Niet dat ik altijd meega hoor. Meestal blijf ik thuis. Nou ja, niet dat ik bij ze woon.
Ik woon dan wel op 'mezelf'. Of, grin,
Hihi, ik ben iedere dag bij ze.
Ik vind het leuk, ik vind het fijn, want...............
Ik kan niet tegen alleen zijn.
Maja, vroeger toen ik nog niet ziek was, vond ik het heerlijk als ze op vakantie waren. Lekker rustig en vooral geen zorgen om mijn moeder. Ook toen ik nog thuis woonde.
Dan deden mijn broertje en ik alles zelf. Heerlijk was dat. Lekker gezellig en we redden het goed saam.
Nu is het anders.
Ik woon op 'mezelf'.
En ik red het niet meer alleen.
Op het moment dat ze weg zijn voel ik me alleen. Ik kan het niet uitleggen, want het zit maar raar in elkaar.
Ja, ik ook natuurlijk.
Zelfs al zijn ze in Nederland, toch voel ik me alleen.
Al zijn ze maar op zo'n 50 km afstand, toch voel ik me dan 'raar'.
Nu zijn ze 2 weken weg, gelukkig geen 4 weken, brrr.
* 1 1/2 week later
Nu ben ik bijna 2 weken verder en komen ze overmorgen terug. Ik was begonnen met dit log maar kon hem niet verder schrijven. Het kwam te dicht bij.
Ik had op zaterdag (toen ze weg gingen) al binnen een half uur een rotgevoel. Ik voelde me toen al alleen :D #weird
Ik voelde me zo alleen en eenzaam
Ik voelde me sterk.
Ik ging eten kopen. En vlees en kip (helaas is het de (schaam) plofkip geworden). Ik kon geen andere kip vinden.
Ik heb allerlei cake-meel en cupcake-meel etc gekocht. Want ik was van plan om veel te gaan bakken.
Een paar jaar geleden had ik dat als nieuwe hobby. Ik maakt vrijwel iedere vrijdag wat. En op zaterdag als ik en mijn pa dan met mijn oom en nicht naar basketball gingen vertelde ik dat altijd aan mijn nichtje.
Grin, ze zei: 'Jij bakt ook vaak wat !'
Dus dat was ik ook weer van plan.
Voor mijn vaders verjaardag (hij was op zaterdag jarig) had ik ook koekjes gebakken, ze waren lekker. De helft was mislukt, maar de andere helft was goed gelukt.
Dit waren ze niet hoor.
Ik heb fruit gekocht, pakken voor rijst met saus en vlees te maken, veel yoghurt gekocht.
Dus ik was veel van plan. Ik voelde me sterk.
Ik dacht: 'Oh dat lukt me dus wel'.
Thuis heb ik afgewassen, duim omhoog.
Op zondag eten gemaakt, rijst met vlees en een sausje.
De rest van het vlees in de vriezer gedaan.
Dat vergeet ik meestal waardoor ik dan alles weer kan weggooien.
In mijn opname moest ik ook eten maken en op een gegeven moment zei mijn pb'er : 'Is die groene kip van jou Alish ?'
Grin, ja dus.
En toen..... was ik op.
Ik lustte zelfs mijn eten niet meer helemaal.
Maar ja, ik heb WEL 1 dag het goed gedaan. En daar mag ik wel trots op zijn.
Ik heb afgewassen, koekjes gebakken, eten gemaakt, en boodschappen gekocht.
Verder tja, niet veel gedaan.
Gelukkig kon ik wel naar de GGZ en ik had op donderdag mega paniek. Ik de huisarts gebeld. Sjit, was het een vrije dag. Nou ja, gelukkig kon ik mijn stress bij mijn oefentherapeute kwijt.
Dus vrijdag de huisarts maar gebeld.
De assistente vroeg waarom het was, waarop ik zei dat mijn ouders op vakantie waren en ik helemaal gek werd.
Haar reactie: 'En jij denkt dat de huisarts daar wat aan kan doen ?'
Hoezo rotopmerking ?
Triggerrrrrrrrrr
Gevolg was automutileren.
(ook van de stress)
's middags kon ik dus bij de huisarts terecht en alles eruit gegooid. Zij zag ook wel dat het deze keer erger was dan alle andere keren.
Maar daardoor werd ik ietsjes rustiger gelukkig.
Ik alles eruit gegooid, zij mij hechtingen gegeven.
Voor wat hoort wat nietwaar ?
Mja, de afgelopen week ook 3 keer contact met de GGZ gehad, en een nieuwe afspraak met de huisarts.
Dus 2 x bellen met GGZ, 2 keer afspraak, en 3 x naar de huisarts geweest.
Maar goed, ik ben blij dat ze er zijn.
Ze hebben me enorm geholpen.
BEDANKT hulpverlening !
Ik heb eindelijk een fijne hulpverlening.
En verder ben ik behoorlijk alleen geweest. Mijn huisarts zei dat ik naar mijn broertje moest gaan. Maar dat wilde ik niet. Ik wil hun niet lastigvallen als ik me zo rot voel.
Mijn moeder heeft ook welgeteld maar 2x gebeld.
Ik weet dus niet eens of het wel goed gaat met ze. Ik maak me zo zorgen om haar. Maja.
Ze vragen dan aan mij of ik mijn ouders zelf ook bel. Maar het is de afspraak dat wij niet bellen. Ook niet als ik een been breek ofzo. Toen ik jaren geleden werd opgenomen had ik ook niet gebeld.
We horen vanzelf wel van hun.
Maar goed. Op deze manier kan het dus niet.
Een volgende keer, tja ik weet het niet. Mijn thuiszorg had ook vakantie deze weken, mijn oefentherapeute ook, én mijn psychologe is 'verdwenen'.
Zij werkt nu in de kliniek.
Dus ik voelde me zeer alleen
Maar YEAH !
Ze komen overmorgen terug.
Zijn we weer samen
(Dat wil niet zeggen dat we een super gezin zijn hoor, maar dan zijn we wel weer samen. We hebben problemen genoeg. Maar dat is beter te behapstukken voor mij op dit moment in mijn bestaan)
Liefs,
Alish
Geen opmerkingen:
Een reactie posten