Mijn emotionele leeftijden cq karakters

Een log die ik jaren geleden geschreven heb.

Nu zijn er wat dingen verandert, dat zal ik in een nieuw log beschrijven. Maar het komt op hetzelfde neer.

 

8-9-08

 

Het zijn geen delen, het zijn karakters.

 

Zelf noem ik het zo.

 

Mijn kleine ik (ik zal haar Jedidja-ik noemen) zal een emotionele leeftijd hebben van zo'n 7/9 jaar aangezien ik meisjes ken van 7/9 jaar en die allemaal van dezelfde dingen houden als ik. Dat is gekomen na het overlijden van mijn oma. De psycholoog uit de kliniek noemde dat zo: Na het overlijden van een grootouder ga je verder in je volwassenheid. Je gaat verder in het proces van volwassen worden.

Dat kon ik niet aan en vanaf toen ben ik van kinderdingen gaan houden. Dat was voor die tijd niet zo.

Ja ik had wel knuffels maar niet zo erg als daarna.

 

Daarna heb ik de Sofie-ik, die is gekomen na de hersenbloeding van mijn moeder toen ik 19 jaar was.

 

Toen was ik al blijven steken op 13-14 jarig leeftijd volgens de psycholoog en de testen die ik gehad heb.

Toen ben ik anders geworden. Ik zal het omschrijven als dit.

Ik ben zeer manisch geweest van jaaaaren lang. Deed het huishouden van 4 personen behalve de boodschappen en het eten koken. Zat op basketball in 2 teams, ik zat op zwemmen en gaf zelf ook zwemles. Ik deed veel aan hardlopen en deed een opleiding waar ik veel huiswerk aan het doen van was. Soms wel 25 uur denk ik.

Ook liep ik iedere dag behalve zondag met kranten en deed ik op woensdag nog een andere krantenwijk en liep ik met folders.

Verder zorgde ik voor mijn moeder aangezien mijn vader dat niet aankon. Zij had heel veel hoofdpijn en had veel epilepsie.

 

Verder had ik zelf ook erg veel last van hoofdpijn, wel 3-4 dagen in de week. En had ik veel last van schouder-nek en rugpijn.

 

De Sofie-ik deed dit :Ik ben veel aandacht gaan vragen, was heel druk. Was niet meer zo verlegen, durfde op school altijd in de klas wat te vragen wat ik voor die tijd niet durfde. En had veel vrienden en vriendinnen. En ook nam ik tijd voor hun.

 

Ook kon ik met iedereen opschieten en ook met de mensen waar de anderen een hekel aan hadden.

Ook had ik veel lol en was vaak aan het lachen.

Ik had altijd lol, was het niet met anderen dan wel met mezelf.

 

De Sofie was een droommeisje en liep altijd in een droom wereld rond. Ik woonde bij mijn tv series, had geen ouders en woonde altijd bij familie en had ook wel een fantasie-ouders, en films en woonde ook ondertussen in de echte wereld rond. Ik kom bezig zijn met iets en was ondertussen ook dat meisje die dacht, hihi, ik ben nu het vriendinnetje van Todd, en soms het zusje of zus (mijn favoriet van mij uit Neighbours).    Ain't he cute ?

 

 

 

 

 

 

Alisha ben ik zelf. Die is zeer op zichzelf, is zeer verlegen en durft niet voor zichzelf op te komen. Was altijd aan het lezen en trok zich altijd terug. Die was op 12 of 13-jarige leeftijd al wat je depressief kunt noemen. Ik kan me namelijk heel veel situaties herinneren dat ik toch anders was dan anderen. Ik voelde me ook nooit ergens bij horen. Zelfs bij mijn familie niet.

Ik zat ook altijd bij mijn opa en oma in de achterkamer omdat ik dacht dat ik niet in de woonkamer mocht komen. Bloos, heb ik nooit aan iemand verteld.

Alleen als ik alleen bij hun was deed ik dat wel.

Mijn oma en opa waren een beetje mijn ouders voor mij.

 

Ik durfde niet op te groeien. Daar zijn we pas een aantal jaren geleden achtergekomen, tenminste na mijn onderzoeken door de psycholoog.

Maar mijn moeder had altijd al gezegd dat ik niet volwassen wilde worden. Dat wist ik zelf niet dat heeft ze me pas een half jaar geleden verteld.

 

Nu weet ik na lang nadenken dat Sofie en Alisha dezelfde zijn. Ze hebben alleen verschillende karakters.

Sofie is de vrolijke-ik, Alisha is de depressieve-ik, die een eigen droomwereld heeft.

De Sofie-ik zit áltijd in haar droomwereld.

Maar ze zijn hetzelfde.

 

Ook is na de hersenbloeding de grote ik gekomen, ik zal haar Kaylah noemen.

Daarna is ook het zelfbeschadigen gekomen. Maar dat heeft niks hiermee te maken.

 

Kaylah-ik is degene die in stress-situaties heel goed kan reageren. Hersenbloeding van mijn moeder, epilepsie van mijn moeder, de ziektes van mijn opa en oma. Wat we wel niet hebben gehad.

Die is ook de volwassen ik. En zelf vind ik dat ik dan heel volwassen ben en gewoon mijn normale leeftijd,

al niet hoger heeft.

 

Ik heb geen DIS ! oid

 

Deze delen hebben allemaal hun eigen taak.

 

Alleen als ik het moeilijk heb trek ik me terug in mijn kleine ikjes. In de kliniek waar ik 7,5 maand ben geweest hebben ze de Alisha, de echte ik, maar alleen de eerste week gezien en heel soms tussendoor.

Ik heb me het meest gedragen als de Jedidja-ik en de Sofie-ik.

 

Daarom vonden ze me ook niet depressief. Maar dat ben ik wel.

 

Waarom zien ze dan niet. Ze zagen wel dat ik het heel erg moeilijk had maar wat had ik eraan moeten doen ?

Op dit moment ook. Ik ben rijp voor een opname. Maar ik moet vanaf volgende week weer werken.

Ik heb gewoon rust nodig.

 

Maar ik wil nooit meer opgenomen worden. Ik heb nu meer hulp dan in mijn opname.

 

 

 

 

Reactie gekregen:

 

Grappig Sofie, eigenlijk helemaal niet grappig. Maar deze gedachte is nieuw. Ik dacht aan jou, aan jouw moeder en je ziekte. En toen kwam die gedachte. Mijn vader is bijna 20 jaar geleden overleden. Hij was lange tijd ziek geweest. Ik mis hem, natuurlijk. Maar ik voel dat niet als een handicap. Het is een natuurlijk soort gemis. Ik kan me mijn vader nu goed voorstellen toen hij 52 was (dat is mijn leeftijd nu). Alsof ik kan communiceren dwars over een barrière van ruim 30 jaar. Alleen mijn geheugen, misschien een foto en verder mijn huidige leven heb ik nodig voor zo’n ‘gesprek’. Mijn moeder kreeg haar hersenbloeding ruim 10 jaar geleden. Toen is ze veranderd. De oude was ze niet meer. Ik mis mijn oude moeder. Terwijl er nog steeds een moeder is. Ik voel dat soort gemis wèl als een handicap. Mijn moeder zit me zelfs in de weg tussen mij en mijn oude moeder. Ik heb sommige dingen tussen ons nooit kunnen afmaken. Terwijl ik evenmin daarin heb kunnen berusten, want letterlijk is ze er nog. Hoe was mijn moeder toen zij 52 was? Geen idee, geen beeld meer. Hoe moeilijk moet het voor jou zijn om je ouders te missen, terwijl ze er lijfelijk nog zijn. En dat een groot deel van je leven, eerst als kind, later als volwassene. :( Verder: hou je goed. Liefs, R