Toch maar een nieuwe opname ?

Op dit moment zit ik toch maar weer na te denken over een nieuwe opname. Het wordt dan wel een beetje te ver weg voor mij. En ik had een jaar geleden al afgezegd. Maar zo gaat het ook niet.
Mijn huisarts wil mij in ieder geval in een opname.

Mijn nieuwe psychiater, waar ik eindelijk eens goed mee op kan schieten, niet.
Toch ga ik morgen maar bellen.

Ik heb vrijdag mijn psychologe nog gebeld en ik mocht gewoon deze week weer terugbellen.
Ik denk dat ik dat toch maar ga doen.
Het leven is gewoon te moeilijk voor mij, het is te zwaar. Ik heb dan wel geen lichamelijke ziekte. Ondanks al mijn lichamelijke klachten. Sla ik nog wat over ?
Oh ja, mijn hoofdpijnen. Maja. Daar heb ik geen probleem mee. Maar mijn psyche wel. Ieder moment van de dag die ellende in mijn hoofd.

Je kunt het niet uitleggen.

En daar heb ik ook geen zin in. Het is te veel.

De opname is een stuk van mijn huis. En aangezien ik buitenangst heb is dat vreselijk. Na mijn eerste opname in Winschoten (reistijd met trein en bus of fiets, 1,5 a 2 uur) heb ik er jaren over gedaan om me weer in de stad thuis te voelen. Vandaar dat dat een van de problemen was om mijn opname in Zuidlaren af te zeggen.
En ik moet 2 keer per dag naar huis om mijn dieren te verzorgen aangezien een oppas erg veel geld kost. Dat zal 20 euro per dag gaan kosten.
Aangezien mijn vader die maar een paar straten verderop woont er geen zin en tijd meer in heeft.
Eventueel kunnen mijn konijnen tijdelijk terug naar de opvang waar ik ze wegheb.

http://www.opvangaaenhunze.nl/

 

 

 

Maar ik kan ze niet missen en wil ze het weekend gewoon thuis hebben. Voor de kat kan ik een oppas voor 12 euro nemen en dan komen daar nog de konijnen bij. Dus dan zal ik een bedrag van zo'n 20 euro per dag moete betalen. Dat is voor 5 dagen dus 100 euro per week.



Dat is al mijn spaargeld van 1 maand.
Gelukkig heb ik nog wat spaargeld. Dus dat zal ik dan moeten gebruiken. Maar dan ben ik snel door mijn spaargeld heen. En dan al die extra kosten voor de psychische zorg die komen.

Er is een opname hier in de stad maar daar willen ze me niet hebben. Maar ik heb verandering nodig. Al is het dan maar tijdelijk even.

En dan heb ik nog mijn moeder waar ik binnen een kwartier bij mijn vader moet zijn als er wat met haar aan de hand is. Over mijn moeder schrijf ik in een ander blog onder een tweede naam.
Ze wilde het niet onder een echte naam die herkenbaar is.
Maar ze heeft epilepsie en NAH. En vaak komt ze met een epilepsie-coma in het ziekenhuis of een TIA terecht en dan moet ik samen met mijn vader overleggen wat we gaan doen.

Dus een probleem. Maar het wordt tijd om wat beter in mijn vel te gaan voelen. Dat ik niet meer nutteloos ben.

Dus jongens, steun me als ik morgen ga bellen.

Lfs, Alisha.

Niet kopiëren graag

Ik heb zoveel mogelijk mijn eigen teksten op niet kopiëren gezet. Ik hoop dat als iemand iets wilt kopiëren dat even aan mij vraagt ?

Weer een gesprek met de psychiater gehad

Op dinsdag heb ik weer een gesprek met de psychiater gehad.

Het was wel een verkeerde dag en een verkeerd tijdstip. Op dinsdag geef ik 's avonds zwemles en dan kan ik er niks bij hebben. Ook nog zo laat en dan moet ik gelijk door naar zwemmen.
Vandaar dat ik al had doorgegeven dat ik wss niet kwam.
Uiteindelijk was het gesprek maar een half uur. Wat natuurlijk uitliep bij de balie omdat ik snel een nieuwe afspaak moest hebben en ze erbij kwam.

Thuis was ik kapot. Ik heb op bed gelegen en dacht dat ik toch maar heen moest gaan. We zitten voor diplomazwemmen en dan wil ik er eigenlijk wel bij zijn.
Dus ik mijn vader gebeld of hij mij heen kon brengen en weer op kon halen voor déze keer.

Ik vraag het al bijna nooit. Dat durf ik niet. Ik heb er jaren over gedaan om soms om hulp te vragen. Of iemand iets voor mij kan doen. Of wíl doen.

Dat durf ik pas sinds een paar jaren.

Ook heb ik een deeltaxi pas. Maar dan moet je een uur van tevoren bellen en dat kon niet meer. Ook geeft me dat te veel stress omdat ze eerder kunnen komen en later. Waardoor ik steeds maar zit te wachten. Hij wilde mij wel heenbrengen maar ophalen kon niet. Dus ik iemand van zwemmen gebeld of ze me terug kon brengen maar ik kreeg haar niet te pakken.

Pakken, haha.

Maar goed, ik dus mijn pas gepakt en naar zwemmen gegaan. Gelukkig kon ze me terug brengen.
Thuis gelijk op bed gelegen. Ik was kapot.

Maar ja.

Oh ja, ik zou over mijn gesprek met de psychiater vertellen. Oke dat doe ik nu.

De psych kwam me ophalen en dan moet ik altijd een hand geven. daar houd ik niet zo van vandaar dat ik meestal zorg dat ik snel mijn handen vol heb. Haha.
Maar ja, dat lukte niet.

Over het gesprek. We zouden het over de medicatie hebben. Ik zei dat ik helemaal van slag was door het gesprek van afgelopen keer. Dat ik dacht dat zij me 3 maanden gaven en dan maar terug naar de huisarts stuurden en van triggerrrrrrrrr



'pleeg maar zm'.

Ze zei dat dat absoluut niet het geval was en dat het haar speet dat ze die indruk hadden gegeven.
Maar goed, het gesprek ging verder. Ze zei dat ze me in het MDO hadden besproken en dat ze ook niet wisten welke medicijnen ze me nog konden geven. Ze denken dat die wss niks zullen gaan doen. Ze zei ook dat ze dacht dat ik wss zelf ook al niet meer zo veel vertrouwen had in medicatie.
Ik zei dat dat het geval was maar dat ik toch bij ieder pilletje denk van, 'NU wordt ik beter'. En dat ik iedere keer weer word teleurgesteld. Dat ik dan denk, 'dan het volgende pilletje, morgen dan'.

BTW, ik had me opgegeven voor het programma van Angela Groothuizen, maar ze hadden al 8 kandidaten en ze zouden me in het achterhoofd houden voor een eventueel volgend programma. Jammer, als ik Angela zie voel ik me al beter. Haha.

 

Nee, dat is het ook niet. Er moet wel wat meer gebeuren.

En ik heb het ook weer over ECT gehad (electroshock therapie).
En over dat ik elf dacht dat ik mss een bipolaire stoornis heb. Omdat ik de documentaire over Evan Scott Perry heb gezien en als ik hem zie, dan zie ik mezelf. Alleen niet op die leeftijd maar zoals ik nu ben.

Zie een aantal logs terug.

http://alishastruggletobe.blogspot.nl/2012/01/het-onderbroken-leven-van-evan-scott.html


En dat ze bij mij niet meer moeten praten over structuur want dat werkt helemaal averechts.
Eindelijk zijn ze erachter. Ik heb 11 jaar van de 13,5 jaar structuur gehad en dat was het ook niet om mijn depressie op te laten houden of te minderen.
Ja, het mindert wel een beetje. Maar ik kan het niet volhouden waardoor ik alleen maar meer in de put ga zitten.

En dat willen we niet toch ?

Jee, waar hebben we het nog meer over gehad. Ja dat ik moet proberen uit te zoeken om het zelf te doen.
DUUUUUUUUUUUUUUUUH.

Dat doe ik al mijn hele leven. Mag ik eindelijk eens hulp hebben ?
Ik kan het niet alleen.

Is daar niet een liedje van ?

Nu heeft ze een boek dat ik als het even kan moet lezen. Jeej, een heel dik boek. Zelfs mijn psycholoog die ik vandaag belde omdat ik het niet meer hield zei al dat ik daar helemaal geen concentratie voor heb. Ik ben al een jaar in een boek aan het lezen en ben nog niet eens op de helft. Oke, mss een half jaar.
En dan ben ik nog gek op lezen ook.
Maar dat heb ik ook gezegd dat ik daar hulp bij nodig heb. Dat ik in mijn vorige opname al een boek heb moeten kopen 'Het borderline hulpboek', van Erwin van Meekeren. En dat ik na hoofdstuk 4 al gestopt ben omdat ik het niet vol kon houden zonder hulp.

Maar goed, we gaan het de volgende keer weer over medicatie hebben en dan moet ik maar voorstellen over Lithium. Dat moet ik dan maar toch eens proberen ondanks dat daar veel nadelen aan zitten. Nu ben ik voorzichtig weer aan de drank begonnen en dat wil ik ook niet.

Nu ben ik NATUURLIJK weer mijn kaartje kwijt. En dan krijg ik al iedere keer weer een nieuw kaartje want ik vergeet ze steeds. Wat voor een stapel ik hier al thuis heb liggen is niet normaal meer. LOL.
Maar ik geloof dat ik volgende week vrijdag heenmoet of die week daarop. Dus maandag maar even bellen. Of zoeken. Want ik moet toch op zoek naar mijn fietssleutel want die ben ik ook nog kwijt.

Lfs, Alisha.

Enne. Sofie verteld volgende keer wat. Want we hebben ook humor en die wil Sofie eens laten horen.

Doegggie.

Gesprek met de psychiater

Hoe was mijn gesprek met de psychiater en de psychologe ?

Nou, het was niet wat ik ervan verwacht had. Ik ben zeer teleurgesteld.
Ik weet ook niet meer echt wat er nou eigenlijk allemaal gebeurd was.
Het is een beetje een blurr.

Het komt erop neer dat we gesproken hadden over mijn depressie en wanneer die begonnen is. NIET in mijn kindertijd wat ik dacht.
Maar toch door de suicide van mijn geliefde opa. En het verliezen van mijn baan op een rotmanier door mijn leidinggevende.

Ik heb vanavond echt voor het eerst sinds 7 september 1999 echt gescholden bij mijn moeder thuis op hem en echt in klote woorden. Ik was voor het eerst écht kwaad op hem.
En dat was nog maar de 3e keer sinds het gebeurd is. En nu was ik echt kwaad.
Mijn moeder zei dat ze daarom ook zó kwaad op hem is, omdat ik en mijn oom (die er beter mee omgaat dan ik) er ziek van zijn geworden.

Ze zei dat ik maar eens flink goed kwaad op hem moest worden en gooi het er allemaal maar uit.

Maar mijn woede zakte gelijk weer.

Ik ben helemaal niet kwaad op hem. Ik houd van hem.
Hij kon niet meer.
Kan je het iemand dan kwalijk nemen omdat de hulpverlening gefaald heeft ?
(Er zit namelijk nog een heel verhaal aan vast)

****

huil

traan

zakt

naar

beneden

over

mijn

wang

****

Ze willen nu gaan nadenken over medicatie. Daar was ik zeer teleurgesteld over. Ik dacht dat ik gelijk wat op kon halen. Nee, want ze moest daar eerst over nadenken. Nou dat mag ze dan snel, want ze hebben kunnen regelen dat ik dinsdag al een gesprek daarover heb. Haha. Eerst zat ze al op half maart (de administratie) en iemand anders heeft een andere datum kunnen vinden.

En dat mijn gesprekken met de psychologe niet zo goed gingen. Dat ik 3 keer van de 4 keer gelijk door kon naar de huisarts met óf triggerrrrrrrrrrr

een bebloede arm of helemaal van stuur.

Dat ik betere gesprekken moet hebben maar dat de psychologe dat ook niet zag zitten om het weer met mij te gaan doen. Nou dank je wel.
Ik heb gewoon nodig iemand die me hoop geeft dat het allemaal wel goed komt en dat kan ze niet. dat zei ik haar ook.
Dat de gesprekken in mijn vorige opname met Maaike en Lineke (verpleegkundigen) zoveel beter waren dat ik daar wel baat bij had.
Maar daar mocht ik niet meer heen. (borderliner he ?) Nou ik dacht het niet.

Al is het maar een tijdje dat ik daar weer heen kan, even tot rust komen en de boel op een rijtje zetten.
Maar ja.

Verder gaan ze proberen om te kijken of ze me meer structuur kunnen geven.

Omdat ik vrijwel de hele dag op bed lig. Als ik tenminste niks heb. Maar ik kan ook maar 1 ding per dag aan want dat is al te veel.
Dan wordt het een drukte in mijn hoofd en wordt ik moe en wordt het nog erger en moet ik rusten.

Ik zei dat als een 'gewoon mens naar de winkel gaat hem dat ongeveer 2 tot 10 % energie kost en dat dat thuis wegebt. Bij mij kost het 80 % energie en thuis gaat het door naar 90-95% waardoor ik nog maar 5 % overhoud voor de rest, dat is niet veel.

'We gaan in ieder geval probéren of ik weer naar het activiteitenventrum kan. Dat is vorig jaar helemaal misgegaan waardoor ik niet meer heendurfde. Omdat een patient (gestoord, om het zo maar te zeggen) mij even de waarheid wou vertellen en tekeer ging tegen mij en de leiding daar bij zat en er niks mee deed.

Ze gaan in het MDO, mulitdisciplinair overleg, bespreken wat ze nog met mij kunnen doen. En dan hoor ik het wel.
En dan krijg ik nu 3 maanden om beter te worden en als er niks veranderd sturen ze me terug naar de huisarts en dan moet zij het maar doen. En medicatie voorschrijven. Maar dat wil mijn huisarts niet. Ze wil geen psychofarmaceutica voorschrijven omdat ze daar niks over weet.

Dus wat is dat nu ?

3 maanden en dan op straat ?

Het komt er bij mij op neer dat ze dan zeggen, het is over en uit en je pleegt maar zm.

Ja voor hun ?

Waarom.

Zo leven, eh bestaan WIL IK NIET.

Nou ja, ik snap er niks van en ga maandag gelijk een afspraak met de duisarts maken en de spv'ster in de praktijk want ik weet het niet meer.

Ik ga nou tv kijken want ik ben er zat van.

Liefs,

mij.