En hoe gaat het nu dan ?

Dat is een lange tijd geleden dat ik wat geschreven heb. Het word dus tijd om eens bij te schrijven.

Ten eerste heb ik afscheid moeten nemen van mijn psychiater.
Maar daarover in een ander logje.

We hebben een lange mooie zomer gehad en eindelijk is de herfst weer gekomen. Waarom schrijf ik dit ? Grin, want de herfst is al bijna weer voorbij.
Nou, ik was eerlijk gezegd wel blij dat de zomer weer voorbij was, want ik werd er een beetje zat van.
Ik wilde weer een lange broek aan, kaarsjes aan, lichtjes aan. Ik vind het heerlijk dat het weer vroeg donker is.
Ik wilde regen, wind en kou.
Ik vind het heerlijk.

Het mag voor mij het hele jaar door vroeg donker zijn. Heerlijk.
Ik ben 2 keer op vakantie in Venezuela geweest en daar was het precies om 06.00 licht en om 18.00 uur donker. Zalig, iedere dag maar weer.
Dan lag ik om kwart voor 6 nog in het zwembad, in de volle zon, en precies een kwartier later, donker !

Toen was ik ook nog niet 'ziek' hoor. Toen vond ik alles nog geweldig.

Nu vind ik licht moeilijk. Ik heb het liefste de hele dag door de gordijnen dicht.
Voor mijn konijnen en mijn kat doe ik wel de gordijnen open overdag. Om hun het idee te geven dat er toch een soort van dag en nacht is. Ik kan ze toch niet altijd in het donker laten leven nietwaar ?

Dus overdag zit ik niet in de kamer. Alleen als de thuiszorg er is.
Ik heb me verplicht gesteld om tegenwoordig, als ze er is, het licht aan te doen want dat deed ik ook nooit.
Overdag ben ik in de slaapkamer. Mijn gordijnen komen ook nooit open dus.

In mijn opnames had ik ook altijd de gordijnen dicht en als de schoonmaker geweest waren stonden steeds de gordijnen weer open. Zo vervelend.
Veel te veel licht.

Mijn psycholoog zei eens tegen mij dat het leek of ik een 'lichtfobie' had.
Ik weet het niet. We hebben het nooit uitgezocht.

Als ik bij de GGZ kom voor een gesprek ga ik ook meestal aan de kant zitten tegen het raam aan. Tevens doe ik lichten uit zodat we nog wel wat kunnen zien maar zodat ik er geen last van heb.
De luxaflexen gaan dichter zodat ik me wel lekkerder kan voelen.

Overdag kom ik ook bijna niet buiten. Laat mij maar binnen zitten.

Ik wacht op de dag waarop dit allemaal weer over is.

Het zal ook wel allemaal niet alleen te maken hebben met bang zijn voor licht (als het dat dan is) maar ook depressie, last van overprikkeling, bang voor mensen enzo.
'K wait nait.

'S avonds gaat het beter. Dan kom ik uit mijn holletje vandaan.
Dan zit ik wel in de woonkamer.

Licht geeft ook het idee dat je dingen moet doen. Licht geeft mij het idee dat je vrolijk MOET zijn, dat je MOET werken etc.
Ik ben allergisch voor het woord moeten. (sinds ik ziek werd)

Dit is allemaal begonnen toen ik mijn werk verloren heb. En nee, niet door mijn schuld, dat ik mijn werk niet goed deed enzo. Maar omdat ik 'gewóón' 80-100 % afgekeurd werd. terwijl ik gewoon wel werkte.

Een beetje raar log dit.

Tot de volgende x.

Liefs, Alish.