Fake smile, je masker, deel 1

Ja, een fake smile, en BrigitteKaandorp, deel 1

Een lach terwijl je van binnen huilt.

In het begin is het moeilijk. Maar op een gegeven moment ziet niemand het nog aan je.

In het begin vragen mensen nog, 'Hoe gaat het met je ?'. In het begin blijf je ontkennen.
Totdat je daar geen zin meer in hebt. Dan zeg je 'Slecht'.
Totdat de mensen zeggen, 'Nog steeds ?'.
En met een kop, van 'Ach, JIJ ! Stel je niet aan !!!!'

Daarna vragen ze je niks meer.
En daar ben je verdrietig om. Maar eigenlijk ook blij.
Want om steeds te moeten zeggen dat het echt niet goed gaat is niet leuk.

Nog steeds zijn er mensen die wel vragen hoe het gaat.
Dan gaat het verder tot 'Hetzelfde'. En verder vertel ik maar niks meer.

Verder houd ik mijn masker op.
Zoveel mogelijk.
Alleen bij mijn hulpverleners ga ik huilen, grienen, en soms keihard huilen. Gesnik tot en met.
Tranen rollen over mijn wangen, in mijn nek.

Maar ga ik naar mijn ouders, mijn familie en soms (heel soms) naar vrienden, dan komt de vrolijke ik tevoorschijn.
Ik wil ze niet bezorgd maken. Maar ik wil ook net dat ze mijn ware gevoel weten.
Dus.

Lachen, zoveel mogelijk, grapjes maken tot en met.
Mensen moeten ook altijd om mij lachen.
Ikzelf eerlijk gezegd eigenlijk ook wel.
Mensen vinden me leuk en aardig en vol met zelfspot en heb altijd stomme grapjes te vertellen waarbij ikzelf het hardste lach.
En dat is ook echt.

Dan ga ik helemaal op in mijn rol.

Maar.............. is het wel een rol ?


Alish