Mijn gesprek met de psychiater

Donderdag had ik een gesprek met een nieuwe psychiater. Ik was dan al wel bij Lentis weg maar was nog niet uitgeschreven.
Ja, wel geld vangen voor de tijd dat ik daar niet in zorg was.
Tja, hoezo wordt de zorg zo duur ?

Maar goed mijn huisarts had met spoed een afspraak geregeld omdat het echt niet goed ging. Ze vond het ook behoorlijk rot dat ik mijn behandelverbod en euthanasie aanvraag heb ingeleverd.

Ze zij dat ze daar in principe gewetensbezwaren tegen heeft.
Ik zei: 'Maar in geval van ondraaglijk lijden is euthanasie niet verboden, en uit te voeren.'
Maar ze heeft wel gelijk. Maar ik denk dat het dan wel zo is dat ZIJ dan een arts moet regelen die wel het uit kan voeren.

Maar goed dat zal ik nog wel even doorlezen.

Maar zo ver is het nog niet. Ik zit er nog een paar procenten vanaf.

Dus ik was hartstikke zenuwachtig en ik was weer eens te laat. Maar goed. Dat ben ik meestal.

Ik had me gemeld en toen kwam ze me halen. Ze zag er op het eerste gezicht aardig uit. Maar ik ben al zo vaak teleurgesteld dat ik daar niet meer vanuit ga.

Toch ging het gesprek goed.

Het was het eerste gesprek sinds 3,5 jaar (2009) dat er echt naar me geluisterd werd. En ik heb ook nog eens meer kunnen vertellen in die drie kwartier dan ik in al die tijd heb kunnen vertellen.
Dat was een opluchting. Ik heb ook de tranen uit mijn kop gehuild, en nog meer.

Ook vroeg ze naar die zonnebril op mijn hoofd. Waarom ik die eigenlijk draag. Terwijl het geeneens zomer meer is. Waarop ik moest zeggen jammer genoeg dat ik bang was voor buiten en dat ik hem daarom op heb.
Zelfs in de regen heb ik hem op. Het is wel een mooie paarse zonnebril maar ja.
En ze had gelijk door dat ik anders ook teveel prikkels van buiten kreeg.

En dat ik zoveel sneeën op mijn voorhoofd had.

We hebben het ook over vroeger gehad en meer dingen waar ik nog steeds mee zit en dat ik eigenlijk heel eenzaam ben. Omdat ik geen zin meer heb om me anders voor te doen bij andere mensen. Die alleen maar verwachten dat je vrolijk bent en werkt en zo.
Eigenlijk zie ik nog maar een paar mensen en mijn familie. Ook nog maar een maar.
Eigenlijk is dat me ook wel genoeg.
Nou ja, eigenlijk niet. Maar ik kan niet meer hebben.

Ik zei ook dat ik een intake heb gehad in Zuidlaren, een kliniek, maar dat ik daar ook niet heen durfde. Ten eerste deden ze daar niks voor je. Je moest 's morgens naar je werk en tussen de middag even rusten en daarna weer naar je werk. Goh, ik ben 100 % afgekeurd en dan moet ik wel werken ? Zal ik daar dan ook veel geld mee verdienen ?
Even sarcastisch grapje tussendoor.

Maar goed, ik had dus gezegd dat ik daar niet eens de deur uit durfde, waarop weer eens niet gereageerd werd. Het is daar ontzettend weids en groot. Dat vind ik doodeng.

Nee, ze zouden daar verder niks doen dus waarom zou ik veel geld betalen voor een opname daar dan ?

Ik heb het ook over opname gehad dat ik toch eigenlijk eerst weer opgenomen wil worden op de afdeling waar ik in 2009 t/m 2010 geweest ben. En daar zou ze over nadenken. Maar ik zei dat ze dat al geprobeert hadden en dat ze me niet wilden hebben. Dus zei ze dat ze dat dan ook niet hoefde te proberen. Maar ik zei dat dat een andere afdeling was dan ze geprobeert hadden.

Ze vertelde dat ze net nieuw was en ik geloof net afgestudeerd. Nou ik hoop niet dat zij ook snel 'vergiftigd' wordt door het team en zich anders gaat gedragen.

Ze heeft een advies gegeven voor een nieuw medicijn. Wat ik ook al eerder gehad had en wat mij eerst goed hielp. ORAP, dat is een AP. (antipsychoticum)
Na mijn eerste tablet had ik al 80 % minder gedachten in mijn hoofd.

Dus daar zijn we mee gestart.

Ze wou me een recept meegeven zodat ik het gelijk op kon halen. Maar aangezien wij een afhaalapotheek hier hebben en geen gewone apotheek moet ik een heel eind rijden en dat durf ik niet.

Dus uiteindelijk is er met spoed de medicatie geregeld omdat ik hem anders pas 's maandags zou krijgen en nu werd het 's avonds nog bezorgd.

Dus ik ging met een beter gevoel daar weg dan in al die jaren.
Wel mega hard gehuild op de terug weg en maar in het Duits praten en huilen.
Want als ik me zeer rot voel dan komt het Duit en Engels naar boven. Dan worden het die 3 talen door elkaar heen. Ik weet ook niet waarom.
Maar ik weet wel dat sinds ik Engels heb geleerd, op mijn 12e. Dat ik anders ben gaan denken. Vaak in Engels. En praten en schrijven enzo.

Die taal is makkelijker met je gevoelens. Al hoewel mijn grammatica natuurlijk niet goed is maar dat maakt me nie uit.

Ik ga nu slapen. Heb genoeg gehad.

Liefs, Alisha.

Morgen zal Sofie nog wat vertellen.

Onestat