Weet je nog ?
Een tweet van een twitteraar.
Weet je nog dat je als kind in de armen werd genomen wanneer je gevallen was? Voel je ze om je heen? 'Zorg' heet dat.
Mijn antwoord: 'Ik kan het me niet herinneren'.
Het wordt vaak gezegd dat mensen met borderline te weinig veiligheid en warmte in hun jonge jaren ervaren hebben. Ook erge eenzaamheid bij deze kinderen. Tevens komt bij ongeveer de helft van de borderliners misbruik voor.
Ze noemen mij een borderliner.
Dus voldoe ik aan deze criteria ?
Ik ben niet misbruikt gelukkig.
Wel kan ik me herinneren dat wij als kind op de kleuterschool in ons blootje moesten lopen. In de zomer denk ik. Mss bij het spelen buiten als het warm was.
Toen ik dat ik 2009 voor het eerst aan mijn moeder zei werd ze kwaad (niet op mij).
Ze geloofde me eerst niet maar ze zei als dat waar is dan klaag ik ze alsnog aan.
Ze was niet kwaad op mij maar op de school.
Uiteindelijk heeft ze maar beslist dat het niet waar kan zijn.
En dat ik het me verbeeld.
Dat kan heel goed. Ik was nog maar 4-5 jaar. Maar sindsdien speelt het woordje 'bloot' een erge BAH, bij mij.
Maar wss heb ik het toch verzonnen of dat er iets anders was wat is daarmee geassocieerd heb.
Dan kom ik op het woordje veiligheid.
Volgens mij ben ik veilig opgevoed. Tot mijn 8e was alles veilig zoals ik het me kan herinneren.
Eerst woonden we in de middenstad. Heerlijk. Vlak bij de grachten en school en het centrum en natuurlijk de martinitoren die we vanuit ons huis konden zien.
Dan konden we zien dat we weer te laat waren en hard moesten rennen om op tijd op school te komen. De lagere school in dit geval.
We woonden tegenover een middelbare school waar wij als kleintjes vaak met de kinderen in de pauze speelden. Ik ben verhuisd op mijn 8e.
Kan je nagaan dat wij met grote kinderen speelden maar dat was fijn.
Ik kan me alleen herinneren dat we een mooie tijd gehad hebben. Wij hadden 2 huizen. Die aan elkaar gemaakt waren. Ik sliep in het ene huis en mijn ouders met mijn broertje in het andere huis.
In die straat is ook mijn vriendinnetje overleden. Net op het moment dat ik daar veel speelde. Ze hadden net kleine poesjes, dus ik was daar heel vaak.
Eigenlijk heb ik het daar nooit moeite mee gehad. Mijn moeder heeft nog speciaal een psycholoog geadviseerd hoe ze daar mee om moest gaan.
Toch heb ik tot de dag van vandaag er nu wel moeite mee. Ik had graag een foto van haar gehad.
We waren daar nooit verhuist als er niet iemand aan de deur kwam om te zeggen dat mijn broertje van 2 aan de gracht stond naar de eendjes te kijken. Binnen 2 weken zijn we verhuist.
Jammer, maar dat was wel nodig.
Waar we heen verhuisden werd ik gepest. Ik en mijn vriendinnetje. De ene keer hoorden we bij het pleintje en de andere keer werden we weer uitgesloten.
En gingen we naar het winkelcentrum kwamen er weer jongens aan die ons gingen slaan en schoppen en klieren. Ik ging meestal maar gelijk huilen dan hielden ze wel op maar bij haar bleven ze doorgaan.
Achteraf bleek jaren later dat ik in die tijd ook een vriendinnetje had die misbruikt werd.
Ik wil daar nu niks over kwijt.
Dus dat pesten was mijn 'onveiligheid'.
Over warmte. heb ik dat ervaren ?
Ik denk het wel. Maar ik zou me niet kunnen herinneren dat ik ooit bij mijn ouders op schoot gezeten heb of een arm om me heen.
Ik heb het afgelopen jaar oor het eerst aan mijn moeder gevraagd. Mijn moeder zei dat ik natuurlijk bij haar op schoot heb gezeten. Maar herinneren, nee.
Ik moet zeggen dat ik ze ook altijd weg heb geduwd. letterlijk zelfs.
Als ik ziek was willen de meeste kinderen, lees ik tenminste en hoor ik altijd, bij hun moeder in de kamer op de bank onder een dekentje liggen. IK NIET.
Ik wou altijd in mijn eigen bed en stuurde mijn ouders altijd weg.
Over eenzaamheid.
Ja, eenzaam ben ik denk ik wel geweest. Ik was een bleu meisje. Erg onzeker.
Ik ben altijd apart geweest. Wel gewoon vriendinnetjes, geen echte ruzies.
En zoals mijn moeder zegt, 'Je hebt niet op willen groeien vanaf je 12e'.
Misschien omdat ik nog veel in wilde halen.
Ik weet het niet.
Maar kan je deze criteria maar gebruiken om me een borderliner te noemen ?
Nee dus. Er zijn er nog meer.
Maar mss dat ik daarom zo in een fantasiewereldje leef.
En zo wanhopig op zoek ben naar een papa en mama. Eigenlijk alleen een mama. Ik weet namelijk niet wat een papa is.
Ik ken alleen een mama zoals ik ze op tv zie.
Ook al ben ik groot. Ik heb toch ook iemand nodig.
En dat hoort weer typisch bij borderliners van mijn soort. Cluster C geloof ik.
Afhankelijk en erg wanhopig bang om in de steek gelaten te worden.
En dat is vaak gebeurd.
Is het daarom dat ik het moeilijk vind om mensen te vertrouwen ?
Ik weet het niet.
Alish. xxxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten