Een emotionele week (deel 2) en triggerrrrrrrrrrrrrrr, and demons

Ik wou mijn week opschrijven. Maar helemaal behoorlijk uitgeblokt.

Gelukkig dus. Die week was niet te herhalen.

Wat kan ik me nog herinneren ?

Niet veel.
Eigenlijk niks. Alleen dat ik veel ijsjes heb gehad. En dat was het wel denk ik.
Maar er zijn rot dingen geweest.

Oh ja, Lentis (GGZ Groningen gebeld) voor ophoging van de AD. Mocht niet. (ff in steno)
Gesprekje over dat boek dat ik moest lezen
'Omgaan met heftige emoties', ofzo.
Dat ik daar zo overstuur van raakte.

Een psychiatrisch verpleegkundige mij wat uitgelegd. Ik raakte daar nog meer overstuur van.
Hij belde terug om te zeggen dat de psychiater niet mijn meds wou ophogen.
Weer gesproken, weer overstuur.

Daarna maar weer de huisarts gebeld. En de thuiszorg maar rustig bij mij op de bank wachten. Zij deed lief.
De assistente mij eerst gerust gesteld en met de huisarts overlegt. En dat ik gelijk maar langs moest komen.

'Hoe laat kan je hier zijn ?'
Ik, 'Een kwartier'.
'Kom gelijk maar'.

Pffff, de thuiszorg gezegd dat ze maar (Ik wordt alweer overstuur nu ik dit opschrijf maar het moet ff m'n systeem uit) naar huis moest gaan.

Bij de huisarts een lang gesprek gehad en dat ik dat boek maar niet meer alleen moest lezen.
Alleen met mijn nieuwe hulpverleenster.
Ze had overleg gehad met de spv'ster in de praktijk en ik zei dat ik haar geloof ik wel oke vond en zij zei dat I, spv ook al had gezegd dat dat wss wel zal lukken. (sorry voor de rare woordspeling maar het wil ff niet)

En ik liet haar dat boek zien en ze begreep me wel.
Ik zei dat ik een boek zie dat uit hoofdstukken besta, en die hoofdstukken bestaan uit zinnen en die weer uit woorden en die woorden uit letters.

Dan moet ik dus die letters tot woorden zien te krijgen en die woorden tot zinnen en uiteindelijk tot een hoofdstuk. En dan nog begrijpen wat het betekend. Duuuuuuuuuuuuuuuuuh.
Hoezo moeilijk ?

En dat het confronterend is wat er staat en ik denk bij iedere bladzijde wel 2 keer da het allemaal mijn eigen schuld is dat ik zo denk.
En de huisarts begreep me wel. Ze zei dat het dan ook aanvallend overkomt.
He he, eindelijk iemand die me begrijpt. (weer huilen staat het nader dan het lachen)

Dus eindelijk gerustgesteld en thuis gelijk gaan slapen.

En de volgende triggerrrrrrrrrrrrrrrr.



Ja triggerrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.

Vrijdag's had ik zo'n drang om me pijn te doen. Dat ik me niet tegen kon houden.
Dus weer gebrand. Ik wist dat ik weer blaren zou krijgen
Gaan slapen.

En toen ik wakker werd zaten er toch al een dikke blaren op. Mega groot.
Dus de huisarts gebeld tegen half 5. Wilde ze langskomen. Maar dat kon niet, zei ik.
Mijn ouders mogen dit niet weten en ze komen zo thuis en dan ik ook en we gaan eten.

Dus de assistente me uitgelegd hoe ik me moest verzorgen. Vroeger brandde ik me ook maar ik was alles vergeten. Nou ja, het meeste dan. Ook van de stress.

En op woensdag langskomen (eig maandag, kan ik niet, dinsdag, kon ik ook niet) om te laten zien.

Mega allergie van de pleisters en blaren open geknapt en maar open getrokken.

Maja.

En nog steeds zo'n drang. Het triggerrrrrrrrrrrrrrr




Snijden is veranderd weer in branden. Bah.

En ben nu anderhalve week verder en het doet nog steeds pijn. Eigenschuld, dikke bult.
Wie zich pijn doet moet op de blaren zitten toch ????

NEE !

IK WIL GEWOON HULP !

Ik wil iemand die naar me luistert en me helpt om alles te analyseren waarom en hoe alles zo gekomen is.

Jeetje, ik ben zo in de war.

Maar het moet mijn systeem uit. Ik moet dus verder schrijven.

Misselijk nu. Stress.

Doe ik zielig ? Ik weet het niet. Ik ben gewoon in de war.
I'm sooooooooooooo confused.
What is happening ?

I don't wanne know.

Are the demons back in my head ? Please not.
But my demons are nice ones, they help me to get through.

I love my demons.

But I'm not allowed to tell how they look and what they say. They don't want me to do that.
Why, I don't know.
It's they're wish. And they're wish I need to respect.

I only may say what they're color is. That changes a lot.
But not now. I'm not sure.

Bye for now.

Alish.