Mijn eerste EMDR behandeling

Ik heb eerst een voorbereidende gesprek gehad voorafgaan aan de EMDR behandeling.

Waarvoor ik EMDR krijg, houd ik maar even voor mezelf.

Dus toen het echt zo ver was, was ik ontzettend zenuwachtig.
En viel het me mee ?

Echt niet, het was vreselijk.

Nou ja, vreselijk.

Ik vond het niet makkelijk.

Eerst moest ik een vragenlijst invullen met hoeveel klachten ik had.
En daarna werd me weer wat uitgelegd wat we gingen doen.

Ik moest teruggaan naar de herinneringen van 14 jaar geleden.
Maar dat was best zwaar. Want er kwamen herinneringen boven (wat ik niet verwacht had) die ik al 14 jaar lang niet meer wist.
Dus dat was janken geblazen, grin, als ik een psycholoog zie ga ik bij voorbaat al janken geloof ik.

Vroeger niet, dat heb ik moeten leren.

Moeten leren om te janken ?
Ja.
Eerst leren praten.

Leren praten ?
Ja.

Eerst leren vertellen, dan leren praten (dat is nl wat anders), dan leren uiten en uiteindelijk leren huilen.
Tot het huilen overging in (bijna) gieren.
Maar dat kan ik tot op heden nog redelijk in controle houden.

Toch heb ik dat niet altijd kunnen doen.

In mijn 2e opname heb ik leren huilen. En dan echt leren huilen.
Ze zeiden tijdens mijn opname, maanden later, dat ze eindelijk vonden dat ik me eens leerde uiten.
Dat was een compliment.
Hmmm. Ehmmm.

Op een gegeven moment was het zelfs zo dat ik (in een gesprek met mijn pb'er), wanneer ik me goed voelde (tenminste dat dácht ik) en ik vrolijk vertelde dat het wel goed met me ging, mijn pb'er zei: 'Nee, het gaat niet goed met je'.
En dan noemde ze allerlei dingen op.

En ja hoor, binnen een paar minuten had ze me dan onbedaarlijk aan het huilen gebracht.
Ik schreef dat toen zelfs op in het evaluatieverslag (iedere 3 weken werd je geevalueerd), dat ze mij binnen een paar minuten altijd aan het janken bracht.

Grin.

En mijn mede patienten, (ja, die dachten geloof ik dat ik daar voor niks zat, ik had nl altijd mijn masker op) stonden er versteld van toen ik eens een keer zei dat ik altijd huilde bij een gesprek met de verpleging, dokter etc.

Hmm, daar stond ik versteld van, huilden zij niet ?


Oh, ik was over de EMDR aan het vertellen.


Dus ik moest herinneringen terug halen aan die periode en dat was niet makkelijk.
Ik zat ook continu aan het af te leiden.
Van 'Goh, wat een lelijk schilderij hangt daar', en 'Nou, die kerstkaartjes mogen ook wel weg niet ?'

Na 45 minuten vonden we het wel genoeg, nou ja de tijd was op.
Ehm de tijd is natuurlijk niet op, maar haar tijd wel, grin.

Ik had wel het beste gesprek ooit in de GGZ gehad. En dat was al jaren dus.

En ik had een uur later een afspraak bij de psychiater, dus tussendoor even naar de stad geweest.
Wat ik allemaal gekocht had wist ik daarna gelijk al niet meer.

En jankend op de fiets, gesprek met psychiater.
Oh man, ik was behoorlijk in de war. Ik heb allemaal rare dingen tegen haar gezegd.
Schaam.

Huilend naar huis en gelijk op bed.
Ik was kapot.

Nou ze hadden me al voorbereid dat ik er de eerste dagen meer last van kon hebben.
Maar dat was niet in vergelijking met hoeveel ik er écht last van had.

Ik was zo mega raar in mijn hoofd. Het was alsof alles heel intens was.
En veel herinneringen.
Ik werd er echt gek van.

Ook positief want ik had voor het eerst sinds jaaaaren het gevoel of ik echt in de wereld stond. Alsof de wolken om mijn lichaam opgetrokken waren.
Of ik óók meedeed in het leven.

Echter de rest, het intense zware gevoel (of zoiets) was niet normaal.
Ik kan het niet omschrijven.

En ik had er geen paar dagen maar last van. Nee, echt de hele week 24 uur per dag tot de volgende afspraak.

En ik had zó de behoefte om even met iemand te praten.
Natuurlijk kan ik dan weel 113-online bellen, maar dat durfde ik ook weer niet.
En verder héb ik niemand.

Ik heb wel mijn familie, maar daar kan ik niet mee praten.
Ja, over koetjes en kalfjes en geitjes en zwaantjes....

Maar over zulke dingen, dingen die me bezig houden, nee.
Niemand.

En dat is zwaar. Je staat echt helemaal alleen met je sores.

Dus na een week was ik zo kapot dat ik niet eens meer heen wilde.
Ik ben wel heen gegaan maar ik zei wel dat ik niet wist hoe ik verder moest.
En wat rot is. ZIJ weet het ook niet.

We hebben nog wel (BTW ik heb nog niks met een koptelefoon gehad) een gesprek gehad en geprobeerd om weer op dezelfde voet verder te gaan, maar dat lukte niet.
Dus een beetje oppervlakkig gehouden.

Het lijkt ook wel alsof ik alleen maar huilen kan.
Waarom hebben ze me ook huilen geleerd ?


Ze wilde kijken op vanaf welk moment we beginnen gaan. Ja, duhhhhhhhh, dat weet ik niet.

Dus hoe we verder gaan ?

Ik weet het niet.

Gelukkig zitten er 3 of 4 weken nu tussen.
Kan ik nog meer zenuwachtig worden.

Alish