Zelfbeschadiging, Self Injury Awareness Day, 1 maart 2014

Over zelfbeschadiging (triggerrrrrrrrrrrrrr)

 

 

Zaterdag was het Self Injury Awareness Day.

 

Dit log was ik al eerder mee begonnen te schrijven en nu de rest.

 

 

 

Als eerste schrijf ik hier geen theorie, maar geef alleen mijn eigen ervaringen.

En ja. I'm a cutter also.

 

 

 

 

 

Ten eerste is zelfbeschadiging, ook wel automutilatie géén manier om aandacht te trekken.

 

Indien dit wel zo is dan is dat een vervelende manier om hulp te vinden.

 

Dan ben je zo wanhopig dat je moet am'en voor even een beetje hulp te krijgen.

 

En is hier wat mis mee ?

Nee !

(dat heb ik geleerd uit mijn 2e opname in de psychiatrie)

 

Als je zo wanhopig bent dat je niet meer weet hoe hulp te vragen en je dit op een andere manier 'moet' doen, dan is dit triest, en zal nooit veroordeeld moeten worden.

 

IK ben nog nooit veroordeeld voor mijn wonden.

 

Wanneer am ik ?
 

In ieder geval nooit uit aandacht vragen.
De aandacht die je dan krijgt, áls je al naar de dokter gaat, komt toch langs je heen.
Dat komt niet binnen.
Dan zit ik in een dissociatie (roes) of ben ik helemaal overstuur.

Wanneer dan wel,
 

Als ik gestressed ben.

Als ik mijn emoties niet de baas kan.

Als ik afgewezen ben.

Als er ruzie is.

Als ik de schuld krijg van iets wat ik niet gedaan heb.

Als er ruzie is in mijn buurt.

Als IK veroordeeld wordt door mijn depressie.

Als ik verkeerd begrepen wordt.

 

Ga zo maar door.


Bij mij am ik door mijn emoties de baas te kunnen. Omdat ik zoveel pijn ervaar van binnen dat ik dat eruit moet hebben.
Tevens, en dat is hetzelfde, om de innerlijke pijn die zo zeer doet te overstemmen met pijn.
Ook als je geen gevoel hebt in jezelf, jezelf te pijn te doen om weer wat te voelen.
Als je zelf niet geámt hebt. Dan weet je niet wat ik bedoel.

Gelukkig maar.
Fijn is het niet.

Mijn lichaam ziet er niet meer uit.
Vooral mijn ene arm. Geen gezicht meer.
Daar heb ik ook altijd wat overheen als ik bij familie of kinderen ben.
Andere mensen ? Die moeten er maar mee dealen.
Ik moet er ook mee dealen.

Mijn littekens staan voor veel pijn.
Die ik alleen kon overwinnen door mezelf pijn te doen.

Mijn littekens staan voor veel pijn.
Maar...............

Ik bén mijn littekens niet.
Maar........... mijn littekens zijn wél een deel van mij.

 

 

 

Mijn manieren ?

 

Het begon 'simpel', gewoon met krassen, slaan

Daarna ben ik er ook 9 jaar vanaf geweest.

 

Na problemen, ehem, met mijn leidinggevende, die de ene dag dit zei en 2 dagen later dat zei, is het weer begonnen.

 

Daarna was het hek van de dam.

Tenminste nadat ik mijn werk kwijtraakte door stigma's.

Hierover heb ik geen zin om te schrijven want ze hebben me kapot gemaakt. Leugens verspreid etc.

terwijl ik tot het laatste moment mijn werk goed uitvoerde.

 

Mijn zelfbeschadiging verliep geleidelijk aan naar snijden.

 

 

Dit ben ik niet. Bij mij is het toch nog erger.
Lelijk.

 

 

En per ongeluk, sneed ik mijn pols door.

Snel, snel, naar het ziekenhuis.

 

Heel fijn geholpen, hele lieve dokters en verpleegkundigen.

Zó lief.

Ik huilen, en huilen, de hele dag.

 

Want 's middags werd ik pas geopereerd. Dat moet binnen 6 uur.

 

Toen bleek dus dat er in ieder geval 2 zenuwen door waren en 2 pezen.

 

Tot vandaag heb ik nog steeds een doof gevoel aan een kant van mijn  duim.

 

En gelukkig is alles verder goed gekomen, dat was wel een wonder ja.

 

 

Verder ging mijn am over naar meer snijden. Wel op een meer beheersbare manier, want dit wou ik nooit meer.

Daarna branden, pillen slikken en slaan.

Waardoor ik wss ook mijn vinger heb gebroken.

 

 

Eindelijk na jaren ben ik redelijk stabiel. En heb ik al maanden niet meer aan am gedaan.

Heel knap, dat hadden we nooit verwacht.

 

 

Wordt vast wel vervolgd.

 

 

Alisha. xx