Het programma, Levenslang met dwang

Ik vind dit een mooi programma.

Alhoewel hoe kan je dit mooi vinden ? Het is niet leuk om te zien hoe anderen struggelen met hun dwang.

Jeetje, ik weet het Nederlands woord niet meer.

Maar ik heb zelf ook een dwangstoornis.
Een klein stukje staat geschreven in dit volgende log

http://alishastruggletobe.blogspot.nl/2014/03/mijn-leven-met-een-dwangstoornis-ocdocs.html

Wat vind ik van dit programma ?

Als eerste vind ik het zeer knap van de deelnemers hoe zij omgaan met hun dwang. Dat ze er eerlijk voor uitkomen dat ze dwang hebben.
Dat ze proberen om de oefeningen te doen.
Dat ze ook nog eens op de tv durven met hun OCD.

Jeetje, ik weet niet of ik er zelf voor uit zou durven te komen.
Nu weten een paar mensen wel dat ik dwang heb.

Mijn familie, ouders en broertje en 1 tante.
En verder de mensen die ik ontmoet heb ik mijn 2 opnames.
De patienten, verpleegkundigen, psychologen etc.

Verder ? NIEMAND !

Ik heb het jaaaaren geheim kunnen houden. Natuurlijk hadden mijn ouders en broertje het wel door. Ik werd ook wel gepest (niet gemeen) door hun hiermee. Maar toch hebben ze nooit geweten hoe erg het eigenlijk wel was.
En nog steeds weten ze niet hoeveel impact het op mijn bestaan heeft.

Even een opmerking, 'Waarom ik bestaan schrijf ?'
Omdat ik niet leef.
Ik OVER leef.

En dat heeft niks met mijn dwang te maken maar met de rest van mijn problemen.

Maar verder over mijn dwang.
Het is begonnen op mijn 12e of 13e jaar. En waarom ? Waarschijnlijk omdat ik op begon te groeien en ik dat niet wilde.

Mijn moeder zei altijd al dat ik niet op wilde groeien. Nu is er in 2005 vastgesteld dat ik een emotionele leeftijd heb van 13 a 14 jaar. Een pre-puber noemde de psycholoog dat. Ik was nog niet eens een puber maar een pre-puber.
Wat deed me dat pijn. Huilen enz. Maar toen hij uitlegde (ik vertel niet wat) wat hij ermee bedoelde begreep ik het wel.
En ik denk dat hij ook wel gelijk had. Of heeft.

Toen ik thuis kwam bij mijn moeder (nee, ik woonde niet meer thuis) vroeg ik aan haar wat zij dacht dat mijn emotionele leeftijd was.
Sjit, zei ze '12'.
12 ?

Grrr, dat was de volgende klap.

En 2 jaar geleden had ik een psychiater die mij even wilde vertellen dat hij mij een 10-jarige vond. Oh, huilen.

Oh, ik had het over dwang. Haha, ik raak de draad wel eens kwijt nietwaar ?

Mijn regressie

Tja, over mijn regressie.

Plaatje EMDR

-->

Ik heb géén PTSS, maar trauma-gerelateerde klachten.

Alish

Mijn eerste EMDR behandeling

Ik heb eerst een voorbereidende gesprek gehad voorafgaan aan de EMDR behandeling.

Waarvoor ik EMDR krijg, houd ik maar even voor mezelf.

Dus toen het echt zo ver was, was ik ontzettend zenuwachtig.
En viel het me mee ?

Echt niet, het was vreselijk.

Nou ja, vreselijk.

Ik vond het niet makkelijk.

Eerst moest ik een vragenlijst invullen met hoeveel klachten ik had.
En daarna werd me weer wat uitgelegd wat we gingen doen.

Ik moest teruggaan naar de herinneringen van 14 jaar geleden.
Maar dat was best zwaar. Want er kwamen herinneringen boven (wat ik niet verwacht had) die ik al 14 jaar lang niet meer wist.
Dus dat was janken geblazen, grin, als ik een psycholoog zie ga ik bij voorbaat al janken geloof ik.

Vroeger niet, dat heb ik moeten leren.

Moeten leren om te janken ?
Ja.
Eerst leren praten.

Leren praten ?
Ja.

Eerst leren vertellen, dan leren praten (dat is nl wat anders), dan leren uiten en uiteindelijk leren huilen.
Tot het huilen overging in (bijna) gieren.
Maar dat kan ik tot op heden nog redelijk in controle houden.

Toch heb ik dat niet altijd kunnen doen.

In mijn 2e opname heb ik leren huilen. En dan echt leren huilen.
Ze zeiden tijdens mijn opname, maanden later, dat ze eindelijk vonden dat ik me eens leerde uiten.
Dat was een compliment.
Hmmm. Ehmmm.

Op een gegeven moment was het zelfs zo dat ik (in een gesprek met mijn pb'er), wanneer ik me goed voelde (tenminste dat dácht ik) en ik vrolijk vertelde dat het wel goed met me ging, mijn pb'er zei: 'Nee, het gaat niet goed met je'.
En dan noemde ze allerlei dingen op.

En ja hoor, binnen een paar minuten had ze me dan onbedaarlijk aan het huilen gebracht.
Ik schreef dat toen zelfs op in het evaluatieverslag (iedere 3 weken werd je geevalueerd), dat ze mij binnen een paar minuten altijd aan het janken bracht.

Grin.

En mijn mede patienten, (ja, die dachten geloof ik dat ik daar voor niks zat, ik had nl altijd mijn masker op) stonden er versteld van toen ik eens een keer zei dat ik altijd huilde bij een gesprek met de verpleging, dokter etc.

Hmm, daar stond ik versteld van, huilden zij niet ?


Oh, ik was over de EMDR aan het vertellen.