Houd me vast

Wil je me vasthouden ?

Dit las ik in een blog

Bron: Me & CPTSD (Complex Post Traumatic Stress Disorder)
http://cptsd2013.wordpress.com/2014/01/06/trust-therapy/


Help me, please. Hold me, because I am broken and it hurts. I am lonely and that hurts too. It’s cold. You are warm and I want it too. Please just hold me, you don’t even need to talk to me, just hold me and let me be. See me. It’s empty inside. Hollow. I need you.

Voor mij zo herkenbaar.
Ik voel me zó alleen.

Ik bén niet alleen.

Maar ik sta wél alleen.

Alleen in mijn ziekte.

Mensen zoals ik kunnen geen veiligheid vinden.
Normaal gesproken kunnen mensen veiligheid bij zichzelf vinden.
Dat heb je geleerd of ben je mee opgegroeid.
Waarom ik dit niet heb weet ik niet.


In 2006-2007 ben ik in opname geweest, mijn eerste in de psychiatrie.
7,5 maanden op de afdeling 'stemmingsstoornissen'. Niet dat ik daar veel beter van ben geworden maar daar heb ik het niet over.
Ik heb wel wat geleerd.

Ook had ik altijd op het moment dat ik uit de kliniek was, ja in de psychiatrie hebben we het nog steeds over een kliniek ipv ziekenhuis, tja, maar...

Oké, de kliniek bestond al niet meer bij mij als ik bij de bushalte stond om naar huis te gaan of naar de stad.
Ik woonde nl een half uur rijden met de trein van de stad waar ik woon.

Mijn psychologe zei eens tegen mij dat ze dat bij meer mensen met mijn problematiek hoorde.
Dat, op het moment dat mensen uit beeld zijn, ze ook niet meer bestaan.
En dan ook echt.

Ik heb zelfs, als mijn ouders weg zijn, bv op vakantie, dat ze er niet meer zijn. Ze zijn dan als dood voor mij.
Zelfs al gaan ze maar een dagje naar Amsterdam, naar onze familie, 2 uur rijden van ons huis.
Dan ben ik al de hele dag van slag en wordt gewoon gek van het wachten tot ze weer thuis zijn.

Op een gegeven moment zei de psychologe ook dat ik iedere dag als ik thuis was (je wordt namelijk 'gedwongen' om steeds naar huis te gaan, zoveel mogelijk) dat ik 3 x per dag moest bellen om contact te houden met de kliniek om het gevoel te houden dat ze er wel waren.
Dat ze wel bestonden.
Heel raar, ik snap het ook niet.

Wat ik denk, is dat mensen met mijn problematiek geen veiligheid IN zichzelf kunnen vinden.

 

Ik voel me nooit veilig.

Alléén, bij mijn ouders, en mijn broertjes gezin. Verder bij NIEMAND.

Én in de kliniek.
Én bij mijn behandelaar.
Zíj begrijpen mij en mijn problematiek.

Álles in onveilig.

Misschien heb ik niet geleerd om me veilig te voelen.
Misschien zijn er dingen gebeurd in mijn jeugd waardoor ik me niet veilig meer kán voelen.
Dingen die IK niet meer weet.

Toch is het pas gebeurd, mijn echte problemen, toen mijn opa zelfmoord heeft gepleegd.
Sindsdien is mijn leven 180 of 360 graden veranderd.

Wat wil ik met dit log zeggen ?

Het spijt me, maar ik ben de draad even kwijt.
Grinnik, huil, lach.

Maar in ieder geval dat ik het herken in het blog hierboven.

Ik zoek altijd een fantasie-wereld met mensen die mij beschermen.
Iemand die een arm om me heen slaat.
Iemand die me een kus geeft en zegt dat het allemaal wel weer goed komt.

En dan heb je iemand op je pad gevonden die je dit allemaal geeft,
en dan....................

Laten ze je weer in de steek.

Écht in de steek, en zelfs mensen uit de psychiatrie, die toch beter zouden moeten weten.

Het is juist bekend voor mensen zoals ik dat het juist belangrijk is om mensen te leren vertrouwen. Maar als zelfs de psychiatrie je vertrouwen beschaamt, dan is dat niet toelaatbaar.
(en dan bedoel ik NIET het 'borderline' gevoel)

Dan ben je weer bij AF.

Moet ik weer opnieuw gaan beginnen.

Maar.................... daar doe ik niet meer aan mee.

Vertrouwen ? Doe ik niet meer.

Is het daarom dat ik me veilig voel bij knuffels ?

Zij zijn mijn vriendjes, zij laten me niet in de steek.

En mijn familie (gezin) ook niet.


Alish ♥