Stilte

Soms heb je stilte nodig om het rumoer in je hoofd te verwerken

 

 

Drukte in je hoofd

 

 

 

Soms is het leven druk

soms is het leven stil

soms is het in mijn hoofd druk

soms is het in mijn hoofd stil

 

Maar meestal razen er vliegtuigen door m'n hoofd

 

Loop ik op de kermis ?

Kan ik me afsluiten van alles ?

Ja !

Maar toch...

 

Altijd die drukte in mijn hoofd,

die er altijd is

 

Maar toch....

 

Ben ik alleen.

 

 

 

 

 

© Jedidja

 

2009

Zie mijn gedichtensite : http://jedidjasgedichten.punt.nl/

Alisha

Mijn emotionele leeftijden cq karakters

Een log die ik jaren geleden geschreven heb.

Nu zijn er wat dingen verandert, dat zal ik in een nieuw log beschrijven. Maar het komt op hetzelfde neer.

 

8-9-08

 

Het zijn geen delen, het zijn karakters.

 

Zelf noem ik het zo.

 

Mijn kleine ik (ik zal haar Jedidja-ik noemen) zal een emotionele leeftijd hebben van zo'n 7/9 jaar aangezien ik meisjes ken van 7/9 jaar en die allemaal van dezelfde dingen houden als ik. Dat is gekomen na het overlijden van mijn oma. De psycholoog uit de kliniek noemde dat zo: Na het overlijden van een grootouder ga je verder in je volwassenheid. Je gaat verder in het proces van volwassen worden.

Dat kon ik niet aan en vanaf toen ben ik van kinderdingen gaan houden. Dat was voor die tijd niet zo.

Ja ik had wel knuffels maar niet zo erg als daarna.

 

Daarna heb ik de Sofie-ik, die is gekomen na de hersenbloeding van mijn moeder toen ik 19 jaar was.

 

Toen was ik al blijven steken op 13-14 jarig leeftijd volgens de psycholoog en de testen die ik gehad heb.

Toen ben ik anders geworden. Ik zal het omschrijven als dit.

Ik ben zeer manisch geweest van jaaaaren lang. Deed het huishouden van 4 personen behalve de boodschappen en het eten koken. Zat op basketball in 2 teams, ik zat op zwemmen en gaf zelf ook zwemles. Ik deed veel aan hardlopen en deed een opleiding waar ik veel huiswerk aan het doen van was. Soms wel 25 uur denk ik.

Ook liep ik iedere dag behalve zondag met kranten en deed ik op woensdag nog een andere krantenwijk en liep ik met folders.

Verder zorgde ik voor mijn moeder aangezien mijn vader dat niet aankon. Zij had heel veel hoofdpijn en had veel epilepsie.

 

Verder had ik zelf ook erg veel last van hoofdpijn, wel 3-4 dagen in de week. En had ik veel last van schouder-nek en rugpijn.

 

De Sofie-ik deed dit :Ik ben veel aandacht gaan vragen, was heel druk. Was niet meer zo verlegen, durfde op school altijd in de klas wat te vragen wat ik voor die tijd niet durfde. En had veel vrienden en vriendinnen. En ook nam ik tijd voor hun.

 

Ook kon ik met iedereen opschieten en ook met de mensen waar de anderen een hekel aan hadden.

Ook had ik veel lol en was vaak aan het lachen.

Ik had altijd lol, was het niet met anderen dan wel met mezelf.

 

De Sofie was een droommeisje en liep altijd in een droom wereld rond. Ik woonde bij mijn tv series, had geen ouders en woonde altijd bij familie en had ook wel een fantasie-ouders, en films en woonde ook ondertussen in de echte wereld rond. Ik kom bezig zijn met iets en was ondertussen ook dat meisje die dacht, hihi, ik ben nu het vriendinnetje van Todd, en soms het zusje of zus (mijn favoriet van mij uit Neighbours).    Ain't he cute ?

 

 

 

 

 

 

Alisha ben ik zelf. Die is zeer op zichzelf, is zeer verlegen en durft niet voor zichzelf op te komen. Was altijd aan het lezen en trok zich altijd terug. Die was op 12 of 13-jarige leeftijd al wat je depressief kunt noemen. Ik kan me namelijk heel veel situaties herinneren dat ik toch anders was dan anderen. Ik voelde me ook nooit ergens bij horen. Zelfs bij mijn familie niet.

Ik zat ook altijd bij mijn opa en oma in de achterkamer omdat ik dacht dat ik niet in de woonkamer mocht komen. Bloos, heb ik nooit aan iemand verteld.

Alleen als ik alleen bij hun was deed ik dat wel.

Mijn oma en opa waren een beetje mijn ouders voor mij.

 

Ik durfde niet op te groeien. Daar zijn we pas een aantal jaren geleden achtergekomen, tenminste na mijn onderzoeken door de psycholoog.

Maar mijn moeder had altijd al gezegd dat ik niet volwassen wilde worden. Dat wist ik zelf niet dat heeft ze me pas een half jaar geleden verteld.

 

Nu weet ik na lang nadenken dat Sofie en Alisha dezelfde zijn. Ze hebben alleen verschillende karakters.

Sofie is de vrolijke-ik, Alisha is de depressieve-ik, die een eigen droomwereld heeft.

De Sofie-ik zit áltijd in haar droomwereld.

Maar ze zijn hetzelfde.

 

Ook is na de hersenbloeding de grote ik gekomen, ik zal haar Kaylah noemen.

Daarna is ook het zelfbeschadigen gekomen. Maar dat heeft niks hiermee te maken.

 

Kaylah-ik is degene die in stress-situaties heel goed kan reageren. Hersenbloeding van mijn moeder, epilepsie van mijn moeder, de ziektes van mijn opa en oma. Wat we wel niet hebben gehad.

Die is ook de volwassen ik. En zelf vind ik dat ik dan heel volwassen ben en gewoon mijn normale leeftijd,

al niet hoger heeft.

 

Ik heb geen DIS ! oid

 

Deze delen hebben allemaal hun eigen taak.

 

Alleen als ik het moeilijk heb trek ik me terug in mijn kleine ikjes. In de kliniek waar ik 7,5 maand ben geweest hebben ze de Alisha, de echte ik, maar alleen de eerste week gezien en heel soms tussendoor.

Ik heb me het meest gedragen als de Jedidja-ik en de Sofie-ik.

 

Daarom vonden ze me ook niet depressief. Maar dat ben ik wel.

 

Waarom zien ze dan niet. Ze zagen wel dat ik het heel erg moeilijk had maar wat had ik eraan moeten doen ?

Op dit moment ook. Ik ben rijp voor een opname. Maar ik moet vanaf volgende week weer werken.

Ik heb gewoon rust nodig.

 

Maar ik wil nooit meer opgenomen worden. Ik heb nu meer hulp dan in mijn opname.

 

 

 

 

Reactie gekregen:

 

Grappig Sofie, eigenlijk helemaal niet grappig. Maar deze gedachte is nieuw. Ik dacht aan jou, aan jouw moeder en je ziekte. En toen kwam die gedachte. Mijn vader is bijna 20 jaar geleden overleden. Hij was lange tijd ziek geweest. Ik mis hem, natuurlijk. Maar ik voel dat niet als een handicap. Het is een natuurlijk soort gemis. Ik kan me mijn vader nu goed voorstellen toen hij 52 was (dat is mijn leeftijd nu). Alsof ik kan communiceren dwars over een barrière van ruim 30 jaar. Alleen mijn geheugen, misschien een foto en verder mijn huidige leven heb ik nodig voor zo’n ‘gesprek’. Mijn moeder kreeg haar hersenbloeding ruim 10 jaar geleden. Toen is ze veranderd. De oude was ze niet meer. Ik mis mijn oude moeder. Terwijl er nog steeds een moeder is. Ik voel dat soort gemis wèl als een handicap. Mijn moeder zit me zelfs in de weg tussen mij en mijn oude moeder. Ik heb sommige dingen tussen ons nooit kunnen afmaken. Terwijl ik evenmin daarin heb kunnen berusten, want letterlijk is ze er nog. Hoe was mijn moeder toen zij 52 was? Geen idee, geen beeld meer. Hoe moeilijk moet het voor jou zijn om je ouders te missen, terwijl ze er lijfelijk nog zijn. En dat een groot deel van je leven, eerst als kind, later als volwassene. :( Verder: hou je goed. Liefs, R

Een emotionele week (deel 2) en triggerrrrrrrrrrrrrrr, and demons

Ik wou mijn week opschrijven. Maar helemaal behoorlijk uitgeblokt.

Gelukkig dus. Die week was niet te herhalen.

Wat kan ik me nog herinneren ?

Niet veel.
Eigenlijk niks. Alleen dat ik veel ijsjes heb gehad. En dat was het wel denk ik.
Maar er zijn rot dingen geweest.

Oh ja, Lentis (GGZ Groningen gebeld) voor ophoging van de AD. Mocht niet. (ff in steno)
Gesprekje over dat boek dat ik moest lezen
'Omgaan met heftige emoties', ofzo.
Dat ik daar zo overstuur van raakte.

Een psychiatrisch verpleegkundige mij wat uitgelegd. Ik raakte daar nog meer overstuur van.
Hij belde terug om te zeggen dat de psychiater niet mijn meds wou ophogen.
Weer gesproken, weer overstuur.

Daarna maar weer de huisarts gebeld. En de thuiszorg maar rustig bij mij op de bank wachten. Zij deed lief.
De assistente mij eerst gerust gesteld en met de huisarts overlegt. En dat ik gelijk maar langs moest komen.

'Hoe laat kan je hier zijn ?'
Ik, 'Een kwartier'.
'Kom gelijk maar'.

Pffff, de thuiszorg gezegd dat ze maar (Ik wordt alweer overstuur nu ik dit opschrijf maar het moet ff m'n systeem uit) naar huis moest gaan.

Bij de huisarts een lang gesprek gehad en dat ik dat boek maar niet meer alleen moest lezen.
Alleen met mijn nieuwe hulpverleenster.
Ze had overleg gehad met de spv'ster in de praktijk en ik zei dat ik haar geloof ik wel oke vond en zij zei dat I, spv ook al had gezegd dat dat wss wel zal lukken. (sorry voor de rare woordspeling maar het wil ff niet)

En ik liet haar dat boek zien en ze begreep me wel.
Ik zei dat ik een boek zie dat uit hoofdstukken besta, en die hoofdstukken bestaan uit zinnen en die weer uit woorden en die woorden uit letters.

Dan moet ik dus die letters tot woorden zien te krijgen en die woorden tot zinnen en uiteindelijk tot een hoofdstuk. En dan nog begrijpen wat het betekend. Duuuuuuuuuuuuuuuuuh.
Hoezo moeilijk ?

En dat het confronterend is wat er staat en ik denk bij iedere bladzijde wel 2 keer da het allemaal mijn eigen schuld is dat ik zo denk.
En de huisarts begreep me wel. Ze zei dat het dan ook aanvallend overkomt.
He he, eindelijk iemand die me begrijpt. (weer huilen staat het nader dan het lachen)

Dus eindelijk gerustgesteld en thuis gelijk gaan slapen.

En de volgende triggerrrrrrrrrrrrrrrr.

Leuk filmpje, 'How to be alone'

How to be alone

 

Deze is leuk en niet zielig

 

 

 

Alisha ♥

Een emotionele week (deel 1)

Zoals gezegd, het was een zeer emotionele week.

Ik zou niet eens weten waar te beginnen.
Maar ik begin maar bij vrijdagavond.

Mijn vader en ik passen op mijn broertjes gezin hun dieren en huis nu ze in 'vive la France' zijn.
10 Koi-karpers 1 goudvis, 1 konijn en 1 kat (eh poes).
Mijn vader doet de vissen en ik de andere dieren.

We hebben er ontzettende schik in. Maar het is wel vermoeiend om iedere avond toch een uur heen en weer te gaan.
Maar alles voor de dieren.

Toen we vrijdagavond terugkwamen bleek dat we mijn moeder met de wasgoed bezig zagen.
Zagen ???? Nee, niet met een zaag ? LOL.

Maar goed. Mijn moeder mag namelijk niet alleen de trap oplopen en weer af. Want ze heeft epilepsie en vele TIA's gehad, vaak insulten waarop uitvallen uitkomen, en ze is niet stabiel.
En goed, ze vertelde mij, nadat mijn vader flink kwaad op haar geworden was, dat ze idd bijna van de laatste treeen was gevallen. En ze mag niet weer haar voet of been breken want die is al 3 keer gebroken.

En trouwens als ze ook al valt en er gebeurd wat. Dan kan ze niet meer thuis blijven wonen. Want ze kan al bijna niet meer lopen.

Waarop we dus besloten hebben dat ze in het vervolg maar mee moet naar de dieren als ze dat wil of niet.
En dat WIL ze niet.

Painful Secrets (Full Movie), mooie film over automutilatie, triggerrrrrrrrrrrr

A beautiful movie about self harm.

Een mooie film over automutilatie.

Ikzelf doe jammer genoeg ook aan automutilatie, ook wel zelfbeschadiging genoemd.
Hier ga ik niet vertellen wat het is.
Alleen is het voor sommige mensen, zoals ik, een manier om

- Pijn te voelen omdat je niks van binnen voel

en

- Lichamelijke pijn te voelen en creeeren om de pijn die je van binnen voelt te overschreeuwen.
De innerlijke pijn is soms zó erg dat je lichamelijke pijn moet voelen om de pijn in je hoofd ietsjes te verminderen.

Verder zijn er sites genoeg die vertellen wat am inhoudt.

Het is in ieder geval GEEN SCHREEUW OM AANDACHT.
Wie DAT denkt is zelf niet goed bij zijn of haar hoofd.
Óf stom. En onnadenkend.


Let wel op triggerrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.





Alisha

Vlog, Sofie/Alisha and emotions to stress, 18 July 2013

Mijn nieuwe vlog.

Na lange tijd.

****Verwijderd



Update, een dag later.

Zoveel stress gehad, dat ik weer heb moeten automutileren. Jammer, maar ik kon het niet meer tegenhouden.

Alisha.

Mijn beestjes op mijn droomdekentje

Mijn gekregen droomdekentje van stichting de Regenboogboom

http://www.regenboogboom.nl/


Mijn dekentje heeft dus meerdere doelen. Ook mijn beestjes vinden het dekentje tof !






Alisha. ♥

Kinderen voor Kinderen - Achter de schermen bij de Koningsspelen

Blijft leuk !

Ben je client of patient in de psychiatrie ?

Mijn mening.

 

Ben ik patient of client ?

Waarom kom ik hierop ? Ik las vanavond een artikel op Artsen net.
Blogbericht Menno Oosterhoff (hieronder weergegeven)

Mijn mening: 

Over het client zijn of patient.

Ik ben het altijd eens geweest dat je in de GGZ een client bent omdat je dat wijs gemaakt wordt. Om je geen stigma op te leggen denk ik.

Maar dat stigma is er zowiezo wel.

 

Mijn beste behandelaar ooit vond dat verkeerd. Zij zei ook, 'Je bent gewoon een patient'.

En de uitleg erbij weet ik niet meer.

 

In mijn opname in een GGZ instelling ben je ook client.

 

Tót ik opgenomen werd in het UMCG, het Universitair Medisch Centrum Psychiatrie in het UMCG in Groningen.

 

Dáár werd ook duidelijk over patienten gesproken.

 

Ik heb gevraagd aan de regie-verpleegkundige waarom.

 

Wat ik ervan onthouden heb ik dat ze weten dat als je psychiatrisch ziek bent, nou het woord ziek zegt het al.

Dan ben je patient, je bent ziek, en ernstig ook.

 

Als ik een klant zou zijn, de gewone naam. Dan betaal ik wat geld en krijg je waar voor je geld en wordt je beter.

 

Beter zal IK waarschijnlijk nooit meer worden. En heel veel mensen in de psychiatrie ook.

 

Ik heb zeer ernstig zieke patienten gezien in de psychiatrie. Die met alle diverse diagnoses en beperkingen moeten (leven ?) bestaan. Van een kleine opname tot diverse TS'en (tentamen suicide, (zelfmoordpoging) tot zelfmoorden. Ik heb velen moeten verliezen hieraan.

En dat doe je alleen maar als je erg ziek bent. Zó ziek dat je niet meer wilt doorgaan. Je wil leven. Niet bestaan. Je wilt niet op deze manier leven.

 

Van een burn-out (simpel ?) tot de ernstigste die in de top 10 staan van de WHO.

Dan kan je wel merken dat de psychiatrie een ernstig probleem is.

Als van alle ziektes in de wereld al minimaal 2 (die ik weet) in de top 10 staan. 

 

Daarom vind ik het woord klant zeer denigrerend.

 

 

A zei, (mijn beste behandelaar) 'Je hebt een ernstige psychiatrische problematiek'.

Dus zou ik dan een klant zijn van een stelletje hulpverleners die vaak niet eens weten wat ze doen?

 

De beste daar buitengelaten.

 

 

Ik ben ZIEK. Ik ben ernstig ziek.

Dus, ik ben patient.

 

Mijn mening.

Update augustus 2014, een jaar later

Patient is 'zieke' 'iemand die lijd'

Dus: Ik lijd, dus ik ben patient.

Ik leidt én lijdt aan mijn psychiatrische ziekte.

Ik wou ook dat het anders was, maar helaas.


Het artikel
Bron: http://www.artsennet.nl/opinie/artsen-blogs/Menno-Oosterhoff/Blogbericht-Menno-Oosterhoff/134600/Dol-op-pillen.htm

Niet kopiëren graag

--> Ik heb zoveel mogelijk mijn eigen teksten op niet kopiëren gezet. Ik hoop dat als iemand iets wilt kopiëren dat even aan mij vraagt ?

De GAF score

Mijn GAF- score

 

Wat is de GAF score ?

Gaf-score is een maat waarmee het psychisch, sociaal en beroepsmatig functioneren van een persoon wordt aangeduid in de vorm van een score tussen 0 en 100. De term is een afkorting van Global Assessment of Functioning. De GAF-score is een onderdeel van het DSM-IV-systeem, dat gebruikt wordt voor diagnosticeren van psychiatrische aandoeningen.

"Normale" mensen, met gewone 'alledaagse' problemen, scoren in de buurt van de 100. Mensen met psychische en/of sociale problemen scoren lager.
De vierde editie van het psychiatrisch handboek Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (kortweg DSM-IV) vermeldt de volgende omschrijvingen:

• 91-100: Uitstekend functioneren bij een groot aantal activiteiten, de problemen in het leven lopen nooit uit de hand, persoon wordt op prijs gesteld door anderen door veel goede kwaliteiten. Geen symptomen.
• 81-90: Geen of minimale symptomen, goed functioneren op alle gebieden, geïnteresseerd en betrokken bij een groot aantal activiteiten, sociaal effectief, doorgaans tevreden met het leven, alleen alledaagse problemen en zorgen.
• 71-80: Als er symptomen optreden, zijn deze van voorbijgaande aard, te verwachten reacties op psychosociale stress, slechts beperkte hinder in sociale omgang, op het werk of op school.
• 61-70 Enige lichte symptomen OF enige problemen in sociaal functioneren, op het werk of op school, maar functioneert over het algemeen behoorlijk goed, heeft goede inter-persoonlijke contacten.
• 51-60 Matige symptomen OF matige problemen in sociaal functioneren, op het werk of op school.
• 41-50 Ernstige symptomen OF ernstige beperkingen in sociaal functioneren, op het werk of op school.
• 31-40 Enige vermindering in realiteitsbesef of communicatie OF sterke vermindering op verschillende terreinen, zoals werk of school, gezins- of familierelaties, beoordelingsvermogen, denkvermogen of stemming.
• 21-30 Gedrag wordt beïnvloed door wanen of hallucinaties OF ernstige beperkingen van communicatie of beoordeling OF onvermogen op alle terreinen te functioneren.
• 11-20 Enig gevaar om zichzelf of anderen te verwonden OF af en toe verwaarlozing van de persoonlijke hygiëne OF zeer ernstige vermindering van communicatie.
• 1-10 Blijvend gevaar zichzelf of anderen te verwonden OF blijvend onvermogen de persoonlijke hygiëne te onderhouden OF ernstig suïcidaal gedrag met duidelijke doodsverwachting.

Bij onvoldoende informatie voor GAF-beoordeling, scoort men nul.
De GAF-score wordt bijvoorbeeld gebruikt om (mede) de graad van functiebeperking ("invaliditeit") te bepalen

 

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/GAF-score

 

Mijn GAF score ligt tussen de 31 en 50. BAH.

 

Alisha.

De hulplijn voor mensen zonder psychische ziekte, SIRE campagnes

Als je iemand kent met een psychische ziekte en je weet hier niks van af zoek dan hulp.

Met verkeerde opvattingen kun je iemand erg pijn doen.
Met onnozele ideeen kun je iemand ook erg pijn doen.

Weg met het stigma op de patient.

Weg met een patient zeggen wat hij allemaal moet doen, alsof hij dat al niet lang heeft geprobeerd.

Website

 

http://www.dehulplijnvoormensenzonderpsychischeziekte.nl/

SIREcampagnes 
 

Bijna alle Nederlanders verwachten dat mensen met psychische aandoeningen last hebben van een stigma. onderzoek http://ow.ly/mGaCw

 

Voor iedereen die denkt dat iemand met een depressie iets leuks moet gaan doen.

depressie http://fb.me/1KkzIkOAj

 

 

Alisha.

Zo kwaad weer

Ik was weer eens zo kwaad vandaag.

En waarom ?

Ik ben vanmiddag naar het openlucht zwembad geweest. Vorig jaar ben ik ongeveer 5 keer geweest. En dat jaar daarvoor 1 keer, alleen maar zitten.
De jaren daarvoor ben ik jaaaaaren niet geweest door mijn angsten en mijn depressie.

Maar het werd 25 graden en ik vond dat ik maar weer eens heen moest voor mezelf. Om te kijken of het wilde.
En natuurlijk voor de hulpverlening.
Zodat ze weten dat ik écht wel mijn best doe om naar buiten te gaan, terwijl ik mega angsten heb.

En ik ben depressief en geniet vrijwel nergens van waardoor ik de deur vrijwel niet meer uitkom. Want waarom zou je ?
Ga je op visite, moet je steeds je masker ophouden.

Moet je lachen op commando. Moet je doen wat zij willen, dus meedoen en meepraten over onderwerpen waar ik niks mee heb.
En soms heb je het wel even leuk. Maar zit je toch steeds te wachten tot het tijd is om naar huis te gaan.

En dan heb je ook nog eens een paar dagen nodig om bij te komen van wat je gedaan hebt. Dus veel slapen.

Je hebt dan teveel van je gevergd, niet dat ook maar iemand dat van je snapt. Zelfs de hulpverlening niet. 'Je moet het opbouwen', hoor je maar steeds.
Maar opbouwen van iets waar je niet van geniet. En daarna dagen bijkomen waardoor je iedere keer weer herinnerd hoe het was dan beneemt je de moed wel om weer wat te doen.

Wat is genieten eigenlijk ?

Daarover eens een andere keer.

Maar goed, ik ben dus naar het zwembad geweest. Mijn vader heeft me gebracht omdat ik daar niet op de fiets heen durf. omdat dat me teveel prikkels geeft.
En terug ga ik met de deeltaxi. Daar heb ik een indicatie voor.

Ik een beetje gezwommen en wat gelezen. Ik lees graag kinderboeken en waargebeurde verhalen.
Maar ze moeten wel goed geschreven zijn want anders snap ik ze niet.
Dan bestaat een boek uit zinnen die uit losse woorden bestaan. En die woorden als allemaal letters. En die ik niet als een zin kan begrijpen, of hoe zal ik het zeggen.

Ik heb ongeveer 3 seconden even rust gehad in mijn hoofd. En ja, vermaakt maar genoten, nee dat is wat anders.
Gewoon doen wat je verwacht wordt in een zwembad, zwemmen en zonnen. En wachten tot je naar huis kan.

Maar alles gaat met moeite gepaard en met stress.

Dat kan ik niet uitleggen.

Er is in ieder geval niet iets wat me makkelijk afgaat waar ik dus niet bij hoef te nadenken. Zelfs naar de WC gaan is al een moeilijke zaak.

Maar goed. Wel vermaakt. Maar niet op een manier zoals ik het van vroeger ken, toen ik nog niet ziek was.

Thuis gelijk op bed gegaan en gelijk in slaap gevallen, daarna weer verder geslapen en toen belde mijn moeder.

Waarom ik niet bij hun langs was gekomen omdat mijn fiets daar nog staat.
Ik zei dat ik gelijk naar huis was gegaan en omdat we 's avonds misschien nog ergens heen zouden wat drinken had ik tegen haar gezegd dat ik dat dan wel van hun zou horen.
Dat zei ik haar dus ook. Maar 'Je had je mobiel niet bij je', zei mijn moeder. Waarop ik zei dat ik mij smartphone niet mee had, maar wel mijn mobiel en dat ze toch zouden bellen ?

Maar ze dacht dus dat ik tegen 8 uur nog in het zwembad zat. Maar dat is al veel eerder dicht.

Maar goed, waar was ik nou boos over ?

Over de volgende, normale vraag: 'Was het leuk ?'

En daar kan ik dus helemaal niet tegen. Ik zei dus, 'Gaat wel'. Moet ik nou gewoon zeggen van 'nee, het was niet leuk ?'.
Dus daar ging ze weer verder over vragen waarop ik dus zei: 'Ik vind niks leuk, waarom moet ik dan zeggen dat ik het leuk vond ? Het ging wel'.

Ik snap dat mijn moeder dat vreselijk vindt dat haar meisje zo ziek is. Dat ze maar altijd depressief is.
Ze moesten eens weten dat het veel erger is dan ze denken.
Ik doe zo vaak alsof. En verzin verhaaltjes bij hun om ze maar niks te laten merken.
Ik verzin de meest gekken verhalen.

En dan ga ik er zo in mee dat ik het wél leuk heb.
Maar fiets ik naar huis, BOEM, WEG !

Maar goed ik heb al zo vaak tegen mijn moeder gezegd dat ze dat niet moet vragen. Maar ze heeft NAH en kan dat niet onthouden.

En ik weet dat het maar een klein iets is maar dat maakt me zo van streek dat ik uren daarna nog kwaad ben.

Ik weet dat ik onredelijk ben.
Maar het IS ook allemaal zo moeilijk. Als genieten waar iedereen het over heeft, ik niet meer heb.

En dat is sinds een trauma van 1999 begonnen. En nooit meer weggegaan.

Ik zou daar zo graag hulp bij willen, maar zelfs in mijn 2 opnames deden ze daar niks aan.

Mja, na lange tijd was ik rustiger en mijn kwaadheid is redelijk weg. Ik ben nog wel misselijk als ik eraan denk.

Maar ik moet maar denken.

Mensen zonder psychische klachten snappen het niet.

Een aanrader.
Zoek informatie als je hier niks van snapt. Want de patient heft het al moeilijk genoeg dan om zich steeds te verdedigen.

Alis

Fobieen (engels)

FOBIEËN 

Betreffen angsten waarvan ook de betrokkenen weten dat die irrationeel zijn.
Overzicht achtergronden:

Phobias: The rationale behind irrational fears

Phobias are very common, with many people admitting to being irrationally afraid of something. But where does this fear come from, and what can we do about it?

Recently, this section featured an article about the tarantula Typhochlaena costae. While the piece was very interesting, this was likely lost on some readers, as it's difficult to focus on details while distracted by the sound of your own screaming.

Arachnophobia is one of the more well-known phobias and can be very potent. Searching the science section for some lunchtime reading is not the sort of activity that typically includes spiders, so to be suddenly confronted, apropos of nothing, by an image of a humungous tarantula probably caught many unawares. How many tablets/phones/laptops were ruined due to being hurled across the room in a panic?

Most would consider this an overreaction. Granted, there are many dangerous species of spider (I'd link to examples but can't find any without pictures, and I'm not a hypocrite) but the odds of encountering one are, in the UK at least, vanishingly small. And even then, the biggest spider is physically no match for a person; a rolled up newspaper is not considered a lethal weapon among humans. Arachnophobes substantially outnumber people who have been genuinely injured by spiders, and yet the irrational fear of spiders is commonplace.

What scares people often makes little logical sense. As I do stand-up comedy on occasion, I'm regularly told I'm "incredibly brave", yet all I'm doing is saying words in front of people. The people who tell me I'm brave think nothing of driving, an often fatal practice. But when you do genuinely fear something for no rational reason, then you may have a phobia.

Phobias are psychologically interesting. There are three possible types: specific phobias, social phobias and agoraphobia. Agoraphobia isn't just a fear of open spaces; it describes a fear of any situation where escape would be difficult and/or help wouldn't be forthcoming. The fact that most such situations occur outside the sufferer's home results in them not going out much, which is probably where the "open spaces" confusion comes from.

Specific phobias are probably the most recognised. Specific phobias are an irrational fear of a specific thing or situation. Specific phobias can be further subdivided into situational (eg claustrophobia), natural environment (eg acrophobia), animal (eg the aforementioned arachnophobia) or blood-injection-injury types (eg … blood and injections, I guess). You could still have a phobia which doesn't fit any of these descriptors though. Maybe you've got an irrational fear of being categorised? If so, sorry.

Social phobias are where you have an irrational fear of how people will react to you in a situation. The fear of rejection or judgement from others is a powerful force for humans; much of how we think and behave is calibrated around the views and behaviours of others. There's a whole discipline about it. People value the views of others differently of course. One way to reduce the value you place on the opinions of strangers is to read the comments on the internet. Any comments, anywhere.

How do we even develop a fear that is by definition irrational? One explanation is classical conditioning; you experience something bad involving a thing, you associate the bad experience with that thing, then you become afraid of that thing. But clever humans can also learn by observation; you see your mother panicking frantically in response to a wasp when you're a child, you'll likely be afraid of wasps too.

If we are given enough (possibly inaccurate) information, we may just "figure out" things are scary via instructional fear acquisition. Certain horror films are particularly good at this, presenting everyday things like birds as things to be feared, associations which stay with people for a long time. The Final Destination series is particularly cruel in that it tries to make people terrified of "not dying". We may even have evolved to acquire some phobias. Research has shown that primates tend to learn to fear snakes very quickly when compared to other stimuli. If you're evolving in an environment where snakes are a genuine but subtle threat, this tendency would help no doubt. It might explain the spider thing too.

Not so sure about aerophobia though, we probably didn't need to worry about that on the African Savannah

What can you do about this? It's not like those with phobias aren't aware of them. One of the criteria in the DSM-IV for diagnosing phobias is that the sufferer is aware of the irrational nature of their fear. There are a lot of brain regions involved, like the insular cortex and amygdala. And you can't simply make someone encounter the thing they're afraid of to show them it's harmless. As far as the brain is concerned, the fear response IS a negative physical consequence, so on a subconscious level the phobia is self-fulfilling.

There are methods of treating phobias if they're genuinely debilitating. Systematic desensitisation is one approach (where the source of the phobia is introduced in easily-managed stages), cognitive behavioural therapy, even antidepressants if all else fails.

It's different if you're talking about things like homophobia or Islamophobia, as often these are more likely to be misleadingly named prejudices than genuine phobias. There are fewer options for treating these though; science has tackled many psychological conditions, but there's still no known cure for being a dick.

Dean Burnett encourages you not to be afraid and follow him on Twitter @garwboy

source:
http://www.guardian.co.uk/science/brain-flapping/2013/jun/28/phobias-rationale-irrational-fears



http://nl.wikipedia.org/wiki/Insula_(hersenen)

Insula (hersenen)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie        

 

De insula of het eiland van Reil is een deel van de hersenen dat ligt aan het laterale oppervlak van de grotehersenhelften. De tweede benaming is vernoemd naar de Duitse anatoom Johann Christian Reil

Anatomie

De insula vormt een overgang tussen de neocortex en de paleocortex. Zij bestaat uit een voorste - en achterste deel, de insula anterior en de insula posterior en is een onderdeel van fissura lateralis (groeve van Sylvius) en achter de slaapkwab gelegen. Het deel van de hersenen dat de insula bedekt, heet het operculum (deksel). De insula ontvangt vezelverbindingen uit de nucleus ventralis medialis van de thalamus en de nucleus centralis van de amygdala. Er zijn ook veel efferente projecties, vooral vanuit de insula anterior naar de amygdala. Er zijn reciproke verbindingen met de secundaire somatosensibele schors.

Functie

De functies van de insula lijken complex en gevarieerd. Aangenomen wordt dat het gebied zintuiglijke prikkels samenbundelt binnen een emotionele context. De insula anterior lijkt daarbij gerelateerd aan reuk, smaak, visceraal-autonome en limbische functies. De insula posterior aan geluid, tast, en proprioceptieve (vooral: skelet/spier) functies. Ook lijkt de insula betrokken bij pijnervaringen en basale emoties als afkeer, angst woede e.d. Laesies van dit gebied gaan soms samen met een afasie van Broca. Mogelijk speelt de insula een centrale rol bij de beleving van representaties van het lichaamsschema, en de hiermee verbonden subjectieve belevingen. Recent is door Naqvi e.a. voorgesteld dat een mogelijk verband bestaat tussen verslaving aan nicotine en de werking van de insula. Intensieve rokers bleken na een beschadiging van hun insula geen behoefte aan sigaretten meer te hebben. Tenslotte hebben onderzoeken aannemelijk gemaakt dat de insula deel uitmaakt van een grootschalig netwerk, het saliencenetwerk dat als voornaamste taak heeft het opmerken van opvallende gebeurtenissen in de omgeving en de sturing van aandachtprocessen.^[

http://nl.wikipedia.org/wiki/Amygdala

Column van iemand, Mijn tijd, mijn tempo!

Leven met autisme

Deze persoon schreef op haar blog het volgende verhaal.

Mensen ontwikkelen zich vaak volgens een vaststaand patroon. Ze leren dingen, zoals zindelijk worden, lopen, praten, etc., allemaal binnen een vaste tijdperiode. Doe jij het op een ander tijdstip en tempo dan wordt dat als afwijkend gezien. En meestal niet in positieve zin.
Autisme is ook een ontwikkelingsstoornis. Dat houdt dan ook gelijk in dat mensen met autisme zich op (vaak) meerdere gebieden op een ander tijdstip en tempo ontwikkelen.

Met een aantal dingen was ik netjes op tijd, andere dingen kwamen (heel) veel later, andere dingen juist vroeg of helemaal niet. Gelukkig had ik ouders die begrepen dat het geen enkele zin heeft een kind iets te willen leren waar het nog niet aan toe is. En dat geldt al helemaal voor kinderen/mensen met autisme.

Mensen met autisme ontwikkelen zich net als mensen zonder autisme. Iedereen ontwikkelt zich immers. Echter, vaak gaat dat op een andere manier en in een ander tempo. Het waarom is eigenlijk heel eenvoudig. Als je hersenen anders werken en daarbij moeite hebben met het verwerken van informatie dan kost ontwikkeling dus ook meer moeite. En dat iets niet zich op het juiste tijdstip ontwikkelt betekent niet dat het zich nooit zal ontwikkelen. Pogen om iemand met autisme iets te leren op het juiste tijdstip terwijl hij/zij daar nog niet aan toe is, is hetzelfde als een vis willen leren lopen. Dat gaat niet want een vis heeft de mogelijkheden helemaal niet om te leren lopen.

Zo hebben mensen met autisme dus niet altijd de mogelijkheden om zich op dezelfde manier te ontwikkelen als mensen zonder autisme. Toch met alle geweld iemand dan iets willen leren waar hij/zij niet aan toe is, is dan ook een nutteloze zaak. Ik heb dat zelf mogen ervaren. Het is iets wat alleen maar frustratie, woede en een gevoel van falen opleverde. Of een terugval in de dingen die ik al wel had geleerd.

Dit wil niet zeggen dat je niet kunt kijken of je iemand met autisme op een normaal tijdstip iets kunt leren. Mijn ouders bijvoorbeeld deden dat ook gewoon maar stopten meteen als duidelijk was dat het geen zin had. Het loont de moeite om te kijken waar iemand zich bevindt in zijn of haar ontwikkeling en of een nieuwe stap wel past op dat moment. En dit dan los te zien van wat normaal gesproken wenselijk of normaal zou zijn.

Door pas dingen te willen aanleren als iemand met autisme daar echt aan toe is bereik je veel meer! Vaardigheden worden makkelijker geleerd, beklijven beter en er is veel minder frustratie. En als het dan lukt is er een gevoel van succes wat weer motiveert tot het leren van iets anders nieuws. Daarbij, als iemand er aan toe is, is er vaak ook een interne motivatie (motivatie die uit jezelf komt), hoe klein ook, om iets te willen leren. En dat komt het leerproces alleen maar te goede. Want zonder interne motivatie is iets leren vaak geen succes.

Overigens ben ik er van overtuigd dat het principe van mijn tijd, mijn tempo voor iedereen geldt. Dus ook voor mensen zonder een beperking. Niet iedereen ontwikkelt zich op dezelfde manier en op hetzelfde tempo. Daar is niks mis mee. En als hulp noodzakelijk is dan is daar ook niks mis mee. Maar te snel willen ingrijpen omdat diegene niet in het plaatje past is niet altijd de juiste manier. Soms is tijd en ruimte alles wat nodig is.

De afgelopen jaren heb ik dingen geleerd die mensen normaal gesproken leren als ze baby, peuter of puber zijn. Rijkelijk laat dus. Echter is het voor mij duidelijk dat ik nu pas de leeftijd heb om die dingen te leren. Leuk pluspunt voor mij is dat het soms ook dingen zijn die leuk zijn en ik kan daar nu dus heel bewust van genieten en er plezier in hebben. Ik ga dus rustig door met me te ontwikkelen. Op mijn tijd en mijn tempo!

Column van @iksimij

Bron: http://www.levenmetautisme.com/archives/1601#comment-1654

Mijn reactie: