Mijn dwang in de laatste dagen van het jaar

Eigenlijk wel ingewikkeld voor iemand die geen dwang heeft.
(Ik schrijf dwang i.p.v. OCD of OCS omdat ik dat wat 'liever' vind klinken)

We hebben namelijk net de kerstdagen gehad (Sinterklaas en Sint-Maarten) en nu komt dan nog de jaarwisseling nog.
Dit zijn allemaal dagen waarop mijn dwang anders is. Het is wel hetzelfde, maar het heeft een andere 'na' smaak.

Wat bedoel ik nu met 'na' smaak ?
Als ik dwang dan zit er een bedoeling aan vast. Ik moet mijn 'dwang' handeling of de 'voor' dwang (ik dwang nl ook al op voorhand, zodat ik de handeling niet hoef uit te voeren) precies goed uitvoeren.
Als ik mijn dwang niet goed uitvoer dan zit er een gedachte aan vast.

Het kan zijn dat er iemand dood gaat, een ernstige ziekte krijgt, mishandelt wordt of misbruikt.
Dit zijn bij mij de gangbare gedachten die bij mij de dwang geven.

Als ik mijn dwang goed uitvoer dan is alles ok. Tot de volgende dwang. (daar kan een paar minuten tussen zitten of soms gelijk alweer.

Waarom heb ik deze dagen (kerst etc.) er meer last van dan anders ?

Dat komt hierdoor.

Als ik een dwang niet goed uitvoer dan heb ik normaal nog een week om de dwang weer goed uit te voeren. En dan hopelijk dat er in tussen niets gebeurt zoals hierboven geschreven. (ziekte, dood bv)
Dan bewaar ik mijn 'dwangen' en moet ze binnen een week, of maand, opnieuw uitvoeren.
En ondertussen zenuwachtig omdat ik bang ben dat er intussen wat gebeurt.

Bij deze dagen is het zo dat ik de dwang gelijk goed moet doen omdat ik anders een heel jaar moet wachten tot het weer kerst etc. is, om de dwang goed uit te voeren.
Dan moet ik de dwang onthouden en als er wat engs gebeurd in dat hele jaar, dan kan het alleen maar zijn (in mijn beleving) dat het komt doordat ík de dwang niet goed heb uitgevoerd.

En hoe gaat het nu dan ?

Dat is een lange tijd geleden dat ik wat geschreven heb. Het word dus tijd om eens bij te schrijven.

Ten eerste heb ik afscheid moeten nemen van mijn psychiater.
Maar daarover in een ander logje.

We hebben een lange mooie zomer gehad en eindelijk is de herfst weer gekomen. Waarom schrijf ik dit ? Grin, want de herfst is al bijna weer voorbij.
Nou, ik was eerlijk gezegd wel blij dat de zomer weer voorbij was, want ik werd er een beetje zat van.
Ik wilde weer een lange broek aan, kaarsjes aan, lichtjes aan. Ik vind het heerlijk dat het weer vroeg donker is.
Ik wilde regen, wind en kou.
Ik vind het heerlijk.

Het mag voor mij het hele jaar door vroeg donker zijn. Heerlijk.
Ik ben 2 keer op vakantie in Venezuela geweest en daar was het precies om 06.00 licht en om 18.00 uur donker. Zalig, iedere dag maar weer.
Dan lag ik om kwart voor 6 nog in het zwembad, in de volle zon, en precies een kwartier later, donker !

Toen was ik ook nog niet 'ziek' hoor. Toen vond ik alles nog geweldig.

Nu vind ik licht moeilijk. Ik heb het liefste de hele dag door de gordijnen dicht.
Voor mijn konijnen en mijn kat doe ik wel de gordijnen open overdag. Om hun het idee te geven dat er toch een soort van dag en nacht is. Ik kan ze toch niet altijd in het donker laten leven nietwaar ?

Dus overdag zit ik niet in de kamer. Alleen als de thuiszorg er is.
Ik heb me verplicht gesteld om tegenwoordig, als ze er is, het licht aan te doen want dat deed ik ook nooit.
Overdag ben ik in de slaapkamer. Mijn gordijnen komen ook nooit open dus.

Wat ben ik toch een hampel

Grinnik, zoek ik naar de betekenis van hampel, blijkt dat het een Gronings woord is.

hampel

- kluns; stoethaspel (zie ook: haalsknoak; slaif)

 

Uit: Grunneger Woorden

 

website: http://www.sillius.nl/groningana/index_platwrd.html

 

 

Waarom ben ik een hampel ?

 

Nou ja, vandaag wel in ieder geval weer. Verder vaak wel hoor. Hoe vaak ik mezelf al niet in 'verlegenheid' heb gebracht.

 

**** zal wel in de familie zitten ****

 

 

Vandaag was ik weer eens bij de GGZ en zat ik in de wachtkamer met een mede patiënt te kletsen.

Ik ken haar van lang geleden en we 'zien' elkaar nog op facebook.

Ze dacht dus ook dat het eigenlijk wel goed met me ging. Ja logisch, ik zet niks op facebook.

Dat gaat mijn 'facebookvrienden' niks aan toch ?

Nou ja, sommigen wel hoor.

Maar de meesten zijn oppervlakkig. Die weten niks van mijn échte leven.

 

"Het facebook leven is een schijn. een leuke virtuele wereld. De gene die ik was en weer wil worden."

 

Sophie.

 

 

Nu ja, grin. Bij de GGz zat ik dus met haar te praten. Toen zei ze tegen een behandelaar die in de wachtkamer kwam dat ze een afspraak had met (hmmm, ik kan haar echte naam hier niet noemen) Roos dus.

Waarop ik zei 'MIJN Roos ?'

 

Roos is de psychiater van mij.

 

Zie : Mijn psychiater verlaat mij http://alishastruggletobe.blogspot.nl/2014/06/mijn-psychiater-verlaat-mij.html

 

Zij is de 2e psychiater in mijn leven die echt wat voor mij betekend heeft. Tenminste probeert.

 

En ja hoor.......... komt de psychiater nét binnen lopen en riep dus: 'MIJN Roos ?'

OMG, ik schaamde me rood, eh rot, en rood.

Bloos.

En de wachtkamer was net vol met mensen (behandelaren en patiënten)

Ow, now !

 

Ze is gewoon tof en voor mij als borderliner ook:

 

I hate you,

Don't leave me

 

 

I Hate You, Don’t Leave Me: Understanding the Borderline Personality

 

Boek:

 

 

 

 

 

 

 

Laat me niet alleen

 

Laat me niet in de steek

 

 

 

 

Alisha ♥

Vliegen vliegen maar

Vliegt er een vlieg in mijn pot met pindakaas, bah.

Die vlieg vliegt maar en dat vliegt maar in mijn pot met pindakaas. Ik hou er niet van dat vliegen in mijn pindakaas vliegen.

Update: 10 minuten later De vlieg vliegt helaas niet meer. De vleugels waren te zeer verzwaard met pindakaas. Ik heb hem of haar uit zijn of haar lijden moeten verlossen. Dus wel zielig.


En ja, ik hou wel van vliegen. ook van vliegen, maar ook van vliegen.


Gedichtje over 3 vliegen van internet:

De drie vliegen

Er zaten eens drie vliegen
Om het hardst te liegen,
Buiten op een balkon,
Luierend in de zomerzon.

De eerste zei: ‘Met deze poot
Sloeg ik vijf olifanten dood.’

De tweede zei: ‘Ik vlieg zo vlug,
In ’n uurtje naar Afrika en terug.’

De derde zei: ‘Ik vlieg zo hoog,
Nog hoger dan de regenboog.’

Toen werd ’t wat kil en ’t waaide wat
De vliegen riepen: ‘Voel je dat!’

En vlogen gauw het huis weer binnen
Om daar nóg meer leugens te verzinnen.

-------------------------------
uit: 'Kinderversjes', 1975

Schrijver: Hans Andreus

website: http://www.gedichten.nl/nedermap/gedichten/gedicht/187403.html


Alisha  

Mijn ouders zijn met vakantie, en wat nu ?

Jee, zijn mijn ouders weer eens met vakantie en ben ik niet mee.

Niet dat ik altijd meega hoor. Meestal blijf ik thuis. Nou ja, niet dat ik bij ze woon.
Ik woon dan wel op 'mezelf'. Of, grin,

ik wordt 'geacht' op mezelf te wonen.

Hihi, ik ben iedere dag bij ze.

Ik vind het leuk, ik vind het fijn, want...............
Ik kan niet tegen alleen zijn.

Maja, vroeger toen ik nog niet ziek was, vond ik het heerlijk als ze op vakantie waren. Lekker rustig en vooral geen zorgen om mijn moeder. Ook toen ik nog thuis woonde.

Dan deden mijn broertje en ik alles zelf. Heerlijk was dat. Lekker gezellig en we redden het goed saam.

Nu is het anders.

Ik woon op 'mezelf'.
En ik red het niet meer alleen.

Op het moment dat ze weg zijn voel ik me alleen. Ik kan het niet uitleggen, want het zit maar raar in elkaar.
Ja, ik ook natuurlijk.

Zelfs al zijn ze in Nederland, toch voel ik me alleen.
Al zijn ze maar op zo'n 50 km afstand, toch voel ik me dan 'raar'.

Nu zijn ze 2 weken weg, gelukkig geen 4 weken, brrr.

* 1 1/2 week later

Nu ben ik bijna 2 weken verder en komen ze overmorgen terug. Ik was begonnen met dit log maar kon hem niet verder schrijven. Het kwam te dicht bij.

Ik had op zaterdag (toen ze weg gingen) al binnen een half uur een rotgevoel. Ik voelde me toen al alleen :D #weird

Ik voelde me zo alleen en eenzaam

 

Ik ben naar een winkel gegaan, even reclame, de 'Jumbo'. Een winkel iets verderop waar ik niet vaak heenga.
Ik voelde me sterk.
Ik ging eten kopen. En vlees en kip (helaas is het de (schaam) plofkip geworden). Ik kon geen andere kip vinden.
Ik heb allerlei cake-meel en cupcake-meel etc gekocht. Want ik was van plan om veel te gaan bakken.
Een paar jaar geleden had ik dat als nieuwe hobby. Ik maakt vrijwel iedere vrijdag wat. En op zaterdag als ik en mijn pa dan met mijn oom en nicht naar basketball gingen vertelde ik dat altijd aan mijn nichtje.
Grin, ze zei: 'Jij bakt ook vaak wat !'

Dus dat was ik ook weer van plan.

Voor mijn vaders verjaardag (hij was op zaterdag jarig) had ik ook koekjes gebakken, ze waren lekker. De helft was mislukt, maar de andere helft was goed gelukt.

Dit waren ze niet hoor.

Een nieuwe CIZ indicatie

Mijn CIZ indicatie verloopt in september 2014.

Aan de afgesproken hulp is nooit voldaan.

 

Ten eerste sta ik sinds 2009 al op de wachtlijst voor beschermd wonen. Nu wil ik eerst liever nog niet omdat ik wil proberen beter te worden.

Of in ieder geval (want beter worden zit er waarschijnlijk niet meer in) zover te komen dat ik met mijn beperkingen om kan gaan en toch alleen kan blijven wonen.

Op dit moment gaat het alleen wonen 'eigenlijk' niet.

 

Iedere dag ben ik bij mijn ouders om te eten en 'veiligheid' te voelen.

Verder ga ik buiten mijn familie 'vrijwel' met niemand om.

 

En zowiezo is het op dit moment zo dat als mijn ouders en niet meer zijn ik dan écht niet meer alleen kan wonen.

 

Ze zijn nu op vakantie en ik werd na 1/2 uur al 'gek' van de stress.

Dat wordt een ander log.

 

Vanuit mijn opname 2009-2010 zijn er meerdere opties voor hulp aangegeven die ik dus nooit ontvangen heb.

 

Zo was het de bedoeling dat ik én thuiszorg zou krijgen én hulp bij mijn leven thuis.

Nu krijg ik dan wel begeleiding thuis, maar dat stelt niet veel voor.

 

Mijn huis is nog steeds een zootje. Opruimen lukt ons niet.

Dus daar heb ik hulp bij nodig.

 

Eten is een probleem, het eten koken lukt me niet (ja, 2x per jaar ongeveer ?).

Iets in de magnetron doen lukt me 'soms' nog wel. Alleen dat worden dan simpele albert-heijn maaltijdjes waar ik ook de helft niet van opeet.

En meestal blijft het zo lang in de koelkast liggen dat het al niet goed meer is als ik eraan 'denk'.

Net zoals fruit.

 

 

 

Dus als mijn ouders, eh mijn vader dus, niet voor mijn eten zorgt, dan eet ik alleen nog maar brood. Of chips enzo.

Dat is namelijk makkelijk, je trekt namelijk gewoon een zak open en ik lust het ook nog.

 

Zo ook mijn administratie. Vanuit mijn opname was het de bedoeling dat er hulp zou komen met het eten dus, én de 't' / huishouding, en de administratie.

Nu moet mijn vader dat (na 4 jaar verder zijn) nog steeds doen.

 

En dat is hem veel te veel.

Mijn moeder heeft NAH, en heeft 24 uur per dag hulp nodig.

Óf mijn pa, óf ik zijn dan bij haar.

 

1 uurtje per dag ongeveer kan mijn vader even wat voor zich alleen doen.

 

Maar ja, dat is het ander blog http://kaylah-leven-met-een-moeder-met-nah.blogspot.nl/

 

In dit weblog gaat het over mij.

 

Ook zou ik dagbesteding krijgen, tja dat is ook misgelopen. Ik kon het daar niet volhouden.

En structuur in mijn leven ?

Is er niet.

 

Mijn indicatie was gebaseerd op het wonen in een 'instelling'.

Maar ik kon dezelfde hulp krijgen als ik nog thuis zou wonen.

Daar heb ik overleg over gehad met het CIZ.

 

Zou het niet handig zijn als ik een beetje hulp bij deze dingen kon krijgen ?

Op deze manier blijf ik in de chronische psychiatrie.

Of dood.

(maar dat is een ander log)

 

Mijn huidige indicatie kreeg ik binnen.

 

Iedereen maakt wel eens wat mee

*tekst van internet

 

Ieder van ons maakt op een gegeven moment wel eens harde tijden mee.

Het leven is niet gemakkelijk.

Maar bedenk het volgende: wist je dat de mensen die het sterkste zijn meestal de gevoeligste zijn?

Dat zij die het meeste vriendelijkheid en zachtheid betonen de eerste zijn die mishandeld worden?

Wist je dat zij die altijd klaar staan voor anderen meestal degenen zijn die het meeste hulp kunnen gebruiken?

Wist je dat de moeilijkste woorden om uit te spreken zijn “ik hou van je”, “het spijt me” en “help me”? Soms moet je achter de glimlach van iemand kunnen kijken om te zien hoeveel pijn hij/zij lijdt.

 

 

Alisha

Neem me serieus alsjeblieeeeeeeef

Ja, soms moet ik ff klagen.

Want ik word er soms zó gek van dat ik niet serieus genomen wordt.
En dit log gaat alleen maar over mijn struggle met mijn thuiszorg mevrouw.
Ten eerste is ze wel aardig hoor. En ze doet haar best zeggen ze bij de GGZ.

Maar het werkt niet tussen ons. En waarom weet ik niet.

Het was de bedoeling uit mijn opname van 2009-2010, dat ik 6 uur per week thuiszorg zou krijgen.
Eerst 3 uur begeleiding en 3 uur gewone thuiszorg.

In mijn opname is de verpleging een paar keer met mij mee naar huis geweest op helpen op te ruimen. Mijn pb'er zei tegen mij toen ze met me mee naar huis ging voor de eerste keer 'Ach, Alisha, ik ben wel wat gewend hoor !'
En ze kwam bij mij binnen, keek naar voren.... keek naar achteren, en zei 'Ach, Alishaaaaaaaaaa'.
WAAAAH, vreselijk, ik schaam me nog. #bloos

Dus is er toen thuiszorg geregeld voor als ik met ontslag ging.
Als alles op orde was, (ik heb namelijk een flinke rotzooi in huis), dus opruimen totdat mijn huis redelijk opgeruimd was, dan was de bedoeling dat ik alleen maar 'gewoon' thuiszorg zou krijgen.

Maar nu moet ik ook zeggen dat ik zo'n 1,5 jaar op de wachtlijst heb gestaan voor PZT (psychiatrische zorg thuis). Alleen toen ik aan de beurt was bestond het niet meer.

Ook zou de thuiszorg mijn administratie overnemen omdat mijn vader dit deed, en het hem ook allemaal te veel werd.
Tot op heden moet mijn vader de administratie nog steeds doen. We zijn dus alweer 4 jaar verder.
Ikzelf doe de betalingen wel. En probeer de papieren naar mijn vader te brengen.
Daar zit soms maanden tussen moet ik eerlijk zeggen.

En waarom ?
Nou mijn brieven en papieren die ik krijg verdwijnen tussen de grote stapel. En niet 1, maar meerdere.
Ik heb diverse stapels en dozen waar ik alles in neerpleur.
Ik weet ook niet waarom. Ik krijg een brief binnen en dan weet ik niet waar ik het neer moet leggen.
En mijn salontafel (ok álle tafels, aanrecht etc.) ligt helemaal vol.
Álles ligt vol. Overal ligt wel wat. En ligt het niet op tafel, aanrecht (ik kan niet eens koken want het fornuis ligt ook vol) (ach koken, doe ik toch niet), stoel, dan ligt het wel op de grond. Of weer in een doos.

Ik weet trouwens al niet eens meer waarom ik dit opschreef. Ik ben de draad nu alweer kwijt.
****te veel stress gehad vandaag met de thuiszorg****

Oh ja, administratie.

Maar goed, geen wonder dat mijn pa dit nog steeds voor mij moet doen.
Ik en de thuiszorg komen er niet aan toe.

- aanrecht een beetje opgeruimder ? 's avonds alweer vol.
(als ik geluk heb pas de volgende dag)

Ik kan wel uren schrijven over mijn irritatie maar zal het klein houden.
Ik zit in indicatie 7, tenminste tot september. In september vervalt mijn indicatie. Dus ik zit te wachten op een nieuwe.
En ik krijg steeds te horen dat de indicatie bij iedereen minder wordt. Ehm, heb ik daar wat mee te maken ? Nee dus. En dat wordt me om de week weer verteld.
Sorry, dat heb ik 1 x gehoord en dat is genoeg.
Bovendien gaat het toch om mezelf ? Ik heb toch niks met een ander ?

En waarom moet ik een paar x per maand uitleggen waarom ik moeite heb met boodschappen doen ?
Waarom moet ik een paar keer per maand uitleggen dat ik moeite heb met mijn huishouden ?
Waarom moet ik steeds maar weer vertellen dat ik mijn was wel doe. Maar vrijwel alleen als zij er is ? Dat ik het alleen niet kan, of wel kán, maar dat het niet lúkt.
Dat ik 1 of 2 van de 3 keer de was in de wasmachine doe, het er 2of 3 dagen in de wasmachine blijft liggen ?
Dat ik niet afwas alleen ? Dat ik tussendoor niet stofzuig ? Ja, 1x per 2 of 3 maanden ?
Dat ik .............. vul maar in.

Vandaag bijv. was ik wat aan het schoonmaken. In plaats van dat ze me mee gaat helpen gaat ze op de bak zitten.
Maar oke, ze zegt ook altijd dat ze er eigenlijk alléén maar is om op de bank te zitten met de handen op de rug. Eígenlijk.
Ze helpt wel mee hoor, met afwassen en stofzuigen.

Maar ik had op een gegeven moment nog maar een kwartier en ik was al helemaal overspannen. Ik wilde dus ophouden. Maar ik was dus de spullen weer terug aan het zetten en liep naar de keuken en ........... ik snapte het niet meer.
Ik raakte in de stress, ik ging schelden op mezelf, en ik raakte buiten zinnen, ik ging dingen stuk gooien, naar buiten gooien, dikke troep, dingen kapot. Liep naar bed, ik op bed liggen. Oh bah.
En nee, heeft ze niks van gemerkt.

'Het ging toch goed ?' 'Je hebt wel weer wat gedaan'. 'Wel goed van je.'

Jeetje, bagatelliseer het maar weer.

Hoezo ging het goed ?

Waarom word ik nou niet serieus genomen ?

Ik vind Justin Bieber leuk, nou en ?

Ja, ik geef het gewoon toe. Ik vind Justin Bieber leuk.

'Gewoon' leuk.

Hij is gewoon een cutie. Hij ziet er leuk uit en zijn muziek vind ik ook helemaal geweldig.
En wat is daar mis mee ?
Omdat ik al 'oud' ben ?

Waarom begin ik dit log ?
Nou gewoon omdat ik al meerder malen heb gehoord dat dat niet 'normaal' is.
Ten eerste:

Justin Bieber is al helemaal niet meer 'in'.
Hij staat niet goed bekend bij het 'gewone' publiek.

En wat weten ze nou van hem ?
Nou ja, ik ook niet veel. Maar zij alleen maar de negatieve dingen uit de publiciteit van het afgelopen half jaar.
En dat ik dan ook het eerste wat ik te horen krijg.
Waar zeuren ze over ?
Ze kennen hem helemaal niet. En natuurlijk heeft hij fouten gemaakt, Nou en ?
Iedereen toch ?

Maar goed, als tweede krijg ik steeds te horen dat hij nog een jonkie is. En dan krijg ik dat gezeur van: Heb je de CD's ook etc ?
En dan ben ik zo enthousiast dat ik zeg: 'Ja, ik heb zelfs een dekbed met Justin'.

 

En dan wordt ik weer uitgelachen.

EMDR of niet ? (suicide)

Eh,                        niet.


Zoals ik al eerder in een log geschreven had ben ik met EMDR begonnen.
Alhoewel begonnen ?

We hebben een start gemaakt.

We zijn begonnen met de dood van mijn opa die door zelfmoord is overleden.

Ja, ik schrijf het maar hard.
Want waarom schrijf ik geen zelfdoding of suicide ?
Omdat ik het niet zachter hoef te maken zoals het is.

Hij heeft zich gewoon dood gemaakt, nou ja niet gewoon.
Maar gewoon keihard. Niet minder rot maken.
Gewoon BAM.


Ik heb daar ontzettend last van.

Hij is doodgegaan op een manier die ik de dag daarvoor nog tegen hem gezegd heb.
En nee, niet zomaar.
Wist ik veel dat hij het op die manier zou doen ?
Wist ik veel dat hij het zou doen.

Als ik alles terug kon draaien, graag.
Helaas


Dat kan niet.
En anders............

Had hij het ook wel gedaan.

En ik deed 'gewoon' maar een opmerking als antwoord op een oude tante van mij, ter bescherming van mijn oma.

De rest sla ik over.


De tekening die ik gemaakt heb bij beeldende therapie in mijn opname:
De dag dat ik ziek werd

Ik heb een 'trauma' atje opgelopen.
Ik denk er iedere dag aan. Al bijna 15 jaar.
Ik ga uit mijn dak als ik met ** geconfronteerd word.
Ieder woord, ieder fragment, klote rot dromen. Angsten etc.


Ik heb het niet meer, ik ga morgen wel verder.

************

Waarom ? (gepest)

Een gedicht die ik geschreven heb toen ik 'gepest' ben door iemand.
Iemand die continu over mijn grens heenging terwijl ik steeds tegen haar zei dat ik het vervelend vond.

Waarom


Waarom doe je me pijn ?
Waarom loop je over me heen ?...
Waarom blijf je over mijn grenzen heengaan ?
Waarom moet ik keer op keer zeggen dat het teveel is ?

Waarom luister je niet ?

En maar blijven pushen, me steeds maar overhalen.

De koek is nu op.
Ik heb je te vaak moeten zeggen van STOP.

Geloof je me niet ?
Begrijp je me niet ?
Of ben je gewoon onwetend ?

Luister dan naar me.
Vraag aan me waarom.

Hier scheiden onze wegen.
En waarschijnlijk kom ik je nu nooit meer tegen.

Ik wil niet meer gepest.
Ik wil niet meer gekwetst.
Ik weet.
Ik ben een makkelijk slachtoffer, je kunt me altijd pakken.
maar hier houdt het op .

Het beste, Alisha

 

 

 

 

Alish

Wie voelt ? (tekst van internet)

Op internet gevonden en een beetje aangepast.


Kijk door mijn ogen, maar sluit ze niet voor me.
Luister naar wat ik zeg want ik vecht met duizenden woorden en duizend akkoorden. ...
Die me grijpen in me ziel, en een deel van mezelf sterft af als ik niet de kans krijg om m'n pijn te verwoorden.
Ik blijf hoop houden op wat gaat komen straks, want m'n leven zakt in elkaar als een gebroken hart,
en ik voel me machteloos en heb geen kracht.
Mijn stem is zacht en broos, maar dit allemaal is zo gegaan, ik koos m'n eigen route.

Niemand voelt m'n pijn, niemand begrijpt m'n woede.
Wil grote stappen maken, maar 'k heb te kleine voeten.
Kijk door mijn ogen, zie wat ik zie.
Alles om me heen gaat stuk, maar ik niet.
Dat is niets voor mij.

Ik schreeuw het maar niemand luistert.
Het lijkt alsof ik vast zit in het duister gekluisterd
Van honderdduizenden touwen, die aan me trekken.
Ik doe m'n best om positief te denken, maar ik kan me dekking niet laten zakken omdat ik constant moet vechten.

Ik zie ik zie wat jij niet ziet.
Oh, nee dit is geen soap, geen film of fictie
Maar echt een feit, geen goede maar slecht tijden, maar ik ben een echte strijder.
Maar ik geef me niet gewonnen, vecht in de ring bij elke ronde.
Vraag vergevenis na elke zonde.

Wie vergeeft mij.

 

 

 

Alisha

Mijn psychiater verlaat mij

Van de week had ik een afspraak bij mijn psychiater, altijd spannend.

En ja hoor, had ze mij wat te vertellen.
ZE GAAT WEG ! Zegt ze.

OMG, ik was helemaal van slag.

JANKEN tot en met. Ik huilde nog erger dan ik normaal al deed.
Ik was zó van slag.

Ik werd kwaad en boos en keek haar mega kwaad aan. En huilend en tranen en grienend en ga zo maar door.
'Is grienend eigenlijk een woord ?', grin.

Maar nee hoor ! DAT WIL IK NIET.
Ik heb eíndelijk, na jaaaren een psychiater die naar mij luistert, die mij serieus neemt, die mij 'steunt'.
En nu zegt ze dat ze wég gaat ?

Daar ben ik het niet mee eens.

Ik heb weinig vertrouwen in mensen.
Ik vertrouw niemand, ik vind iedereen eng.
Ik heb een pest aan mannen. En was dus blij dat ik eíndelijk weer een vrouw had.
Ik heb veel liever een vrouwelijke arts.

Waarom ? Nou gewoon.
Ik ben bang voor mannen.

Ik vertrouw ze niet.
Ze luisteren niet.
(nou ja, sommigen wel)
Ik vind ze eng.

Maja.
Psychiaters staan natuurlijk niet voor 'mannen' an sich.

Ik vond haar fijn, eh, ik vind haar fijn.

Ik wil niet dat ze weggaat.
Ik zei dat ik ga protesteren en een brief naar haar baas ga schrijven.
Niet dat dat wat zou uithalen, maar ja.

Nou draaf ik een beetje door, maar het was / is ook zo'n grote klap voor mij.

Ik heb zo'n moeite met mensen te vertrouwen. Ik doe er heel lang over om vertrouwen in iemand te krijgen. En het duurt heel lang voordat ik me 'bloot' kan geven.
En als dan iemand weg gaat, dan moet ik weer helemaal opnieuw beginnen.
En voordat ik dat voor elkaar heb zijn we weer 2 jaar verder.

Duurt dat zolang ? Jahaaa.

Het programma, Levenslang met dwang

Ik vind dit een mooi programma.

Alhoewel hoe kan je dit mooi vinden ? Het is niet leuk om te zien hoe anderen struggelen met hun dwang.

Jeetje, ik weet het Nederlands woord niet meer.

Maar ik heb zelf ook een dwangstoornis.
Een klein stukje staat geschreven in dit volgende log

http://alishastruggletobe.blogspot.nl/2014/03/mijn-leven-met-een-dwangstoornis-ocdocs.html

Wat vind ik van dit programma ?

Als eerste vind ik het zeer knap van de deelnemers hoe zij omgaan met hun dwang. Dat ze er eerlijk voor uitkomen dat ze dwang hebben.
Dat ze proberen om de oefeningen te doen.
Dat ze ook nog eens op de tv durven met hun OCD.

Jeetje, ik weet niet of ik er zelf voor uit zou durven te komen.
Nu weten een paar mensen wel dat ik dwang heb.

Mijn familie, ouders en broertje en 1 tante.
En verder de mensen die ik ontmoet heb ik mijn 2 opnames.
De patienten, verpleegkundigen, psychologen etc.

Verder ? NIEMAND !

Ik heb het jaaaaren geheim kunnen houden. Natuurlijk hadden mijn ouders en broertje het wel door. Ik werd ook wel gepest (niet gemeen) door hun hiermee. Maar toch hebben ze nooit geweten hoe erg het eigenlijk wel was.
En nog steeds weten ze niet hoeveel impact het op mijn bestaan heeft.

Even een opmerking, 'Waarom ik bestaan schrijf ?'
Omdat ik niet leef.
Ik OVER leef.

En dat heeft niks met mijn dwang te maken maar met de rest van mijn problemen.

Maar verder over mijn dwang.
Het is begonnen op mijn 12e of 13e jaar. En waarom ? Waarschijnlijk omdat ik op begon te groeien en ik dat niet wilde.

Mijn moeder zei altijd al dat ik niet op wilde groeien. Nu is er in 2005 vastgesteld dat ik een emotionele leeftijd heb van 13 a 14 jaar. Een pre-puber noemde de psycholoog dat. Ik was nog niet eens een puber maar een pre-puber.
Wat deed me dat pijn. Huilen enz. Maar toen hij uitlegde (ik vertel niet wat) wat hij ermee bedoelde begreep ik het wel.
En ik denk dat hij ook wel gelijk had. Of heeft.

Toen ik thuis kwam bij mijn moeder (nee, ik woonde niet meer thuis) vroeg ik aan haar wat zij dacht dat mijn emotionele leeftijd was.
Sjit, zei ze '12'.
12 ?

Grrr, dat was de volgende klap.

En 2 jaar geleden had ik een psychiater die mij even wilde vertellen dat hij mij een 10-jarige vond. Oh, huilen.

Oh, ik had het over dwang. Haha, ik raak de draad wel eens kwijt nietwaar ?

Mijn regressie

Tja, over mijn regressie.

Plaatje EMDR

-->

Ik heb géén PTSS, maar trauma-gerelateerde klachten.

Alish

Mijn eerste EMDR behandeling

Ik heb eerst een voorbereidende gesprek gehad voorafgaan aan de EMDR behandeling.

Waarvoor ik EMDR krijg, houd ik maar even voor mezelf.

Dus toen het echt zo ver was, was ik ontzettend zenuwachtig.
En viel het me mee ?

Echt niet, het was vreselijk.

Nou ja, vreselijk.

Ik vond het niet makkelijk.

Eerst moest ik een vragenlijst invullen met hoeveel klachten ik had.
En daarna werd me weer wat uitgelegd wat we gingen doen.

Ik moest teruggaan naar de herinneringen van 14 jaar geleden.
Maar dat was best zwaar. Want er kwamen herinneringen boven (wat ik niet verwacht had) die ik al 14 jaar lang niet meer wist.
Dus dat was janken geblazen, grin, als ik een psycholoog zie ga ik bij voorbaat al janken geloof ik.

Vroeger niet, dat heb ik moeten leren.

Moeten leren om te janken ?
Ja.
Eerst leren praten.

Leren praten ?
Ja.

Eerst leren vertellen, dan leren praten (dat is nl wat anders), dan leren uiten en uiteindelijk leren huilen.
Tot het huilen overging in (bijna) gieren.
Maar dat kan ik tot op heden nog redelijk in controle houden.

Toch heb ik dat niet altijd kunnen doen.

In mijn 2e opname heb ik leren huilen. En dan echt leren huilen.
Ze zeiden tijdens mijn opname, maanden later, dat ze eindelijk vonden dat ik me eens leerde uiten.
Dat was een compliment.
Hmmm. Ehmmm.

Op een gegeven moment was het zelfs zo dat ik (in een gesprek met mijn pb'er), wanneer ik me goed voelde (tenminste dat dácht ik) en ik vrolijk vertelde dat het wel goed met me ging, mijn pb'er zei: 'Nee, het gaat niet goed met je'.
En dan noemde ze allerlei dingen op.

En ja hoor, binnen een paar minuten had ze me dan onbedaarlijk aan het huilen gebracht.
Ik schreef dat toen zelfs op in het evaluatieverslag (iedere 3 weken werd je geevalueerd), dat ze mij binnen een paar minuten altijd aan het janken bracht.

Grin.

En mijn mede patienten, (ja, die dachten geloof ik dat ik daar voor niks zat, ik had nl altijd mijn masker op) stonden er versteld van toen ik eens een keer zei dat ik altijd huilde bij een gesprek met de verpleging, dokter etc.

Hmm, daar stond ik versteld van, huilden zij niet ?


Oh, ik was over de EMDR aan het vertellen.

Morgen mijn eerste EMDR behandeling

Zoals gezegd is het morgen zover.

Morgen heb ik EMDR, en ik vind het mega doodeng.

Ik wil het niet meer.
Maar eigenlijk ook wel.
Soms denk ik dat ik niet meer met dat probleem zit, en dan.... gebeurt het weer.

Maar ik WIL er niet meer aan denken.
Ik WIL niet door dat gezooi heen.

Ik ben bang dat ik het dan erger maak.
En aan de andere kant.

Ik WIL het ook niet kwijt !

Wat moet ik nou ?

Ik weet het eigenlijk wel. Ik moet er doorheen.
Ik moet het gewoon proberen.

Vorige week heb ik, oh nee grin dat was 2 weken geleden, een afspraak met de psycholoog gehad om over het EMDR te praten.
En janken en janken.
Nou ja, dan is het toch tijd om te proberen om er wat aan te doen.

Echter.... het is maar een klein gedeelte van mijn problemen.

Dus we zien wel.

Het is wel een probleem dat ik er al om 9 uur moet zijn, en aangezien ik tegenwoordig pas tegen zo'n 6 a 7 uur in slaap val vind ik dat niet fijn.
Dus ik ga nu zo naar bed. 24.00 uur en ik doe al een paar uur rustig aan.

Dus hopelijk val ik wat sneller in slaap.

En WAAAAAAAAAAAAH, moet ik ook om 11 uur bij de psychiater zijn.
Ik ben zo bang voor haar.
De machtigste vrouw van Nederland.

Echt waar.

Alisha

Zelfdoding is wereldwijd een van de belangrijkste doodsoorzaken onder jongeren

Pesten is risicofactor voor zelfdoding

Zie artikel

Bron:

http://www.antibjz.nl/page/articles.html/_/jeugdzorg-algemeen/pesten-is-risicofactor-voor-zelfdoding-r4103?utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter


Enkele quotes:

Kinderen en jongeren die gepest worden denken eerder aan zelfdoding en doen eerder een zelfmoordpoging dan leeftijdsgenoten die niet worden gepest. De relatie tussen gepest worden en een hoger risico op suïcide onder jongeren werd al vermoed, maar is nu aangetoond door wetenschappers van de Universiteit Leiden.

Zelfdoding is wereldwijd een van de belangrijkste doodsoorzaken onder jongeren. Daarnaast is uit eerder onderzoek naar voren gekomen dat vijftien tot twintig procent van de adolescenten als slachtoffer, dader of beide betrokken is bij pesten.

 

 

Pesten maakt meer kapot dan je lief is !

 

 

Alisha

Mijn leven met een dwangstoornis (OCD/OCS)

Een heel klein stukje over mijn dwangstoornis.

Ja, ook heb ik een dwangstoornis, al vanaf mijn 13 jaar ongeveer.
Waarom dat gekomen is, dat weet ik niet.

Wel heb ik het jaren stil en geheim gehouden. Echter wisten mijn ouders natuurlijk allang dat er wat aan de hand was.

Maar toch, heb ik veel in het 'geheim' gedaan.

Hieronder is een filmpje die heel goed weergeeft was een OCD inhoudt.

Vanaf 1. 26 tot 4. 00 min is het heel herkenbaar. Nou ja, alles is herkenbaar.
Maar vooral deze dingen heb ik erg last van.

 

Het stukje gaat over bv het naar bed gaan.

Ten eerste over de tegels lopen.

Inderdaad hebben veel kinderen daar ook last van, maar dat wordt je vast ook aangeleerd.
Bij mij is het later teruggekomen en gebleven. Tot op de dag van vandaag.

Iedere stap die ik zet (of tenminste 8 van de 10) moet op een bepaalde manier.

 

Traplopen, teruglopen, tellen hoeveel treden, weer teruglopen, en het liefste in getallen van 4.

Deur telkens open en dicht doen, het liefst ook weer in getallen van 4.

De deur op slot doen, van slot af en weer en weer. Ga maar door.

Het lichtknopje aan en uit doen, keer op keer.

Ik ben altijd bang dat de buren dat ook steeds zien. (rood hoofd)

De gordijnen dicht en weer open doen en zo maar door.

En dan lig je nog niet eens op bed.

En dit is maar een klein stukje,
een heel klein stukje van mijn OCD.

Zelfbeschadiging, Self Injury Awareness Day, 1 maart 2014

Over zelfbeschadiging (triggerrrrrrrrrrrrrr)

 

 

Zaterdag was het Self Injury Awareness Day.

 

Dit log was ik al eerder mee begonnen te schrijven en nu de rest.

 

 

 

Als eerste schrijf ik hier geen theorie, maar geef alleen mijn eigen ervaringen.

En ja. I'm a cutter also.

 

 

 

 

 

Ten eerste is zelfbeschadiging, ook wel automutilatie géén manier om aandacht te trekken.

 

Indien dit wel zo is dan is dat een vervelende manier om hulp te vinden.

 

Dan ben je zo wanhopig dat je moet am'en voor even een beetje hulp te krijgen.

 

En is hier wat mis mee ?

Nee !

(dat heb ik geleerd uit mijn 2e opname in de psychiatrie)

 

Als je zo wanhopig bent dat je niet meer weet hoe hulp te vragen en je dit op een andere manier 'moet' doen, dan is dit triest, en zal nooit veroordeeld moeten worden.

 

IK ben nog nooit veroordeeld voor mijn wonden.

 

Wanneer am ik ?
 

In ieder geval nooit uit aandacht vragen.
De aandacht die je dan krijgt, áls je al naar de dokter gaat, komt toch langs je heen.
Dat komt niet binnen.
Dan zit ik in een dissociatie (roes) of ben ik helemaal overstuur.

Wanneer dan wel,
 

Als ik gestressed ben.

Als ik mijn emoties niet de baas kan.

Als ik afgewezen ben.

Als er ruzie is.

Als ik de schuld krijg van iets wat ik niet gedaan heb.

Als er ruzie is in mijn buurt.

Als IK veroordeeld wordt door mijn depressie.

Als ik verkeerd begrepen wordt.

 

Ga zo maar door.


Bij mij am ik door mijn emoties de baas te kunnen. Omdat ik zoveel pijn ervaar van binnen dat ik dat eruit moet hebben.
Tevens, en dat is hetzelfde, om de innerlijke pijn die zo zeer doet te overstemmen met pijn.
Ook als je geen gevoel hebt in jezelf, jezelf te pijn te doen om weer wat te voelen.
Als je zelf niet geámt hebt. Dan weet je niet wat ik bedoel.

Gelukkig maar.
Fijn is het niet.

Mijn lichaam ziet er niet meer uit.
Vooral mijn ene arm. Geen gezicht meer.
Daar heb ik ook altijd wat overheen als ik bij familie of kinderen ben.
Andere mensen ? Die moeten er maar mee dealen.
Ik moet er ook mee dealen.

Mijn littekens staan voor veel pijn.
Die ik alleen kon overwinnen door mezelf pijn te doen.

Mijn littekens staan voor veel pijn.
Maar...............

Ik bén mijn littekens niet.
Maar........... mijn littekens zijn wél een deel van mij.

 

 

 

Mijn manieren ?

 

Het begon 'simpel', gewoon met krassen, slaan

Daarna ben ik er ook 9 jaar vanaf geweest.

 

Na problemen, ehem, met mijn leidinggevende, die de ene dag dit zei en 2 dagen later dat zei, is het weer begonnen.

 

Daarna was het hek van de dam.

Tenminste nadat ik mijn werk kwijtraakte door stigma's.

Hierover heb ik geen zin om te schrijven want ze hebben me kapot gemaakt. Leugens verspreid etc.

terwijl ik tot het laatste moment mijn werk goed uitvoerde.

 

Mijn zelfbeschadiging verliep geleidelijk aan naar snijden.

 

 

Dit ben ik niet. Bij mij is het toch nog erger.
Lelijk.

 

 

Overlijden door een psychische ziekte (triggerrrrrrrrrrrrrr)

Jaarlijks overlijden vele mensen door het lijden, ernstig lijden aan een psychische ziekte.

Triggerrrrrrrrrrrrrr

Elk jaar overwegen ruim 400 000 mensen in Nederland zelfmoord te plegen; bijna een kwart onderneemt ook daadwerkelijk een poging.
Dit komt neer op een 'slagingspercentage' van nog geen twee procent.

Onder jonge vrouwen tussen 15 en 25 jaar is zelfmoord de grootste doodsoorzaak.

In Groningen werd in 2007 het hoogste aantal zelfmoorden per 100 000 inwoners geregistreerd en in Amsterdam waren het er niet veel minder

In België is zelfmoord op een na de meest voorkomende doodsoorzaak bij jonge mannen van 20 tot 24 jaar en de derde doodsoorzaak bij jonge vrouwen van die leeftijd.

In de leeftijdsgroep van 25 tot 34 jaar is zelfmoord zelfs de eerste doodsoorzaak.


Met de uitdrukking 'poging tot zelfmoord' (tentamen suicidii of TS) bedoelt men een aanslag op zichzelf die niet tot de dood heeft geleid, inclusief die handelingen waarvan de persoon in kwestie vooraf vermoedt dat hij er niet aan zal overlijden. Deze beide vormen van poging tot zelfmoord – namelijk onbewust of bewust niet dodelijk – waartussen de grens niet scherp is, komen vele malen vaker voor dan een werkelijke zelfmoord. Mensen met deze neiging noemt men in de psychiatrie ook wel parasuïcidaal. Parasuïcide slaat dus op de niet-dodelijke handeling(en) van een persoon die zich opzettelijk verwondt (automutilatie) of zeer riskant gedrag vertoont. Deze handelwijze komt veel voor bij personen met een borderline-persoonlijkheidsstoornis. Veel mensen die door zelfmoord overlijden, hebben eerder een of meer pogingen tot zelfmoord ondernomen.

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Zelfmoord


Nu zijn ze in de psychiatrie natuurlijk al wel bezig om dit aantal omlaag te brengen.
Eh, hoop ik.

Persoonlijk heb ik meerdere mensen verloren aan zelfmoord. Jonge mensen, die eigenlijk nog een heel leven voor zich hadden.
Meer mensen aan zelfmoord dan aan andere ziektes of ongevallen.

Daarom zou IK graag willen dat er meer aandacht komt voor deze ernstige zaak.

Het zou mooi zijn, 

ach mooi 'Wat afschuwelijk om dat te zeggen'
als er eens niet gezegd werd als iemand zelfmoord pleegt of een zelfmoordpoging onderneemt, dat ze er ZELF voor gekozen hebben.
Samen met alle andere stigma's.

Een persoon kiest er niet voor om zichzelf van het leven te beroven.
Een persoon kiest ervoor om uit de situatie te komen.
Een mens kiest ervoor om te leven.
Maar leven met een psychische ziekte, of stoornis, is voor velen niet meer haalbaar.

En als je zelf niet met deze situaties te maken hebben gehad dan begrijp je het misschien niet.
En.............. gelukkig maar.
Ik wou dat ik dat ook kon zeggen.

Ik kan eerlijk zeggen dat ik jaren terug nog zo onwetend was.
Zo onnadenkend. En eerlijk gezegd, ook kritisch.
Ik schaam me er niet voor.
Want................ ik wist niet beter.

Nu wel, jammer genoeg.
Niet leuk.

Niet leuk

Niet

leuk

NIET

 

Ado ft. Kruloh - Liefde had ze nodig

2x Liefde had ze nodig,
maar dat heeft ze nooit gekregen.
Zo had ze haar gevoelens altijd maar
verzwegen.
Men vond het overdreven als zij
vertelde over haar leven.
nu is ze er niet meer,
we kunnen haar niet meer vergeten.

Rap:

Ze leeft van dag tot dag,
Ziet wel wat morgen brengt.
Haar zorgen zijn verborgen,
en d'r toekomst onbekend.
maar ze is het wel gewend,
om gevoelens te verstoppen op te
kroppen tot knoppen doorslaan,
en ze zich gaat snijden.
Verwijten heeft geen zin,
want ze geeft zichzelf de schuld,
of verlegen en verdrietig,
om te vragen voor wat hulp.
Dus kruipt ze in haar schulp,
En zonder ze zich ervan af,
ze moet het eruit laten,
want ze ziet het als een straf.
Ze wordt bedrogen en gebroken,
kan het niet meer aan.
Ze huilt zoveel en huilt zoveel,
want niemand ziet haar staan.
Haar dagen waren zwart,
geen hoop meer in haar hart.
Vernietigd en beledigd,
want ze vonden haar apart.
De weg naar geluk en liefde,
die dag kan ze toch niet vinden.
Liefde heeft ze nooit gevoeld,
dus nooit zal ze zich binden.
Haar vrienden wisten haar leven alleen
maar verder te bederven,
en het enige waar ze nu nog aan kan
denken, is sterven.

2x Liefde had ze nodig,
maar dat heeft ze nooit gekregen.
Zo had ze haar gevoelens altijd maar
verzwegen.
Men vond het overdreven als zij
vertelde over haar leven.
nu is ze er niet meer,
we kunnen haar niet meer vergeten.

Rap:

bruine ogen blijven huilen,
Tranen dalen stil en glad,
want niemand die wilt ruilen met het
meisje in het glas.
Vertrouwd geen jongens meer,
het is te vaak mis gegaan.
Ze haat haar leven,
voor wat ze haar hebben aangedaan.
Verkracht geslagen,
lasten dragen, nachten niet geslapen,
Verdacht gedragen, aandachtvragen,
maar ze wou niet praten.
Niemand had het in de gaten,
met haar zogenaamde vrienden,
slikt ze XTC niets vermoedens,
van de neppe liefde.
Ze voelt zichzelf verkankerd,
omdat eenzaamheid haar breekt.
En ze heeft de pijn te danken,
aan alles en iedereen.
De tijd die tikt voorbij,
voor haar is het gewoon geweest.
Ze maakt zich nog van kant,
omdat ze de dood niet vreest.
Ze snijd steeds dieper in haar polsen,
bloed die blijft maar stromen.
Ze kan niet rustig slapen,
want dat volgt haar in haar dromen.
Het is zo ver gekomen,
en ze gaat het nu ook doen.
Ze kan het niet meer aan,
ze gaat kapot door het gevoel.

2x Liefde had ze nodig,
maar dat heeft ze nooit gekregen.
Zo had ze haar gevoelens altijd maar
verzwegen.
Men vond het overdreven als zij
vertelde over haar leven.
nu is ze er niet meer,
we kunnen haar niet meer vergeten.

Rap:
Help mij een beetje zacht en zwak,
grijp het glas voor nog een kras.
Denkend aan de tijden toen ze nog
gelukkig was.
Paniek in haar gedachten,
en het duizelt in haar hoofd.
Ze struikelt en valt langzaam,
op de grond compleet verdoofd.
Haar lichaam raakt de grond,
verspreid bloed roden lijnen.
Littekens op haar huid,
om nooit meer te verdwijnen.
Al lang kapot al voor ze viel,
geen liefde in haar leven.
Het meisje is nu dood,
en hopelijk rust ze nu in vrede.

2x Liefde had ze nodig,
maar dat heeft ze nooit gekregen.
Zo had ze haar gevoelens altijd maar
verzwegen.
Men vond het overdreven als zij
vertelde over haar leven.
nu is ze er niet meer,
we kunnen haar niet meer vergeten.

Liefde had ze nodig,
maar dat heeft ze nooit gekregen.
(liefde had ze nodig)
Zo had ze haar gevoelens altijd maar
verzwegen.
Men vond het overdreven als zij
vertelde over haar leven.
nu is ze er niet meer,
we kunnen haar niet meer vergeten.


Alisha xxx

Foto gedichten

Plaatjes met gedichten -->





 

 

 

Alisha

Wat baal ik, lang wachten op EMDR

Sorry dat mijn blog niet zo erg vrolijk is.
Ik heb heus wel vrolijke momenten, maar overall, it's bad.

In november ongeveer heb ik dus eindelijk voor elkaar gekregen dat ik met EMDR mag beginnen.
Dat ik niet alléén máár borderline heb.
Dat er óók (een stukje) trauma zit.

Ik weet niet welk trauma, wel wat voor verschijnselen:
Er zijn meerdere dingen gebeurd.

Flink gepest.
Opa zelfmoord gepleegd op een manier waar ik zo'n 12 uur daarvoor nog over gepraat heb.
Daarna is mijn ziekte ook geescaleerd.
Veel zelfmoorden meegemaakt.
En al vanaf mijn 19e moeten zorgen voor ons gezin, mijn moeder werd ziek.
Je hoeft niet altijd PTSS te ontwikkelen door erge trauma's maar kan ook door andere dingen.

En tevens iets op hele jonge leeftijd. Wat ik niet precies weet hoe of wat. misschien is dat niet gebeurd.
Maar het is wel iets wat ik mijn hele leven al meedraag en ik ook al rare symptomen heb.
Maja, mss allemaal in mijn verbeelding of iets wat een shok heeft teweggebracht.

Slecht slapen,
nachtmerries,
stress,
automutilatie,
niet kunnen concentreren,
dissociatie (geweest),
derealisatie (geweest),
depressie,
mega angsten,
meer, weet ik even niet.

Ik vind dit eerst wel genoeg.

Het is in het team besproken en ze gingen akkoord.
Heel zenuwachtig, maar heb er jaren voor gestreden voor het stukje 'traumatische ervaring' als extra 'diagnose'.
Eindelijk is er naar me geluisterd.

 

Petitie: Borderliners verdienen een toekomst

Verdien ik als iemand met borderline ook een toekomst ?

Ik heb getekend, jij ook ?

http://helpborderliners.petities.nl/ 
 
nieuwe petitie "Borderliners verdienen een toekomst"

PETITIE

Wij

 

Borderline patiënten, onze families en vrienden

 

constateren

 

Dat de aangeboden hulp vanuit de GGZ in Nederland zeer slecht is. Patiënten en hun radeloze families worden te vaak van het kastje naar de muur gestuurd. Huisartsen, crisisdienst, politie en andere hulpverleners weten zich ook geen raad met de uitzichtloze situatie waarin velen van ons zich bevinden. Wij kunnen nergens terecht voor doelbewuste en effectieve hulp.

 

en verzoeken

 

Een grondige verandering in de geestelijke gezondheidszorg. Therapieën moeten op een bredere schaal beschikbaar zijn. Wij willen terecht kunnen bij oprecht geïnteresseerde en juist geïnformeerde hulpverleners. Wij willen serieus genomen worden en niet langer het slachtoffer zijn van bureaucratische rompslomp. Hulp moet beter en sneller beschikbaar zijn. Laat ons niet in de steek, wij kunnen dit niet alleen!

Mijn reactie.
Ik kan jammer genoeg uit ervaring spreken dat het leven met borderline niet fijn is.
Natuurlijk beleeft iedereen zijn ziekte anders.

Ik spreek voor mezelf en borderliners die ik ken.
Dus voel je niet aangesproken als je er heel anders over denkt.
Dan ben ik alleen maar heel erg blij voor je.

Ik ervaar Borderline als een afschuwelijke ziekte.

Uit de DSM-IV

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Borderline-persoonlijkheidsstoornis


De DSM-IV (301.83) definieert de borderline-persoonlijkheidsstoornis als een aanhoudend patroon van instabiele interpersoonlijke relaties, een instabiel zelfbeeld, instabiele emoties en een sterke impulsiviteit. De stoornis uit zich in de vroege volwassenheid in verschillende situaties.
De diagnose kan worden gesteld als sprake is van vijf of meer van de volgende situaties:
 

1. De persoon probeert verwoed werkelijke of ingebeelde verlating te voorkomen (in dit verband wordt het suïcidale of automutilerende gedrag van criterium 5 niet meegerekend).
2. De persoon vertoont een patroon van instabiele en intense persoonlijke relaties, waarbij idealisatie en minachting elkaar afwisselen.
3. De persoon heeft een identiteitsprobleem: een aanhoudend sterk instabiel zelfbeeld of een sterk negatieve eigenwaarde.
4. De persoon is impulsief op minimaal twee terreinen die mogelijk zelfbeschadigend zijn (bijvoorbeeld met geld smijten, seks, drugs- of alcoholmisbruik, gevaarlijk rijden, te veel of te weinig eten) (in dit verband wordt het suïcidale of automutilerende gedrag van criterium 5 niet meegerekend).
5. De persoon vertoont regelmatig suïcidaal of automutilerend gedrag of dreigt hiermee.
6. De persoon is affectief instabiel door wisselende stemmingen (bijvoorbeeld intense episoden van woede, irritatie of stress, die meestal enkele uren duren en zelden langer dan een paar dagen).
7. De persoon heeft chronische gevoelens van leegheid.
8. De persoon heeft intense woedeaanvallen of problemen om de woede te beheersen (bijvoorbeeld regelmatige driftbuien, aanhoudende woede of herhaaldelijke vechtpartijen).
9. De persoon heeft door stress veroorzaakte paranoïde ideeën of ernstige dissociatieve verschijnselen.

Tegenwoordig is er de DSM 5, en nee, geen DSM-V.

Hier ga ik verder niet op in.

Ik heb geen psychiatrie gestudeerd en ben niet thuis in al deze termen.
Ik heb het al zwaar genoeg aan mezelf.


Verdere informatie:

http://alishastruggletobe.blogspot.nl/p/over-psychiatrie.html


Ik heb in mijn opnames meerdere mensen met borderline leren kennen. Ook via internet.
Ik kan je zeggen dat ze erg veel strijden in het leven.


Volgens DSM-IV pleegt ongeveer 8 tot 10 procent van alle mensen met een borderline-stoornis zelfmoord.

Uit onderzoek (Duberstein,1977) bleek dat ongeveer 30-40% van de zelfmoorden worden gepleegd door mensen met een persoonlijkheidsstoornis.

Bron: http://www.borderlinecase.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=129:suicidaliteit&catid=51:kenmerken-index&Itemid=2360


Ja, ik ga hier allemaal verder niet op in.
Bij mij is er sprake van meerdere stoornissen.

Maar lees eens een goed boek over een persoon met borderline, dan geeft je dat een goed beeld.

Ik heb er net een uitgelezen, maar dat sprak me niet zo aan.
'Hoe het is om mij te zijn'

De boeken die ik van de behandelaren moest lezen kwam ik niet door.
Te confronterend.

Wil je weten welke ?

Vraag maar.