Mijn kerstdagen, eigenlijk alleen maar geslapen

Zoals boven, eigenlijk heb ik de kerstdagen vrijwel doorgeslapen.

Op dinsdag 's morgens toch maar opgestaan om naar mijn ouders te gaan om te eten, brunchen welgezegd. Wow, wat gebruik ik enkele dure woorden soms zeg. Ik sta er versteld van. Haha.

Ik had ook wel zin in zo'n kaiser broodje, er waren er 4 en we waren met 3. Nou niet dus. Ik weet niet waar ze gebleven zijn maar het was gelukkig dat ik mijn eigen brood meehad want anders had ik alleen soep gehad en ijs.

Daarna naar huis en naar bed gegaan. Want om 4 uur zou ik opgehaald worden om naar mijn broertje en zijn gezinnetje te gaan.
Gelukkig heb ik wel even geslapen want ik was doodmoe.

Ik denk toch dat het aan mijn nieuwe medicatie ligt. Ik gebruik nu weer orap (antipsychotica, maar ik ben niet psychotisch) om het in mijn hoofd wat rustiger te maken.
En nu herinner ik me dat ik dat 6 jaar geleden ook al gebruikt had en erge bijwerkingen had. Ik weet niet of dat zo was maar het was precies hetzelfde.
Mega onrustige benen. Niet stil kunnen zitten en liggen.
En ontzettend moe. En de depressie werd ontzettend erg net zoals nu.

Ik dacht dat dat kwam doordat ik een virus had gehad 2 weken geleden, eh 3 weken.
En omdat het erg erg met mijn moeder geweest was. Ze was er bijna niet meer geweest. Ik heb haar uit een BDE, bijna dood ervaring gehaald. Tenminste geprobeerd en ze kwam weer terug.
Maar daarover in mijn blog over mijn moeder.

Dus ik ben geminderd en uiteindelijk vandaag helemaal gestopt. Nou mijn benen doen weer normaal. Maar ben nog doodmoe. Maar ga morgen de huisarts bellen om te zeggen dat ik een afspraak wil hebben. Mss kan ik dan vrijdag nog terecht. Tenminste als ze er dan is. En anders volgende week.

En dan maar weer beginnen met mijn eerste AD, Paroxetine. Proberen of dan nog wat uitmaakt. Aangezien ik na 5 AD wel uitbehandeld ben zeggen ze.

Nou daar ga ik niet mee akkoord. Anders is het wel op. Dan vecht ik niet meer. Mijn euthanasie verklaring en aanvraag is al ingediend dus kunnen ze op zoek. Ik wil dit niet meer.

In 1999 ben ik begonnen met behoorlijk depressief zijn en we zijn nu 13 jaar later en het is nog hetzelfde.

Maar goed. Bij mijn broertje was het eerst heel leuk. Wel weer wat saggerijn zoals ieder jaar. Ik kan me geen kerst herinneren dat er geen ruzie was.
Daarna gingen mijn vader en broertje eten halen. Dat ging voor het eerst normaal. Ja, dat kan ook he ?

Toen ze weg halen ging mijn schoonzusje tekeer tegen mijn nichtje van 5 die graag haar jurkje uit wilde doen. Nou waarom niet ? Zij heeft toch ook kerst ?
En mijn moeder kan daar niet tegen en als er wat aan de hand is kan ze in een epilepsie-aanval komen en als we pech hebben een pseudo-epilepsie en met een TIA als gevolg. Dus mijn moeder zei er wat van.

En daarna zat ze heel zielig op de bank. Ik dacht, dat we maar naar huis moesten gaan want ik wou niet hetzelfde verhaal als 2 weken geleden.

Mijn broertje kwam thuis en die heeft de boel gesust. En we gingen eten. Dat was wel leuk om het zo maar te zeggen. Eigenlijk bemoei ik me alleen maar met de kinderen want met de groten kan ik niet zo overweg. Ik snap ze gewoon niet.

Na het eten tv kijken. ik had een DVD gemaakt met allemaal kerst bloopers. Ik dacht dat ze dat wel leuk zouden vinden, nou niet dus. Dus verspilde moeite. Dat doe ik ook niet meer.
Alleen mijn schoonzusje en mijn nichtje vonden het wel leuk. En ik dus.

En ik ben er uuuuren mee bezig geweest.

Daarna mijn broertje over mijn nieuwe laptop. Omdat ik mijn gedownloade films niet kan branden. En waarom en dat ging maar door en bleef maar doorgaan. Zoals altijd.

Dus ik kwaad en mijn duur gebrande DVD helemaal kapot gemaakt.

gedelete.

Verder de hele woensdag geslapen, Ik was kapot. En 's avonds toch nog naar mijnouders gegaan om een hapje te eten. Ik wou eerst niet maar ik dacht dat ik er toch maar even uit moest. En weer de hele tijd op de bank gelegen. Dus maar naar huis en gelijk weer op bed.

Tegen half 12 wakker, sjit, ik had naar Harry Potter willen kijken. Maar ach, tv kijken lukt me sinds die medicijnen ook al niet meer.

Dus nog even achter de pc een nieuwe camera kopen. En de konijnen verzorgd en naar bed gegaan. Logisch dat ik nu niet meer kan slapen. Maar ik ga nu maar naar bed want de thuiszorg staat om 9 uur weer voor de deur en wil er dan wel in. Haha.

Du kan ik nog even een paar uurtjes slapen. Hoop ik en dan maar weer aan het werk.
Niet dat we veel doen want ik kan niet zoveel aan.

Maar in ieder geval de huisarts bellen, Lentis, Ziggo voor de nieuwe router (dat moeten zij maar installeren want dan krijgen we hetelfde gedoe). En mss als er tijd is naar de brillenwinkel voor een nieuwe bril.

Want aangezien ik niet alleen durf zal er iemand mee moeten.

En anders dan toch mijn vader maar die moet weer oppassen. en dan zeggen dat hij zoveel voor mij moet doen. Terwijl hij uren iedere week aan mijn broertje en zijn gezin kwijt is en hun (nou mijn broek zakte hier echt van bij af, zelfs mijn onderbroek had ik moeite om omhoog te houden) wintersportvakantie te betalen.

Gedelete.

Sorry, voor mijn gezeur. Maar anders kon ik niet slapen.

Groet, Alisha.

Wij weer gedroomd

Wij weer gedroomd.

Wij net als vroeger maar toch als nu. G\rooot maar klein. op vakantie met ouders in de auto broertje voorin moedre en ik achterin. Wij naar de bergen toe.
Beetje wakker worden. Ik met vader praten. Kan jij wel zien waar we naar toe gaan ? jij wel kikken ? wij geen ongeluk ?

wij langs de skibanen waar wij ;in de winter skieen langs de hellingen en opeens ik honden zien, hele enge met hele grote hoofden. mijn vader zegt oh zei wolven. hij zegt zij zijn gebaaarddcvlijk. ik zeg waar 2 zijn zijn meer. ik bang wij doorrijden heel hard en in kuilen en doorrijden wij daphne jongejans gezien zij in luchtballon. Zij zoietrds als laura doen door de world. in the sky.
We don;'t wanne dream like it. We got scared. wij nu abba branden op dvd. wij aan moeder geeft.

oh ik moe, ik weer slapen. wil haary potter kijken ik was te dmoee. wij nadenken over loweie van gorp. hij lezing. ik heengaan in groningen. ik verstroooorde rouw. ik wil therapie voor.

wij opa terug em moeder bde gehad. huillllllllllll !

ik denk ik overspannen zijn. zoveel slapen zobveeele op bed liggen ik maar 2 kerstkaartje s oper dag schrijven ik moe.

doeggggg

Ally.

Wij gedroomd

Wij zo gedroomt hevveenee. wij gedaan heeft. zoij boos op mij. ik met meneer zonder benen osfzo op kamer
maar jj wel benen en om 6 uur ik zeg is niet is 4 uur wat doe ij ji jiuer
zuster vervelndee. ik wil geeonnw naar maaike en lineke ezijn mij wel helpen kunt. ik wil niet meet.
ik kan niet geholpen horene. zij zeggen jij depressie kan nooooooit over gaat. jij zaalstijd zi blijft.

wij wil dat niet.
poesje en ik dierenatrts geweest en ik slang kapot gemaakt en ik opeens mijn oude konijntje terug. hij is dood maar leeft weer.
huh ? ik poesje lees ik ? nee konijntje. hij ziek. ik wil nie konijntje ziek.
ik wil konijntje, jhuilllllll !
Help, morgen ik moe dokter bellen, wij ziek.

Zij zegt zij kind van 10 jaar dokter ook huilen vpk boos zij niet hier dokter zegt zij wel hier.

watmoe ik nou ? Ik ga weer naaar bed. ik verdrietig.

My new poem,

8 december 2012

Waarom is er zoveel pijn ?

Waarom is er zoveel pijn
Waarom moet het zo zijn ?
Ik vind het niet leuk
Waarom is er zoveel te lijden
Waarom blijf ik maar strijden

Strijden tegen mijn boze wereld
In dit geval ben ik dus een grote held,
want anders was ik allang geveld,
Tegen de 'darkness' strijden kost veel moeite

Moeite om te leven
Moeite om te overleven
Moeite om te blijven staan
Hoe lang moet dit nog door blijven gaan.

Ik ben er zat van
Ik wil dit nie meer
Vrijwel alleen maar lijden
Meestal, de hele dag door maar strijden.

Dan denk ik wat mijn bewegingstherapeute zei:

Vandaag is vandaag
En gisteren is voorbij
Nu, is het nu !

© Jedidja (mijzelf)

 

Alish.

I've had a terrible time lately.

I've had a terrible time lately.

Translation through google and my own under my text.

Ten eerste zit ik al 3,5 jaar bij Lentis. Dat is de GGZ Groningen. Ze hebben daar vanuit mijn opname in het UCP vrijwel niks gedaan.

Toen was ik het zó zat dat ik mijn 'lidmaatschap' om het zo maar te zeggen, heb opgezegd.
Blijkt dat ze me na 2 maanden nog niet uitgeschreven hadden. Ja, geld vangen he ?

Ik heb ook een klacht naar de zorgverzekering gestuurd omdat dat moest.
Die brief zal ik eerdaags plaatsen.

Nu bleek dus dat er in de HELE stad Groningen geen instelling, of weet je, noem het maar inrichting, is waar ik terecht kon. Dus ben ik op verzoek van mijn huisarts teruggestuurd naar die K#$ Lentis.

Gelukkig bleek er nu een vriendelijke en innemende psychiater aangetrokken te zijn die net met haar opleiding klaar is en nog frisse moed heeft. Ik heb ik mijn eerste gesprek met haar al meer kunnen vertellen dan in die 3,5 jaar daar.
En dat in 1 uurtje.

Zelfs heb ik over mijn demonen kunnen vertellen.

Maar nu was er afgesproken dat mijn huisarts samen met de spv'ster uit de praktijk, en samen met mijn vorige spv'ster (2009) iemand zou zoeken waar ik gesprekken mee kon voeren.
Nu bleek bij het tweede gesprek weer dat ZIJ dat nu gaan doen.

Dus mijn broek zakte weer van mijn kont af en niet omdat ik afgevallen ben.

Dat was ik, maar ben weer flink aangekomen door alle stress. Ik ben sinds augustus alweer 6 kilo aangekomen. Sjit dus.

Ik ga naar bed. Morgen meer.
________________________________

Firstly is that I am already 3.5 years at Lentis. That is the GGZ Groningen. They have done almost nothing from my admittence in the UCP. (mental hospital)

Then I was so tired od it that I my ' membership ' so to speak, have cancelled.
Turns out they me after 2 months had not yet issued. Yes, money catch huh?

I've also sent a complaint to the health insurance because I had to.
That letter will I place soon.

Now it appeared so that there is no institution in the WHOLE city of Groningen, or you know, call it but establishment, is where I could rightly. So am I at the request of my family doctor returned to which K # $ Lentis.

Luckily there is now a friendly and engaging psychiatrist attracted, she's just finished her education and is ready and has fresh courage. I had my first conversation with her already told more than 3.5 years there.
And that in 1 hour.

Even I could tell about my demons.

But now there was agreed that my family doctor from the practice, together with the care-taker and together with my previous care-taker (2009) someone would find where I could enter talks.

Now it appeared at the second call again that they are going to do now.

So my pants slumped again from my ass off and not because I have lost weight.

That I was, but am quite gained again by all the stress. I'm already arrived since August 6 kilo's. Sjit so.

I'm going to bed. Tomorrow the rest.

Mijn gesprek met de psychiater

Donderdag had ik een gesprek met een nieuwe psychiater. Ik was dan al wel bij Lentis weg maar was nog niet uitgeschreven.
Ja, wel geld vangen voor de tijd dat ik daar niet in zorg was.
Tja, hoezo wordt de zorg zo duur ?

Maar goed mijn huisarts had met spoed een afspraak geregeld omdat het echt niet goed ging. Ze vond het ook behoorlijk rot dat ik mijn behandelverbod en euthanasie aanvraag heb ingeleverd.

Ze zij dat ze daar in principe gewetensbezwaren tegen heeft.
Ik zei: 'Maar in geval van ondraaglijk lijden is euthanasie niet verboden, en uit te voeren.'
Maar ze heeft wel gelijk. Maar ik denk dat het dan wel zo is dat ZIJ dan een arts moet regelen die wel het uit kan voeren.

Maar goed dat zal ik nog wel even doorlezen.

Maar zo ver is het nog niet. Ik zit er nog een paar procenten vanaf.

Dus ik was hartstikke zenuwachtig en ik was weer eens te laat. Maar goed. Dat ben ik meestal.

Ik had me gemeld en toen kwam ze me halen. Ze zag er op het eerste gezicht aardig uit. Maar ik ben al zo vaak teleurgesteld dat ik daar niet meer vanuit ga.

Toch ging het gesprek goed.

Het was het eerste gesprek sinds 3,5 jaar (2009) dat er echt naar me geluisterd werd. En ik heb ook nog eens meer kunnen vertellen in die drie kwartier dan ik in al die tijd heb kunnen vertellen.
Dat was een opluchting. Ik heb ook de tranen uit mijn kop gehuild, en nog meer.

Ook vroeg ze naar die zonnebril op mijn hoofd. Waarom ik die eigenlijk draag. Terwijl het geeneens zomer meer is. Waarop ik moest zeggen jammer genoeg dat ik bang was voor buiten en dat ik hem daarom op heb.
Zelfs in de regen heb ik hem op. Het is wel een mooie paarse zonnebril maar ja.
En ze had gelijk door dat ik anders ook teveel prikkels van buiten kreeg.

En dat ik zoveel sneeën op mijn voorhoofd had.

We hebben het ook over vroeger gehad en meer dingen waar ik nog steeds mee zit en dat ik eigenlijk heel eenzaam ben. Omdat ik geen zin meer heb om me anders voor te doen bij andere mensen. Die alleen maar verwachten dat je vrolijk bent en werkt en zo.
Eigenlijk zie ik nog maar een paar mensen en mijn familie. Ook nog maar een maar.
Eigenlijk is dat me ook wel genoeg.
Nou ja, eigenlijk niet. Maar ik kan niet meer hebben.

Ik zei ook dat ik een intake heb gehad in Zuidlaren, een kliniek, maar dat ik daar ook niet heen durfde. Ten eerste deden ze daar niks voor je. Je moest 's morgens naar je werk en tussen de middag even rusten en daarna weer naar je werk. Goh, ik ben 100 % afgekeurd en dan moet ik wel werken ? Zal ik daar dan ook veel geld mee verdienen ?
Even sarcastisch grapje tussendoor.

Maar goed, ik had dus gezegd dat ik daar niet eens de deur uit durfde, waarop weer eens niet gereageerd werd. Het is daar ontzettend weids en groot. Dat vind ik doodeng.

Nee, ze zouden daar verder niks doen dus waarom zou ik veel geld betalen voor een opname daar dan ?

Ik heb het ook over opname gehad dat ik toch eigenlijk eerst weer opgenomen wil worden op de afdeling waar ik in 2009 t/m 2010 geweest ben. En daar zou ze over nadenken. Maar ik zei dat ze dat al geprobeert hadden en dat ze me niet wilden hebben. Dus zei ze dat ze dat dan ook niet hoefde te proberen. Maar ik zei dat dat een andere afdeling was dan ze geprobeert hadden.

Ze vertelde dat ze net nieuw was en ik geloof net afgestudeerd. Nou ik hoop niet dat zij ook snel 'vergiftigd' wordt door het team en zich anders gaat gedragen.

Ze heeft een advies gegeven voor een nieuw medicijn. Wat ik ook al eerder gehad had en wat mij eerst goed hielp. ORAP, dat is een AP. (antipsychoticum)
Na mijn eerste tablet had ik al 80 % minder gedachten in mijn hoofd.

Dus daar zijn we mee gestart.

Ze wou me een recept meegeven zodat ik het gelijk op kon halen. Maar aangezien wij een afhaalapotheek hier hebben en geen gewone apotheek moet ik een heel eind rijden en dat durf ik niet.

Dus uiteindelijk is er met spoed de medicatie geregeld omdat ik hem anders pas 's maandags zou krijgen en nu werd het 's avonds nog bezorgd.

Dus ik ging met een beter gevoel daar weg dan in al die jaren.
Wel mega hard gehuild op de terug weg en maar in het Duits praten en huilen.
Want als ik me zeer rot voel dan komt het Duit en Engels naar boven. Dan worden het die 3 talen door elkaar heen. Ik weet ook niet waarom.
Maar ik weet wel dat sinds ik Engels heb geleerd, op mijn 12e. Dat ik anders ben gaan denken. Vaak in Engels. En praten en schrijven enzo.

Die taal is makkelijker met je gevoelens. Al hoewel mijn grammatica natuurlijk niet goed is maar dat maakt me nie uit.

Ik ga nu slapen. Heb genoeg gehad.

Liefs, Alisha.

Morgen zal Sofie nog wat vertellen.

Onestat

Toch weer terug naar lentis

Ik kon nauwelijks uit mijn bed komen en was dus te laat. Maar goed, dat zijn ze wel gewend. Bij iedere afspraak krijg ik al te horen, 'niet te vroeg he ?'. 

Toen ik naar de huisarts toeliep buiten merkte ik dat mijn 'demonen' in mijn hoofd nog steeds wegwaren. Hieronder vertel ik wat over mijn demonen.

Dus bij de huisarts, goed ik was 10 min te laat maar dat was niet erg zeiden ze. Zeggen ze immerrrrrr. (half duits)

Bij de huisarts had ze haar spv'er geregeld om erbij te komen. Omdat ze donders goed weet dat het nu echt heel slecht is.

Deze mevrouw, heeft ook samen gewerkt met mijn vorige spv'er.
Voor degenen die niet weten wat een spv'er is dat is een Sociaal Psychiatrisch verpleegkundige.

Deze mevrouw ga ik nu eerst gesprekken krijgen en zij gaat samen met A (mijn vorige behandelaar) overleggen waar ik terecht moet.
Ja MOET.

Ze gaan kijken of er niet iemand is die precies zo is en werkt als A. maar niet bij mijn eigen team waar ik nu weg ben en ook niet bij mijn maatjes team die ook megaproblemen heeft met hulp krijgen bij zijn team. Hem laten ze nu ook lopen zonder behandelaar.
Hij had niks aan haar. dat was trouwens alleen maar een maatschappelijk werkster en ze zei 'maar ik weet heel veel van de psychiatrie'.

Nou ehem, ik heb hem dingen moeten uitleggen over therapieën
en zijn ziekte en heb opgezocht waar hij therapie kon krijgen. Daar wist ze dus helemaal niks af.
Tja, grootheidswaanzin he ?
Noemen ze dat ook geen psychiatrische stoornis ? Moet zij ook maar in een opname ?

En bij hem gaat het op en neer. Voor mij ook vreselijk moeilijk om mee om te gaan.

En vorige week werd er gezegd dat ze op zoek zijn naar een nieuwe behandelaar voor hem maar dat hij pas in januari weer hulp krijgt.
Ja, GGZ !

En hij zat tegen zm aan en dan niks doen voor hem. Waardoor ik weer de klos was.
Maar ik heb daar een halt aan geroepen. Ik doe het niet meer. Zij moeten het doen. Ik ben er zat van om hem steeds te helpen met de behandeling. Daar zijn ZIJ toch voor ?

Niet dat ik em in de steek laat. Maar ik moet nu echt aan mezelf denken.

Nou, we kunnen niet meer schrijven, ik ga weer rusten.
Vanavond verder.

Alish.

Een goede dag gehad, maar wel verdrietig, en zenuwachtig voor morgen

Ja, dat was een goede dag voor mijn doen.

Gisteravond laat gaan slapen. Voor mijn doen normaal.
Ik heb nou eenmaal een dagangst en meer.
Vandaar dat ik leef op de avonden dat het donker is.
Nou, niet alleen als het donker is. Maar het liefst vanaf een uur of half 9.

Maar oke, mijn dagje.

Vanmorgen door de wekker heengeslapen. Ik had mijn mobiel met mijn alarm op de oplader staan in de keuken en normaal maakt mijn kat mij wel vroeg wakker omdat het weer eens zover is dat ze eten wil.

 

 

Daar kwam mijn kat

 

 

Daar ben ik dus gewoon doorheengeslapen.

Maar gelukkig net op tijd wakker, nog even soezen en dan opstaan want ik moest om 10:25 bij mijn vader zijn.
Ik ga dan met mijn moeder zwemmen. Ze heeft 1 op 1 begeleiding nodig omdat ze epilepsie heeft.

Daarna was ik doodmoe en ben gelijk gaan slapen.

Daarna moest ik weer naar het zwembad, nu een ander. want ik geef zwemles.
Nog een van de weinige dingen die ik doe waar ik nog (hoeheetdatwoorrrr?) voldoening uit krijg.

Dat was leuk.

Ik heb nog een kind alleen genomen om te oefenen met onder water zwemmen. Hij kan goed onder water zwemmen maar als hij door het gat heen moet dan stopt hij.

Daarna naar mijn maatje, ik heb een hele week niks van me laten horen omdat ik kwaad op hem was. logisch als je 's nachts om 3 uur gevraagd wordt om nog even gebeld te worden voor te praten. waardoor IK tot half 6 wakker heb gelegen.

Maar goed, dat vertel ik een andere keer.

Tegen half 10 was ik thuis. en een beetje chillen en tv kijken. En pc'en. Nog naar 'Grenzeloos verliefd' gekeken wat ik op DVD heb opgenomen. Aangezien ik gek ben op verre landen en culturen. En hoop in de toekomst als mijn angsten weg zijn of in ieder geval verminderd. Dat ik dan weer op vakantie kan gaan.

Ik durf nu nog niet eens meer dan 3 km van mijn huis zonder mijn ouders.

Mja.

En het ging over Mexico. Nou als er een land is waar ik gek op ben is het wel Mexico. alhoewel ???? Er zijn nog veel meer.

Maar als je dit ziet, dan wil je er toch gelijk heen ?

 

Maar goed. Morgen naar de huisarts.
Het ging vorige week zo slecht dat ik trigger.................. niet vertel.

En ik heb van ellende medicijnen op internet besteld maar sjippies, ik heb een recept nodig.
Dus ik de huisarts de volgende dag gebeld en dat verteld wat er weer eens gebeurde.

Huilen, huilen, huilen, huilen.
De volgende dag weer gebeld. Ik kreeg de engste aan de telefoon. Maar de rest was er niet maar ze heeft me goed geholpen.

Dus ik heb weer een afspraak gekregen om over de medicijnen te hebben en heeeeeeeel misschien wil ze toch eindelijk wat voorschrijven aangezien ik geen psychiater heb. En toen ik die WEL had deed deze ook niks.

Ik zei ook dat ik nu ook mijn behandelverbod meeneem en mijn aanvraag voor euthanasie.

Het klinkt voor mensen zonder een psychische aandoening stom en onnatuurlijk. Maar als je 95 % van de dag ellende in je hoofd hebt en ook al doe je iets leuks dan zit het er nog. Het is nooit weg.
Daarom slaap ik ook zo graag.

Maar dan krijg ik weer nachtmerries en daghengsten.

Maar vanmiddag even goed en heel diep geslapen.

Het is laat en moet naar bed toe.

Ik ga nog ff nintendoën.

Ben benieuwd wat de huisarts morgen zegt.

Zenuwen.

Vroeg in de morgen, 5 uur, maar ik moet even van me afschrijven

Ja zoals hierboven. Diep in de nacht.

Ik heb een redelijke dag gehad. Ook best wel leuk. Wel weer moeite met mijne pa.
Ben je al zo oud. Wordt je weer niet serieus genomen door je vader.

Ik heb ook jaaaaaren gedacht dat ik niet van mijn ouders was. Ik dacht dat ik van mijn opa en oma was.
Omdat zij échte ouders voor me waren. In de zin van accepteren wie ik ben. En ik was daar vrijwel altijd.
Altijd als er wat was gebeurd, op school of bij de huisarts ging ik nooit naar huis.
Nee, ik ging naar mijn opa en oma toe.

En niet om te praten. Nee, dat heb ik nooit geleerd. Ik heb niet geleerd om te praten wat me dwars zit.
Dat is pas later begonnen toen ik mijn eerste therapie kreeg in 1999.
Dat was het jaar waain ik 'ziek' geworden ben.

Natuurlijk bleek er achteraf al een lange tijd wat aan de hand te zijn geweest. Maar ik kon goed functioneren. Ik had een goede baan. leuke vriendinnen, genoeg geld. En sportte veel te veel.
De beste vrienden op mijn werk die je maar kunt hebben.

Maar, ja, sinds ik mijn werk 'kwijtraakte' zijn zij ook weggegaan. Op één na heb ik nog contact via internet met hem en zijn vrouw.

Zelfs mijn állerbeste vriend. met wie ik nog op vakantie geweeest was met mijn ouders nadat ik mijn laatste dag op mijn werk had gehad en herplaatst was. Die liet niks meer van zich horen. Zelfs niet toen ik hem mailde dat mijn moeder een hartinfarct gehad had.

Over mijn 'job'.
Dat is op een 'vieze' manier gegaan.
Het UWV was het er niet mee eens, mijn jobcoach niet en mijn psycholoog ook niet. En IK, absoluut niet.

Maar als je een nieuwe leidinggevende krijgt die de ene dag dit zegt en twee dagen later wat anders, dan wordt je daar gek van. Niet letterlijk, maar figuurlijk natuurlijk, hihi.
Raar mens. Ik hoor zelfs nu nog (en dat was in 2006) van mijn ex- collega's dat ze nu nog precies hetzelfde is.


Triggerrrrrrrrrrrrrrr


Mijn opa heeft zm gepleegd. En ik was de laatste die bij hem is geweest van de familie.
Een hele toestand.
Daar ga ik even niet op in.

Ik heb al schuldgeboel genoeg. Haha, geBOEL, Ja een boel ja. Maar ik bedoel genoeg.

Ja, je moet ook een beetje kunnen lachen en lolletjes erom kunnen maken. Anders wordt het hele leven helemaal een tranendal.
En dat is het natuurlijk niet.

Even 'cola' of wat anders drinken.

Het is chocolademelk geworden.

Ik had liever deze, die smaakt wat lekkerder, maar is wat duurder.

 

En wat zie ik ???

 

 

Daar staat mijn chocolademelk nie bij. Jammer. Zou weer wat geld schelen.

 

 

Nou, ik weet niks meer te schrijven. Nou ja, een heleboel. Maar ik ben weer wat rustiger in mijn hoofd en ga maar weer naar bed. alleen zal ik mijn kat niet meer mee kunnen krijgen denk ik. Die ligt nu in de vensterbank.

 

En aangezien ik een beetje bang ben alleen in mijn slaapkamer of kamer. Zal ik maar mijn deur weer open moeten doen. Of nog even proberen haar mee te krijgen.

Mijn konijnen gaan maar niet mee. Want dat heb ik al eerder gedaan en dat is mijn hele bed weer smerig.

 

 

 

LOL.

 

Pf, Over 3 uur gaat mijn wekker. En mijn thuiszorg is er om 10.15 weer.

Dan moet ik er weer fris en fruitig bij zijn.

Niet dat dat ooit is gebeurd, haha.

 

Ik ben altijd doodmoe en daarna kan ik gelijk weer mijn bed in en ben weer kapot.

 

Nou, doeggggggggggggggggg.

 

Alish/Sofie.

 

BTW, ik ga nog maar even nintendoen. Eh, nintendoën. Of hoe je dat dan ook schrijft.

 

IK DENK DAT IK MAAR WEER NAAR SCHOOL MOET.

Mijn week, weer veel geslapen

Ja, weer veel geslapen deze week.

Over vorige week.

Op maandag naar de huisarts geweest. Ik had een dubbele afspraak. Zoals meestal.
En ja, ik kom er vaak. Eigenlijk iedere week, of bel een paar keer per week omdat ik het niet meer zie zitten.

Dat is ook afgesproken. Ze hebben liever dat ik langskom als het niet goed gaat of bel dan
triggerrrrr

dat ik alsnog langs moet komen om gehecht te worden.
Maar meestal laat ik me al niet meer hechten en plak ik mijn wonden zelf dicht.
En aangezien ik allergisch geworden ben voor pleisters krijg ik gelijk een allergische reactie waardoor ik ontstekingen krijg. Maja.

Vandaar mijn zeer frequent contact met de huisarts.

Ik moet nog schrijven over mijn gesprek met het UCP. Ik heb deze week wel een klacht, ehem, van zo'n 6 kantjes naar de zorgverzekeraar gestuurd.
Maar in zo'n rare volgorde en maar zo'n 50 %  van wat ik wilde gaan opschrijven.
Daar had ik de energie niet voor en dat heb ik er ook bijgeschreven.

Maar goed. Nu bleek dus dat het UCP, de huisarts had verzocht om mij terug naar Lentis (GGZ Groningen) te sturen.
Nou dat gaat echt niet gebeuren.
Hoe kapot ze me hebben gemaakt. Dat leidt tot zelfmoord en daar zit ik al dicht tegen aan.

Dus ik had ook al gezegd dat ik niet meer voor mijn hoge bloeddruk behandeld wilde worden want dat ik genoeg had van de hulpverlening.
En dat ik ook al een niet-behandel-verbod verklaring heb ondertekend. En over euthanasie, ja ik weet het nog niet.
De ene keer wil ik zo snel mogelijk. De andere keer wil ik nog niet.
In ieder geval heb ik al een jaar de papieren in huis en heb ik al een niet-reanimeren ketting om.
Bovendien wil ik niet eindigen zoals prins Friso.

Ik heb een moeder met NAH en zo wil ik niet eindigen.

IK WIL GEWOON GEHOLPEN WORDEN EN IN IEDER GEVAL SERIEUS !!!!

********************

Maar nu moet ik eerlijk zeggen dat mijn huisarts mij wel serieus neemt. En nu gaat zij contact opnemen met mijn vorige behandelaar bij PsyQ. De beste behandelaar die je maar kan krijgen.
En de liefste.

Maar ik kan geen teleurstelling meer aan. Ik heb er teveel gehad de afgelopen 2,5 jaar. De een na de ander.

Maar goed. Ik heb sindsdien mijn telefoon uitstaan en ook mijn mobiel. Dus de huisarts kan mij ook niet bereiken. Alleen mijn ouders en een paar anderen die mijn ander nummer hebben.

Ik kan het niet aan.

Zodra ik eraan toe ben zal ik wel weer contact opnemen maar nu ben ik kapoet.

 

 

Alish.

 

 

 

Verder zijn er weer de zware dingen gebeurd met mijn moeder. Waardoor ik dacht dat ze dood ging. Maar dat staat op mijn ander blog. Dit blog gaat over mij.

 

 

En gisteren zou ik naar ze toe om te eten. Maar dan ben ik 3 kwartier bezig om me klaar te maken omdat ik aldoor in de war raak. En dan belt ze me weer.

Nou dan ga ik door jet lint.

Dan weet ik helemaal niet meer wat ik moet doen.

 

Moet ik nog naar de wc ? Moet ik me nog wassen ? En weet ik wat al meer.

 

Dus weer slaan tegen mijn hoofd. En tegen de lantaarnpaal bonken. Ik wil dat niet. Maar ben dan zo hopeloos en agressief tegen mezelf dat ik het allemaal niet meer weet.

Dan MOET ik mezelf pijn doen.

 

Dus weer de hele avond hoofdpijn gehad. Maja, dat heb ik al sinds juni of zo. Vrijwel iedere dag en de hele dag door hoofdpijn tot misselijk aan toe.

 

Maar liever die hoofdpijn dan die depressie. Die is helemaal niet te harden dan heb ik liever pijn. Dat lijdt even af.

 

Maar goed, dus veel geslapen deze week. Gemiddeld 10 uur per dag ???? Neej, 12-14 uur .

 

En zweten van de angsten en nachtmerries en rot dromen.

 

Maar goed. Ik voel me nu wat beter en ga tv kijken.

 

Doeiiiii.

 

 

En, morgen Kinderen voor Kinderen op tv. Daar heb ik zin in.

De CD is top !

 

 

Soof.

Hoe is het toch met... Tineke de N, leven met een partner met NAH

Mijn moeder heeft ook een niet aangeboren hersenletsel. Genaamd NAH.
Het leven met een geliefde met NAH is zeer moeilijk.
Je kunt niet van ze op aan. En moet altijd alert zijn op wat ze zeggen. En altijd bij ze zijn.

Mijn vader zorgt 22 uur per dag voor mijn moeder. Waarvan 's middags 1 uurtje even naar de stad om even het huis uit te gaan om even op adem te komen.

Verder zorgen we altijd voor 'oppas', als mijn vader en ik ergens heengaan.



Respect voor Tineke en alle anderen die leven met een geliefde met NAH.

Sofie.

Geen wonder dat de zorg zo duur wordt.

Er is zoveel gebeurd de laatste tijd. En niet alleen leuke dingen. Heel weinig.
Maar vooral vervelende dingen.

Ik heb noodgedwongen bij Lentis (de voormalige GGZ Groningen) moeten stoppen.
Ik kreeg geen duidelijke hulp en ging 3-4 van de 4 keer daarna gelijk door naar de huisarts waar ik met haar sprak of met een assistente.

Triggerrrrrrrrrrrrrr.


In het begin was het zelfs zo dat ik steeds verbonden moest worden voor mijn wonden.

Ze zeiden ook steeds dat ik anders gelijk maar naar hun moest gaan om even bij te komen met een gesprek. Dus iedere week bij de huisarts.
Soms wel 3 keer per week.
Ja, zo wordt de gezondheidszorg ook wel duur.

Maar, het was wel nodig.

Dus heeft mijn huisarts, die het er de ene keer mee eens was dat ik weg moest bij Lentis en de andere keer weer omgepraat werd door die inrichting.

Ja, ik noem het geen instelling maar inrichting.

2 jaar geleden werd al door een arts van de doktersdienst tegen mij gezegd dat ik weg moest bij Lentis. Dus eindelijk ben ik daar weg.

Maar nu heb ik geen hulpverlening meer. Maar die kreeg ik daar ook al niet. Daar vertel ik nog wel eens over.

Maar goed, toen heeft mijn huisarts een afspraak geregeld bij het UCP (universitair Centrum Psychiatrie). ik wou daar niet heen. Door alle toestanden die ik vorig jaar met hun heb meegemaakt.
Eerst toezeggen dat ik een behandeing kon krijgen daar en na maanden wachten, een afwijzing krijgen.

Maar die afwijzing kreeg ik pas ná dat Lentis eíndelijk de brief naar hun geschreven had.
Ja, waarom moest dat zo lang duren ?
Ze geven de administratie weer de schuld. Makkelijk he ?

Nu heb ik voorgevoelens. Al jaaaaaaaren. En vooral de laatste jaar zijn ze heel erg verergerd. ik was er net jaren vanaf en nu zijn ze weer terug.
In >95 % van de gevallen is mijn voorgevoel gelijk.

Dus ik had al afgezegd. Maar nu werd ik gedwongen door mijn huisarts om daar toch heen te gaan.

Nou wat een genante vertoning zeg.

De brief die ik naar haar op wilde sturen zal ik nog wel dus plaatsen.

Maar ja, ze willen me ook niet behandelen.

Ik heb overleg gehad met de zorgverzekering en die zeiden ook dat ik een klacht tegen beide instellingen moet insturen.

Dat was ik eerst ook van plan. Maar dat lukt me nie meer.

Dus wel een concept brief naar de arts-assistent naar de zorgverzekering op de post doen. En ze zien maar wat ze ermee doen.

IK MOET GEWOON DIE KLACHT INDIENEN WANT ANDERS KRIJG IK ER LAST VAN.
Ja, dan sta ik te boek als hulp weigeraar.
Huh ???? Neej, ik ben geen hulpweigeraar. Ik wil juist hulp.

Ik ben al 2,5 jaar, nee meer, bezig om hulp te krijgen.

Maar ja, als je in de stad Groningen woont is die er niet.

En weet je ??????

Ik slik al maanden geen Prozac meer, maar ik blijf het iedere week krijgen. Ik heb toch een hoeveelheid medicijnen niet normaal meer.
Wil iemand een boel, kan altijd. Nee dat is een grapje hoor.
Dat kan ik niet maaaaaaken.

Maar dat wordt opsparen en uiteindelijk weer inleveren. Ja, en dat is NIET de EERSTE keer.

Dan vergeten ze voor te schrijven waardoor je ineens van 40 mg naar 0 moet in 1 dat terwijl ik van 60 naar 0 in 12 weken moest.

Ja, ik moest weer beginnen omdat het niet ging.

En omdat ik nog zoveel over had. Ja want ze hadden nooit de dosering aangepast waardoor ik nog steeds 50 mg kreeg.

GEEN WONDER DAT DE ZORG ZO DUUR WORDT.

Maar goed, ik heb nu dus geen hulpverlening meer. Dat is niet zo erg. Ze deden toch niks. Mmaar medicijnen heb ik nodig. En ja, geen psychiater voorhanden in Groningen.

Zoveel hulp gezocht in heel Nederland. En nooit wilden ze me doorverwijzen.

Dus ik ben stuk.

En ik moet maar weer naar het ministerie van mijn grote vriendin, VWS een brief sturen.
Kunnen ze eens een onderzoek instellen naar de GGZ in Groningen.

Alish.

Weer veel kapot gegooid

Het was weer zover.

Ik weet niet wat er aan de hand was.
Het ging redelijk goed.

Ik heb goed geslapen. Ondanks weer nachtmerries, zoals iedere nacht en dag. Maar die noem ik daghengsten, hihi. Hinniken.

 

 

 

 

 

Ik weet niet wat er was. Ik was in mijn slaapkamer wat aan het opzoeken en er viel weer van alles uit mijn handen. Ik was een DVD aan het zoeken en dan vallen ze natuurlijk weer, echt vrijwel allemaal uit mijn handen.
Ik word er gek van.
 

En dat gaat al vanaf juli 2010 zo.

En het wordt steeds erger.

 

Ik laat van alles uit mijn handen vallen. Iedere dag is het weer zover.

En hoe vaak ik wel niet val. In 2 week tijd 3 keer met de fiets. 1 keer zelfs met een koprol achterover.

Geen wonder dat mijn rugpijn niet weggaat.

Ik zit ook steeds onder de blauwe plekken. Al een half jaar ofzo. Mja. No problem.

Dan denk ik, goh, wat doet dit zeer, en ja hoor weer een blauwe plek.

Maar goed.

 

Ik werd zo kwaad, dat ik een doos met dvd's pakte en op de grond smeet en er tegen aan trapte, en ja hoor, nog meer en ze lagen overal door mijn slaapkamer. En als je weet hoe mijn slaapkamer eruit ziet. Ehem, beetje troep.

 

Troep

 

 

 

 

Ja ik zou een goede zijn voor Joe troep

 

 

 

Dan weet je dat het mij tijden kostte om alles weer terug te vinden.

 

Hoesjes kapot, alles doorelkaar. Nog meer kapot. En ik was zo kwaad dat ik mijn hele grote deurposter van Nick en Simon heb verscheurd in wel 30 stukken ongeveer.

 

Daar baal ik nou zo van. Ik heb al eens een sjaaltje van hun ook helemaal kapot geknipt omdat ik zo kwaad was. Waarom ?

 

Ik wil dit niet.

 

Ik gelijk extra Tranxene gepakt. daar word ik wel rustiger van. Hoewel, dat hielp dus niet. Maar ik was nu wat rustiger omdat mijn bui wel over was.

 

Morgen weer naar de huisarts.

Mijn lieve goudvis, Madelief

Ik mis je Madelief. Je was mijn visje in het ziekenhuis. Ik had je zelf uitgezocht en gekocht. Ik noemde je naar mijn 2 lieve verpleegkundige. Maaike en Lineke. Vandaar Madelief.
Ik had je mee naar huis willen nemen. Maar ze wilden je houden. Dat vind ik zo rot.

Ik weet niet eens of je er nog bent.

♥♥♥♥

'geluk is een keuze' ?

Uit het blog van KanjerGuusje.

http://guusje-lowie.blogspot.nl/2012/10/zaterdag-27-oktober-2012.html

spreker - boek KanjerGuusje - twitteraar van het jaar - met @yvonnevangorp en zes kinderen - Op de wind heb je geen invloed, wel op hoe je de zeilen zet

Ik stuit op een dame die in haar bio heeft staan dat geluk een keuze is. Ik twitter: ‘Lees bij iemand in haar bio 'geluk is een keuze'. Zeg dat maar tegen iemand die zijn kind verliest.’

 

Mijn reactie:

Ik wou dat 'geluk' een keuze was. Ik zit te huilen achter de pc. Mijn portie geluk is ook uitgewerkt.
Echter het is háár belevenis.
Maar die van mij niet.

En jullie óók niet.

 

Dikke huil.

 

 

 

Wat is het leven met een depressie ?

Dit is een verkeerde openingstitel.

Met een depressie heb je geen leven. Je bestaat en verder is dat het.

Hoe zien mijn dagen eruit ?

Ik word vroeg wakker gemaakt door mijn kat. Dan wil ze om half 6 al eten en naar buiten. dat doe ik dus niet.
Dan tegen 8 uur maakt ze me weer wakker en geef ik haar eten en doe ik haar naar buiten. Ondertussen maken mijn konijnen een mega lawaai, haha. Zij willen ook wat.
Dus zei ook wat aandacht en lekkere snoepjes.

Ondertussen heb ik mijn medicatie al gehad. Dan is het dus een half uur wachten tot ik wat rustiger word in mijn hoofd.

Dan weer terug naar bed. Als ik tenminste niet ergens heen moet of de thuiszorg komt.
Zij komt op maandag en donderdag morgen. Daarna ben ik gesloopt en lig in coma op bed.
Verder ga ik naar de huisarts, gemiddeld iedere week, en mijn cesartherapeut. En 1 keer in de week zwemles geven.
Dat was het wel zo ongeveer.
Oh ja, ook nog naar de apotheek en boodschappen doen.

Er zijn dagen dat ik niet eens naar buiten kom. Logisch, ik heb ook nog buitenangst. Ongeveer zit ik 23 uur per dag binnen inhuis.
Tevens zijn er dagen dat ik niet eens een mens spreek. Alleen maar mijn dieren. Die ik koester tot op het bot.

Dieren doen je geen pijn, mensen wel.

Overdag doe ik mijn konijnen 's middags even uit de kooi en rond een uur of 4 even weer in de kooi. Dan sta ik rond half 7 op en dan begint mijn dag.
's Avonds is het enige moment dat ik me een beetje beter voel.

Ik kan je vertellen dat het bestaan met een depressie een XXXX is.

Je kunt niks. Je voelt je altijd maar kut. Je bent vrijwel altijd alleen, maar dat is fijn.
Zelfs een afwas lukt niet. De was ligt dagen in de wasmachine.
Die haal ik eruit als de thuiszorg komt. Omdat ik altijd maar bang ben. En 's avonds een beetje chil.

En dan begrijpt niemand je ook nog. Alleen een paar goede vrienden die ook in de psychiatrie zijn beland.

Dat is maar goed ook.

 

Maar een béétje begrip zou veel schelen.

 

Alish.

Onestat

Prins Claus

Mijn toenmalige psycholoog zei eens tegen mij wat Prins Claus vertelde.

Zoals Prins Claus zei, 'Een depressie is het ergste wat ik ooit gehad heb'.
En die man heeft veel ziektes gehad.

Zeer teleurstellende bericht terug

*bewerkt 2015

 

Noem je dit een doodsvonnis ? Ja dus.

 

Je zal maar een depressie hebben. En niet behandeld mogen worden. maar wel 150 euro per maand moeten betalen.

 

Nu zijn er nieuwe veranderingen geweest maar Lentis bleef mij maar niet behandelen en naar me luisteren en het UCP heeft mij weer teleurgesteld.

Daar zal ik nog over schrijven. Daartoe ben ik nu niet in staat.

 

Tja, ze willen graag dat je triggerrrrrrrrrrrrrrrrr

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

zm pleegt, dan zijn ze gewoon van je af.

 

Ze willen niks in mensen investeren waar ze een beetje moeite voor moeten doen. 

 

Dus dat wordt weer een klacht indienen. Nu maar bij de zorgverzekeraar en de minister van VWS.

Mijn reactie op de afwijzing voor behandeling

*bewerkt 2015

2012

 

Mijn reactie op de afwijzing voor behandeling: 

Hierbij reageer ik op uw afwijzing van 1 november 2011, voor behandeling voor mijn depressie.
Ik heb een uitgebreide brief naar u gestuurd met de vraag. Na 3 maanden met hoop wachten van uw antwoord dat ik wel een second opinion kon krijgen krijg ik uiteindelijk toch een afwijzing. Dit is niet alleen een teleurstelling zoals u schrijft. Dit is mijn vonnis.

Pas na een trigger ben ik echt ziek geworden. Mijn opa heeft zelfmoord gepleegd. Voor die tijd heb ik redelijk kunnen functioneren in een gewone baan. En borderline begint toch rond je 19e en dooft uit na je 30e ? Bij mij zijn de borderline trekken begonnen na mijn 30e.

 

Ik krijg een idee omdat ik trekken van borderline heb ik dus geen gedegen behandeling tegen mijn depressie mag hebben. Waarom is dat ? Ik heb als AD de volgende middelen gebruikt:

Paroxetine, remeron (daar moest ik mee stoppen omdat ik daar in korte tijd erg suïcidaal van werd, anafranil, sertraline, al deze middelen gaven niet het juiste effect en moest ik mee stoppen.

 

Ik las in de brief naar heer K van het FACT dat de vraag was om eventueel lithium te kunnen proberen en clozapine (Voorstel van de psychiater uit een publieksavond over suïcidaliteit). Dat was niet de vraag van mij. Mijn vraag is een gedegen behandeling van medicatie tegen mijn depressie. En angst en dwang.

Ook heb ik gehoord van mijn psychologe dat het UCP tegen Lentis heeft gezegd dat het UCP voldoende aan mijn klachten hebben gedaan. Maar dat is niet zo.

 

1. De depressie is als volgt behandeld.

Mijn anafranil is in het UCP geminderd voor mijn maagklachten. Uiteindelijk zijn we na maanden weer omhoog gegaan.

Na een zeer moeilijk gesprek met mijn toenmalige pb'er zag ik het niet meer zitten en omdat ik nog zo depressief was ben ik daar ook maar mee gestopt. Na zoeken op internet las ik namelijk dat een weekdosis van anafranil al genoeg was om op de IC terecht te komen. Dus gevaarlijk. En aangezien ik nogal automutileer waaronder ook met medicijnen durfde ik niet meer met anafranil te beginnen. Het zijn geen TS'en geweest. Maar wat uiteindelijk er wel toe kan leiden.

Na overleg met de angst- en dwang arts is er mij voorgesteld om weer met anafranil te beginnen, maar aangezien dat voor mijn dwang niks deed en ik het middel te gevaarlijk voor mij vond heb ik gekozen voor sertraline. In eerste geval heeft het wel wat tegen mijn agressie gedaan. Ik ben begonnen met sertraline eind april of begin mei 2010. Vanaf juni t/m half juli ging het 'redelijk'. Ik durfde zelfs weer een beetje buiten te zijn. Daarna werd ik half juli weer mega depressief en heb ik in augustus maar weer moeten stoppen met dit middel. Aangezien het geen zin heeft om een middel te gebruiken waar je wel bijwerkingen van hebt maar geen positieve bijdrage aan de depressie vermindering. Óf toch ? Ik wist het niet.

Toen heeft het UCP maanden na ontslag het advies van fluoxetine gegeven.

Huidige medicatie :
Tranxene, 4 keer daags 10 mg, 3 keer daags Ritalin 10 mg, en sinds juni fluoxetine, waarvan nu op 60 mg.

Terwijl mijn gestarte medicatie van fluoxetine in juni niet het gewenste resultaat heeft en eigenlijk veel klachten alleen maar erger heeft gemaakt.

Terwijl mijn depressie meestal 's avonds handelbaar was is met het starten van de fluoxetine de depressie ook 's avonds toegenomen. En de depressies erger werden maar toch doorzetten met dit middel aangezien het mijn laatste AD is. Na 5 middelen wordt er toch gestopt ?

Uiteindelijk van 20 mg naar 60 mg gegaan.

 

Tevens zijn mijn angstklachten zeer verergerd waardoor ik nu sinds juni al vrijwel helemaal niet meer buiten durf te zijn. Nu moet ik zeggen dat ik nu wel ergere manies heb. Daar leef ik op. Heel soms 10 minuten tot een uur dat ik echt helemaal wild ben en daarna wegzak in een nog ergere depressie. Ik heb nu wel uppers maar de downers zijn verergerd.

 

2. Mijn angstklachten zijn niet behandeld.

Na bijna een jaar na binnenkomst, 2010, durfde ik eindelijk in de deuropening te staan bij de tuindeur en na een maand of zo stiekem even buiten zitten. Verder kwam ik nooit voor mijn plezier buiten. Ik heb teveel angst daarvoor. Deze zomer ben ik welgeteld maar 3 uur per week overdag buiten geweest voor een ritje naar Lentis, het AC of mijn ouders. Alleen in de buurt. En pas na 7 uur 's avonds even in de tuin.

3. Mijn dwangklachten zijn ook niet behandeld.

 
De verdere behandeling zal uiteindelijk op een andere plek moeten, dat weet ik ook wel. Maar een behandeling krijg je bij het FACT niet. En voor therapieën moet je stabiel zijn en dat ben ik nog niet genoeg. Maar daar is de Tranxene o.a.voor.

Ik had gehoopt dat het deze kliniek een expert was op het gebied van depressie. Dus zal ik uiteindelijk na meer dan 1,5 jaar op vervolgbehandeling wachten, wat belooft was,  eerst naar het IZZ moeten voor behandeling tegen mijn depressie. Als ik aangenomen wordt. Dan voor mijn angstklachten naar het UMCG of utrecht. Dan stabiliseren in het IZZ en dan naar het UMCG of utrecht voor mijn dwangklachten. Aangezien ik niet op de website heb gelezen dat ze in het IZZ hier wat aan doen.

Dus heb ik nog een lange weg te gaan. En dat met mijn reisangst.

Het spijt me voor mijn teleurstellende reactie, maar ik begrijp het allemaal niet.

 
Met vriendelijke groet,

Brief geschreven naar een psychiatrische instantie. 3 augustus 2011

*bewerkt 2015

2011

 
Een brief geschreven naar een instantie

 

Betreft: vraag om behandeling voor mijn depressie

Ik ben in behandeling geweest op een behandeling afdeling, en daarna ben ik naar dagbehandeling gegaan. Ik zou doorverwezen worden naar het centrum voor Klinische Psychotherapie in zuidlaren. Echter de kliniek werd net gesloten en voor dagbehandeling was ik te 'slecht'. Niet goed en stabiel genoeg. Dus weg behandeling.

Uiteindelijk naar het FACT verwezen. Daar kom ik geen stap verder. Sinds vorig jaar augustus ben ik daar ook weer in 'behandeling ?' en ben alleen maar achteruit gegaan.

Mijn voorgeschiedenis: borderline trekken, PDD-NOS trekken, depressief, OCD

Gebruikte medicijnen in deze volgorde:

Huidige medicatie :
Tranxene, 3 keer daags 10 mg, 2 keer daags Ritalin 10 mg, en sinds 8 weken 1 keer daags Prozac 20 mg (maar daar merk ik nog niks van).

De gebruikte antidepressiva hadden niet het gewenste effect. Waardoor eerst de paroxetine gestaakt werd. Daarna remeron, maar daar werd ik erg suïcidaal van en moest gelijk mee stoppen. Wel bleef ik 15 mg houden voor het slapen.

Daarna ben ik maanden zonder geweest en uiteindelijk aan de anafranil begonnen.

Toen ben ik het vertrouwen in medicijnen verloren en gaan 'rommelen' met de medicijnen. Wel altijd heb ik het eerlijk verteld. Dan weer geminderd, dan weer gemeerderd. De antipsychotica hebben ervoor gezorgd dat (aangezien mijn maag vrijwel niet werkt) ik steeds moest overgeven.

Na een zeer moeilijk gesprek met mijn toenmalige pb'er zag ik het niet meer zitten en omdat ik nog zo depressief was ben ik daar ook maar mee gestopt. Na zoeken op internet las ik dat een weekdosis van anafranil al genoeg was om op de IC terecht te komen. Dus gevaarlijk. En aangezien ik nogal automutileer waaronder ook met medicijnen durfde ik niet meer met anafranil te beginnen. Het zijn geen TS'en geweest. Maar wat uiteindelijk er wel toe kan leiden.

Na overleg met de angst- en dwang arts is er mij voorgesteld om weer met anafranil te beginnen, maar aangezien dat voor mijn dwang niks deed en ik het middel te gevaarlijk voor mij vond heb ik gekozen voor sertraline. In eerste geval heeft het wel wat tegen mijn agressie gedaan. Ik ben zelfs 1 keer 5,5 week zonder am geweest en dat was in jaren niet gebeurd. Maar ik werd zeer nerveus van het middel en we zijn van 200 mg naar 150 gegaan. Ook heb ik vanaf het begin diarree gekregen, een kaakklem (mijn kaken zitten constant ontzettend op elkaar), ik krijg ze moeilijk van elkaar, en een koude neus. Deze klachten heb ik tot op heden nog steeds. Natuurlijk kunnen het ook allemaal zenuwen zijn maar het is wel toeval dat ze begonnen zijn na het starten met sertraline.

Ik ben begonnen met sertraline eind april of begin mei 2010. Vanaf juni t/m half juli ging het 'redelijk'. Ik durfde zelfs weer een beetje buiten te zijn. Daarna werd ik weer mega depressief en ben ik augustus maar weer gestopt met dit middel.

Dus vertrouwen in de medicatie heeft een ontzettende deuk opgelopen. Vanaf oktober ben ik mega depressief geworden. Maar ik mocht geen medicijnen van de psychiater van Lentis. 'Niet nodig.'

De weinige gesprekken bij de psychiater van lentis gingen steeds op een vervelende manier. Van 'wat doe jij hier bij het FACT', en 'waarom ben je in hemelsnaam naar ons toe verwezen', en 'wat jij wilt, daar zijn wij niet voor', en 'therapieën krijg je niet, dat moet je zelf allemaal maar uitzoeken'.

Ondertussen was mijn huisarts langdurig ziek en moest ik naar de huisarts van mijn ouders. Hij heeft tot 2 keer toe een verwijzing gevraagd voor behandeling naar het UCP. Maar nooit antwoord op gekregen. Toen ben ik zelf maar met de brief heengegaan en een gesprek gehad. Maar antwoord dat ik in ongeveer 2 weken zou krijgen nooit gehad.

Toen mijn eigen huisarts uiteindelijk in februari ongeveer weer begon heeft zij bij Lentis aan de bel getrokken. Gebeurde nog niks.

Toen heeft zij de SPV'ster uit haar praktijk aangesproken en die kent mijn vorige behandelaar van PsyQ uit 2009. Die heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat er eindelijk eens naar mij geluisterd werd.

Er is overleg geweest met het UCP. Die gaf als reactie prozac. Terwijl Dr. X mij al gezegd had in 2009 dat, dat middel geen optie was en eerder zat te denken aan lithium. Dus wie moet ik nu nog geloven ?

Dus zou ik een intake krijgen in zuidlaren voor weer een second opinion. Tot op heden, 9 weken geleden blijkt de brief nog steeds bij lentis liggen na weer eens een misverstand van de verpleegkundig behandelaar.

Ik heb nu eindelijk maar toegegeven voor zuidlaren maar ik wil het liefste in het UCP. Als ik in zuidlaren zit zal ik iedere dag naar huis moeten, dus 2 keer een uur reizen. Om het contact met de stad en mijn huis te houden. Ik heb een tijd in Winschoten bij Lentis gezeten en het heeft een jaar geduurd voordat ik weer kon wennen aan in groningen zijn. Tot op heden durf ik nog steeds de stad eigenlijk niet meer in. Ik heb de zorgverzekering ook aangeschreven voor een taxivergoeding om iedere dag naar huis te gaan omdat het openbaar vervoer mij te veel prikkels geef. Waardoor het automutileren blijft doorgaan door de spanningen.

Nog een reden om niet naar zuidlaren te gaan. Tevens heb ik een kat waar ik voor zorgen moet.

Omdat het alleen voor de instelling van de medicijnen gaat. Nu is mijn vraag of de instelling van de juiste middelen bij u op de afdeling kan. Op de andere afdeling kan ik niet meer terecht. Ik snap niet waarom ik daar niet meer (werd mij 1 augustus letterlijk gezegd door de verpleegkundig behandelaar van lentis) welkom ben. Maar goed, hij heeft wel vaker wat gezegd wat niet waar was. Ik heb ze nooit wat gedaan.

Maar misschien om de brieven die ik geschreven naar ze heb ? Omdat ik erachter kwam dat in mijn dossier behoorlijk wat fouten en misverstanden stonden. Dat wilde ik veranderd hebben. Er mogen geen fouten in een dossier staan.

De verdere behandeling zal uiteindelijk op een andere plek moeten, dat weet ik ook wel. Maar een behandeling krijg je bij het FACT niet. En voor therapieën moet je stabiel zijn en dat ben ik in den verre niet.

Maar dat is voor de toekomst. Mijn depressie staat voorop. De depressie is de eerste 30 seconden of minuut als ik 's morgens wakker wordt weg en dan komt het. Dan denk ik, 'Wat is er nou ?' En dan komt alles weer terug.

Ik lig nu van 2 uur 's nachts tot 17.00 of 20.00 uur op bed.

De Prozac doet nog niks. De psychiater zei eerst, dat het 6-8 weken moet inwerken, toen zei hij 4-6 weken en nu zegt de verpleegkundig behandelaar 10 weken.

Zij weten het ook niet vandaar de doorverwijzing.

Zelf heb ik het idee dat ik tevens een soort van bipolaire stoornis heb. Ik heb het aan de psychiater van FACT uitgelegd en hij begreep wat ik vertelde. Ik heb namelijk een programma gezien op tv een documentaire over 'Het onderbroken leven van Evan.'

Dit jongetje werd al op 10 jarige leeftijd gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis.

Vrijwel alles wat er in die documentaire werd laten zien over hem herken ik. Het dood willen al op jonge leeftijd, bij hem al op 5 jarige leeftijd, bij mij vanaf mijn 12e periodes. De blik in zijn ogen. De dingen die hij tegen zijn familie zei over 'ik wil dood', wat ik niet deed tegen mijn ouders, maar dat wel op straat zat te gillen al vanaf die leeftijd.

Mijn moeder is in 2004 ook gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis. Heb ik gelezen in een brief die daar of bij mijn vader lag.

Dus ik denk ook niet dat de borderline gewoon maar bestaat, er is meer aan de hand. Het is niet voor niks dat ik jaren 'goed' heb gewerkt in het UMCG op het laboratorium. Pas na een trigger ben ik echt ziek geworden. Mijn opa heeft zelfmoord gepleegd. Na een opmerking van mij. In de bezorgdheid van mijn oma. Maar hij was zeer depressief dus ze zeggen dat, dat niet mijn schuld was.

En als ik terug denk vanaf mijn 19e, toen heeft mijn moeder een hersenbloeding gehad. En vanaf die tijd ben ik van een verlegen en stil meisje en teruggetrokken veranderd naar een mega aandachttrekker.

Je kunt gewoon spreken van het hele schooljaar manisch geweest zijn, en in de vakanties was ik altijd uitgeblust. Dat kan ook overspannenheid zijn geweest maar heb heel wat depressies gehad in die periode. Het hele jaar door. Dat was op school op mijn beroepsopleiding ook heel duidelijk. Ze vonden me druk en ik deed te veel. Was zo',n 16-18 uur per dag bezig. En dat jaren lang. En kwam regelmatig uithuilen bij de leraren omdat het me teveel was. Dan had ik weer een slechte periode. En dan jeetje, wat een energie.

Nu ook op het activiteitencentrum, kom huilend en stil binnen. Na een tijdje kan ik praten en soms komt er een spraakwaterval. Maar ik weet nu na een gesprek met mijn begeleidster dat ik dat eigenlijk doe om maar even niet te hoeven denken.

Dat deed ik op school al en ook in mijn 2 voorgaande opnames. Ik kan het nu terug beredeneren.

 

En wat bleek uit de documentaire dat bij de bipolaire stoornis niet de manies en daarop volgende depressies voorop hoeven te staan. Maar dat ook de depressie op de voorgrond kan blijven staan. Dat is sinds 1999 begonnen en daar ben ik nooit meer uitgekomen.

Ik vraag u alstublieft of mijn medicijnen instelling bij u op de afdeling kan. Dan zit ik niet te ver van huis wat mijn grootste struikelblok is. En aangezien ik geen vertrouwen heb in Lentis. Ik ben al vanaf november bezig om ergens anders in behandeling te komen maar nog niks gelukt.

Het enige wat wel goed is bij  lentis is de mevrouw die ongeveer 1 keer per week een half uurtje komt praten en wat helpen.

De vorige mevrouw is weggelopen bij mij toen ik een paniekaanval kreeg. Die komt niet meer dus.

Ik weet dat ik nog een hele lange weg te behandelen heb. Maar de eerste prioriteit is de depressie. Voordat ik in Winschoten kwam heb ik een jaar op bed gelegen, nu al 4-5 maanden. Soms kom ik er overdag uit. Maar dat wordt steeds minder. Ik vraag het u nogmaals te overwegen.

 

Ik heb geen vertrouwen in Lentis, dit is mij te vaak geschonden. Niet luisteren, in Winschoten was het nog erger. Steeds maar de verkeerde dingen zeggen en mij niet geloven wat ik zeg. En al helemaal mij niet serieus nemen.

Met vriendelijke groet,

Niet vergeten. De mensen in #Haren hebben maar een paar uurtjes in het klein meegemaakt. En.......

Niet vergeten. De mensen in #Haren hebben maar een paar uurtjes in het klein meegemaakt. En.......: Niet vergeten. De mensen in #Haren hebben maar een paar uurtjes in het klein meegemaakt. En.......

De Palestijnen wonen al meer dan 60 jaar in een nog grotere ellende.

Free Palestine !!!!

Als ik er strakjes niet meer ben

Teksten van het leven en daarna

Soms zijn woorden overbodig

en is zwijgzaamheid gepast

Aanwezig zijn is niet nodig

want wat je liefhebt houd je vast

.... Weer is het even stil

Het afscheid is definitief,

maar de herinnering is onuitwisbaar.

Niet meer tastbaar,

maar voor altijd in ons hart.

Hotel California

'You can check out any time you like,

but you can never leave'

Weer een stigma op de psychiatrie

Weer een stigma op de psychiatrie

Ja, daar kom je nooit meer vanaf.

Deze brief heb ik geschreven aan de winkel bij mij in de buurt, om een voor mij zeer pijnlijke situatie.

Eindelijk een goede dag

Zondag

Deze dag was erg heet. Ongeveer zo'n 32 graden. Aangezien ik erg van warmte houd (en mijn vader ook, wij zouden het liefste altijd in Mexico willen wonen)

's morgens op visite geweest bij mijn broertje en zijn gezinnetje. Zij zijn echt de reden om door te zetten. En mijn ouders natuurlijk.
Anders, sorry maar, triggerrrrrrrrrrrrrrr



dan was ik er al lang niet meer.

Het was heel leuk daar zo. Het leidt me even af van mijn ellende in mijn hoofd. De ellende zit er 98 % van de dag. Dat is erg veel.
Ik kan wel plezier hebben maar die zooi gaat nooit weg.
Ja, een paar weken geleden heb ik een kwartier in het zwembad me vrij gevoeld en en week daarna 10 seconden toen ik in het koude water dook.

De laatste keer was in juni en juli 2010. Toen heb ik 3 keer zo'n 30 seconden me vrij gevoeld.
Verder nooit meer.
Dat valt je raar voor te stellen maar dat is echt waar.

Daarom heet mijn blog ook : Alisha, a struggle to be. Misschien niet helemaal goed engels.
Dat weet ik wel zeker, haha. Maar ik bedoel daarmee.

Alisha, een strijd om te bestaan.
Niet leven, niet overleven maar bestaan.

Misschien zal ik nog wel eens uitleg over geven. Maar eigenlijk denk ik dat er niemand is die niet zou weten wat ik daarme bedoel.
Tenminste als je een psychiatrische (of meerdere) stoornissen en ziektes heb.

Een ziekte in je hoofd is nooit vrij zijn.

Maar goed, nu verder mijn leuke dag.

Thuisgekomen heb ik bij mijn ouders gegeten en de taxi gebeld. Zoals jullie weten durf ik nauwelijks met de fiets naar buiten vandaar mijn deeltaxi.

Dus na het eten naar huis gegaan en mijn spullen gepakt.
De taxi was op tijd gelukkig.

Daar een plekje op de tribune opgezocht. Ja, ik ga altijd alleen dus is er altijd wel een mooi plekje voor mij.
Ik zit, of lig, ook meestal op dezelfde plek ongeveer.
Een beetje beneden op de 2e verdieping en in het midden van het bad. Zodat ik het H2O, water goed kan zien.

Dit is ons openluchtzwembad, de papiermolen. Ik was jaren niet geweest alleen vorig jaar 1 keer omdat er baas/hond zwemmen was. Ik durfde nooit meer. Te vaak paniekaanvallen gehad. En in het water is dat heel eng.

Na lekker gestoofd te zijn ging ik het water in. het was erg druk. Er was bijna geen plek om het water in te duiken. Want ik wil graag achterover duiken en dan heb je wel ruimte nodig. Uiteindelijk van de duikplank. Maar ik heb hoogtevrees. Maar na jaaaaaaaaaaaaaaaaaaren weer van de duikplank gedoken. En ook wat duikoefeningen uitgeprobeert.
Naar achteren springen en dan draaien en dan het water in duiken en uiteindelijk ook achterover het water in gedoken. Dat was eng maar ik wilde het gewoon.

Ook nog een paar baantjes gezwommen maar daar was bijna geen ruimte voor en in het ondiepe steeds handstand gedaan.
Eindelijk het water uit en wie zaten er achter mij ? Een paar spelers van het team van Donar, Ehm Gasterra Flames, het eredivisieteam basketball van de stad Groningen.
Even met een van de spelers gepraat, Jessy, en daarna weer gezond en gestoofd.

Hij moest een paar spelers de stad laten zien. De eerste training was vorige week weer begonnen dus de amerikanen zullen vast vorige week pas zijn aangekomen.

Daarna gedouched. Jessy groette me nog gedag. En gewacht op de taxi. Nou, die stond er al. Hij was te vroeg. ik kon niet wachten tot ik thuis was want ik was doodmoe. Thuis ben ik ook gelijk op bed gegaan. de troep een beetje neergegooit en gelijk gaan slapen.

Ik d8, misschien kan ik vanavond nog mee naar mijn tante maar ik werd weer te laat wakker. En daarna weer in slaap gevallen. dat wou ik niet, maja dat kan je niet tegenhouden. Er kwam een film op 's avonds om half 9 en ik dacht 'ach ik neem hem toch op', maar ik heb toch maar gekeken. de konijnen moesten tenslotte er ook nog uit.
Medicatie gehad en an een half uurtje word ik meestal weer wat rustiger.

Naar bed gegaan en mijn cijfer kan ik een 5,5 a 6 geven. Pfff, dat is hoog.

Maar niet vergeten, die zooi is geen moment uit mijn hoofd geweest. En ik weet niet hoe ik dat anders moet kunnen doen.

Maandag

Ik zou het niet meer weten. Oh ja, 's morgens op visite geweest met mijn moeder bij de buurvrouw. Ik voelde me niet zo goed. Dus thuis ook gelijk gaan slapen.
Wel gegeten bij mijn ouders 's aafs. Want dat doe ik meestal niet meer omdat ik altijd zo moe ben.

Cijfer zou ik niet meer weten. Een 4 zal het hoogste zijn.

TV gekeken en mijn youtube account was beeindigd tot mijn teleurstelling. Maja ik heb er nog 3.
Dus nu moet ik het meeste weer opnieuw uploaden.

Ik ga nu slapen, het is vrijdagavond kwart voor 3. Trussss.

Alish en Sofietje.