Weer een stigma op de psychiatrie

Weer een stigma op de psychiatrie

Ja, daar kom je nooit meer vanaf.

Deze brief heb ik geschreven aan de winkel bij mij in de buurt, om een voor mij zeer pijnlijke situatie.

Geachte heer,

Vorige week vrijdagavond 31 augustus was ik bij de balie om medicatie te kopen. Daar werd zeer moeilijk over gedaan. Uiteindelijk had ik 3 medewerkers van de AH tegenover me staan en allemaal publiek om me heen die heerlijk konden meegenieten van het gesprek.

Zeer pijnlijk voor mij.

Er was namelijk een ‘regel’ dat ze mij geen medicatie mochten verschaffen. Dit is vanuit het nabij gelegen ETOS anderhalf jaar geleden aan hen meegedeeld.

Anderhalf jaar geleden, dat is lang terug. Een kind mag ook tot zijn 2^e of 3^e jaar geen chocolade eten, mag hij dat zijn verdere leven dan ook niet ?

Over medicatie mag dit alleen een drogist beslissen op basis van ‘het verdenken van het niet goed omgaan met medicatie’.

Dat was in dit geval niet het geval.

Gelukkig ging uiteindelijk 1 medewerker weg en had ik er nog maar 2 tegenover me staan. En publiek.

De apotheek was al gesloten en ik had ontzettende hoofdpijn wat al geresulteerd had in misselijkheid. Daarna krijg je nog ergere klachten. Van duizeligheid, nauwelijks kunnen lopen, moeilijk praten en omvallen.

Die kunnen alleen maar overgaan door medicatie te nemen die ik niet voor handen had.

Daarom vraag ik ook altijd om een hoeveelheid van 10 tabletten paracetamol met een samenstelling van 500 mg paracetamol per tablet.

Echter mag je 8 tabletten per dag met die samenstelling gebruiken en 6 tabletten van 50 mg coffeïne en 50 mg paracetamol.

Om het weekend door te komen was dat dus al veel te weinig.

Maar ik wilde het proberen om met 10 tabletten, dus 5 gram pcm.

Halve doosjes worden niet verkocht dus gaf ik de optie van kindertabletten. Waardoor je qua milligrammen meerdere tabletten moest nemen. Maar je moet wat als je je vreselijk voelt.

Het blijkt dus wel dat deze medewerkers geen notie hebben van medicatie wat normaal is.

Trouwens zou al in januari 2011 alle doosjes van meer dan 20 tabletten niet meer verkocht mogen worden. Ze worden nog steeds verkocht. Is die regel opgeschort ?

Wordt er trouwens geen tabak verkocht aan mensen die hier ernstige gezondheidsklachten van krijgen, dan wel al hebben ? Of dood gaan ?

Ook wordt er drank verkocht, tevens aan jongelui van wie je nooit weet wat ze hiermee gaan doen. Doorverkopen of aan hun jongere vriendjes geven.

Ook wordt er drank verkocht aan alcoholisten. Dan moet je dat ook uitsluiten.

Daar kunnen ze dood aan gaan.

Dan is mijn 5 gram pcm nog niks.

Deze ‘regel’ wil ik dus ook niet meer hebben, dit geeft me alleen heel veel stress. Ik heb een huisarts met wie ik deze dingen bespreek en zij en ik beslissen hierover.

Ik heb me zeer vernederd gevoeld en behoorlijk in mijn hemd gezet.

Het blijkt dus wel weer dat mensen die niet bekend zijn met hoe mensen in elkaar zitten en toevallig jammer genoeg heb ik een psychiatrisch verleden en heden.

Hiermee is dus weer het stigma op de psychiatrie bevestigd.

Ik baal hier ontzettend van.

Ook omdat aan mij werd gevraagd of in niet naar de weekend-apotheek kon (de weekend-apotheek, die alleen voor spoedgevallen is en ik dus niet heen kon), hm, ik heb straatangst en mega hoofdpijn. Hoe moet ik daar komen ?

‘Is er dan iemand anders die het voor je op kan halen ?’ werd mij gevraagd. Waarop ik moet antwoorden van, ‘nee’.

‘Niemand ?’ werd er gezegd ?

Zeer pijnlijk, waar ik bevestigend op moest antwoorden.

‘Je ouders dan ?’

Dat wordt gevraagd aan een vrouw van 44 jaar, waarop ik antwoordde, ‘Mijn vader zorgt 22 uur per dag voor mijn moeder. Dat kan ik niet aan hem vragen.’

Mijn sociale angst, ik durf vrijwel geen winkels in en een van de weinige winkels waar ik nog heen ging is die van u omdat die bij mij in de buurt is, is nu nog versterkt. Ik voel me nu helemaal niet zeker meer van mezelf.

 Dit is wat ik u wilt vertellen.

Een zeer pijnlijke en vervelende situatie voor mij. Waar iemand met een normaal zelfvertrouwen niet mee zit. Maar ik weer lange tijd mee zal zitten.

 

Met vriendelijke groet,

*********************

Gelijk de dag daarna heb ik een kaart teruggekregen met het begrip voor deze voor mij vervelende situatie. Hij wil nu met mij even daarover praten. Ik heb mijn moeder gevraagd om mee te gaan omdat ik de winkel niet meer in durf.
Dus dat zal nog wel even duren.

*update: Het gesprek met de baas van de winkel ging goed. Hij begreep het helemaal.
Maar om medicijnen te vragen ? Doe ik niet meer.