Gestopt met de diazepam

Tja, een tijd geleden moest ik minderen en stoppen met mijn Tranquilizers.

Dat lukt dus niet.

Zoals ik al eerder vertelde ging het helemaal mis met de diazepam, uiteindelijk gebeld naar de GGZ om te zeggen dat het echt niet ging en dat ik ermee moest stoppen.
Maar ja, net is natuurlijk de psychiater met vakantie.

En áls je psychiater met vakantie is heb je pech.

Dan krijg je niemand te spreken.

Maar, ze hadden gezegd dat een nurse-practitioner zou terugbellen, ehm................ .

Dat was de persoon die een jaar mijn behandelaar was geweest toen ik in opname zat.
Ondanks mijn opname ging ik wel iedere maand naar de GGZ om aan elkaar te wennen.
Maar toen kwam ze haar afspraken al niet na.
Iedere 3 weken was er een MDO overleg en daar zouden ze iedere keer bij aanwezig zijn en ze vertelde ook dat zij daar altijd bij waren. Echter zei een van mijn verpleegkundigen, dat ze er meestal niet waren.
Mijn opname, was in een andere instelling (geen GGZ), maar het UCP, Universitair Centrum Psychiatrie.

En altijd zat ik tussen beide instellingen in.
Bij het UCP zeiden ze, 'Dat moet de GGZ regelen'. En bij de GGZ zeiden ze, 'Dat moet het UCP regelen'.
Totdat ik er zó zat van was dat ik zei, 'Zoeken jullie het zélf maar uit'.
Waarom moet IK alles zelf regelen ?

Maar goed, daar niet over dus.
Mijn opnames staan in mijn vorige blogs beschreven.

Claudia de Breij - Mag ik dan bij jou (Met tekst)

Dit is echt een mooi lied, tranentrekkend.

Dit liedje hoorde ik net op tv, bij The Voice Kids

Claudia de Breij - Mag ik dan bij jou (Met tekst)

Tekst:

Claudia de Breij - Mag ik dan bij jou?

Als de oorlog komt,
En als ik dan moet schuilen,
Mag ik dan bij jou?
Als er een clubje komt,
Waar ik niet bij wil horen,
Mag ik dan bij jou?
Als er een regel komt
Waar ik niet aan voldoen kan
Mag ik dan bij jou?
En als ik iets moet zijn,
Wat ik nooit geweest ben,
Mag ik dan bij jou?

Mag ik dan bij jou schuilen,
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen,
Droog jij m’n tranen dan?
Want als ik bij jou mag,
Mag jij altijd bij mij.
Kom wanneer je wilt,
Ik hou een kamer voor je vrij.

Als het onweer komt,
En als ik dan bang ben,
Mag ik dan bij jou?
Als de avond valt,
En ’t is mij te donker,
Mag ik dan bij jou?
Als de lente komt,
En als ik dan verliefd ben
Mag ik dan bij jou?
Als de liefde komt,
En ik weet het zeker,
Mag ik dan bij jou?

Mag ik dan bij jou schuilen,
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen,
Droog jij m’n tranen dan?
Want als ik bij jou mag,
Mag jij altijd bij mij.
Kom wanneer je wilt,
Ik hou een kamer voor je vrij

Mag ik dan bij jou schuilen,
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen
Droog jij m’n tranen dan?
Want als ik bij jou mag,
Mag jij altijd bij mij
Kom wanneer je wilt,
‘k hou een kamer voor je vrij.

Als het einde komt,
En als ik dan bang ben,
Mag ik dan bij jou?
Als het einde komt,
En als ik dan alleen ben,
Mag ik dan bij jou?

 

 

Mag ik bij jou ?

 

Alisha ♥

Zo herkenbaar

Mijn oog viel op een log van iemand met NAH, niet aangeboren hersenletsel.

Waarom dit log voor mij zo herkenbaar is ?

Omdat ík hetzelfde ervaar.

Een stukje eruit:

Want ik moet participeren en niemand weet dat ik daardoor nooit meer vrij ben. Altijd bezig met wat en wanneer er wat van mij verwacht wordt.
Ik ben het onderwerp van deze maatschappij, ik moet participeren.
Maar ze vergeten dat ik het lijdend voorwerp ben, immers ik moet doen wat men vindt.

De rest kan je lezen op het blog.

http://zicht-in-nah.tumblr.com/post/70111345550/nooit-meer-vrij


Wat het log voor mij persoonlijk betekend ?


Je moet meedoen met de samenleving.
Je moet alle adviezen van een ander aannemen al zijn dat maar onnozelen of leken.
Mensen die de Viva lezen, Margriet en ga zo maar door.
Je moet veel vrienden hebben. Je moet boodschappen doen.
Je moet, als je niet werkt, maar vrijwilligerswerk doen.
Je moet sporten ook al heb je angst en heb je pijn met bewegen.
Je moet op tijd naar bed, terwijl je de volgende dag toch niks te doen hebt.
Je moet op tijd opstaan, ook al heb je zo'n angst voor overdag dat je niet eens in de huiskamer overdag alleen durft te zijn.

Je moet je natje en je droogje doen, ook al weet ik niet eens wat hiermee bedoelt wordt.
Jij wel ?

Je moet de sarcastische grapjes van mensen maar opvatten als grapjes terwijl ik ze, óf niet begrijp door mijn trekken van ASS stoornis (PDD-NOS, óf ik ze zo niet grappig vind, of zelfs beledigend.

Nou ja, vul zelf maar in.


IK DOE ER NIET MEER AAN MEE !

Ik leef mijn eigen leven, dan wel bestaan, want leven is wat anders.

Om mij staande te houden is al zwaar genoeg om aan de verwachtingen van anderen te doen.
Als zelfs de GGZ al zegt, je doet al hard genoeg je best,
als zelfs mijn oefentherapeute zegt, je bent mijn beste leerlinge, terwijl ik vaak mijn oefeningen niet kán doen,
als ze zelfs bij de hoofdpijnpoli al zeggen dat ik mijn best genoeg doe,

DAN IS HET GENOEG !

Basta.
(ehm, wat een raar woord)

Liefs, Alish-Kay ♥

Kaiya Jones: COPING - Tropfest Australia 22 2013 Finalist (TSI "CHANGE")

My favorite actress. (Australia)
Kaiya Jones.





Alisha

Een beetje in de stress, omdat mijn moeder een etentje had

Zoals gezegd had mijn moeder een etentje vanavond.

Ik was het helemaal vergeten dus toen ik bij mijn ouders kwam bleek dat mijn vader al aan het eten was en hij eten voor mij had klaargezet.
Ik zei, 'We eten toch bruine bonen ?' Dat eten we nl meestal op donderdag.
Maar m'n vader zei,  'Ja, Anne-Marijn is er niet'.
Maar ik had mijn moeder net nog naar de wc zien gaan.

Haha, had ik het vergeten. Ze doet nog vrijwilligerswerk bij een zorginstelling. En daarvan hadden ze vanavond een etentje.

Leuk voor haar. Eens een uitje zonder ons.
Maar spannend voor ons.
Wij zijn zo gewend dat er altijd iemand van ons, of iemand die we vertrouwen bij haar is dat het wel erg spannend was.

Omdat ze vaak epilepsie-aanvallen heeft en wij dan op haar letten en haar eruit halen. En dat het kan dat ze er niet uit kan komen, dat we dan de dokter bellen.

Maar ja, we moeten ook een leren haar de controle over haar leven terug te geven.
Wij beslissen te veel voor haar.
Dat moet ook wel. Want ze is een stoomwals.

En dan heeft ze de hele middag op de bank gelegen met nogal hoofdpijn. Maar het was nu over zei ze. Of dat waar was is maar gissen.

Maar ik zei wel dat we dan morgenavond niet naar mijn vaders zusje gingen. Want we hebben geen zin om zaterdagavond weer de hele toestand te beleven.
En er is volgende week ook sinterklaas. Laat dat ons een leuke avond beleven.

Dus mijn moeder heengebracht, rollator mee. En haar naar haar plaats gebracht.
Ze wou ergens zitten, maar dan heb je weer van die mensen, 'Nee, die is bezet en die ook.'
Bah, dat doet me zo pijn. Het is mijn moeder.

Gewacht op iemand van de leiding om te vragen of ze zouden bellen als er wat was en wanneer ze opgehaald kon worden. Nou niemand dus. Wij ongeveer een kwartier gewacht en nog niemand.
Nou het maar aan haar gezegd en wij naar huis gegaan.

Niet echt netjes dat de leiding er nog niet was.
Je hoort je personeel, al is het dan vrijwilligerswerk, op te vangen ?

Maar goed, wij naar huis en tv gekeken.
Ondertussen zat het ons niet lekker.

En normaal ga ik naar het nieuws naar huis om 7 uur. Maar ik zei tegen mijn vader dat ik zou blijven tot we mijn moeder konden ophalen.
Ik zat zo in de stress, ik denk nog meer dan mijn vader, dat ik mega koppijn had en van de zenuwen steeds maar een Nintendo spelletje ging doen. Wel leuk, leidde me af.

En om half 8 werden we gebeld.
Alles goed gegaan.
Ze wou naar huis.

Dus wij haar snel opgehaald en zat ze al buiten op haar rollator op ons te wachten.
Mijn vader nog even een gemeen grapje door haar met groot licht in haar gezicht te schijnen.
Maar we waren blij dat alles goed was gegaan.
En................ ze had het leuk gehad.

Fijn voor haar.
En voor ons een overwinning om haar eens 2 uurtjes in een drukke omgeving alleen te laten.

Ik ben nou ook hartstikke moe.
Tja, dat is ook mantelzorg.
Of............ liefde.


Alish./Kay

Fake smile, je masker, deel 2, Brigitte Kaandorp

Fake smile, je masker, deel 2, Brigitte Kaandorp

Niet helemaal, dat is de oude ik die dan tevoorschijn komt.
Niet dat mijn familie buiten ons gezin mij zo kent. Daar heb ik me altijd in de rol gedragen als het verlegen meisje.
Ik ben ook verlegen.

Maar ook een brulaap.
In ons gezin. En mijn vrienden, mijn buitenleven dus.

Het liefst had ik ook cabaretiere (hoe schrijf je dat) willen worden.
Op het toneel, vol met mensen.
En ze vermaken, net als Brigitte Kaandorp.
Wat kan ik lachen om dat mens.

 

 

Maar.....

Ben ik weg. Ga ik naar huis.
Dan komen de tranen alweer.
En daarom ben ik ook altijd zo moe.
Vrolijk doen terwijl je verdrietig bent of wat dan ook, kost heel veel moeite.
Daar had ik het gisteren met de psychiater nog over.
Hij vond het moedig van mij en sterk dat ik dat dan nog wel kon.

Echter,.............. ik ken vrijwel alleen maar mensen uit de psychiatrie als patient, die hun lach opzetten.
Hun masker.
Die anderen niet.
De patienten die dat niet kunnen ga ik niet mee om. Die trekken mij de grond in.
Vandaar dat ik een spel speel.
Maar het is niet altijd een spel zoals hierboven geschreven.
Soms is het echt.

Maar daarna, zak je weg.
In dat gat.
Weer opnieuw.
En zo maar weer en weer.

Ik merk weleens dat psychiatrische patienten de grote humor hebben.
De grootste zelfspot.
De foute humor.

Mijn hoofdverpleegkundige van mijn laatste psychiatrische opname zei wel vaak, 'Ik heb op de afdeling depressie gewerkt, en daar hadden we de meeste lol'.
Nou moet je dat niet letterlijk nemen. Want ze waren daar al blij als je eens uit je bed kwam.


De les die ik je wil leren is, dat je aan de buitenkant niet kan zien wat er aan de binnenkant speelt.

Als je naar me kijkt,
zie je een lieve meid.
Als je naar mijn gezicht kijkt,
zie je iemand die 'lacht'
Kijk je écht naar me,
zie je ..........niets.
en,
Kijk je door me heen,
zie je de schaduwen in mijn lijf.


Alisha.

Fake smile, je masker, deel 1

Ja, een fake smile, en BrigitteKaandorp, deel 1

Een lach terwijl je van binnen huilt.

In het begin is het moeilijk. Maar op een gegeven moment ziet niemand het nog aan je.

In het begin vragen mensen nog, 'Hoe gaat het met je ?'. In het begin blijf je ontkennen.
Totdat je daar geen zin meer in hebt. Dan zeg je 'Slecht'.
Totdat de mensen zeggen, 'Nog steeds ?'.
En met een kop, van 'Ach, JIJ ! Stel je niet aan !!!!'

Daarna vragen ze je niks meer.
En daar ben je verdrietig om. Maar eigenlijk ook blij.
Want om steeds te moeten zeggen dat het echt niet goed gaat is niet leuk.

Nog steeds zijn er mensen die wel vragen hoe het gaat.
Dan gaat het verder tot 'Hetzelfde'. En verder vertel ik maar niks meer.

Verder houd ik mijn masker op.
Zoveel mogelijk.
Alleen bij mijn hulpverleners ga ik huilen, grienen, en soms keihard huilen. Gesnik tot en met.
Tranen rollen over mijn wangen, in mijn nek.

Maar ga ik naar mijn ouders, mijn familie en soms (heel soms) naar vrienden, dan komt de vrolijke ik tevoorschijn.
Ik wil ze niet bezorgd maken. Maar ik wil ook net dat ze mijn ware gevoel weten.
Dus.

Lachen, zoveel mogelijk, grapjes maken tot en met.
Mensen moeten ook altijd om mij lachen.
Ikzelf eerlijk gezegd eigenlijk ook wel.
Mensen vinden me leuk en aardig en vol met zelfspot en heb altijd stomme grapjes te vertellen waarbij ikzelf het hardste lach.
En dat is ook echt.

Dan ga ik helemaal op in mijn rol.

Maar.............. is het wel een rol ?


Alish

Ontregeling van het stress-systeem in het brein is er vrijwel altijd

Via twitter

Professionals in NAH ‏@hersenletsel       

Ontregeling van het stress-systeem in het brein is er vrijwel altijd. Dit leidt tot hyperarousal, verminderd denken en scannen vd omgeving.

Wat voor mij van toepassing komt en zo herkenbaar is heb ik in blauw gekleurd.

 

Wat is hyperarousal ?

 

Bron: http://www.kennislink.nl/publicaties/waargebeurde-nachtmerries

 

 

Kennislink.nl

Achtergrond zaterdag 10 april 2004 Dit is een publicatie van Natuurwetenschap & Techniek
 

Waargebeurde nachtmerries

 

Angstaanvallen, nachtmerries en herbelevingen blijven slachtoffers van mishandeling of verkrachting soms levenslang teisteren. Psychiaters staan voor een raadsel waarom de één wel gebukt gaat onder een traumatische ervaring en de ander niet.

door Jocelyn Berdowski en Bas Schreuder

“Mijn praktijk voor traumapatiënten zit in de buurt van een vliegveld. Tijdens een sessie met een van mijn patiënten vloog er een vliegtuig vrij laag over. Ineens trok de patiënt me onder tafel. Hij dacht dat er een bom ging vallen en wilde ons allebei beschermen. Hij maakte zijn trauma opnieuw mee met de persoon die er toen bij was. Op dat moment herkende hij me ook niet meer. Toen het vliegtuig weg was, keek hij me aan en zag hij wie ik eigenlijk was.”

Wil een psychiater mensen met een trauma goed kunnen helpen, dan moet hij eerst de betekenis van het begrip trauma afbakenen. Het woord komt uit het Grieks en betekent wond. Het had oorspronkelijk alleen betrekking op een lichamelijke verwonding. Vandaag de dag heeft Van Dale de betekenis wat uitgebreid en is een trauma ook “een kwetsing van de psyche door een hevige gemoedservaring die een blijvende stoornis teweegbrengt”. Deze hevige gemoedservaring kan een verkrachting of mishandeling zijn, maar ook een gebeurtenis die iemand tijdens een oorlog ternauwernood heeft overleefd. De blijvende stoornis uit zich vaak in een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Een PTSS-patiënt heeft last van symptomen als indringende herinneringen, herbelevingen en hyperarousal. Dit laatste betekent dat iemand heftig reageert op minimale prikkels. Meestal gaat een PTSS gepaard met een verlaagde concentratie cortisol, een hormoon dat de stressrespons beïnvloedt.
 

Intermezzo ‘Daar heeft een psychiater niets aan’

 

Hersenscans kunnen in principe tonen of iemand een PTSS heeft. Dan zie je namelijk dat de hersenactiviteit lokaal anders is. Dit soort scans zijn helaas niet betrouwbaar, aangezien het momentopnamen zijn. Ook de cortisolspiegel, die normaliter een indicatie kan zijn voor een PTSS, is erg gevoelig. Bij het invullen van een vragenlijst gaat je lichaam al meer cortisol aanmaken. Bovendien verandert het cortisolgehalte ook bij een depressie en enkele andere ziektebeelden, waardoor het geen specifieke meetfactor meer is.
Einde Intermezzo
 

Vietnam-veteranen

 

Lang niet iedereen die een schokkende ervaring meemaakt, houdt er een trauma aan over. Bepaalde typen trauma’s vergen meer slachtoffers dan andere. Bij sommige mensen blijft zo’n ingrijpende gebeurtenis hen de rest van hun leven achtervolgen. Wie gevoelig is voor een PTSS weten we niet van tevoren.
Uit enkele belangrijke onderzoeken blijkt het vóórkomen van PTSS na een schokkende ervaring te variëren van 5 tot 57 procent. In een steekproef uit de Nederlandse bevolking bij mensen die in de Tweede Wereldoorlog indringende gebeurtenissen hadden meegemaakt, vertoonde vijf procent ruim 45 jaar later nog PTSS-symptomen. Uit de National Vietnam Veterans Readjustment Study uit 1990 bleek dat 15,2 procent van de mannen dergelijke symptomen vertoonde. Bij vrouwelijke veteranen was dit 8,5 procent.

Sommige wetenschappers beweren dat vrouwen juist een grotere kans hebben op een trauma dan mannen. Dat het vrouwelijk geslacht socialer is, maakt het waarschijnlijk wel kwetsbaarder, maar de persoonlijkheid van een individu is juist de risicofactor. Mensen die introvert zijn, hebben een grotere kans op een PTSS dan mensen die extravert zijn. Extraverte mensen zullen na een traumatische ervaring eerder vluchten in crimineel gedrag.

De kans op een PTSS varieert ook per type trauma. Bij lichamelijk geweld zoals een verkrachting of mishandeling is deze vrij groot. Na een minder ingrijpend trauma zoals opsluiting of een verlies van een dierbare zal iemand eerder depressief worden. Dat komt omdat deze trauma’s anders aankomen; het slachtoffer heeft meer controle over zijn eigen lichaam.

In werkelijkheid valt er geen duidelijke tweedeling te maken tussen wanneer mensen een depressie of een PTSS krijgen. Het zijn weliswaar twee verschillende stoornissen, maar ze komen op veel vlakken overeen. Symptomen als concentratie- en geheugenproblemen, een afname in activiteit en slaapstoornissen komen bij beide voor. Slechts een enkeling heeft een pure PTSS-stoornis. De meeste getraumatiseerden vertonen een depressievariant met PTSS-symptomen.
 

Meer dan een nachtmerrie

 

Terwijl een patiënt van mij tijdens de politionele acties in Indonesië (1945-1949) samen met drie kameraden in een jeep reed, werd er ineens geschoten. Als reflex dook hij naast de auto, wat hem heeft gered. Zijn maten waren op slag dood. Nog steeds wordt hij bijna elke dag naast zijn bed wakker. Dan droomt hij weer dat hij in de jeep zit en ernaast moet duiken om te overleven.
Na een zware traumatische ervaring kunnen mensen last krijgen van dit soort herbelevingen. Ze beleven hun schokkende ervaring letterlijk opnieuw. Alles gebeurt tot in detail hetzelfde als tijdens het oorspronkelijke traumatische voorval. Het is zo levensecht dat de patiënt gelooft dat hij opnieuw alles doormaakt. Hij staat op in zijn slaap en gaat slaan, rennen door het huis, doen wat hij op het moment van het trauma ook deed. Als hij wakker wordt, realiseert hij zich niet dat het niet echt was, maar blijft nog even in het trauma hangen.

Een herbeleving is een puur biologisch proces. De patiënt is dan ook niet aan het verwerken. Het lichaam wordt in actie gezet zonder dat het bewustzijn beseft wat er gebeurt. Ook binnen het zenuwstelsel is er veel meer aan de hand dan bij een gewone droom. De patiënt heeft een hoge hartslag en de bloeddruk gaat omhoog: hij heeft last van een hyperarousal.
 

Geen verwerking

 

In een droom verwerken mensen hun herinneringen wel. Dit is in tegenstelling tot een herbeleving juist een psychologisch proces waarbij iemand gebeurtenissen stukje bij beetje verwerkt. De gezichten van mensen kunnen veranderd zijn, of de omgeving oogt net anders dan normaal. Op het moment dat mensen wakker schrikken uit de nachtmerrie, zijn hun spieren nog een beetje verlamd. Ze realiseren zich vrij snel dat ze in bed liggen en dat het allemaal maar een droom was. Ook het stadium van de slaap waarin mensen dromen, verschilt met die van herbelevingen. Mensen dromen tijdens de REM-slaap, een fase waarin je ogen heel snel bewegen (REM staat voor rapid eye movement). Herbelevingen vinden waarschijnlijk vóór deze slaapfase plaats.

Oorlogsveteranen hebben andere herbelevingen dan mensen die mishandeld of verkracht zijn. Zij voerden op het moment van de traumatische gebeurtenis geen lichamelijke actie uit die hun leven heeft gered, maar een psychische. Door hun gevoel af te sluiten op het moment dat ze werden mishandeld of verkracht, maakten zij wat hen overkwam draaglijker. Dit gevoel kan hen later weer opnieuw overvallen.

Waarom mensen herbelevingen krijgen, is nog onduidelijk. Het is een reactie die ten tijde van het trauma wel goed van pas kwam, maar nu totaal geen nut heeft. De hersenen hebben kennelijk geleerd dat dit zo’n belangrijke handeling is, dat deze het vaker moeten uitvoeren.
 

Gedachteflarden

 

In de meeste gevallen beschikken psychiaters niet over gegevens van de patiënt vóór de schokkende ervaring. Dat maakt het in de traumapsychiatrie moeilijk te achterhalen of de gebeurtenis de patiënt heeft veranderd, of dat het stresssysteem al voor het psychotrauma erg gevoelig was.

Om het ontstaan van een trauma toch beter te begrijpen, ben ik met mijn team een onderzoek begonnen naar een traumatische ervaring bij kinderen van drie en vier jaar: de amandelknip-operatie. Vóór de operatie meten we de persoonlijkheid en kijken we naar de corti-solspiegel. Vervolgens meten we de reactie van het kind op deze ervaring in de vorm van stresssymptomen: zijn ze teruggetrokken, gaat het slecht op school, hebben ze last van nachtmerries. Hopelijk achterhalen we zo welke kinderen een grotere kans hebben op een trauma.

Wij hebben bewust voor deze leeftijdsgroepen gekozen, omdat die kinderen midden in de ontwikkeling van hun gestructureerde geheugen zitten. Dit type geheugen zorgt ervoor dat gebeurtenissen en ervaringen uit hun herinneringen samenhang krijgen. De kinderen van drie hebben dit geheugen wel, maar zijn nog niet taalvaardig genoeg om hun ervaringen te verwoorden. Vanaf het vierde levensjaar kunnen mensen wel goed uiten wat ze meemaken.
 

Hondengeblaf

 

Hopelijk leren we hoe kinderen reageren op een dergelijk trauma. Als artsen weten welke kinderen een gevoelig stresssysteem hebben, kunnen ze die voor een operatie apart psychisch begeleiden. Ook op volwassenen met geweldstrauma’s zijn de resultaten toepasbaar. De werking van het stresssysteem is universeel.

Vaak hebben patiënten geen idee dat angsten, nachtmerries of herbelevingen met hun trauma samenhangen. Zo kwam er een man langs met de klacht dat hij vreselijk bang was voor het geblaf van honden. Hij begreep zelf niet waarom. Hij had nooit eerder een negatieve ervaring met honden gehad voor zover hij wist. Zijn vrouw hielp mij een beetje op weg. Ik neem graag de partner van de patiënt mee in de behandeling, aangezien die veel extra informatie kan geven. Zij vertelde me dat hij het lang niet bij alle honden had. Ik besloot een bandje op te nemen met geblaf van verschillende hondenrassen. Toen ik mijn patiënt het bandje liet luisteren, was er één hondenblaf waarvan hij compleet in paniek raakte: de Duitse herder. Hij pikte hem er zo uit. Het bleek dat de Gestapo deze honden trainde naast het concentratiekamp waarin de patiënt zat opgesloten. De man was vreselijk opgelucht nu hij wist waar deze angst vandaan kwam. Sindsdien heeft hij er nauwelijks meer last van gehad.
 

Dierenonderzoek

 

Bij mij op de praktijk komen alleen mensen die bereid zijn te praten en die geholpen willen worden om zich te herinneren wat er precies is gebeurd. Niet iedereen moet praten over zijn slechte ervaringen. Mensen verdringen nare gebeurtenissen niet voor niets. Dan kan de geest het verwerkingsproces (nog) niet aan. De een gaat zich pas jaren later herinneren wat er op die traumatische dag is gebeurd, bij de ander komt dit moment nooit. Een beetje verdringen is soms juist gezond.

Onderzoeken bij grote groepen patiënten toonden wel aan dat mensen met een PTSS gemiddeld een lager cortisolgehalte hebben. Aangezien de metingen binnen een dergelijke groep per individu erg kunnen verschillen, hebben deze bevindingen geen betekenis op individueel niveau. In een persoonlijk gesprek met een patiënt bieden uitslagen van dergelijke onderzoeken voor een psychiater weinig hulp. Dit wil niet zeggen dat dergelijke studies nutteloos zijn; ze helpen wel inzicht te geven in een PTSS.

Over hoe je biologische kennis van hersenactiviteit en hormonale huishouding naar klinische therapie kan vertalen, is weinig bekend. Er zijn wel modellen gebaseerd op dieronderzoek, maar deze uitkomsten zijn niet zomaar op mensen toepasbaar. Dieren werken niet altijd hetzelfde als mensen; zelfs ieder mens is anders…
 

Vluchten, vechten of bevriezen

 

 

 

 

De reactie op gevaar hangt af van de route van het signaal. Groen: de snelle cyclus veroorzaakt een onbewuste, snelle schrikreactie. Het lichaam komt meteen in actie. Blauw: de langzame cyclus geeft een langzame, onbewuste reactie. De hersenen controleren of een vlucht-, vecht- of bevriesactie wel terecht is.
 

 

Dit is een publicatie van Natuurwetenschap & Techniek 
 

 

© Natuurwetenschap & Techniek, alle rechten voorbehouden



Alish

Wil je wat kopiëren vraag je even ?

Ik heb zoveel mogelijk mijn eigen teksten op niet kopiëren gezet. Ik hoop dat als iemand iets wilt kopiëren dat even aan mij vraagt.

Over op nieuwe medicijnen, van Tranxene naar Diazepam (deel 2)

Maar nu in 2013 moet ik stoppen met Tranxene en uiteindelijk helemaal stoppen met benzo's.
Eerst over naar 4 x 7 mg Diazepam en per week minderen tot na 12 weken ik helemaal op 0 zit.

Echter sinds ik aan de Diazepam zit.

Oh ja, dat is ook helemaal mis gegaan.

Ik kreeg 4 x per dag 7 tabletten van 5 mg. Dus in totaal 140 mg per dag. Veel te veel.
Ik twijfelde eerst nog. Zou het een typefout zijn ?

Maar mijn moeder was zo alert om te zeggen dat ik de doktersdienst moest bellen dat ik teveel medicijnen had gekregen.
Want ik kan alleen maar op vrijdagmiddag mijn medicijnen ophalen en het was al 18.00 toen ik erachter kwam.

Wel 6 telefoontjes heen en weer. Ze hebben me nog doorverbonden met de crisisdienst, een troela van de GGZ die nergens van snapte en zou de apotheek wel even bellen. Ja, duh. Na 19.00 uur ?
Ze zijn om half 6 dicht.

Toen kreeg ik de dokter zelf aan de telefoon en moest ik langskomen met de medicijnen en voor een consult.
Heel lief, want ik kan niet tegen verandering en toevalligheden. En ik moest nog naar de winkel. Maar ik mocht ook om 22:00 uur nog langskomen. Maar ik zei dat kan niet, want ik heb een ritme en wil om half 9 tv kijken en dan raak ik helemaal in de war. Hij begreep me helemaal en ik kon gelijk naar de winkel en dan gelijk langskomen.

Ook kreeg ik meerdere complimenten dat ik zo goed gereageerd had. Want hij zei dat het heel anders af had kunnen lopen.

Over op nieuwe medicijnen, van Tranxene naar Diazepam (deel 1)

Ja over op nieuwe medicijnen.

Dat zou ik al maanden geleden. Nu is het eindelijk zo ver.
Ik heb gestreden om het tegen te houden.
Ik slik al jaren 4 x 10 mg Tranxene per dag.
Een van de benzo's.

In mijn laatste opname van 2009-2010, ja een hele lange tijd, hebben ze het stopgezet op een smerige manier.
Ik zou over op xxxx, kweeniemeer, en daarvoor moest ik 3 dagen stoppen met de benzo's.
Toen ik gestopt was zeiden ze dat ik dat ander medicijn niet kreeg en nu ik eraf was maar zonder moest.

Dat vond ik niet eerlijk.

****irritant dat ik dat middel niet meer weet****

Een heel erg vermoeiende tijd

Ja, het wordt er niet makkelijker op naarmate de tijd verstrijkt.

 

Er gebeurt zoveel. En er moet zoveel.

Sinds de zomer voorbij is wordt de depressie weer erg. Bij mij was het de laatste jaren altijd al zo dat wanneer de dagen korter werden ik me beter ging voelen.
Als het donker is, hoef ik niet zo veel. Voel ik minder druk op me om dingen te doen.

Maar overdag vind ik eng. Dan voel ik druk om dingen te doen. Die me een tapje te ver zijn. Bv gaan winkelen ofzo. Dat geeft me al zo veel stress dat ik daarna gelijk weer op bed moet gaan liggen en veel slapen.
Te veel prikkels kan ik niet aan.
Weinig prikkels kan ik al niet aan.

Ik raak dan helemaal overprikkeld en moet dan rusten.

Dus lig ik als het even kan weer hele dagen op bed.

 

 

Met mijn knuffels in mijn armen

 

Denken aan mijn fantasie wereld. Waar ik 13 ben en alles fijn en veilig. Wel niet alles fijn. Ik heb veel meegemaakt, maar dan heb ik een familie die van me houdt met veel broers en zusjes. En een mama en papa die van me houden en me helpen en me veilig laten voelen. En laten zien dat ik er toe doe. Dat ik erbij hoor.

 

Maar nu.

 

In de zomer kon ik nog even 's avonds fietsen. Dat kan nu niet meer. Dat is te donker.

 

Ik ben ook meer moe.



Naar de hoofdpijnpoli

Na 1 1/2 jaar vrijwel dagelijks hoofdpijn heb ik gezeurd bij de huisarts.

Nu mag ik naar de neuroloog van het hoofdpijncentrum van het Martiniziekenhuis in Groningen.

 http://www.hoofdpijncentra.nl/hoofdpijn/centra/groningen.php


Ik kreeg al snel een brief thuis met vele vragenlijsten en moest ik binnen 2 weken opsturen.
Ja, dat moet je niet tegen mij zeggen.
Ik ben nu 6 weken verder en ze zijn vandaag eindelijk pas ingevuld. Ik heb er een week over gedaan.
Als je steeds hoofdpijn hebt dan kan je geen vragenlijsten invullen.
En al helemaal niet als je ik ben.

Ik heb moeite met dingen te doen.

En dan had ik net een paar goede dagen gehad en denk ik, 'Ach, het valt wel mee.' En dan begint het weer.
De hoofdpijn is niet zo erg.
Ja, het hindert me met alles. Ik heb gemerkt als ik vrijwel de hele dag slaap overdag dat ik dan vrijwel geen hoofdpijn heb of helemaal niet. Dan heb ik nog wat aan mijn avond.

Mijn beste tijd van de dag.

Maar de laatste week was best wel druk voor mij dan en ik werd echt gek.

Maar nu nog eens, de hoofdpijn hindert me nog het minste (nou ehem), maar mijn ogen die raar gaan doen, (deden ze al sinds een medicatie jaren geleden) en de misselijkheid. Dat vind ik nog het ergste.

Vaak begint het met oorpijn en meestal binnen een paar minuten begint de koppijn.

Ik weet niet waarom.

Aan de andere kant zeg ik steeds, ach die hoofdpijn (er zijn mensen met clusterhoofdpijn, dat is 1000 x erger) die leidt me tenminste af van mijn depressie en de ellende in mijn hoofd.
Maar zoals nu, zo misselijk, dan ben ik het echt zat.

Een vraag was ook, 'Wat denk je zelf dat het is ?', waarop ik antwoorde 'Stress'.

Dat zegt mijn cesartherapeute ook, dat het allemaal spanningshoofdpijn is. Maar ze vindt me wel jong dat het al begonnen is op mijn 8e ongeveer.

Ook ondertussen een paar keer een hersenschudding gehad. de laatste minder dan 2 jaar geleden.

En veel stress in mijn leven. Maja.

Maar de laatste anderhalf jaar vrijwel dagelijks. Gemiddeld 5 dagen per week. En dan vrijwel de hele dag op het slapen na.

Niet dat iemand het ook maar schelen kan.
Maar mij wel.

Dus nu wachten op de afspraak. En ondertussen moet ik een hoofdpijndagboek bijhouden, die ik natuurlijk vaak vergeet.
Verder heb ik geen angst, ondanks een hersentumor in mijn familie, herseninfarcten, en mijn eigen moeder, hersenbloeding, herseninfarct en TIA's.

Ze vroegen ook, wat ik wilde bereiken bij de poli, waarop mijn antwoord was, 'Om te weten waar het vandaan komt'.
Als ik dat weet kan ik ermee leren omgaan.

Maar verder hindert het me wel. uitjes en ergens heengaan, dat wil niet zo goed.

Mja, ik ben benieuwd.

Alish

What it is like to have PTSD

Als je PTSS hebt, voor omstanders die niet weten wat het inhoudt wat voor impact het op je hebt, kijk dan even.

Zelf heb ik diagnose borderline, en geen PTSS, maar de meeste dingen zijn zo herkenbaar. Die heb ik ook.
Maar gelukkig geen sexueel misbruik.


Dus nog een filmpje.

 

Daarom,

Don't judgje a person with a mental illness. It's hell sometimes. Well, most of the time.

Thanks for watching.


Alisha.

Gedicht, als ik je vraag naar mij te luisteren

Gedicht van internet

Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij adviezen te geven,
dan doe je niet wat ik je vraag.

Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij te vertellen,
waarom ik iets niet zo moet voelen als ik voel,
dan neem jij mijn gevoelens niet serieus.

Als ik je vraag naar mij te luisteren,
en jij denkt dat jij iets moet doen
om mijn problemen op te lossen,
dan laat je mij in de steek,
hoe vreemd dat ook mag lijken.

Dus, alsjeblieft, luister alleen maar naar me
en probeer me te begrijpen.

En als je wilt praten,
wacht dan even en ik beloof je
dat ik op mijn beurt naar jou zal luisteren.


Alish

Girl Suffers From Paranoid Schizophrenia- ABC News

Meisje met een vreselijke psychiatrische ziekte.

Ze zegt zelf ook dat ze haar leven haat.
Dat ze het vreselijk vindt.

Als je de video gekeken hebt dan begrijp je een beeeetje wat zo'n kind en anderen moeten doormaken.





Alish.

Niemand weet (Marco Borsato), mijn oma en ik

Marco Borsato - Niemand weet

 

 

Niemand hoort
Als ons lied weer klinkt
Hoe je het met me zingt
In het refrein

Wanneer je hand heel zacht
Even het mijne pakt
Is dat moment alleen
Voelbaar voor mij

Niemand ziet
Want je bent er niet
Het is enkel mijn hart dat me vertelt
Dat we nog samen zijn

En niemand voelt
Wat het met me doet
Ik kan jou niet vergeten
Mijn hart wil niet weten
Dat jij bij me weg bent gegaan
En wat iemand ook doet of zegt
Ik sluit mijn ogen en ontken

Omdat ik geloof
Dat je nog bij me bent

Elke herinnering
Elke schim van elk moment
Oh, mijn hart hoeft maar iets te herkennen
En het is gewoon echt
Alsof je nog bij me bent

En niemand weet
Wat je nog met me doet
Ik kan jou niet vergeten
Mijn hart wilt niet weten
Dat jij me verliet voor altijd
En wat iemand ook doet of zegt
Ik sluit mijn ogen en ontken
Omdat ik geloof
Omdat ik geloof

Omdat ik je zie en kan horen
Kan ruiken kan proeven
Ik voel je op ieder moment

Omdat ik geloof
Dat je nog bij me bent

 

 

Ik en oma, altijd samen ♥♥♥♥

 

 

 

 

BFF 4 ever

 

2 handen op 1 buik altijd

for ever

 

I won't let you go

 

Ich will nicht gehen lassen

 

 

Alish, jouw troela ♥

Waarom ben ik niet volwassen

Waarom ben ik weird ?

Waarom ben ik niet volwassen,
waarom ben ik niet groot,
waarom blijf ik maar klein,
waarom speel ik steeds dat kleine meisje,

Waarom ?

Ik ben te bang voor de wereld,
ik ben te bang voor grote mensen,
ik voel me dan zo klein,
ik kan ze niet bijbenen,

Ik kan niet autorijden,
ik kan niet voor mezelf opkomen,
ik kruip weg als een peuter,
achter mama's rok

Waarom ?

Ik weet het niet,
ik weet dat ik bang ben.

Is het altijd zo geweest ?

Volgens mijn moeder wel.
Schuilen achter mijn moeder op visite,
bang voor anderen,
mensen zijn zo groot.

Ik ben maar klein, letterlijk dan.
Dan wordt je niet serieus genomen.

Oké, na de hersenbloeding van mijn moeder ben ik veranderd.
In 1 keer heb ik moeten opgroeien van een tiener in een moeder van mijn moeder.
Het was erg zwaar, ................ achteraf,
op dat moment niet.
Je gaat maar door.
En gaat maar door.

Toen ben ik aandacht gaan vragen,
veel aandacht.

Op school,
bij basketball,
bij vriendinnen,
bij vrienden,
Ik had geen hartsvriendinnen, ja een paar.

Maar veel vrienden op school,
ze kenden me ook allemaal,
op school,
alle leraren,
ook van de andere opleidingen,
op basketball,
ik zat in 2 teams.

Ik maakte altijd grapjes.
Ik kon met iedereen opschieten.
Ik was altijd vrolijk.
Ik liep te zingen door de gang.
Ik praatte altijd.
Ik lachte altijd.

School betekende veel voor mij.
Basketball betekende veel voor mij.
Mijn familie betekende veel voor mij.
Zwemmen betekende veel voor mij.

Vrijwel het meeste huishouden was van mij, en blijf eraf.
Mijn broertje was van mij,
ik zorgde voor hem
Mijn moeder was van mij,
ik zorgde voor haar.
Mijn oma was van mij,
op een gegeven moment zorgde ik ook voor haar.
Mijn opa was van mij,
op een gegeven moment had ik opa er ook nog bij om voor te zorgen.

Voor mij zorgen,
deed ik zelf.

Mijn broertje werd groot.
Mijn opa ging dood.
Ik werd ziek.
Mijn oma ging dood.
Mijn kat ging dood.

Mijn vader ging met pensioen.
Toen had ik niemand meer om voor te zorgen.
Hij nam de zorg van mijn moeder over.
Daar ben ik nog steeds kwaad om.

Waar was ik volwassen ?

In mijn werk,
bij het zwemles geven,
bij de basketball,
zorgen voor mijn familie,
de vakanties die ik deed.

Toen raakte ik mijn basketball kwijt,
door een zware blessure.
Toen raakte ik mijn werk kwijt,
door een gemene streek,
De plekken waar ik volwassen was.
En waar ik ertoe deed.
Waar ik een mening had.
Waar er naar mij geluisterd werd.

Toen werd er niet meer naar mij geluisterd.

Toen bleef ik alleen.
Toen stond ik met lege handen.


Wanneer werd ik kind ?

Wat was de ommeslag ?

Toen mijn oma dood ging.
Toen werd ik kinds.
Ik had niks anders meer.
Ik ging poppen en knuffels kopen,
ja knuffels altijd al, maar nu erg veel.
Ik ging rose kleren dragen.

Ik ging uiteindelijk in regressie.
Veel en vaak.
Andere namen, andere leeftijden,
precies die op dat moment in die situatie bij mij pasten.
Ik speelde het.


Nu kan ik niet veel meer.
Alles is te veel voor mij.
Zelfvertrouwen heb ik niet meer.
En voor mensen ben ik bang.
Ik vertrouw ze niet meer.
Ik ben te vaak in de steek gelaten.

Wanneer ben ik volwassen ?

Als ik voor mijn moeder moet zorgen.

http://kaylah-leven-met-een-moeder-met-nah.blogspot.nl/

Alone

© Jedidja

9 oktober 2013

Alisha/Sofie aka Kaylah ♥

Warmte van je ouders, veiligheid en borderline

Weet je nog ?

Een tweet van een twitteraar.

Weet je nog dat je als kind in de armen werd genomen wanneer je gevallen was? Voel je ze om je heen? 'Zorg' heet dat.

Mijn antwoord: 'Ik kan het me niet herinneren'.

Het wordt vaak gezegd dat mensen met borderline te weinig veiligheid en warmte in hun jonge jaren ervaren hebben. Ook erge eenzaamheid bij deze kinderen. Tevens komt bij ongeveer de helft van de borderliners misbruik voor.

Ze noemen mij een borderliner.

Dus voldoe ik aan deze criteria ?

Ik ben niet misbruikt gelukkig.

Wel kan ik me herinneren dat wij als kind op de kleuterschool in ons blootje moesten lopen. In de zomer denk ik. Mss bij het spelen buiten als het warm was.
Toen ik dat ik 2009 voor het eerst aan mijn moeder zei werd ze kwaad (niet op mij).
Ze geloofde me eerst niet maar ze zei als dat waar is dan klaag ik ze alsnog aan.
Ze was niet kwaad op mij maar op de school.

Uiteindelijk heeft ze maar beslist dat het niet waar kan zijn.

En dat ik het me verbeeld.
Dat kan heel goed. Ik was nog maar 4-5 jaar. Maar sindsdien speelt het woordje 'bloot' een erge BAH, bij mij.

Maar wss heb ik het toch verzonnen of dat er iets anders was wat is daarmee geassocieerd heb.

Dan kom ik op het woordje veiligheid.
Volgens mij ben ik veilig opgevoed. Tot mijn 8e was alles veilig zoals ik het me kan herinneren.
Eerst woonden we in de middenstad. Heerlijk. Vlak bij de grachten en school en het centrum en natuurlijk de martinitoren die we vanuit ons huis konden zien.
Dan konden we zien dat we weer te laat waren en hard moesten rennen om op tijd op school te komen. De lagere school in dit geval.

We woonden tegenover een middelbare school waar wij als kleintjes vaak met de kinderen in de pauze speelden. Ik ben verhuisd op mijn 8e.
Kan je nagaan dat wij met grote kinderen speelden maar dat was fijn.

Ik kan me alleen herinneren dat we een mooie tijd gehad hebben. Wij hadden 2 huizen. Die aan elkaar gemaakt waren. Ik sliep in het ene huis en mijn ouders met mijn broertje in het andere huis.

Een veilige nacht gewenst

Een veilige nacht gewenst

Van iemand op twitter

Mijn antwoord: Fijn dank je. Jij ook een veilige nacht. Mooie omschrijving.

Dit is nou wat ik bedoelde in mijn log een tijd geleden.

Waarom ik er niet tegen kan als iemand mij een prettige dag wenst

http://alishastruggletobe.blogspot.nl/2013/08/waarom-ik-er-niet-tegen-kan-als-iemand.html


Het is namelijk ook zwaar als iemand je een fijne avond wenst. Heel goed bedoeld en van mensen uit de psychiatrie zelf als patient kan ik het redelijk goed hebben. Ik heb er wel moeite mee. Maar begrijp het wel.
Dáár zit namelijk een bedoeling achter.

Net als iemand je een goede dag wenst.
Niet zomaar van, Heeeeeeeej, fijne dag he ?

Nee, de bedoeling erachter is (daar ben ik van overtuigd, van de meesten dan), hou je taai. En hou je sterk.

Daarom vind ik dit een fijne opmerking en daar kan ik heel wat mee.
Ik voel me begrepen. ik voel me gesteund. Ik heb het idee dat iemand me steunt tegen de demonen en de engheid van de nacht en het leven.
Alsof iemand zijn armen om me heen slaat en zegt, ik steun je, ik hou je veilig.

Misschien was dit helemaal de bedoeling niet van deze opmerking.
Maar als IK het zomaar begrijp.
Als IK me er maar veilig bij voel.
Het gaat me hier en vanacht om MIJ.

Net als in een opname de verpleegkundige nog even tegen je zegt als je naar bed gaat.
'Welterusten he ?' Of 'Slaap lekker'.
En dat ze dan nog even in hun kantoor zitten over je te waken.
Dat voelt veilig in deze onveilige wereld.

Ik waak over je, ga jij maar lekker slapen

Ik heb hem gelijk maar gejat, haha.


Alisha. xxxx

Geen bericht hier

Onestat -->

Een klein gebaar

Van Facebook

Op een dag liep ik van school naar huis. Ik was net begonnen met mijn middelbare school. En terwijl ik naar huis ging, zag ik een jongen uit mijn klas lopen. Kyle, heette hij. En het leek net alsof hij al zijn boeken van school bij zich had. Ik dacht nog: "Wat moet iemand op vrijdag nu met al zijn boeken doen, en dan ook nog eens naar huis brengen? Dit moet echt een nerd zijn". 

Ik had een rustig weekendje gepland dat weekend. Dat houdt dus in: Een potje voetbal met wat vrienden morgenmiddag, en wat feesten in de avond. Dus ik haalde mijn schouders op en liep verder. En terwijl ik zo verder liep, zag ik wat kinderen naar hem toe komen. Ze renden op hem af, sloegen zijn boeken uit zijn handen, en duwden hem. Ze lieten hem struikelen zodat hij in de modder terecht kwam.
Zijn bril werd van zijn gezicht gegooid, en die kwam een paar meter bij hem vandaan in het gras. En ik zag de pijn en verdriet in zijn ogen, terwijl hij opkeek.

Ik kreeg diepe medelijden met hem. Dus ik snelde naar hem toe, terwijl hij kruipend naar zijn bril aan het zoeken was. Ik vond hem, gaf Kyle zijn bril weer terug, en zei tegen hem: "Die lui zijn echt erg, ze moeten eens met hun leven beginnen". "Hey, dank je", antwoordde Kyle enthousiast. En hij lachte van oor tot oor. Er zat zoveel dankbaarheid in die lach. Ik vroeg waar hij woonde. Het bleek dat hij vlak bij mij woonde, maar dat hij eerst naar een andere school ging. Vandaar dat we elkaar nog nooit hadden gezien.

We praatten onderweg met elkaar. Ik droeg wat van zijn boeken, en het bleek dat het een toffe gozer was. Ik vroeg of hij de volgende dag mee wilde voetballen. En dat wilde hij wel. We hebben het hele weekend met elkaar opgetrokken. En hoe meer we met elkaar optrokken, hoe fijner en beter de band werd. En dat gold ook voor mijn vrienden met hem.

Maandagmorgen zag ik hem weer, en hij had weer al zijn boeken bij zich. Lachend ging ik naar hem toe, en zei: "Jongen, als je dit het hele schooljaar vol blijft houden met al die boeken, dan krijg je behoorlijke spierballen". Kyle lachte, en gaf me de helft van de boeken.

In de jaren die volgden werden Kyle en ik de beste vrienden. We zaten in het laatste jaar, en we waren al bezig om ons voor te bereiden op onze vervolgopleidingen. Kyle ging studeren in het noorden van het land, terwijl ik juist naar het zuiden ging. Maar ik wist: We zouden altijd vrienden blijven, hoeveel kilometers er ook tussen ons in zaten. Kyle ging studeren voor dokter, en ik wilde het bedrijfsleven in.

De school had Kyle gevraagd om een speech te geven tijdens de diploma-uitreiking. Ik was blij dat ze hem hadden gevraagd, en niet mij. Op die dag zag ik hem voor de uitreiking begon. Hij zag er fantastisch uit. Hij had zichzelf echt gevonden en ontwikkelt tijdens deze schoolperiode. Hij was aangekomen, en zag er goed uit met z'n bril. Hij had meer dates dan mij, en de meisjes waren gek op hem. En tjonge, soms was ik echt jaloers op hem.
En vandaag was dat ook zo. Ik kon zien dat hij nerveus was voor zijn toespraak. Dus ik gaf hem een harde klap op zijn rug en zei:" Het gaat helemaal goed komen, jongen." Hij keek me aan met zo'n dankbare blik, die alleen hij kon geven, en zei lachend: "Dank je".

Op het moment van de toespraak schraapte Kyle zijn keel en begon. "Dankbaarheid is een tijd om mensen te danken voor hun steun in de jaren waarin je het moeilijk hebt. Je ouders, broers en zussen, leraren, misschien een mentor of decaan.... Maar vaak gaat het om een vriend. Ik ben hier om jullie te vertellen dat een vriend zijn ,het beste cadeau is wat er maar bestaat. Ik zal een verhaal vertellen".

Ik keek Kyle vol ongeloof aan toen hij vertelde over de eerste keer dat we elkaar ontmoet hadden. Hij was van plan om zelfmoord te gaan plegen op de vrijdag dat we elkaar zagen. Hij vertelde dat hij zijn kluisje leeg had gemaakt, en al zijn boeken weer mee naar huis had genomen, zodat zijn moeder dit niet meer hoefde te doen. Kyle keek naar me en gaf me een lach. "Maar God zij dank was ik gered. Mijn vriend zorgde dat het niet hoefde te gebeuren."

Ik hoorde het geroezemoes door de zaal heen gaan toen deze knappe, populaire jongeman vertelde van zijn zwakste moment. Ik zag Kyle, zijn vader en zijn moeder naar me kijken met dezelfde dankbare lach op hun gezicht. Nog nooit, totdat op dat moment, had ik de diepte van dit gebeuren gezien. Onderschat nooit de kracht van je daden. Met een klein gebaar kun je het leven van een ander radicaal veranderen. Ten goede, of ten kwade.
God brengt ons allemaal in elkaars leven om elkaar te beïnvloeden op een bepaalde manier. Kijk of je God kan zien door anderen heen.

 

 

Bron: https://www.facebook.com/pages/Voor-jou/466787503385743

 

 

Ik ben zelf niet gelovig, heb mijn eigen geloof. Zoals de Dalai Lama.

 

Maar dit is zo'n mooi verhaal. Het zal ongetwijfeld op waarheid berusten. En indien niet. Dan zullen er vele verhalen zijn die wel dit verhaal vertellen.

 

 

Alisha.

Laat me 13 zijn

Laat me 13 zijn

Ik wil reizen,
ik wil lachen tot ik in mijn broek pies van het lachen,
ik wil zelfstandig zijn,
ik wil alleen naar de winkel kunnen zonder erbij na te denken,
ik wil fietsen zonder erbij na te denken,
ik wil bestaan zonder erbij na te denken

Kortom,

Ik wil leven.

En leven doe ik.
In mijn dromen,
in mijn fantasie, in mijn leventje van voor die tijd,

Van mijn thuiszorg hoorde ik dat ze een gesprek heeft gehad met mijn begeleiders van het FACT team waar ik zit bij de GGZ.
En dat ze het zo knap van me vinden dat ik op vakantie ben geweest. Alleen. (1) En dat ik zoveel plannen maak voor een vakantie op de fiets op Mallorca, Cyprus of Turkije (2)

Echter,
1, Ik ben maar 1 nacht van de 6 gebleven. Ik had zo'n rugpijn dat ik mijn pa gebeld heb om me op te halen. Maar ik had ook al gezegd dat ik 4 nachten genoeg vond. Dus dat ik zowiezo eerder naar huis wilde.
En, als het niet van de rugpijn was, had ik het mss wel die 4 dagen uitgehouden maar met ontzettende angst.
Want ik WEET dat ik vlak voor de angst naar huis ben gegaan.

Dat weten zij niet.
Ik heb het geprobeerd uit te leggen, maar ze geloven me niet.

2, Vakantie in mijn eentje zo ver weg ? Beter dan in een groep. Dat wel.
Maar meisje toch. Hou jezelf toch niet zo voor de gek.
Ik was nou 4,5 uur van huis. En dat was al te ver. Hoeveel km ? 350 ?
En dan denken dat je 1000 of 1500 km weg kan gaan ?

Dus eigenlijk denk ik dat ik óf ik kan het wel, dat denk ik echt.
Óf dat ik mezelf voor de gek houdt. Omdat ik het zo graag wil. En vroeger ging dat allemaal ook.

Maar het kan ook mijn fantasiewereldje zijn, waar ik steeds meer in ga zitten.
Ik weet dat het gebeurt.
Maar kan het niet tegenhouden.
En........... dat wil ik ook nie !

Laat mij fantaseren, laat mij denken dat het allemaal goed komt.

Maar daardoor stoot ik steeds mijn hoofd.

En klap ik weer terug.

Was Alice er nog maar, (mijn liefste hulpverlener), die zei keihard, waar het op stond.
Die had me door.
Of Maaike, mijn verpleegkundige en tevens pb'er en regie-vpk van de afdeling. Waar ik 10,5 maand klinisch ben opgenomen en daarna nog 5 maanden overdag.
ZIJ had me ook door.

Zij zei ook keihard waar het op stond. DAT heb ik nodig.
Maar andersom, laat me in de waan.

Laat me denken dat ik 13 ben.
Laat me denken dat ik alleen op vakantie kan.
Laat me dromen van een toekomst.
Laat me.
Maar houdt me vast.
Begeleid me.
Laat zien dat je om me geeft.

De boven geschreven verpleegkundigen deden dat.

Niet dat ik 13 ben.
Dat mocht niet.
Maar wel in mijn dromen.

Laat me 13 zijn.
Laat me nog een toekomst hebben.
Laat me 13 zijn met die baan waar ik zielsveel van hield.
Laat me 13 zijn met mijn knuffels.
Laat me 13 zijn met een mama.
Laat me 13 zijn met mijn Justin Bieber, en Diddl dekbed.
Laat me 13 zijn en van rose houden.
Laat me 13 zijn met vriendinnetjes om te lachen.

Laat me 13 zijn.

Voor nu.

Ik ben er nu niet aan toe om op te groeien.

Het is er wel geweest, maar nu even niet.

Laat me,

Alsjeblieft ?

© Jedidja

20 september 2013

Sofietje.

Op vakantie geweest, teveel meegenomen

Ik ga op vakantie en ik neem mee.....

Dat is het spelletje wat we vroeger speelden toen alles nog speels en rustig en veilig was.

Ik ben op vakantie gegaan en ik nam mee, ten eerste teveel spullen, haha.

Maar tevens AL mijn problemen.
Ik heb niks thuis kunnen houden.
Ik heb het vreselijk moeilijk gehad.
Net zo moeilijk als thuis.
Alleen wat meer afleiding. Maar meer moe, nog meer hoofdpijn. En meer rot gevoel.


Ik dacht dat ik mijn problemen thuis kon houden, NOT.
Jammer.
WHY, WHY, CRY

En het ergste vind ik het nog voor mijn ouders, huil.
Zij hebben zo hun best gedaan.
Ik ook, moet ik zeggen.
We hebben het ook erg leuk gehad.
Veel gelachen.

Maar ook gehuild.....

in mezelf

Ik zal het niet laten zien.
Dat wordt niet begrepen.

Ik schaam me ervoor.

Ik schaam me voor mensen die zo veel van me houden en zo hun best voor me doen.

Oke, niet altijd. Ook veel problemen in mijn familie.
Maar daar gaat dit log niet over.

Het gaat over mij.

Ik heb mezelf overschat.

En waarom ?

Ik denk het te weten.

Maar weet het niet zeker.

Ik wil te veel.


Alish.

Stressvolle gebeurtenissen bepalen temperament pubers Rijksuniversiteit Groningen

Stressvolle gebeurtenissen bepalen temperament pubers Rijksuniversiteit Groningen

Stressvolle gebeurtenissen bepalen temperament pubers

Datum:

04 september 2013

Stressvolle gebeurtenissen hebben effect op de manier waarop iemands temperament zich ontwikkelt tijdens de adolescentie. Jongeren die stressvolle gebeurtenissen hebben meegemaakt zijn op 16-jarige leeftijd meer gefrustreerd dan als 11-jarige. Niet alleen geldt dit bij heel ernstige gebeurtenissen, maar ook voor (meerdere) milde gebeurtenissen die bijna iedereen wel eens meemaakt als verhuizingen. Jongeren die geen stress meemaken zijn juist minder snel gefrustreerd naarmate ze ouder worden. Ook hebben jongeren na stressvolle gebeurtenissen een grotere kans om psychische aandoeningen te ontwikkelen, zoals depressie of gedragsproblemen. Dit blijkt uit onderzoek van psycholoog Odilia Laceulle van het Universitair Medisch Centrum Groningen. Zij promoveert op 9 september 2013 aan de Rijksuniversiteit Groningen op haar proefschrift. Haar onderzoek maakt deel uit van de langlopende TRAILS-studie (TRacking Adolescents' Individual Lives Survey (TRAILS).

Stressvolle gebeurtenissen zijn bekende risicofactoren voor de ontwikkeling van psychische aandoeningen. Deze laatste komen vanaf het begin van de adolescentie vaker voor. Deze stijging, in combinatie met de biologische, psychische en sociale veranderingen die kenmerkend zijn voor de adolescentie, leidt tot de vraag of de adolescentie kan worden gezien als een gevoelige periode wat betreft de invloed van stress. Laceulle ging in haar onderzoek na welke soorten stress deze effecten kunnen hebben en onderzocht of alleen stress temperament beïnvloedt of dat adolescenten met een bepaald temperament ook meer kans hebben stressvolle gebeurtenissen mee te maken. Ook keek zij of sommige jongeren sterker reageren op stressvolle gebeurtenissen dan anderen en keek zij naar de ontwikkeling van psychische aandoeningen op lange termijn.

 

Gevolgen stressvolle gebeurtenis

Laceulle volgde groepen adolescenten op 11-, 16- en 19-jarige leeftijd via vragenlijsten en interviews en tijdens een sociale stresstaak in het laboratorium op 16- en 19-jarige leeftijd. Uit haar onderzoek blijkt dat jongeren die blootgesteld zijn aan stress, minder ontwikkeling hebben van hun temperament; zij kunnen zich minder goed aanpassen aan en omgaan met situaties. Tevens blijkt dat jongeren die stressvolle gebeurtenissen meemaakten, enkele jaren daarna minder goed hun aandacht kunnen reguleren. Tegelijkertijd blijkt ook dat jongeren die moeite hebben met het reguleren van aandacht een grotere kans hebben op het meemaken van stressvolle gebeurtenissen enkele jaren later. Daarnaast bleken jongeren die tussen hun 16de en 19de jaar stressvolle gebeurtenissen hadden meegemaakt een andere lichamelijke reactie op stress te laten zien dan andere jongeren; zij maakten minder van het stresshormoon cortisol aan tijdens de stresstaak in het laboratorium.

 

Psychische aandoeningen

De resultaten van het onderzoek van Laceulle laten zien dat veranderingen in temperament psychische aandoeningen voorspellen. Zo hebben adolescenten die een stijging laten zien in frustratie, een grotere kans om een psychische aandoening te ontwikkelen dan zij die juist dalen in frustratie. Ook blijkt dat kinderen en adolescenten die veel psychologische problemen hebben een grotere kans hebben om stressvolle gebeurtenissen mee te maken.

 

TRAILS

Voor het onderzoek in dit proefschrift is gebruik gemaakt van data van TRAILS (TRacking Adolescent’s Individual Lives Survey). TRAILS is een cohortonderzoek onder 2230 adolescenten uit Noord Nederland. Deze adolescenten worden om de 2 á 3 jaar geïnterviewd, vanaf hun 11de totdat ze tenminste 25 jaar oud zijn.

 

Curriculum Vitae

Odilia Laceulle (Haarlem, 1983) studeerde Psychologie aan de Universiteit Utrecht. Zij verrichtte haar onderzoek bij de afdeling Psychiatrie van het UMCG als deelstudie van TRAILS. De titel van haar proefschrift is: ‘Programming effects of adversity on adolescent adaptive capacity’. Haar onderzoek werd mede mogelijk door een financiële bijdrage van NWO. Na haar promotie gaat zij werken als postdoc onderzoeker bij de afdeling Psychiatrie van het UMCG en de afdeling Ontwikkelingspsychologie van de Universiteit Utrecht.

 

Noot voor de pers

Voor meer informatie kunt u contact opnemen met de persvoorlichters van het UMCG, bereikbaar op telefoonnummer (050) 361 22 00

Laatst gewijzigd:

05 september 2013 09:58

Tranen en zo alleen

1 september

 

Zo alleen

Een meisje zo alleen
Ze heeft niemand meer om zich heen
Is ze voor het verdriet geboren ?
Nee, maar toch voelt ze zich verloren

Dat meisje zo alleen,
Zonder echte liefdevolle mensen om haar heen
Ze woont in een wereld waar alle mensen wat beleven
Maar er is niemand die ooit écht iets om haar zal geven

Dat meisje zo alleen
Met niet echte mensen om haar heen
Ze kan het niet meer aan
Dus blijft ze maar alleen staan

Dat meisje zo alleen,
Dat ben ik,
Ik voel me zo alleen
Het doet pijn,
ook als je dit gewend bent, is het niet fijn.

© Jedidja (Alisha)

29 augustus

Tranen

Ik huil zonder tranen
want mijn tranen komen niet
Ik huil zonder tranen
ook al heb ik verdriet

Waarom ze er niet zijn
ik weet het niet
Toch heb ik zo'n verdriet

Verdriet om wat ik heb moeten missen
Verdriet om wat er niet meer is
Ik voel me niet zo veilig
Zou dat het zijn waarom dat is ?

© Jedidja (Alisha)