Mijn reactie op de afwijzing voor behandeling

*bewerkt 2015

2012

 

Mijn reactie op de afwijzing voor behandeling: 

Hierbij reageer ik op uw afwijzing van 1 november 2011, voor behandeling voor mijn depressie.
Ik heb een uitgebreide brief naar u gestuurd met de vraag. Na 3 maanden met hoop wachten van uw antwoord dat ik wel een second opinion kon krijgen krijg ik uiteindelijk toch een afwijzing. Dit is niet alleen een teleurstelling zoals u schrijft. Dit is mijn vonnis.

Pas na een trigger ben ik echt ziek geworden. Mijn opa heeft zelfmoord gepleegd. Voor die tijd heb ik redelijk kunnen functioneren in een gewone baan. En borderline begint toch rond je 19e en dooft uit na je 30e ? Bij mij zijn de borderline trekken begonnen na mijn 30e.

 

Ik krijg een idee omdat ik trekken van borderline heb ik dus geen gedegen behandeling tegen mijn depressie mag hebben. Waarom is dat ? Ik heb als AD de volgende middelen gebruikt:

Paroxetine, remeron (daar moest ik mee stoppen omdat ik daar in korte tijd erg suïcidaal van werd, anafranil, sertraline, al deze middelen gaven niet het juiste effect en moest ik mee stoppen.

 

Ik las in de brief naar heer K van het FACT dat de vraag was om eventueel lithium te kunnen proberen en clozapine (Voorstel van de psychiater uit een publieksavond over suïcidaliteit). Dat was niet de vraag van mij. Mijn vraag is een gedegen behandeling van medicatie tegen mijn depressie. En angst en dwang.

Ook heb ik gehoord van mijn psychologe dat het UCP tegen Lentis heeft gezegd dat het UCP voldoende aan mijn klachten hebben gedaan. Maar dat is niet zo.

 

1. De depressie is als volgt behandeld.

Mijn anafranil is in het UCP geminderd voor mijn maagklachten. Uiteindelijk zijn we na maanden weer omhoog gegaan.

Na een zeer moeilijk gesprek met mijn toenmalige pb'er zag ik het niet meer zitten en omdat ik nog zo depressief was ben ik daar ook maar mee gestopt. Na zoeken op internet las ik namelijk dat een weekdosis van anafranil al genoeg was om op de IC terecht te komen. Dus gevaarlijk. En aangezien ik nogal automutileer waaronder ook met medicijnen durfde ik niet meer met anafranil te beginnen. Het zijn geen TS'en geweest. Maar wat uiteindelijk er wel toe kan leiden.

Na overleg met de angst- en dwang arts is er mij voorgesteld om weer met anafranil te beginnen, maar aangezien dat voor mijn dwang niks deed en ik het middel te gevaarlijk voor mij vond heb ik gekozen voor sertraline. In eerste geval heeft het wel wat tegen mijn agressie gedaan. Ik ben begonnen met sertraline eind april of begin mei 2010. Vanaf juni t/m half juli ging het 'redelijk'. Ik durfde zelfs weer een beetje buiten te zijn. Daarna werd ik half juli weer mega depressief en heb ik in augustus maar weer moeten stoppen met dit middel. Aangezien het geen zin heeft om een middel te gebruiken waar je wel bijwerkingen van hebt maar geen positieve bijdrage aan de depressie vermindering. Óf toch ? Ik wist het niet.

Toen heeft het UCP maanden na ontslag het advies van fluoxetine gegeven.

Huidige medicatie :
Tranxene, 4 keer daags 10 mg, 3 keer daags Ritalin 10 mg, en sinds juni fluoxetine, waarvan nu op 60 mg.

Terwijl mijn gestarte medicatie van fluoxetine in juni niet het gewenste resultaat heeft en eigenlijk veel klachten alleen maar erger heeft gemaakt.

Terwijl mijn depressie meestal 's avonds handelbaar was is met het starten van de fluoxetine de depressie ook 's avonds toegenomen. En de depressies erger werden maar toch doorzetten met dit middel aangezien het mijn laatste AD is. Na 5 middelen wordt er toch gestopt ?

Uiteindelijk van 20 mg naar 60 mg gegaan.

 

Tevens zijn mijn angstklachten zeer verergerd waardoor ik nu sinds juni al vrijwel helemaal niet meer buiten durf te zijn. Nu moet ik zeggen dat ik nu wel ergere manies heb. Daar leef ik op. Heel soms 10 minuten tot een uur dat ik echt helemaal wild ben en daarna wegzak in een nog ergere depressie. Ik heb nu wel uppers maar de downers zijn verergerd.

 

2. Mijn angstklachten zijn niet behandeld.

Na bijna een jaar na binnenkomst, 2010, durfde ik eindelijk in de deuropening te staan bij de tuindeur en na een maand of zo stiekem even buiten zitten. Verder kwam ik nooit voor mijn plezier buiten. Ik heb teveel angst daarvoor. Deze zomer ben ik welgeteld maar 3 uur per week overdag buiten geweest voor een ritje naar Lentis, het AC of mijn ouders. Alleen in de buurt. En pas na 7 uur 's avonds even in de tuin.

3. Mijn dwangklachten zijn ook niet behandeld.

 
De verdere behandeling zal uiteindelijk op een andere plek moeten, dat weet ik ook wel. Maar een behandeling krijg je bij het FACT niet. En voor therapieën moet je stabiel zijn en dat ben ik nog niet genoeg. Maar daar is de Tranxene o.a.voor.

Ik had gehoopt dat het deze kliniek een expert was op het gebied van depressie. Dus zal ik uiteindelijk na meer dan 1,5 jaar op vervolgbehandeling wachten, wat belooft was,  eerst naar het IZZ moeten voor behandeling tegen mijn depressie. Als ik aangenomen wordt. Dan voor mijn angstklachten naar het UMCG of utrecht. Dan stabiliseren in het IZZ en dan naar het UMCG of utrecht voor mijn dwangklachten. Aangezien ik niet op de website heb gelezen dat ze in het IZZ hier wat aan doen.

Dus heb ik nog een lange weg te gaan. En dat met mijn reisangst.

Het spijt me voor mijn teleurstellende reactie, maar ik begrijp het allemaal niet.

 
Met vriendelijke groet,