Zoals gezegd, het was een zeer emotionele week.
Ik zou niet eens weten waar te beginnen.
Maar ik begin maar bij vrijdagavond.
Mijn vader en ik passen op mijn broertjes gezin hun dieren en huis nu ze in 'vive la France' zijn.
10 Koi-karpers 1 goudvis, 1 konijn en 1 kat (eh poes).
Mijn vader doet de vissen en ik de andere dieren.
We hebben er ontzettende schik in. Maar het is wel vermoeiend om iedere avond toch een uur heen en weer te gaan.
Maar alles voor de dieren.
Toen we vrijdagavond terugkwamen bleek dat we mijn moeder met de wasgoed bezig zagen.
Zagen ???? Nee, niet met een zaag ? LOL.
Maar goed. Mijn moeder mag namelijk niet alleen de trap oplopen en weer af. Want ze heeft epilepsie en vele TIA's gehad, vaak insulten waarop uitvallen uitkomen, en ze is niet stabiel.
En goed, ze vertelde mij, nadat mijn vader flink kwaad op haar geworden was, dat ze idd bijna van de laatste treeen was gevallen. En ze mag niet weer haar voet of been breken want die is al 3 keer gebroken.
En trouwens als ze ook al valt en er gebeurd wat. Dan kan ze niet meer thuis blijven wonen. Want ze kan al bijna niet meer lopen.
Waarop we dus besloten hebben dat ze in het vervolg maar mee moet naar de dieren als ze dat wil of niet.
En dat WIL ze niet.
Maar het is voor haar eigen bestwil en onze geruststelling.
Dus........... vervelend voor haar.
Dus gezeik heen en weer.
Als je dan hoort hoe mijn vader tegen mijn moeder tekeer gaat dan is dat niet normaal. Dat is ook uit angst. Dat weet ik wel.
Maar hij is ook oorlogsslachtoffer en heeft ook zo zijn eigen problemen.
Dus, allemaal weer vervelend.
En ik............... zit er weer tussenin, tenminste zo voelt dat dan.
En eerlijk gezegd is dat ook zo.
Dit zelfde verhaal zal ik ook op mijn blog over mijn moeder zetten. Daar hoort het ook.
Ook ik ging tegen haar tekeer. Niet zo erg als mijn vader. Maar op een redelijk rustige manier. Hoop ik dan)
Dat ik uitlegde dat als er wat gebeurde, mijn broertje terug moest komen van zijn vakantie en dat je hem dat niet aan kan doen.
Maar goed.
Ik ben nu meer dan een week verder en het is net alsof ik een black-out heb gehad want verder weet ik niks meer daarover. Er zijn namelijk zoveel dingen gebeurd dat ik het allemaal even niet meer weet.
Ik zal wel weer scheldend en krijsend (in mezelf) naar huis zijn gegaan.
Alisha.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten