Ik wil leven

Ik wil leven, ik wil niet alleen maar bestaan.

Dat zei ik tegen mijn psychiater vorige week.


Dus ik huilend het gesprek in. Ja, ik moet vaak huilen want dat kan ik thuis niet.
En kom dan nauwelijks uit mijn woorden en moet mezelf tot rust manen en dan pas komen er zinnen uit.

Ik ben zaterdag begonnen met mijn nieuwe AD (antidepressiva), en gebruik het nu dus een week.
Ik vind het doodeng want ik heb het gevoel dat ik meer depressief geworden ben. Maar ietsjes minder angstig.
Ik ben deze week voor het eerst in lange tijd eens overdag naar de winkel geweest. Dat was goed gegaan.
Ik stond er versteld van. Maar de rest van de week lukte dat niet.
Maar ik moet een maand wachten voordat ik weet of het wat tegen mijn depressie doet en tot 4 maanden voordat ik weet of het wat tegen mijn angsten doet.

Ik wil graag deze zomer met mijn ouders naar Oostenrijk op vakantie. Maar zo als ik me nu voel. Nog zo angstig voor buiten kan dat dus niet.

In 2006 ben ik ook met mijn ouders naar Oostenrijk geweest en ben ik na nog geen week of zo weer naar Nederland gegaan. terwijl ik 2 weken zou blijven. Ik  hield het niet meer uit.
Ik moet erbij zeggen dat we vaak naar Oostenrijk gaan en altijd naar het huisje van mijn vaders broer dus het is als mijn 2e huis. Zomervakantie en wintersport. Maar op wintersport ben ik na 2007 niet meer geweest. En mijn laatste keer echt skieen was in 2003.

Ik had het daar ook met mijn psychiater over en ik was met de trein weer naar Nederland gegaan. Dat was niet zo'n succes. Voor de eerste keer zo ver alleen naar huis. 11 uur onderweg ongeveer en dan ook nog terwijl ik me zo voelde. Ik zei dat ik eigenlijk naar huis had (en nu komt een moeilijk woord) gerepatrieerd moest worden. dat betekend opgehaald door iemand uit Nederland.
En daar was zij het mee eens.

Maar goed, het was wel gelukt. Met de nodige moeilijkheden. En later in de jaren ben ik vaker alleen dat stuk gereisd zonder probleem.
Gek dat ik nu dan niet eens meer dan 20 minuten van huis durf te fietsen.

Dus hopenlijk ben ik deze zomer zo ver dat ik weer zelfstandig naar het zwembad kan. Is wat verder fietsen. En eindelijk weer eens op vakantie kan na 3 jaar.

Maar dat is nog ver weg en daar moet ik nu nog niet over nadenken.

Ik heb zoveel plannen. En die hebben allemaal met het buitenland te maken. Ik wil naar Palestina, Thailand om te fietsen en Australie. En weer naar Turkije en Egypte natuurlijk.

 

 

Daar ben ik in 2004 met mijn ouders geweest op een rondreis over de nijl en dat was geweldig.

 

 

Maar goed, ik ben nu dus een week met nieuwe medicatie en ben er een beetje angstig voor.

Ik ben bang dat het niks gaat doen.

En ik maak me meer zorgen over wat er verder gaat gebeuren.

Ik maak me zorgen over mijn toekomst. Heb ik die nog wel ?

 

Ik denk dat het de bijwerkingen zijn die me meer zorgen doen maken. En dat hoop ik. Want ik heb me veel zorgen gemaakt deze week.

Gelukkig heb ik maandag een telefonisch afspraak met de psychiater en kan dan gelijk al mijn vragen stellen.

 

Ik hoop dat ze me wat hoop kan geven. Waar ik de laatste keer ben opgenomen geweest konden ze dat heel goed.

Maar hier heb ik nog niemand gevonden die dat kan.

Vandaar dat ik graag terug had gewild naar hun. Al was het maar een tijdje om wat hoop te krijgen en me sterker te maken.

Want sterk ben ik wel. Want anders zat ik hier niet.

Maar ik ben wel zwakker geworden en heel zenuwachtig.

 

Van de stress heb ik ook veel tand- en kiespijn, dat heb ik altijd als ik gespannen ben. Dat had ik in mijn opname ook.

En veel hoofdpijn. De hele dag maar door.

 

Maar daar ga ik maandag voor naar een cesartherapeut voor mijn hoofdpijn.

 

Nou dat was het wel weer.

 

Lfs, Alisha.

Kitty Loves to Swim | KittyFlix.com

So cute kitty

Kitty Loves to Swim | KittyFlix.com

Weer naar de psychiater geweest

Zo afgelopen vrijdag ben ik weer naar de psychiater geweest.

Eindelijk na 2,5 jaar heb ik een goede psychiater. Dit is een die luistert en met je meedenkt. En zélf ook nog eens denkt.
Je denkt natuurlijk: 'Maar dat doen dokters toch altijd ?' Nou, nee hoor.

De psychiater die ik 2,5 jaar heb gehad was een grassprietje. Hij blijft maar groeien en wordt bruin en sterft af.
Daar heb je dus niks aan.

 

 

Maar goed, het was een goed gesprek. Ik had eigenlijk die dag ook een afspraak met mijn cesar therapeute, maar dat is me te veel. 2 afspraken op 1 dag. Vandaar dat ik die verschoven heb.

 

Eindelijk een psychiater die aan mij vraagt hoe het met me gaat en waar ik last van heb. En dan ook nog eens geinterreseert. Dat ben ik niet gewend.

Ik heb een beetje te veel rare psychiaters en behandelaren gehad. Die ik zelf dingen moest vertellen over hun beroep en stoornissen en medicijnen. Maar daarover hier even niet.

 

Ze vroeg hoe mijn ellende eruit zag. Ik zei dat ik op 90 % ellende iedere dag zit. En ze vroeg of daar ook schommelingen in zitten. Die heb ik niet dus. Wel schommelingen naar boven de 95 % maarnaar beneden niet.

Alleen als ik bij mijn ouders ben, huilend vertellen, kan ik me beter voelen en zelfs met mijn vader onbedaarlijk lachen. En bij mijn nichtjes. Maar als ik naar huis ga is het alweer over.

 

Maar toch heb ik gisteren naar Brigitte Kaandorp gekeken en daar hebben we erg om gelachen en we blijven erom lachen. Terwijl ik thuis me depressief voel en ben en de hele dag slaap.

 

Maar goed, verder over het gesprek.

Ik heb erge angsten. Ik durf bijna niet naar buiten. Ik ben vorige week naar de lezing van Lowie van Gorp geweest over KanjerGuusje en dat was de 2e keer in 3 jaar tijd dat ik zo ver gefietst ben met vreselijke angst in mij.

 

Overdag durf ik zelfs niet in mijn huiskamer te zijn. Ik doe alleen de gordijnen 's morgens open voor de dieren want ik vind dat zij niet hoeven te lijden onder mijn licht en buitenangst. Dat zij nog wel een soort van dag- en nachtritme hebben.

Wat ik helemaal niet heb.

 

Daarna verdwijn ik weer in mijn slaapkamer en kom niet meer in de woonkamer. Alleen als de thuiszorg komt, dan moet ik wel, haha.

Maar dan is het ook veiliger. Maar soms doet ze de gordijnen net te ver open als ik niet snel genoeg ben en dan doe ik ze weer verder dicht.

 

En als ze weg is ga ik snel mijn slaapkamer weer in en de gordijnen dicht. Áls ze open staan, een kiertje.

Vandaar dat ik het ook rot vind dat het weer langer licht blijft en dat we straks weer de zomertijd hebben. Voor mij zou het beter zijn om in de tropen te worden. 6 uur lichten en weer om 6 uur donker. Ik ben wel eens in de tropen op vakantie geweest toen het allemaal nog goed met me ging en vrolijk en spontane meid was. En dan lag ik om kwart voor6nog in het zwembad in het licht en om 6 uur was het donker. Héérlijk is dat.

Ik kan ook blij zijn als de wintertijd weer begonnen is. Dat was vroeger niet zo. Maar ik hoop dat ik het in de toekomst weer allemaal anders zie.

 

Deze psychiater vroeg ook naar hoe mijn angsten eruit zien. Ik zei dat zij de eerste was die er ooit naar gevraagd had. Ik stond versteld.

Ik vertelde dat ik het gevoel heb dat alles om me heen in elkaar zakt en allemaal op mij.

En dat is vreselijk beangstigend. Of ik ook hartkloppingen had. Nou die heb ik ook. Duizelig, ja heb ik ook.

Jee zeg, allemaal dingen waar ik zelf nooit over nagedacht had. En zij vraagt daarnaar.

 

Dat was fijn om het eens een keer te vertellen.

 

Ze vroeg wat ik het eerste aan wil pakken.

 

Ik zei dat ik het liefste eerst aan mijn angsten wilde werken. Dat ik weer wat meer buiten durf e komen en de winkel in enzo. Boodschappen doen is voor mij ook niet leuk terwijl dat altijd een grote hobby van mij was. Nu bestel ik meestal alles via internet maar de gewone boodschappen moet je toch naar de winkel.

 

En ik wil graag weer eens op vakantie. Of eens alleen de deur uit wat verder van huis. Met de trein of de bus durf ik ook niet. Alleen met de taxi of deeltaxi.

 

Maar goed, we beginnen nu met een ander antidepressiva, Lexapro. Dat is ook een SSRI. Die heb ik al eerder gehad. Maar nog niet dit middel. Dat wou ik graag wel eens proberen vandaar dat ik ze gelijk heb opgehaald bij een andere apotheek, waar ik langs fietste. Waardoor mijn pa mijn andere medicijnen bij onze eigen afhaalpunt moest ophalen omdat ik anders niet meer op tijd kwam.

 

Als je, je pa niet had. Waar waren we dan.

 

Over de Orap, daar zijn we het er wel over eens dat dat middel voor mij niet zo goed is. Maar nu weet ik nog steeds niet of ik dat eens in de zoveel dagen een tabletje kan nemen of niet. Maar ik heb volgende week maandag weer een telefonisch consult en die week daarop een afspraak.

Wat een psychiater. Dat was bij mijn vorige niet zo.

 

Maar het was weer huilen en huilen. Dikke tranen.

 

Mensen die licht over een depressie denken moeten maar eens een uurtje voelen wat wij voelen. Dan weet je dat het niet houdbaar is. Het is geen houdbare melk toch ???? LOL.

 

 

 

Maar goed, het was wel weer huilen en huilen naar huis.

 

Maar nu hopen dat dit middel wel wat gaat doen en wat langer. Ik heb het gevoel van wel na 2 dagen. Want ik ben er al misselijk van en heb geen eetlust en heb nog meer hoofdpijn en ben meer depressief. En dat zijn allemaal bijwerkingen die erbij horen. Dat betekend dat het middel wel wat doet.

 

Nou ik ga nog even tv kijken, the Flying doctors en dan naar bed. Morgen komt de thuiszorg weer.

 

Liefs, Alisha.