Mag ik dood ? Of niet ?

Even een kort logje tussendoor.

Vanavond heb ik met veel bewondering naar de Documentaire 'Levenseindekliniek' gekeken.

*Ik schrijf hier natuurlijk enkel en alleen over mijn eigen ervaringen.*
Wat een ander ervan vind, daar kan ik niks mee.

Persoonlijk heb ik vroeger ook niks met het lijden van het leven gehad. Ik snapte er niks van.
Hoewel ik al wel vanaf mijn 12-13e jaar al niet meer echt snapte wat het leven nu eigenlijk was.

Wat het échte lijden in het leven kan zijn weet ik pas sinds ikzelf  'ziek' ben geworden. En helaas door de suicide van mijn grootvader/opa. Hij kon ook niet meer. Ik schrijf hier verder nu niks meer over want dat kan ik zelf (nog steeds) niet aan. Ook is het dan ál 15,5 jaar geleden.
Het is als de dag van gisteren.

Vanaf het eerste moment dat ik het hoorde begreep ik hem. En helaas begrijp ik hem nog steeds.
Ook maakt dat het rouwen een stukje gemakkelijker. Als je begrijpt waaróm iemand voor de dood heeft gekozen dan wordt het verdriet een (klein) ietsje makkelijker.

Had hij maar voor euthanasie kunnen kiezen. Helaas was de discussie toen (nog) niet actueel.
En inderdaad zou ik niet kunnen leven met het feit dat hij euthanasie zou 'wíllen'.
Ik zou alles doen om het tegen te kunnen houden. Ook al begrijp ik 'het leven' nu veel beter en weet ik wat een ellende het leven kan zijn.

Maar dát is mijn opa.
En ik begrijp hem.
Ik vind dat hij het goed heeft gedaan.

Maar ook :

Hij heeft het voor zíchzelf gedaan ?
Leed hij inderdaad zó erg ?

Verdorie, hadden we maar wat meer voor hem kunnen doen.

********************
Nu een paar jaar verder snap ik meer van het leven. Of juist minder van het leven.
Het leven kan zo zwaar zijn heb ik ondervonden dat het soms een hele strijd mét en/of zonder leed kan zijn.

Nogmaals, dit is maar een klein logje en even snel geschreven uit de losse pols.

Al jaren wil ik sinds het beginnen van dit blog een keer een log schrijven over euthanasie. Steeds lukte het mij niet omdat het te dichtbij komt. Vandaar dan vanavond een goede reden was om te beginnen.

Sinds ikzelf in de 'psychiatrie' ben beland weet ik wat psychisch lijden is. Lichamelijk lijden kon ik me al wel iets van voorstellen.

Diverse zelfmoorden heb ik meegemaakt (van anderen). Zelfmoordpogingen gezien van andere patiënten en 'vrienden/kennissen'.
En als je dan later vroeg wanneer ze weer 'beter' waren: 'En ben je blij dat je nog leeft ?'
Dat je dan met regelmaat te horen kreeg dat ze het jammer vonden dat het toch niet gelukt was. Dat het het toch allemaal niet waard was geweest. Dat het lijden nog steeds te veel was (is).

En sinds afgelopen november, een vriendin die inderdaad euthanasie heeft gehad doordat ze psychiatrisch was uitbehandeld en het leven te zwaar was.

Persoonlijk heb ik ook al jaren een doodswens. Een niet-meer-leven-wens.

Want ik wil niet dood !
Ik wil niet leven zoals ik leef.
Het is niet leven.
Het is overleven.

Iedere dag, iedere minuut.
Steeds maar weer.
En ja, ook zijn er 'leuke' momenten.

Maar als ik de afgelopen jaren bekijk dan was het het allemaal (nog) niet waard.

Als ik dood kan kunnen gaan op het moment dat ik het voor het eerst vroeg en ik vergelijk met nu ?
Dan is mijn situatie wel verbeterd. Maar het was/is het niet waard geweest.

Ik heb geen echte suïcide pogingen gedaan. Wel (volgens een toenmalige psycholoog) waren het verkapte suïcide pogingen. Echter zelf noem ik het 'gewoon' auto-intoxicaties. Ik had wel dood kunnen gaan. Maar ik riep wel op tijd hulp in. Maar tóch had het verkeerd kunnen aflopen. Iedere keer weer. En dat waren er veel.


Ik ben nog niet uitbehandeld.

Ik mag nog niet dood.
Ik kan nog wachten.
Maar hoe lang ?

Dat weet ik niet.

Maar als het moment daar is, dan hoop ik dat ze me willen helpen.

En ja, ik ben lid van de NVVE, ik heb al iemand bij mij thuis gehad om er met mij over te praten.
Ik heb meerdere gesprekken gehad met mijn psychiater en huisarts. En het waren goede gesprekken, heel duidelijk en zij erkende ook dat ze begreep dat ik lijd/leed.
Of lijdt ?

Door zulke gesprekken kon ik nog weer een stukje verder. Kon ik nog langer hoop hebben op herstel.

Ik ben nog niet uitbehandeld.

Maar wanneer ik zover ben ?

Dan wil ik ook graag geholpen worden.

Voor een ieder die ook met deze strijd te maken heeft, veel sterkte.


Liefs, Alisha.