Zo kwaad weer

Ik was weer eens zo kwaad vandaag.

En waarom ?

Ik ben vanmiddag naar het openlucht zwembad geweest. Vorig jaar ben ik ongeveer 5 keer geweest. En dat jaar daarvoor 1 keer, alleen maar zitten.
De jaren daarvoor ben ik jaaaaaren niet geweest door mijn angsten en mijn depressie.

Maar het werd 25 graden en ik vond dat ik maar weer eens heen moest voor mezelf. Om te kijken of het wilde.
En natuurlijk voor de hulpverlening.
Zodat ze weten dat ik écht wel mijn best doe om naar buiten te gaan, terwijl ik mega angsten heb.

En ik ben depressief en geniet vrijwel nergens van waardoor ik de deur vrijwel niet meer uitkom. Want waarom zou je ?
Ga je op visite, moet je steeds je masker ophouden.

Moet je lachen op commando. Moet je doen wat zij willen, dus meedoen en meepraten over onderwerpen waar ik niks mee heb.
En soms heb je het wel even leuk. Maar zit je toch steeds te wachten tot het tijd is om naar huis te gaan.

En dan heb je ook nog eens een paar dagen nodig om bij te komen van wat je gedaan hebt. Dus veel slapen.

Je hebt dan teveel van je gevergd, niet dat ook maar iemand dat van je snapt. Zelfs de hulpverlening niet. 'Je moet het opbouwen', hoor je maar steeds.
Maar opbouwen van iets waar je niet van geniet. En daarna dagen bijkomen waardoor je iedere keer weer herinnerd hoe het was dan beneemt je de moed wel om weer wat te doen.

Wat is genieten eigenlijk ?

Daarover eens een andere keer.

Maar goed, ik ben dus naar het zwembad geweest. Mijn vader heeft me gebracht omdat ik daar niet op de fiets heen durf. omdat dat me teveel prikkels geeft.
En terug ga ik met de deeltaxi. Daar heb ik een indicatie voor.

Ik een beetje gezwommen en wat gelezen. Ik lees graag kinderboeken en waargebeurde verhalen.
Maar ze moeten wel goed geschreven zijn want anders snap ik ze niet.
Dan bestaat een boek uit zinnen die uit losse woorden bestaan. En die woorden als allemaal letters. En die ik niet als een zin kan begrijpen, of hoe zal ik het zeggen.

Ik heb ongeveer 3 seconden even rust gehad in mijn hoofd. En ja, vermaakt maar genoten, nee dat is wat anders.
Gewoon doen wat je verwacht wordt in een zwembad, zwemmen en zonnen. En wachten tot je naar huis kan.

Maar alles gaat met moeite gepaard en met stress.

Dat kan ik niet uitleggen.

Er is in ieder geval niet iets wat me makkelijk afgaat waar ik dus niet bij hoef te nadenken. Zelfs naar de WC gaan is al een moeilijke zaak.

Maar goed. Wel vermaakt. Maar niet op een manier zoals ik het van vroeger ken, toen ik nog niet ziek was.

Thuis gelijk op bed gegaan en gelijk in slaap gevallen, daarna weer verder geslapen en toen belde mijn moeder.

Waarom ik niet bij hun langs was gekomen omdat mijn fiets daar nog staat.
Ik zei dat ik gelijk naar huis was gegaan en omdat we 's avonds misschien nog ergens heen zouden wat drinken had ik tegen haar gezegd dat ik dat dan wel van hun zou horen.
Dat zei ik haar dus ook. Maar 'Je had je mobiel niet bij je', zei mijn moeder. Waarop ik zei dat ik mij smartphone niet mee had, maar wel mijn mobiel en dat ze toch zouden bellen ?

Maar ze dacht dus dat ik tegen 8 uur nog in het zwembad zat. Maar dat is al veel eerder dicht.

Maar goed, waar was ik nou boos over ?

Over de volgende, normale vraag: 'Was het leuk ?'

En daar kan ik dus helemaal niet tegen. Ik zei dus, 'Gaat wel'. Moet ik nou gewoon zeggen van 'nee, het was niet leuk ?'.
Dus daar ging ze weer verder over vragen waarop ik dus zei: 'Ik vind niks leuk, waarom moet ik dan zeggen dat ik het leuk vond ? Het ging wel'.

Ik snap dat mijn moeder dat vreselijk vindt dat haar meisje zo ziek is. Dat ze maar altijd depressief is.
Ze moesten eens weten dat het veel erger is dan ze denken.
Ik doe zo vaak alsof. En verzin verhaaltjes bij hun om ze maar niks te laten merken.
Ik verzin de meest gekken verhalen.

En dan ga ik er zo in mee dat ik het wél leuk heb.
Maar fiets ik naar huis, BOEM, WEG !

Maar goed ik heb al zo vaak tegen mijn moeder gezegd dat ze dat niet moet vragen. Maar ze heeft NAH en kan dat niet onthouden.

En ik weet dat het maar een klein iets is maar dat maakt me zo van streek dat ik uren daarna nog kwaad ben.

Ik weet dat ik onredelijk ben.
Maar het IS ook allemaal zo moeilijk. Als genieten waar iedereen het over heeft, ik niet meer heb.

En dat is sinds een trauma van 1999 begonnen. En nooit meer weggegaan.

Ik zou daar zo graag hulp bij willen, maar zelfs in mijn 2 opnames deden ze daar niks aan.

Mja, na lange tijd was ik rustiger en mijn kwaadheid is redelijk weg. Ik ben nog wel misselijk als ik eraan denk.

Maar ik moet maar denken.

Mensen zonder psychische klachten snappen het niet.

Een aanrader.
Zoek informatie als je hier niks van snapt. Want de patient heft het al moeilijk genoeg dan om zich steeds te verdedigen.

Alis