Ik heb heus wel vrolijke momenten, maar overall, it's bad.
In november ongeveer heb ik dus eindelijk voor elkaar gekregen dat ik met EMDR mag beginnen.
Dat ik niet alléén máár borderline heb.
Dat er óók (een stukje) trauma zit.
Ik weet niet welk trauma, wel wat voor verschijnselen:
Er zijn meerdere dingen gebeurd.
Flink gepest.
Opa zelfmoord gepleegd op een manier waar ik zo'n 12 uur daarvoor nog over gepraat heb.
Daarna is mijn ziekte ook geescaleerd.
Veel zelfmoorden meegemaakt.
En al vanaf mijn 19e moeten zorgen voor ons gezin, mijn moeder werd ziek.
Je hoeft niet altijd PTSS te ontwikkelen door erge trauma's maar kan ook door andere dingen.
En tevens iets op hele jonge leeftijd. Wat ik niet precies weet hoe of wat. misschien is dat niet gebeurd.
Maar het is wel iets wat ik mijn hele leven al meedraag en ik ook al rare symptomen heb.
Maja, mss allemaal in mijn verbeelding of iets wat een shok heeft teweggebracht.
Slecht slapen,
nachtmerries,
stress,
automutilatie,
niet kunnen concentreren,
dissociatie (geweest),
derealisatie (geweest),
depressie,
mega angsten,
meer, weet ik even niet.
Ik vind dit eerst wel genoeg.
Het is in het team besproken en ze gingen akkoord.
Heel zenuwachtig, maar heb er jaren voor gestreden voor het stukje 'traumatische ervaring' als extra 'diagnose'.
Eindelijk is er naar me geluisterd.
Ben ik zélf eigenlijk altijd wel eerlijk geweest ?
Wél over mijn opa.
maar nooit echt HOE het mijn leven beheerst.
Iedere dag.
Manieren verzinnen, zien hoe je het moet doen.
Zelfmoord staat op nummer 1.
Ook omdat ik zelf het liefste er niet meer zou zijn.
Ja wel zijn, maar niet op deze manier.
verder
Niet over het pesten, pas veel later.
Niet over tja.
Daar begin ik pas enkele keren een beetje over te praten.
Ik heb namelijk veel vragen over vroeger.
En droom veel over die tijd.
Waarom ?
Maar mijn vorige maatschappelijk werkster (daar heb ik het wel mee over gehad, rare zin) zei eens dat ik ook beter niet alles kon weten.
Maar goed, over mijn therapie.
We hadden afgesproken, omdat ik nog niet in december kon beginnen, ze had het te druk, ik pas in het volgend jaar zou beginnen met EMDR.
Ik was er ook nog niet aantoe.
Maar goed, ik dacht dus dat ik vanaf januari zou kunnen beginnen.
Maar ik hoorde maar niks, en het bleef maar uit. Waardoor ik niet meer durfde en ik dat gezegd.
Waarop ik óók zei dat ze me maar moesten dwingen omdat ik eigenlijk niet meer durfde.
Nou niet dwingen maar gewoon zeggen dat ik moest.
En dat hadden we afgesproken, dus ik weer wachten.
Nou kreeg ik eindelijk een telefoontje gisteren van de psychologe dat ik pas in mei kon beginnen.
K@#
Wat was ik kwaad. Of verdrietig.
Ik kán namelijk niet meer.
Ik ben helemaal kapot.
Ik kan niet langer meer wachten.
Schiet me dan maar af.
Dus, hele aandrang om te snijden.
Niet gedaan.
Heel knap natuurlijk.
Maar, wat nu ?
Alisha. (treurend)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten