,5  Maar ik was niet nuchter (beetje stom van mij) maar ik dacht dat ik gelezen had dat dat niet meer nuchter hoefde. En omdat er bij stond dat ik alleen maar nuchter moest zijn als me dat verteld was. Ik ben eigenwijs. Dat vond mijn verpleegkundig specialist een (beetje) stom van mij. Ze zei dat ze wel wist dat ik nuchter moest zijn omdat ik zelf medisch analist ben geweest op een laboratorium in het UMCG. (ziekenhuis) 

Ook is mijn ijzer te laag. Maar dat was in 2009 ook al zo. Toen heb ik ook een maag- en darm onderzoek gehad. en een onderzoek naar mijn maaglediging omdat ik zoveel moest overgeven.

Ik heb dus een vertraagde maaglediging waardoor ik veel moet kotsen.

Ik moest dus contact opnemen met mijn huisarts. Maar zo eigenwijs als ik ben, had ik dat nog niet gedaan.

Nu moet ik wel.

Ze vindt het niet meer goed om mij nog Quetiapine te geven. Ze zegt dat ze mij iedere keer als ze mij ziet, weer ziet groeien. Ik ben zo'n 20 kilo aangekomen in een jaar tijd. En dat is er nog steeds niet af.

We hebben het ook weer over mijn eten gehad.

Ik eet slecht. Ik kook niet. Tot 2 jaar geleden at ik iedere dag nog bij mijn ouders. Maar dat kan mijn vader niet meer aan. Op zondag eet ik daar nog wel. En dat is hem eigenlijk nog te veel.

Ik heb nooit voor mijzelf kunnen zorgen qua eten. Ja vroeger als mijn ouders op vakantie waren, dan wel. Maar dan deed ik dat met mijn broertje samen. En heel lang geleden kookte ik rijst 2 x in de week voor mijzelf. Nou ja, 1 x, en dan at ik daar 2 x van.

Het lukt mij niet. Ook door de dwang, ook doordat mijn hele aanrecht vol licht met spullen. Maar ook omdat ik het niet zie. Ik zie het overwicht niet.

Nu heb ik voor het eerst verteld (nog nooit aan iemand) dat ik niks lust omdat de kleuren mij niet aanstaan, de geuren mij niet aanstaan, de structuur van het eten mij ook niet aanstaan.

Ik zei dat ik misschien wel een soort van Arfid heb. 

Verschillende eetstoornissen

Wanneer je deze eetstoornis hebt, vermijd je bepaalde soorten voedsel. Meestal is er geen focus op afvallen of gewicht, maar speelt er een angst voor wat bepaald soort eten met jouw lichaam doet. Soms is er een lichamelijke oorzaak aanwezig (zoals niet goed kunnen slikken). Ook kan deze eetstoornis samengaan met autisme. 

Nu moet ik minderen met de Quetiapine, ik zou in eerste instantie uiteindelijk naar 200 mg. Maar door het vele overgeven en de onrustige benen is dat niet gelukt. Ik gebruik nu 100 mg. 50 mg als i ga slapen en de volgende morgen nog 50 mg. 

Maar we hebben afgesproken, dat mocht ik zelf aangeven) dat er nu 50 mg overdag afgaat.

En dan hebben we over 2 weken weer een afspraak. Normaal heb ik afspraken (sinds vorig jaar) met én mijn spv én mijn verpleegkundig specialist samen. Eerder was dat altijd apart, maar ze vinden het fijner om het samen te doen.

Én ik moet van hun naar mijn huisarts toe. Ik zei dat ik wel ging mailen, maar ik moest mij laten zien. Ik zei dat ik vorige week met mijn vader daar heen ben geweest (hij heeft een andere huisarts) en dat zij mij gezien heeft in de wachtkamer. 

Hmmm, dat bedoelden ze dus niet.

Dus ik ga een afspraak maken met mijn thuisbegeleider erbij. Omdat ik niet alleen daarheen durf te fietsen. Ik durf wel alleen naar de GGZ terwijl dat verder weg is. #beetjeraar

Want ik moet nu naar een dietist, die ook verstand heeft van rare kleuren, geuren en structuren van eten. Als ik in de winkel loop kijk ik naar allerlei eten. En overal walg ik van. Misschien niet echt walgen, maar het staat me niet aan. En ik wil zo weinig mogelijk vlees eten, voor de diertjes.

Ook denken zij dat mijn lichaam 'uitgeput' is door te weinig voedingsstoffen. Ik weet niet meer of ze het letterlijk zo gezegd hebben. En ik zei dat ik niet moe was. Alhoewel ik al sta te puffen als ik alleen al naar de keuken loop. Ook loop ik geen trappen meer bij de GGZ. Ik neem altijd de lift tegenwoordig (al meer dan een jaar) En dat ik waarschijnlijk gewoon niet meer door heb dat ik zo moe ben.

En dat ze denken dat ik ook mede hierom me altijd zo vreselijk voel in mijn hoofd. 

Dus ik heb een mailtje gestuurd naar mijn huisarts.

Hoi,

Het WIJ team is bij mij langsgeweest en zij wou graag even contact met mijn huisarts opnemen. Ik geef daar toestemming voor.

En ik heb contact gehad met de GGZ en ik moest van hun langskomen. Voor mijn bloeduitslagen en mijn gewicht. Waarschijnlijk heb ik ook arfid. Ik heb zo moeite om goed te eten en ik lust niks met rare kleuren en structuren enzo. Zij vinden dat ik naar een diëtiste moet die daar verstand van heeft. Dan moet ik even een afspraak maken met mijn thuisbegeleiding erbij. Want anders durf ik niet te fietsen.

Groetjes, Alisha.

Dus, wordt vervolgd.

Liefs, Alish 💓