Op een dag liep ik van school naar huis. Ik was net begonnen met mijn middelbare school. En terwijl ik naar huis ging, zag ik een jongen uit mijn klas lopen. Kyle, heette hij. En het leek net alsof hij al zijn boeken van school bij zich had. Ik dacht nog: "Wat moet iemand op vrijdag nu met al zijn boeken doen, en dan ook nog eens naar huis brengen? Dit moet echt een nerd zijn".
Ik had een rustig weekendje gepland dat weekend. Dat houdt dus in: Een potje voetbal met wat vrienden morgenmiddag, en wat feesten in de avond. Dus ik haalde mijn schouders op en liep verder. En terwijl ik zo verder liep, zag ik wat kinderen naar hem toe komen. Ze renden op hem af, sloegen zijn boeken uit zijn handen, en duwden hem. Ze lieten hem struikelen zodat hij in de modder terecht kwam.
Zijn bril werd van zijn gezicht gegooid, en die kwam een paar meter bij hem vandaan in het gras. En ik zag de pijn en verdriet in zijn ogen, terwijl hij opkeek.
Ik kreeg diepe medelijden met hem. Dus ik snelde naar hem toe, terwijl hij kruipend naar zijn bril aan het zoeken was. Ik vond hem, gaf Kyle zijn bril weer terug, en zei tegen hem: "Die lui zijn echt erg, ze moeten eens met hun leven beginnen". "Hey, dank je", antwoordde Kyle enthousiast. En hij lachte van oor tot oor. Er zat zoveel dankbaarheid in die lach. Ik vroeg waar hij woonde. Het bleek dat hij vlak bij mij woonde, maar dat hij eerst naar een andere school ging. Vandaar dat we elkaar nog nooit hadden gezien.
We praatten onderweg met elkaar. Ik droeg wat van zijn boeken, en het bleek dat het een toffe gozer was. Ik vroeg of hij de volgende dag mee wilde voetballen. En dat wilde hij wel. We hebben het hele weekend met elkaar opgetrokken. En hoe meer we met elkaar optrokken, hoe fijner en beter de band werd. En dat gold ook voor mijn vrienden met hem.
Maandagmorgen zag ik hem weer, en hij had weer al zijn boeken bij zich. Lachend ging ik naar hem toe, en zei: "Jongen, als je dit het hele schooljaar vol blijft houden met al die boeken, dan krijg je behoorlijke spierballen". Kyle lachte, en gaf me de helft van de boeken.
In de jaren die volgden werden Kyle en ik de beste vrienden. We zaten in het laatste jaar, en we waren al bezig om ons voor te bereiden op onze vervolgopleidingen. Kyle ging studeren in het noorden van het land, terwijl ik juist naar het zuiden ging. Maar ik wist: We zouden altijd vrienden blijven, hoeveel kilometers er ook tussen ons in zaten. Kyle ging studeren voor dokter, en ik wilde het bedrijfsleven in.
De school had Kyle gevraagd om een speech te geven tijdens de diploma-uitreiking. Ik was blij dat ze hem hadden gevraagd, en niet mij. Op die dag zag ik hem voor de uitreiking begon. Hij zag er fantastisch uit. Hij had zichzelf echt gevonden en ontwikkelt tijdens deze schoolperiode. Hij was aangekomen, en zag er goed uit met z'n bril. Hij had meer dates dan mij, en de meisjes waren gek op hem. En tjonge, soms was ik echt jaloers op hem.
En vandaag was dat ook zo. Ik kon zien dat hij nerveus was voor zijn toespraak. Dus ik gaf hem een harde klap op zijn rug en zei:" Het gaat helemaal goed komen, jongen." Hij keek me aan met zo'n dankbare blik, die alleen hij kon geven, en zei lachend: "Dank je".
Op het moment van de toespraak schraapte Kyle zijn keel en begon. "Dankbaarheid is een tijd om mensen te danken voor hun steun in de jaren waarin je het moeilijk hebt. Je ouders, broers en zussen, leraren, misschien een mentor of decaan.... Maar vaak gaat het om een vriend. Ik ben hier om jullie te vertellen dat een vriend zijn ,het beste cadeau is wat er maar bestaat. Ik zal een verhaal vertellen".
Ik keek Kyle vol ongeloof aan toen hij vertelde over de eerste keer dat we elkaar ontmoet hadden. Hij was van plan om zelfmoord te gaan plegen op de vrijdag dat we elkaar zagen. Hij vertelde dat hij zijn kluisje leeg had gemaakt, en al zijn boeken weer mee naar huis had genomen, zodat zijn moeder dit niet meer hoefde te doen. Kyle keek naar me en gaf me een lach. "Maar God zij dank was ik gered. Mijn vriend zorgde dat het niet hoefde te gebeuren."
Ik hoorde het geroezemoes door de zaal heen gaan toen deze knappe, populaire jongeman vertelde van zijn zwakste moment. Ik zag Kyle, zijn vader en zijn moeder naar me kijken met dezelfde dankbare lach op hun gezicht. Nog nooit, totdat op dat moment, had ik de diepte van dit gebeuren gezien. Onderschat nooit de kracht van je daden. Met een klein gebaar kun je het leven van een ander radicaal veranderen. Ten goede, of ten kwade.
God brengt ons allemaal in elkaars leven om elkaar te beïnvloeden op een bepaalde manier. Kijk of je God kan zien door anderen heen.
Ik ben zelf niet gelovig, heb mijn eigen geloof. Zoals de Dalai Lama.
Maar dit is zo'n mooi verhaal. Het zal ongetwijfeld op waarheid berusten. En indien niet. Dan zullen er vele verhalen zijn die wel dit verhaal vertellen.
Alisha.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten