'geluk is een keuze' ?

Uit het blog van KanjerGuusje.

http://guusje-lowie.blogspot.nl/2012/10/zaterdag-27-oktober-2012.html

spreker - boek KanjerGuusje - twitteraar van het jaar - met @yvonnevangorp en zes kinderen - Op de wind heb je geen invloed, wel op hoe je de zeilen zet

Ik stuit op een dame die in haar bio heeft staan dat geluk een keuze is. Ik twitter: ‘Lees bij iemand in haar bio 'geluk is een keuze'. Zeg dat maar tegen iemand die zijn kind verliest.’

 

Mijn reactie:

Ik wou dat 'geluk' een keuze was. Ik zit te huilen achter de pc. Mijn portie geluk is ook uitgewerkt.
Echter het is háár belevenis.
Maar die van mij niet.

En jullie óók niet.

 

Dikke huil.

 

 

 

Wat is het leven met een depressie ?

Dit is een verkeerde openingstitel.

Met een depressie heb je geen leven. Je bestaat en verder is dat het.

Hoe zien mijn dagen eruit ?

Ik word vroeg wakker gemaakt door mijn kat. Dan wil ze om half 6 al eten en naar buiten. dat doe ik dus niet.
Dan tegen 8 uur maakt ze me weer wakker en geef ik haar eten en doe ik haar naar buiten. Ondertussen maken mijn konijnen een mega lawaai, haha. Zij willen ook wat.
Dus zei ook wat aandacht en lekkere snoepjes.

Ondertussen heb ik mijn medicatie al gehad. Dan is het dus een half uur wachten tot ik wat rustiger word in mijn hoofd.

Dan weer terug naar bed. Als ik tenminste niet ergens heen moet of de thuiszorg komt.
Zij komt op maandag en donderdag morgen. Daarna ben ik gesloopt en lig in coma op bed.
Verder ga ik naar de huisarts, gemiddeld iedere week, en mijn cesartherapeut. En 1 keer in de week zwemles geven.
Dat was het wel zo ongeveer.
Oh ja, ook nog naar de apotheek en boodschappen doen.

Er zijn dagen dat ik niet eens naar buiten kom. Logisch, ik heb ook nog buitenangst. Ongeveer zit ik 23 uur per dag binnen inhuis.
Tevens zijn er dagen dat ik niet eens een mens spreek. Alleen maar mijn dieren. Die ik koester tot op het bot.

Dieren doen je geen pijn, mensen wel.

Overdag doe ik mijn konijnen 's middags even uit de kooi en rond een uur of 4 even weer in de kooi. Dan sta ik rond half 7 op en dan begint mijn dag.
's Avonds is het enige moment dat ik me een beetje beter voel.

Ik kan je vertellen dat het bestaan met een depressie een XXXX is.

Je kunt niks. Je voelt je altijd maar kut. Je bent vrijwel altijd alleen, maar dat is fijn.
Zelfs een afwas lukt niet. De was ligt dagen in de wasmachine.
Die haal ik eruit als de thuiszorg komt. Omdat ik altijd maar bang ben. En 's avonds een beetje chil.

En dan begrijpt niemand je ook nog. Alleen een paar goede vrienden die ook in de psychiatrie zijn beland.

Dat is maar goed ook.

 

Maar een béétje begrip zou veel schelen.

 

Alish.

Onestat

Prins Claus

Mijn toenmalige psycholoog zei eens tegen mij wat Prins Claus vertelde.

Zoals Prins Claus zei, 'Een depressie is het ergste wat ik ooit gehad heb'.
En die man heeft veel ziektes gehad.

Zeer teleurstellende bericht terug

*bewerkt 2015

 

Noem je dit een doodsvonnis ? Ja dus.

 

Je zal maar een depressie hebben. En niet behandeld mogen worden. maar wel 150 euro per maand moeten betalen.

 

Nu zijn er nieuwe veranderingen geweest maar Lentis bleef mij maar niet behandelen en naar me luisteren en het UCP heeft mij weer teleurgesteld.

Daar zal ik nog over schrijven. Daartoe ben ik nu niet in staat.

 

Tja, ze willen graag dat je triggerrrrrrrrrrrrrrrrr

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

zm pleegt, dan zijn ze gewoon van je af.

 

Ze willen niks in mensen investeren waar ze een beetje moeite voor moeten doen. 

 

Dus dat wordt weer een klacht indienen. Nu maar bij de zorgverzekeraar en de minister van VWS.

Mijn reactie op de afwijzing voor behandeling

*bewerkt 2015

2012

 

Mijn reactie op de afwijzing voor behandeling: 

Hierbij reageer ik op uw afwijzing van 1 november 2011, voor behandeling voor mijn depressie.
Ik heb een uitgebreide brief naar u gestuurd met de vraag. Na 3 maanden met hoop wachten van uw antwoord dat ik wel een second opinion kon krijgen krijg ik uiteindelijk toch een afwijzing. Dit is niet alleen een teleurstelling zoals u schrijft. Dit is mijn vonnis.

Pas na een trigger ben ik echt ziek geworden. Mijn opa heeft zelfmoord gepleegd. Voor die tijd heb ik redelijk kunnen functioneren in een gewone baan. En borderline begint toch rond je 19e en dooft uit na je 30e ? Bij mij zijn de borderline trekken begonnen na mijn 30e.

 

Ik krijg een idee omdat ik trekken van borderline heb ik dus geen gedegen behandeling tegen mijn depressie mag hebben. Waarom is dat ? Ik heb als AD de volgende middelen gebruikt:

Paroxetine, remeron (daar moest ik mee stoppen omdat ik daar in korte tijd erg suïcidaal van werd, anafranil, sertraline, al deze middelen gaven niet het juiste effect en moest ik mee stoppen.

 

Ik las in de brief naar heer K van het FACT dat de vraag was om eventueel lithium te kunnen proberen en clozapine (Voorstel van de psychiater uit een publieksavond over suïcidaliteit). Dat was niet de vraag van mij. Mijn vraag is een gedegen behandeling van medicatie tegen mijn depressie. En angst en dwang.

Ook heb ik gehoord van mijn psychologe dat het UCP tegen Lentis heeft gezegd dat het UCP voldoende aan mijn klachten hebben gedaan. Maar dat is niet zo.

 

1. De depressie is als volgt behandeld.

Mijn anafranil is in het UCP geminderd voor mijn maagklachten. Uiteindelijk zijn we na maanden weer omhoog gegaan.

Na een zeer moeilijk gesprek met mijn toenmalige pb'er zag ik het niet meer zitten en omdat ik nog zo depressief was ben ik daar ook maar mee gestopt. Na zoeken op internet las ik namelijk dat een weekdosis van anafranil al genoeg was om op de IC terecht te komen. Dus gevaarlijk. En aangezien ik nogal automutileer waaronder ook met medicijnen durfde ik niet meer met anafranil te beginnen. Het zijn geen TS'en geweest. Maar wat uiteindelijk er wel toe kan leiden.

Na overleg met de angst- en dwang arts is er mij voorgesteld om weer met anafranil te beginnen, maar aangezien dat voor mijn dwang niks deed en ik het middel te gevaarlijk voor mij vond heb ik gekozen voor sertraline. In eerste geval heeft het wel wat tegen mijn agressie gedaan. Ik ben begonnen met sertraline eind april of begin mei 2010. Vanaf juni t/m half juli ging het 'redelijk'. Ik durfde zelfs weer een beetje buiten te zijn. Daarna werd ik half juli weer mega depressief en heb ik in augustus maar weer moeten stoppen met dit middel. Aangezien het geen zin heeft om een middel te gebruiken waar je wel bijwerkingen van hebt maar geen positieve bijdrage aan de depressie vermindering. Óf toch ? Ik wist het niet.

Toen heeft het UCP maanden na ontslag het advies van fluoxetine gegeven.

Huidige medicatie :
Tranxene, 4 keer daags 10 mg, 3 keer daags Ritalin 10 mg, en sinds juni fluoxetine, waarvan nu op 60 mg.

Terwijl mijn gestarte medicatie van fluoxetine in juni niet het gewenste resultaat heeft en eigenlijk veel klachten alleen maar erger heeft gemaakt.

Terwijl mijn depressie meestal 's avonds handelbaar was is met het starten van de fluoxetine de depressie ook 's avonds toegenomen. En de depressies erger werden maar toch doorzetten met dit middel aangezien het mijn laatste AD is. Na 5 middelen wordt er toch gestopt ?

Uiteindelijk van 20 mg naar 60 mg gegaan.

 

Tevens zijn mijn angstklachten zeer verergerd waardoor ik nu sinds juni al vrijwel helemaal niet meer buiten durf te zijn. Nu moet ik zeggen dat ik nu wel ergere manies heb. Daar leef ik op. Heel soms 10 minuten tot een uur dat ik echt helemaal wild ben en daarna wegzak in een nog ergere depressie. Ik heb nu wel uppers maar de downers zijn verergerd.

 

2. Mijn angstklachten zijn niet behandeld.

Na bijna een jaar na binnenkomst, 2010, durfde ik eindelijk in de deuropening te staan bij de tuindeur en na een maand of zo stiekem even buiten zitten. Verder kwam ik nooit voor mijn plezier buiten. Ik heb teveel angst daarvoor. Deze zomer ben ik welgeteld maar 3 uur per week overdag buiten geweest voor een ritje naar Lentis, het AC of mijn ouders. Alleen in de buurt. En pas na 7 uur 's avonds even in de tuin.

3. Mijn dwangklachten zijn ook niet behandeld.

 
De verdere behandeling zal uiteindelijk op een andere plek moeten, dat weet ik ook wel. Maar een behandeling krijg je bij het FACT niet. En voor therapieën moet je stabiel zijn en dat ben ik nog niet genoeg. Maar daar is de Tranxene o.a.voor.

Ik had gehoopt dat het deze kliniek een expert was op het gebied van depressie. Dus zal ik uiteindelijk na meer dan 1,5 jaar op vervolgbehandeling wachten, wat belooft was,  eerst naar het IZZ moeten voor behandeling tegen mijn depressie. Als ik aangenomen wordt. Dan voor mijn angstklachten naar het UMCG of utrecht. Dan stabiliseren in het IZZ en dan naar het UMCG of utrecht voor mijn dwangklachten. Aangezien ik niet op de website heb gelezen dat ze in het IZZ hier wat aan doen.

Dus heb ik nog een lange weg te gaan. En dat met mijn reisangst.

Het spijt me voor mijn teleurstellende reactie, maar ik begrijp het allemaal niet.

 
Met vriendelijke groet,

Brief geschreven naar een psychiatrische instantie. 3 augustus 2011

*bewerkt 2015

2011

 
Een brief geschreven naar een instantie

 

Betreft: vraag om behandeling voor mijn depressie

Ik ben in behandeling geweest op een behandeling afdeling, en daarna ben ik naar dagbehandeling gegaan. Ik zou doorverwezen worden naar het centrum voor Klinische Psychotherapie in zuidlaren. Echter de kliniek werd net gesloten en voor dagbehandeling was ik te 'slecht'. Niet goed en stabiel genoeg. Dus weg behandeling.

Uiteindelijk naar het FACT verwezen. Daar kom ik geen stap verder. Sinds vorig jaar augustus ben ik daar ook weer in 'behandeling ?' en ben alleen maar achteruit gegaan.

Mijn voorgeschiedenis: borderline trekken, PDD-NOS trekken, depressief, OCD

Gebruikte medicijnen in deze volgorde:

Huidige medicatie :
Tranxene, 3 keer daags 10 mg, 2 keer daags Ritalin 10 mg, en sinds 8 weken 1 keer daags Prozac 20 mg (maar daar merk ik nog niks van).

De gebruikte antidepressiva hadden niet het gewenste effect. Waardoor eerst de paroxetine gestaakt werd. Daarna remeron, maar daar werd ik erg suïcidaal van en moest gelijk mee stoppen. Wel bleef ik 15 mg houden voor het slapen.

Daarna ben ik maanden zonder geweest en uiteindelijk aan de anafranil begonnen.

Toen ben ik het vertrouwen in medicijnen verloren en gaan 'rommelen' met de medicijnen. Wel altijd heb ik het eerlijk verteld. Dan weer geminderd, dan weer gemeerderd. De antipsychotica hebben ervoor gezorgd dat (aangezien mijn maag vrijwel niet werkt) ik steeds moest overgeven.

Na een zeer moeilijk gesprek met mijn toenmalige pb'er zag ik het niet meer zitten en omdat ik nog zo depressief was ben ik daar ook maar mee gestopt. Na zoeken op internet las ik dat een weekdosis van anafranil al genoeg was om op de IC terecht te komen. Dus gevaarlijk. En aangezien ik nogal automutileer waaronder ook met medicijnen durfde ik niet meer met anafranil te beginnen. Het zijn geen TS'en geweest. Maar wat uiteindelijk er wel toe kan leiden.

Na overleg met de angst- en dwang arts is er mij voorgesteld om weer met anafranil te beginnen, maar aangezien dat voor mijn dwang niks deed en ik het middel te gevaarlijk voor mij vond heb ik gekozen voor sertraline. In eerste geval heeft het wel wat tegen mijn agressie gedaan. Ik ben zelfs 1 keer 5,5 week zonder am geweest en dat was in jaren niet gebeurd. Maar ik werd zeer nerveus van het middel en we zijn van 200 mg naar 150 gegaan. Ook heb ik vanaf het begin diarree gekregen, een kaakklem (mijn kaken zitten constant ontzettend op elkaar), ik krijg ze moeilijk van elkaar, en een koude neus. Deze klachten heb ik tot op heden nog steeds. Natuurlijk kunnen het ook allemaal zenuwen zijn maar het is wel toeval dat ze begonnen zijn na het starten met sertraline.

Ik ben begonnen met sertraline eind april of begin mei 2010. Vanaf juni t/m half juli ging het 'redelijk'. Ik durfde zelfs weer een beetje buiten te zijn. Daarna werd ik weer mega depressief en ben ik augustus maar weer gestopt met dit middel.

Dus vertrouwen in de medicatie heeft een ontzettende deuk opgelopen. Vanaf oktober ben ik mega depressief geworden. Maar ik mocht geen medicijnen van de psychiater van Lentis. 'Niet nodig.'

De weinige gesprekken bij de psychiater van lentis gingen steeds op een vervelende manier. Van 'wat doe jij hier bij het FACT', en 'waarom ben je in hemelsnaam naar ons toe verwezen', en 'wat jij wilt, daar zijn wij niet voor', en 'therapieën krijg je niet, dat moet je zelf allemaal maar uitzoeken'.

Ondertussen was mijn huisarts langdurig ziek en moest ik naar de huisarts van mijn ouders. Hij heeft tot 2 keer toe een verwijzing gevraagd voor behandeling naar het UCP. Maar nooit antwoord op gekregen. Toen ben ik zelf maar met de brief heengegaan en een gesprek gehad. Maar antwoord dat ik in ongeveer 2 weken zou krijgen nooit gehad.

Toen mijn eigen huisarts uiteindelijk in februari ongeveer weer begon heeft zij bij Lentis aan de bel getrokken. Gebeurde nog niks.

Toen heeft zij de SPV'ster uit haar praktijk aangesproken en die kent mijn vorige behandelaar van PsyQ uit 2009. Die heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat er eindelijk eens naar mij geluisterd werd.

Er is overleg geweest met het UCP. Die gaf als reactie prozac. Terwijl Dr. X mij al gezegd had in 2009 dat, dat middel geen optie was en eerder zat te denken aan lithium. Dus wie moet ik nu nog geloven ?

Dus zou ik een intake krijgen in zuidlaren voor weer een second opinion. Tot op heden, 9 weken geleden blijkt de brief nog steeds bij lentis liggen na weer eens een misverstand van de verpleegkundig behandelaar.

Ik heb nu eindelijk maar toegegeven voor zuidlaren maar ik wil het liefste in het UCP. Als ik in zuidlaren zit zal ik iedere dag naar huis moeten, dus 2 keer een uur reizen. Om het contact met de stad en mijn huis te houden. Ik heb een tijd in Winschoten bij Lentis gezeten en het heeft een jaar geduurd voordat ik weer kon wennen aan in groningen zijn. Tot op heden durf ik nog steeds de stad eigenlijk niet meer in. Ik heb de zorgverzekering ook aangeschreven voor een taxivergoeding om iedere dag naar huis te gaan omdat het openbaar vervoer mij te veel prikkels geef. Waardoor het automutileren blijft doorgaan door de spanningen.

Nog een reden om niet naar zuidlaren te gaan. Tevens heb ik een kat waar ik voor zorgen moet.

Omdat het alleen voor de instelling van de medicijnen gaat. Nu is mijn vraag of de instelling van de juiste middelen bij u op de afdeling kan. Op de andere afdeling kan ik niet meer terecht. Ik snap niet waarom ik daar niet meer (werd mij 1 augustus letterlijk gezegd door de verpleegkundig behandelaar van lentis) welkom ben. Maar goed, hij heeft wel vaker wat gezegd wat niet waar was. Ik heb ze nooit wat gedaan.

Maar misschien om de brieven die ik geschreven naar ze heb ? Omdat ik erachter kwam dat in mijn dossier behoorlijk wat fouten en misverstanden stonden. Dat wilde ik veranderd hebben. Er mogen geen fouten in een dossier staan.

De verdere behandeling zal uiteindelijk op een andere plek moeten, dat weet ik ook wel. Maar een behandeling krijg je bij het FACT niet. En voor therapieën moet je stabiel zijn en dat ben ik in den verre niet.

Maar dat is voor de toekomst. Mijn depressie staat voorop. De depressie is de eerste 30 seconden of minuut als ik 's morgens wakker wordt weg en dan komt het. Dan denk ik, 'Wat is er nou ?' En dan komt alles weer terug.

Ik lig nu van 2 uur 's nachts tot 17.00 of 20.00 uur op bed.

De Prozac doet nog niks. De psychiater zei eerst, dat het 6-8 weken moet inwerken, toen zei hij 4-6 weken en nu zegt de verpleegkundig behandelaar 10 weken.

Zij weten het ook niet vandaar de doorverwijzing.

Zelf heb ik het idee dat ik tevens een soort van bipolaire stoornis heb. Ik heb het aan de psychiater van FACT uitgelegd en hij begreep wat ik vertelde. Ik heb namelijk een programma gezien op tv een documentaire over 'Het onderbroken leven van Evan.'

Dit jongetje werd al op 10 jarige leeftijd gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis.

Vrijwel alles wat er in die documentaire werd laten zien over hem herken ik. Het dood willen al op jonge leeftijd, bij hem al op 5 jarige leeftijd, bij mij vanaf mijn 12e periodes. De blik in zijn ogen. De dingen die hij tegen zijn familie zei over 'ik wil dood', wat ik niet deed tegen mijn ouders, maar dat wel op straat zat te gillen al vanaf die leeftijd.

Mijn moeder is in 2004 ook gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis. Heb ik gelezen in een brief die daar of bij mijn vader lag.

Dus ik denk ook niet dat de borderline gewoon maar bestaat, er is meer aan de hand. Het is niet voor niks dat ik jaren 'goed' heb gewerkt in het UMCG op het laboratorium. Pas na een trigger ben ik echt ziek geworden. Mijn opa heeft zelfmoord gepleegd. Na een opmerking van mij. In de bezorgdheid van mijn oma. Maar hij was zeer depressief dus ze zeggen dat, dat niet mijn schuld was.

En als ik terug denk vanaf mijn 19e, toen heeft mijn moeder een hersenbloeding gehad. En vanaf die tijd ben ik van een verlegen en stil meisje en teruggetrokken veranderd naar een mega aandachttrekker.

Je kunt gewoon spreken van het hele schooljaar manisch geweest zijn, en in de vakanties was ik altijd uitgeblust. Dat kan ook overspannenheid zijn geweest maar heb heel wat depressies gehad in die periode. Het hele jaar door. Dat was op school op mijn beroepsopleiding ook heel duidelijk. Ze vonden me druk en ik deed te veel. Was zo',n 16-18 uur per dag bezig. En dat jaren lang. En kwam regelmatig uithuilen bij de leraren omdat het me teveel was. Dan had ik weer een slechte periode. En dan jeetje, wat een energie.

Nu ook op het activiteitencentrum, kom huilend en stil binnen. Na een tijdje kan ik praten en soms komt er een spraakwaterval. Maar ik weet nu na een gesprek met mijn begeleidster dat ik dat eigenlijk doe om maar even niet te hoeven denken.

Dat deed ik op school al en ook in mijn 2 voorgaande opnames. Ik kan het nu terug beredeneren.

 

En wat bleek uit de documentaire dat bij de bipolaire stoornis niet de manies en daarop volgende depressies voorop hoeven te staan. Maar dat ook de depressie op de voorgrond kan blijven staan. Dat is sinds 1999 begonnen en daar ben ik nooit meer uitgekomen.

Ik vraag u alstublieft of mijn medicijnen instelling bij u op de afdeling kan. Dan zit ik niet te ver van huis wat mijn grootste struikelblok is. En aangezien ik geen vertrouwen heb in Lentis. Ik ben al vanaf november bezig om ergens anders in behandeling te komen maar nog niks gelukt.

Het enige wat wel goed is bij  lentis is de mevrouw die ongeveer 1 keer per week een half uurtje komt praten en wat helpen.

De vorige mevrouw is weggelopen bij mij toen ik een paniekaanval kreeg. Die komt niet meer dus.

Ik weet dat ik nog een hele lange weg te behandelen heb. Maar de eerste prioriteit is de depressie. Voordat ik in Winschoten kwam heb ik een jaar op bed gelegen, nu al 4-5 maanden. Soms kom ik er overdag uit. Maar dat wordt steeds minder. Ik vraag het u nogmaals te overwegen.

 

Ik heb geen vertrouwen in Lentis, dit is mij te vaak geschonden. Niet luisteren, in Winschoten was het nog erger. Steeds maar de verkeerde dingen zeggen en mij niet geloven wat ik zeg. En al helemaal mij niet serieus nemen.

Met vriendelijke groet,