Het programma, Levenslang met dwang

Ik vind dit een mooi programma.

Alhoewel hoe kan je dit mooi vinden ? Het is niet leuk om te zien hoe anderen struggelen met hun dwang.

Jeetje, ik weet het Nederlands woord niet meer.

Maar ik heb zelf ook een dwangstoornis.
Een klein stukje staat geschreven in dit volgende log

http://alishastruggletobe.blogspot.nl/2014/03/mijn-leven-met-een-dwangstoornis-ocdocs.html

Wat vind ik van dit programma ?

Als eerste vind ik het zeer knap van de deelnemers hoe zij omgaan met hun dwang. Dat ze er eerlijk voor uitkomen dat ze dwang hebben.
Dat ze proberen om de oefeningen te doen.
Dat ze ook nog eens op de tv durven met hun OCD.

Jeetje, ik weet niet of ik er zelf voor uit zou durven te komen.
Nu weten een paar mensen wel dat ik dwang heb.

Mijn familie, ouders en broertje en 1 tante.
En verder de mensen die ik ontmoet heb ik mijn 2 opnames.
De patienten, verpleegkundigen, psychologen etc.

Verder ? NIEMAND !

Ik heb het jaaaaren geheim kunnen houden. Natuurlijk hadden mijn ouders en broertje het wel door. Ik werd ook wel gepest (niet gemeen) door hun hiermee. Maar toch hebben ze nooit geweten hoe erg het eigenlijk wel was.
En nog steeds weten ze niet hoeveel impact het op mijn bestaan heeft.

Even een opmerking, 'Waarom ik bestaan schrijf ?'
Omdat ik niet leef.
Ik OVER leef.

En dat heeft niks met mijn dwang te maken maar met de rest van mijn problemen.

Maar verder over mijn dwang.
Het is begonnen op mijn 12e of 13e jaar. En waarom ? Waarschijnlijk omdat ik op begon te groeien en ik dat niet wilde.

Mijn moeder zei altijd al dat ik niet op wilde groeien. Nu is er in 2005 vastgesteld dat ik een emotionele leeftijd heb van 13 a 14 jaar. Een pre-puber noemde de psycholoog dat. Ik was nog niet eens een puber maar een pre-puber.
Wat deed me dat pijn. Huilen enz. Maar toen hij uitlegde (ik vertel niet wat) wat hij ermee bedoelde begreep ik het wel.
En ik denk dat hij ook wel gelijk had. Of heeft.

Toen ik thuis kwam bij mijn moeder (nee, ik woonde niet meer thuis) vroeg ik aan haar wat zij dacht dat mijn emotionele leeftijd was.
Sjit, zei ze '12'.
12 ?

Grrr, dat was de volgende klap.

En 2 jaar geleden had ik een psychiater die mij even wilde vertellen dat hij mij een 10-jarige vond. Oh, huilen.

Oh, ik had het over dwang. Haha, ik raak de draad wel eens kwijt nietwaar ?


Ik voel bij de deelnemers aan het programma precies (alhoewel, niet precies natuurlijk) wat zij voelen om hun dwang uit te voeren.
Het verschil is bij mij, dat ik niet 1 soort dwang heb maar meerdere.
Als ik alle deelnemers bij elkaar optel, heb ik van alles wat behalve de smetvrees.

Smetvrees heb ik absoluut niet. Echt nie !

Nou kan ik maar een klein beetje hier neerschrijven. Anders ben ik wel een week bezig.
Maar ik denk ook dat je bij de deelnemers vast niet alles van ze ziet.

Maar goed, over mij dan.

Het getal 4 komt bij mij altijd terug. Als ik dingen doe die niet goed voelen moet ik ze 4 x over doen.
En als ik pech heb, dan in stukken van 4. Dus 4 of 8 (maar dat voelt niet goed) dus 12 of meestal 16. maar eigenlijk 16 + 4. (Ik mag niet opschrijven van 16 + 4 is)

Dat shirtje van Jan zat niet goed. Zoooo Irritant. Dat moet bij mij ook goed zitten.
Ik zou hem (als hij van mijn dwang afwist) eisen dat hij hem goed deed. En anders het maar zelf doen. Maar dan weer 4x.

Als ik erachter kom dat mijn shirtje ergens niet goed was gaan zitten dan moet ik terug naar de plek waar hij om is gaan draaien. Bv. in de winkel bij de eierkoeken ofzo.
Dan ga ik terug, en moet het precies dáar omgedraaid.
Als ik dus niet weet wáár dan word ik gek.

Als ik ergens loop en mijn stap gaat niet goed, moet ik terug.
Soms ben ik wel eens op een dag 4x de winkel opnieuw in geweest.
En natuurlijk áltijd via dezelfde route.

Een andere route ? Soms. Maar als het niet goed voelt, zal ik toch terug moeten.

Pak ik een pak koeken en ik pak de verkeerde, moet ik toch een andere pakken. Net zolang totdat het goed voelt.
En soms voel ik al bij het naar binnen gaan van de winkel al dat ik iets niet mag kopen.
Maar dat ik het dan ook pas na 1 week weer mag kopen.

En dat is lastig als je bv geen brood meer hebt. Dan zal ik toch een oplossing moeten proberen te vinden. Meestal lukt me dat wel. dan moet ik een tegenprestatie doen. Óf 4 broden kopen, die dan binnen 1 week op moeten.

Pfff.

Het aftikken wat een meisje deed, ook heel herkenbaar.
Ik tik dan niet af, maar ik doe het op een andere manier.
Ik moet (als het niet goed voelt) weer opnieuw naar iets kijken. Ik moet misschien opnieuw slikken, of met mijn ogen knipperen. Opnieuw ademhalen, mijn voet neerzetten.
Iets zeggen en dan weer opnieuw zeggen.

Ach, ik kan wel doorgaan, maar grin, dat doe ik niet.

Afwassen is een crime, gelukkig heb ik nu thuiszorg zodat ik alleen maar hoed af te drogen.
Welk gerei was ik eerst af ? Sjit, de verkeerde, die dan weer 4 x. Dan de andere, shit, weer verkeerd, opnieuw 3x, een ander.
En zo ook afdrogen, in de kast stoppen.

Eerst naar de wc voordat ik ga afwassen. Sjit, verkeerd ? Nog een x naar de wc.

Als mijn thuiszorg papieren van mij op wil ruimen, WAAAAAAAAAAAAAH. AFBLIJVEN !
Dan legt ze ze verkeerd neer.

Ik weet precies waar iets ligt en waar ze terug moeten.

En dan snap ik niet waarom zij dat niet meer weet waar ze dat papier weg heeft. Duuuuuuuuuuh, dat wéét je toch ?

In de tuin lopen en per ongeluk tegen een tak aan ? Dat kan niet, nog een x.

Ik weet nog veel meer, maar dat ff nie.

En bij mij heb ik soms wel dwangen die dan pas na een jaar weer neutraal worden. Dan moet ik een jaar wachten. En dan denk je misschien, 'onthoud ze dat dan ?'
Eh, jaaa,

Als ik dit teruglees zal het wel grappig zijn en niet te begrijpen.

Mijn dwangen veranderen ook, maar die ik heb blijven wel.
Tegenwoordig, en dat heb ik uit het programma geleerd, doe ik aan vermijding.
Ik vermijd van tevoren al dingen die ik dus niet meer doe, klein voorbeeld het afwassen, om het dwangen niet te hoeven doen.

Maar ik heb liever mijn eigen dwangen dan van wie dan ook uit het programma.
Die ken ik tenminste.

En dan kan het misschien wel zo zijn dat mijn gedachten niet waar zijn. Maar IS dat wel zo ?
Ik geloof erg in mijn dwang. Mijn tante ook. Haha, die wil ze niet eens kwijt, want stel je voor zei ze, als er wat gebeurd, dan is dat mijn schuld.

Ik wil ze wel graag kwijt.
Maar ik geloof er heilig in.
Het zál dan wel niet waar zijn. Maar wie zegt me dat ?

Ik had een dwang over mijn verpleegkundige in het ziekenhuis. Ik zei tegen haar: 'Dan ga je dood '.
'Nee, daar geloof ik niet in', zei ze. Ik zei dan 'Dan is dat JOUW verantwoording !'
Pfff, was IK ervan af. En zij zat er niet eens mee.

Maar ik zat er eigenlijk wel mee.

Oh, en ik kreeg op twitter wel eens vragen over behandeling.
Ehm, dat ik behandeling moest nemen.
Ehm, dat hebben we gevraagd. Maar............ ik mocht niet.

Dat was in 2005 of 2006. Ik was niet stabiel (nog niet) en ik geloofde (volgens hun) teveel in mijn dwang.
Dus ik zeuren (nou ja) dat ik wel behandeling wilde en dat ik het in ieder geval wou proberen.
Nou dat mocht dan wel, maar.... dan moest ik éérst máánden stabiel zijn.
Geen probleem met automutileren en óók niet met eten.

Nu gaat het automutileren tegenwoordig goed. Maar mijn eetprobleem is weer de kop opgekomen.
En medicatie, ja, ik heb ze op 1 na allemaal gehad.
Paroxetine, Anafranil, Sertraline, Prozac en ook nog diverse antipsychotica.
Maar daar kan ik niet tegen.

En CGT, cognitieve gedragstherapie, lukt bij mij niet. En DBS (Deep Brain Stimulation) kom ik volgens mijn huisarts niet voor in aanmerking omdat ze dat alleen maar doen bij een gelokaliseerde stoornis. Dus alleen OCD.
En ik heb meerdere, wo borderline etc.

Oh, en de angst voor messen.
Ik heb ze niet eens meer thuis. Alleen een klein mesje.
Mega angst (trauma gerelateerd)
Nou ja, ik krijg toch EMDR, kan dit er ook nog wel bij.
Sorry, #foutehumor #psychiatrie


Nou, ik hou eerst maar op.

Doeggie,

Liefs, Alisha