Mijn ouders zijn weer met vakantie

Het is weer zover. Mijn ouders zijn weer met vakantie.

En al zijn ze dan maar een drie-kwartier van mij vandaan. Ik voel me zo alleen.
Waarom weet ik ook niet, maar dat gevoel is heel sterk. Ze zijn vanmorgen weggegaan en rond dat moment dat ze weggegaan zijn, ging ik me alleen voelen.

De vorige keer dat ze weg waren heb ik dit onderstaande log geschreven.

Mijn ouders zijn op vakantie en wat nu ? http://alishastruggletobe.blogspot.nl/2014/08/mijn-ouders-zijn-met-vakantie-en-wat-nu.html

En nu is dan ook mijn ritme (die ik met moeite al kan bijhouden) weer uit balans.
Maar ik ben wel vanmiddag even opgestaan om wat in de tuin te werken. Daarna even op bed gelegen, helaas niet kunnen slapen.

En toen geprobeerd om het ritme van mij en mijn ouders na te maken.
Dus om 17.00 tv kijken in mijn eigen huiskamer (overdag zit ik namelijk vrijwel nooit in mijn huiskamer, ik vind het eng), om half 6 mijn soap 'Neighbours op belgie 1'.

Ondertussen iets eten, (werd 2 beschuiten) en om 18.00 het journaal opgezet. Ondertussen in mijn kleurboek gaan kleuren.

Dus. . . .  mijn ritme heb ik kunnen uitvoeren vandaag.

Maar in mijn hoofd. . . .  zenuwen, angst en een beetje alleen voelen. Maar gelukkig nog niet zo erg als vorige zomer. Haha, ze zijn nog geen 8 uur weg ook.

Nu is het half 11 en ik heb verder nog niets gegeten.  Maar ik ga zo even wat pakken denk ik.
De vorige keer dat mijn ouders 2 weken op vakantie waren ben ik 2 kilo afgevallen.
Gelukkig komen ze vrijdag al weer terug.

Raar dat ik zo op mijn ouders leun. Mja, ik weet het ook niet.


Ik moest het even kwijt. Ik ga weer tv kijken.
En even wat eten.

Gelukkig mag ik morgen weer naar de GGZ, even bijpraten hoe het gaat.
2 keer in een week naar de GGZ, hoe blij kan je zijn ?
Fijn !


Liefs, Alisha-Kay.

Therapie tegen mijn dwang of niet ?

Sinds mijn 12/13e jaar heb ik last van dwang. En ik heb nog nooit therapie daartegen gehad.

In 2007 ben ik er voor het eerst écht vooruit gekomen dat ik dwang heb.

Toen zat ik in Acute Deeltijd Behandeling, en langzaam aan heb ik verteld over mijn dwang.
Uiteindelijk mocht ik een doorverwijzing naar het UCP, UMCG afdeling angst en dwang.

Ik kwam in een opname terecht (buiten mijn dwang om) en uiteindelijk een oproep voor een intake gesprek.
Ik vond het maar een raar gesprek.
Ik had een gesprek met een psycholoog in opleiding en ik heb over mijn dwang verteld.
Ook moest je verder vertellen over je leven etc. , maar dat weet ik niet allemaal meer. Op een gegeven moment begon ze te vragen, 'Ik voel dat je boos bent'. Maar ik was 'gewoon' verdrietig.
Maar ze bleef mij maar voorhouden dat ik me boos voelde.
Ik vond het maar een raar mens.

Ik weet nog dat ik dacht van 'Dat is echt een psycholoog nog in opleiding nietwaar ?'.

Alsof ik niet zelf weet wanneer ik boos ben of verdrietig. Nu ben ik jaren verder en ik denk er nog steeds zo over.

Maar goed, ze zou het in het team bespreken en ik zou een week later de uitslag krijgen.

En dat was een domper. Ze vonden mij te sterk in mijn dwang geloven, en ze geloofden niet dat ik mijn best zou doen in therapie.
Waarop ik dacht, 'Dit is mijn enige kans, ik MOET 'me bewijzen.

Waarop ik haar probeerde te overtuigen dat ik echt mijn best wel zou doen en dat ik dat graag, na mijn opname, zou willen.

Uiteindelijk zei ze dat ik dan wel mocht komen, maar dan moest ik eerst stabiel zijn en ook geen problemen meer hebben met automutilatie. En óók geen problemen met eten meer mocht hebben.

Hoe ver wil je nog gaan om mij de grond onder mij vandaan te halen ?
Alsof ik ooit echt stabiel zou worden, alsof ik ooit van mijn automutilatie af zou komen. Alsof ik ooit van mijn problemen met eten af zou komen.

Een hele teleurstelling.

Uiteindelijk kan ik zeggen, nu 8 jaar later, dat ik redelijk stabiel ben. Dat ik mijn automutilatie 'redelijk' onder controle heb. Ik bedoel daarmee, dat ik al zo'n 10 maanden niet meer gesneden heb. Maar.............. de drang naar snijden etc. blijft bestaan. Iedere dag strijd ik daartegen.
Problemen met eten.................. blijven bestaan.

Kan ik dan eindelijk therapie krijgen ?