Gesprek met de psychiater

Hoe was mijn gesprek met de psychiater en de psychologe ?

Nou, het was niet wat ik ervan verwacht had. Ik ben zeer teleurgesteld.
Ik weet ook niet meer echt wat er nou eigenlijk allemaal gebeurd was.
Het is een beetje een blurr.

Het komt erop neer dat we gesproken hadden over mijn depressie en wanneer die begonnen is. NIET in mijn kindertijd wat ik dacht.
Maar toch door de suicide van mijn geliefde opa. En het verliezen van mijn baan op een rotmanier door mijn leidinggevende.

Ik heb vanavond echt voor het eerst sinds 7 september 1999 echt gescholden bij mijn moeder thuis op hem en echt in klote woorden. Ik was voor het eerst écht kwaad op hem.
En dat was nog maar de 3e keer sinds het gebeurd is. En nu was ik echt kwaad.
Mijn moeder zei dat ze daarom ook zó kwaad op hem is, omdat ik en mijn oom (die er beter mee omgaat dan ik) er ziek van zijn geworden.

Ze zei dat ik maar eens flink goed kwaad op hem moest worden en gooi het er allemaal maar uit.

Maar mijn woede zakte gelijk weer.

Ik ben helemaal niet kwaad op hem. Ik houd van hem.
Hij kon niet meer.
Kan je het iemand dan kwalijk nemen omdat de hulpverlening gefaald heeft ?
(Er zit namelijk nog een heel verhaal aan vast)

****

huil

traan

zakt

naar

beneden

over

mijn

wang

****

Ze willen nu gaan nadenken over medicatie. Daar was ik zeer teleurgesteld over. Ik dacht dat ik gelijk wat op kon halen. Nee, want ze moest daar eerst over nadenken. Nou dat mag ze dan snel, want ze hebben kunnen regelen dat ik dinsdag al een gesprek daarover heb. Haha. Eerst zat ze al op half maart (de administratie) en iemand anders heeft een andere datum kunnen vinden.

En dat mijn gesprekken met de psychologe niet zo goed gingen. Dat ik 3 keer van de 4 keer gelijk door kon naar de huisarts met óf triggerrrrrrrrrrr

een bebloede arm of helemaal van stuur.

Dat ik betere gesprekken moet hebben maar dat de psychologe dat ook niet zag zitten om het weer met mij te gaan doen. Nou dank je wel.
Ik heb gewoon nodig iemand die me hoop geeft dat het allemaal wel goed komt en dat kan ze niet. dat zei ik haar ook.
Dat de gesprekken in mijn vorige opname met Maaike en Lineke (verpleegkundigen) zoveel beter waren dat ik daar wel baat bij had.
Maar daar mocht ik niet meer heen. (borderliner he ?) Nou ik dacht het niet.

Al is het maar een tijdje dat ik daar weer heen kan, even tot rust komen en de boel op een rijtje zetten.
Maar ja.

Verder gaan ze proberen om te kijken of ze me meer structuur kunnen geven.

Omdat ik vrijwel de hele dag op bed lig. Als ik tenminste niks heb. Maar ik kan ook maar 1 ding per dag aan want dat is al te veel.
Dan wordt het een drukte in mijn hoofd en wordt ik moe en wordt het nog erger en moet ik rusten.

Ik zei dat als een 'gewoon mens naar de winkel gaat hem dat ongeveer 2 tot 10 % energie kost en dat dat thuis wegebt. Bij mij kost het 80 % energie en thuis gaat het door naar 90-95% waardoor ik nog maar 5 % overhoud voor de rest, dat is niet veel.

'We gaan in ieder geval probéren of ik weer naar het activiteitenventrum kan. Dat is vorig jaar helemaal misgegaan waardoor ik niet meer heendurfde. Omdat een patient (gestoord, om het zo maar te zeggen) mij even de waarheid wou vertellen en tekeer ging tegen mij en de leiding daar bij zat en er niks mee deed.

Ze gaan in het MDO, mulitdisciplinair overleg, bespreken wat ze nog met mij kunnen doen. En dan hoor ik het wel.
En dan krijg ik nu 3 maanden om beter te worden en als er niks veranderd sturen ze me terug naar de huisarts en dan moet zij het maar doen. En medicatie voorschrijven. Maar dat wil mijn huisarts niet. Ze wil geen psychofarmaceutica voorschrijven omdat ze daar niks over weet.

Dus wat is dat nu ?

3 maanden en dan op straat ?

Het komt er bij mij op neer dat ze dan zeggen, het is over en uit en je pleegt maar zm.

Ja voor hun ?

Waarom.

Zo leven, eh bestaan WIL IK NIET.

Nou ja, ik snap er niks van en ga maandag gelijk een afspraak met de duisarts maken en de spv'ster in de praktijk want ik weet het niet meer.

Ik ga nou tv kijken want ik ben er zat van.

Liefs,

mij.