En ja hoor, had ze mij wat te vertellen.
ZE GAAT WEG ! Zegt ze.
OMG, ik was helemaal van slag.
JANKEN tot en met. Ik huilde nog erger dan ik normaal al deed.
Ik was zó van slag.
Ik werd kwaad en boos en keek haar mega kwaad aan. En huilend en tranen en grienend en ga zo maar door.
'Is grienend eigenlijk een woord ?', grin.
Maar nee hoor ! DAT WIL IK NIET.
Ik heb eíndelijk, na jaaaren een psychiater die naar mij luistert, die mij serieus neemt, die mij 'steunt'.
En nu zegt ze dat ze wég gaat ?
Daar ben ik het niet mee eens.
Ik heb weinig vertrouwen in mensen.
Ik vertrouw niemand, ik vind iedereen eng.
Ik heb een pest aan mannen. En was dus blij dat ik eíndelijk weer een vrouw had.
Ik heb veel liever een vrouwelijke arts.
Waarom ? Nou gewoon.
Ik ben bang voor mannen.
Ik vertrouw ze niet.
Ze luisteren niet.
(nou ja, sommigen wel)
Ik vind ze eng.
Maja.
Psychiaters staan natuurlijk niet voor 'mannen' an sich.
Ik vond haar fijn, eh, ik vind haar fijn.
Ik wil niet dat ze weggaat.
Ik zei dat ik ga protesteren en een brief naar haar baas ga schrijven.
Niet dat dat wat zou uithalen, maar ja.
Nou draaf ik een beetje door, maar het was / is ook zo'n grote klap voor mij.
Ik heb zo'n moeite met mensen te vertrouwen. Ik doe er heel lang over om vertrouwen in iemand te krijgen. En het duurt heel lang voordat ik me 'bloot' kan geven.
En als dan iemand weg gaat, dan moet ik weer helemaal opnieuw beginnen.
En voordat ik dat voor elkaar heb zijn we weer 2 jaar verder.
Duurt dat zolang ? Jahaaa.
Gelukkig begrijp ze me helemaal.
Ze zei ook dat ze nog niet weggaat maar dat ze mij dit op tijd wilde vertellen omdat ze weet dat het heel moeilijk voor mij is. Wel lief dus, en meelevend.
Ook dat ze een paar patienten waaronder mij dus, nog een tijd blijft begeleiden totdat het allemaal 'goed' geregeld is.
Totdat ik over ben naar de nieuwe psychiater en misschien samen een gesprek of zo.
Maar toch.............. Nee, ik wil het niet.
Na de vakantie gaat ze over naar een andere afdeling, maar ik blijf eerst nog bij haar.
Maar, nee.
Voor mij is het allemaal zó lastig.
Ik 'hecht' me zo erg aan mensen. Tenminste de mensen die ik vertrouw.
En nu kan je zeggen: 'Dan is het juist goed dat ik over ga naar een ander iemand'.
Maar nee dus.
Omdat ik al zó moeite heb met vertrouwen, waarom moet ik dan alles weer opnieuw opbouwen ?
Iets waar ik dus 2 jaar over gedaan heb weer opnieuw beginnen. Nee, daar baal ik van.
Wéér 2 jaar oefenen.
En weer gaan van behandelaar naar behandelaar.
Want nu hoorde ik deze week óók dat mijn psychologe óók weg gaat.
Nu gaat zij maar voor 1 jaar weg. En komt dan weer terug. Maar nee, haar ken ik ook. Ik kán het gewoon niet.
Ik word helemaal gek.
Het is voor mij al iedere dag een gevecht om door te gaan.
Het is me alleen gelukt omdat ik het gevoel had dat ik gesteund werd en dat zij me wilden helpen.
Als zij weggaan, dan valt de grond onder mijn voeten weg.
Klinkt dramatisch, maar voor mij is dat het ook.
Tegen mijn psychologe zei ik: 'Als jij terug bent, ben ik er niet meer'.'
En nee, dat zijn geen dreigementen.
Want ik wil al jaren niet meer. (in een ander log)
Maar natuurlijk zal ik eerst nog doorzetten.
Toen ik vrijdag tegen mijn psychologe zei dat mijn psych weggaat en dat ik daar kwaad op was (ze liep met ons mee), zei ze lachend: 'Oh en nu ga ik ook zeggen dat ik wegga.'
Oh jee, ik werd toch over de rooie. Ik werd helemaal in de war. Ik wilde weggaan, maar dat kon niet want mijn psychiater stond voor me in de gang.
En mijn psychologe riep mij in haar kamer. En ik wilde weg, maar kon niet.
Het was vreselijk.
Waarom doen ze me dat aan ?
Sorry, voor een log vol met verwardheid en kwaadheid, maar voor mij zo belangrijk.
Verdrietige Alish
Geen opmerkingen:
Een reactie posten