Ik wil leven

Ik wil leven, ik wil niet alleen maar bestaan.

Dat zei ik tegen mijn psychiater vorige week.


Dus ik huilend het gesprek in. Ja, ik moet vaak huilen want dat kan ik thuis niet.
En kom dan nauwelijks uit mijn woorden en moet mezelf tot rust manen en dan pas komen er zinnen uit.

Ik ben zaterdag begonnen met mijn nieuwe AD (antidepressiva), en gebruik het nu dus een week.
Ik vind het doodeng want ik heb het gevoel dat ik meer depressief geworden ben. Maar ietsjes minder angstig.
Ik ben deze week voor het eerst in lange tijd eens overdag naar de winkel geweest. Dat was goed gegaan.
Ik stond er versteld van. Maar de rest van de week lukte dat niet.
Maar ik moet een maand wachten voordat ik weet of het wat tegen mijn depressie doet en tot 4 maanden voordat ik weet of het wat tegen mijn angsten doet.

Ik wil graag deze zomer met mijn ouders naar Oostenrijk op vakantie. Maar zo als ik me nu voel. Nog zo angstig voor buiten kan dat dus niet.

In 2006 ben ik ook met mijn ouders naar Oostenrijk geweest en ben ik na nog geen week of zo weer naar Nederland gegaan. terwijl ik 2 weken zou blijven. Ik  hield het niet meer uit.
Ik moet erbij zeggen dat we vaak naar Oostenrijk gaan en altijd naar het huisje van mijn vaders broer dus het is als mijn 2e huis. Zomervakantie en wintersport. Maar op wintersport ben ik na 2007 niet meer geweest. En mijn laatste keer echt skieen was in 2003.

Ik had het daar ook met mijn psychiater over en ik was met de trein weer naar Nederland gegaan. Dat was niet zo'n succes. Voor de eerste keer zo ver alleen naar huis. 11 uur onderweg ongeveer en dan ook nog terwijl ik me zo voelde. Ik zei dat ik eigenlijk naar huis had (en nu komt een moeilijk woord) gerepatrieerd moest worden. dat betekend opgehaald door iemand uit Nederland.
En daar was zij het mee eens.

Maar goed, het was wel gelukt. Met de nodige moeilijkheden. En later in de jaren ben ik vaker alleen dat stuk gereisd zonder probleem.
Gek dat ik nu dan niet eens meer dan 20 minuten van huis durf te fietsen.

Dus hopenlijk ben ik deze zomer zo ver dat ik weer zelfstandig naar het zwembad kan. Is wat verder fietsen. En eindelijk weer eens op vakantie kan na 3 jaar.

Maar dat is nog ver weg en daar moet ik nu nog niet over nadenken.

Ik heb zoveel plannen. En die hebben allemaal met het buitenland te maken. Ik wil naar Palestina, Thailand om te fietsen en Australie. En weer naar Turkije en Egypte natuurlijk.

 

 

Daar ben ik in 2004 met mijn ouders geweest op een rondreis over de nijl en dat was geweldig.

 

 

Maar goed, ik ben nu dus een week met nieuwe medicatie en ben er een beetje angstig voor.

Ik ben bang dat het niks gaat doen.

En ik maak me meer zorgen over wat er verder gaat gebeuren.

Ik maak me zorgen over mijn toekomst. Heb ik die nog wel ?

 

Ik denk dat het de bijwerkingen zijn die me meer zorgen doen maken. En dat hoop ik. Want ik heb me veel zorgen gemaakt deze week.

Gelukkig heb ik maandag een telefonisch afspraak met de psychiater en kan dan gelijk al mijn vragen stellen.

 

Ik hoop dat ze me wat hoop kan geven. Waar ik de laatste keer ben opgenomen geweest konden ze dat heel goed.

Maar hier heb ik nog niemand gevonden die dat kan.

Vandaar dat ik graag terug had gewild naar hun. Al was het maar een tijdje om wat hoop te krijgen en me sterker te maken.

Want sterk ben ik wel. Want anders zat ik hier niet.

Maar ik ben wel zwakker geworden en heel zenuwachtig.

 

Van de stress heb ik ook veel tand- en kiespijn, dat heb ik altijd als ik gespannen ben. Dat had ik in mijn opname ook.

En veel hoofdpijn. De hele dag maar door.

 

Maar daar ga ik maandag voor naar een cesartherapeut voor mijn hoofdpijn.

 

Nou dat was het wel weer.

 

Lfs, Alisha.