Brief geschreven naar een psychiatrische instantie. 3 augustus 2011

*bewerkt 2015

2011

 
Een brief geschreven naar een instantie

 

Betreft: vraag om behandeling voor mijn depressie

Ik ben in behandeling geweest op een behandeling afdeling, en daarna ben ik naar dagbehandeling gegaan. Ik zou doorverwezen worden naar het centrum voor Klinische Psychotherapie in zuidlaren. Echter de kliniek werd net gesloten en voor dagbehandeling was ik te 'slecht'. Niet goed en stabiel genoeg. Dus weg behandeling.

Uiteindelijk naar het FACT verwezen. Daar kom ik geen stap verder. Sinds vorig jaar augustus ben ik daar ook weer in 'behandeling ?' en ben alleen maar achteruit gegaan.

Mijn voorgeschiedenis: borderline trekken, PDD-NOS trekken, depressief, OCD

Gebruikte medicijnen in deze volgorde:

Huidige medicatie :
Tranxene, 3 keer daags 10 mg, 2 keer daags Ritalin 10 mg, en sinds 8 weken 1 keer daags Prozac 20 mg (maar daar merk ik nog niks van).

De gebruikte antidepressiva hadden niet het gewenste effect. Waardoor eerst de paroxetine gestaakt werd. Daarna remeron, maar daar werd ik erg suïcidaal van en moest gelijk mee stoppen. Wel bleef ik 15 mg houden voor het slapen.

Daarna ben ik maanden zonder geweest en uiteindelijk aan de anafranil begonnen.

Toen ben ik het vertrouwen in medicijnen verloren en gaan 'rommelen' met de medicijnen. Wel altijd heb ik het eerlijk verteld. Dan weer geminderd, dan weer gemeerderd. De antipsychotica hebben ervoor gezorgd dat (aangezien mijn maag vrijwel niet werkt) ik steeds moest overgeven.

Na een zeer moeilijk gesprek met mijn toenmalige pb'er zag ik het niet meer zitten en omdat ik nog zo depressief was ben ik daar ook maar mee gestopt. Na zoeken op internet las ik dat een weekdosis van anafranil al genoeg was om op de IC terecht te komen. Dus gevaarlijk. En aangezien ik nogal automutileer waaronder ook met medicijnen durfde ik niet meer met anafranil te beginnen. Het zijn geen TS'en geweest. Maar wat uiteindelijk er wel toe kan leiden.

Na overleg met de angst- en dwang arts is er mij voorgesteld om weer met anafranil te beginnen, maar aangezien dat voor mijn dwang niks deed en ik het middel te gevaarlijk voor mij vond heb ik gekozen voor sertraline. In eerste geval heeft het wel wat tegen mijn agressie gedaan. Ik ben zelfs 1 keer 5,5 week zonder am geweest en dat was in jaren niet gebeurd. Maar ik werd zeer nerveus van het middel en we zijn van 200 mg naar 150 gegaan. Ook heb ik vanaf het begin diarree gekregen, een kaakklem (mijn kaken zitten constant ontzettend op elkaar), ik krijg ze moeilijk van elkaar, en een koude neus. Deze klachten heb ik tot op heden nog steeds. Natuurlijk kunnen het ook allemaal zenuwen zijn maar het is wel toeval dat ze begonnen zijn na het starten met sertraline.

Ik ben begonnen met sertraline eind april of begin mei 2010. Vanaf juni t/m half juli ging het 'redelijk'. Ik durfde zelfs weer een beetje buiten te zijn. Daarna werd ik weer mega depressief en ben ik augustus maar weer gestopt met dit middel.

Dus vertrouwen in de medicatie heeft een ontzettende deuk opgelopen. Vanaf oktober ben ik mega depressief geworden. Maar ik mocht geen medicijnen van de psychiater van Lentis. 'Niet nodig.'

De weinige gesprekken bij de psychiater van lentis gingen steeds op een vervelende manier. Van 'wat doe jij hier bij het FACT', en 'waarom ben je in hemelsnaam naar ons toe verwezen', en 'wat jij wilt, daar zijn wij niet voor', en 'therapieën krijg je niet, dat moet je zelf allemaal maar uitzoeken'.

Ondertussen was mijn huisarts langdurig ziek en moest ik naar de huisarts van mijn ouders. Hij heeft tot 2 keer toe een verwijzing gevraagd voor behandeling naar het UCP. Maar nooit antwoord op gekregen. Toen ben ik zelf maar met de brief heengegaan en een gesprek gehad. Maar antwoord dat ik in ongeveer 2 weken zou krijgen nooit gehad.

Toen mijn eigen huisarts uiteindelijk in februari ongeveer weer begon heeft zij bij Lentis aan de bel getrokken. Gebeurde nog niks.

Toen heeft zij de SPV'ster uit haar praktijk aangesproken en die kent mijn vorige behandelaar van PsyQ uit 2009. Die heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat er eindelijk eens naar mij geluisterd werd.

Er is overleg geweest met het UCP. Die gaf als reactie prozac. Terwijl Dr. X mij al gezegd had in 2009 dat, dat middel geen optie was en eerder zat te denken aan lithium. Dus wie moet ik nu nog geloven ?

Dus zou ik een intake krijgen in zuidlaren voor weer een second opinion. Tot op heden, 9 weken geleden blijkt de brief nog steeds bij lentis liggen na weer eens een misverstand van de verpleegkundig behandelaar.

Ik heb nu eindelijk maar toegegeven voor zuidlaren maar ik wil het liefste in het UCP. Als ik in zuidlaren zit zal ik iedere dag naar huis moeten, dus 2 keer een uur reizen. Om het contact met de stad en mijn huis te houden. Ik heb een tijd in Winschoten bij Lentis gezeten en het heeft een jaar geduurd voordat ik weer kon wennen aan in groningen zijn. Tot op heden durf ik nog steeds de stad eigenlijk niet meer in. Ik heb de zorgverzekering ook aangeschreven voor een taxivergoeding om iedere dag naar huis te gaan omdat het openbaar vervoer mij te veel prikkels geef. Waardoor het automutileren blijft doorgaan door de spanningen.

Nog een reden om niet naar zuidlaren te gaan. Tevens heb ik een kat waar ik voor zorgen moet.

Omdat het alleen voor de instelling van de medicijnen gaat. Nu is mijn vraag of de instelling van de juiste middelen bij u op de afdeling kan. Op de andere afdeling kan ik niet meer terecht. Ik snap niet waarom ik daar niet meer (werd mij 1 augustus letterlijk gezegd door de verpleegkundig behandelaar van lentis) welkom ben. Maar goed, hij heeft wel vaker wat gezegd wat niet waar was. Ik heb ze nooit wat gedaan.

Maar misschien om de brieven die ik geschreven naar ze heb ? Omdat ik erachter kwam dat in mijn dossier behoorlijk wat fouten en misverstanden stonden. Dat wilde ik veranderd hebben. Er mogen geen fouten in een dossier staan.

De verdere behandeling zal uiteindelijk op een andere plek moeten, dat weet ik ook wel. Maar een behandeling krijg je bij het FACT niet. En voor therapieën moet je stabiel zijn en dat ben ik in den verre niet.

Maar dat is voor de toekomst. Mijn depressie staat voorop. De depressie is de eerste 30 seconden of minuut als ik 's morgens wakker wordt weg en dan komt het. Dan denk ik, 'Wat is er nou ?' En dan komt alles weer terug.

Ik lig nu van 2 uur 's nachts tot 17.00 of 20.00 uur op bed.

De Prozac doet nog niks. De psychiater zei eerst, dat het 6-8 weken moet inwerken, toen zei hij 4-6 weken en nu zegt de verpleegkundig behandelaar 10 weken.

Zij weten het ook niet vandaar de doorverwijzing.

Zelf heb ik het idee dat ik tevens een soort van bipolaire stoornis heb. Ik heb het aan de psychiater van FACT uitgelegd en hij begreep wat ik vertelde. Ik heb namelijk een programma gezien op tv een documentaire over 'Het onderbroken leven van Evan.'

Dit jongetje werd al op 10 jarige leeftijd gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis.

Vrijwel alles wat er in die documentaire werd laten zien over hem herken ik. Het dood willen al op jonge leeftijd, bij hem al op 5 jarige leeftijd, bij mij vanaf mijn 12e periodes. De blik in zijn ogen. De dingen die hij tegen zijn familie zei over 'ik wil dood', wat ik niet deed tegen mijn ouders, maar dat wel op straat zat te gillen al vanaf die leeftijd.

Mijn moeder is in 2004 ook gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis. Heb ik gelezen in een brief die daar of bij mijn vader lag.

Dus ik denk ook niet dat de borderline gewoon maar bestaat, er is meer aan de hand. Het is niet voor niks dat ik jaren 'goed' heb gewerkt in het UMCG op het laboratorium. Pas na een trigger ben ik echt ziek geworden. Mijn opa heeft zelfmoord gepleegd. Na een opmerking van mij. In de bezorgdheid van mijn oma. Maar hij was zeer depressief dus ze zeggen dat, dat niet mijn schuld was.

En als ik terug denk vanaf mijn 19e, toen heeft mijn moeder een hersenbloeding gehad. En vanaf die tijd ben ik van een verlegen en stil meisje en teruggetrokken veranderd naar een mega aandachttrekker.

Je kunt gewoon spreken van het hele schooljaar manisch geweest zijn, en in de vakanties was ik altijd uitgeblust. Dat kan ook overspannenheid zijn geweest maar heb heel wat depressies gehad in die periode. Het hele jaar door. Dat was op school op mijn beroepsopleiding ook heel duidelijk. Ze vonden me druk en ik deed te veel. Was zo',n 16-18 uur per dag bezig. En dat jaren lang. En kwam regelmatig uithuilen bij de leraren omdat het me teveel was. Dan had ik weer een slechte periode. En dan jeetje, wat een energie.

Nu ook op het activiteitencentrum, kom huilend en stil binnen. Na een tijdje kan ik praten en soms komt er een spraakwaterval. Maar ik weet nu na een gesprek met mijn begeleidster dat ik dat eigenlijk doe om maar even niet te hoeven denken.

Dat deed ik op school al en ook in mijn 2 voorgaande opnames. Ik kan het nu terug beredeneren.

 

En wat bleek uit de documentaire dat bij de bipolaire stoornis niet de manies en daarop volgende depressies voorop hoeven te staan. Maar dat ook de depressie op de voorgrond kan blijven staan. Dat is sinds 1999 begonnen en daar ben ik nooit meer uitgekomen.

Ik vraag u alstublieft of mijn medicijnen instelling bij u op de afdeling kan. Dan zit ik niet te ver van huis wat mijn grootste struikelblok is. En aangezien ik geen vertrouwen heb in Lentis. Ik ben al vanaf november bezig om ergens anders in behandeling te komen maar nog niks gelukt.

Het enige wat wel goed is bij  lentis is de mevrouw die ongeveer 1 keer per week een half uurtje komt praten en wat helpen.

De vorige mevrouw is weggelopen bij mij toen ik een paniekaanval kreeg. Die komt niet meer dus.

Ik weet dat ik nog een hele lange weg te behandelen heb. Maar de eerste prioriteit is de depressie. Voordat ik in Winschoten kwam heb ik een jaar op bed gelegen, nu al 4-5 maanden. Soms kom ik er overdag uit. Maar dat wordt steeds minder. Ik vraag het u nogmaals te overwegen.

 

Ik heb geen vertrouwen in Lentis, dit is mij te vaak geschonden. Niet luisteren, in Winschoten was het nog erger. Steeds maar de verkeerde dingen zeggen en mij niet geloven wat ik zeg. En al helemaal mij niet serieus nemen.

Met vriendelijke groet,