Dinsdag 3 mei
Ik ben met mijn vader naar een basketball-wedstrijd geweest en mijn nichtje van 11 ging ook mee.
Mijn vader eerst tja. Daarna gezeur.
Hij wil vroeg weg om mijn nichtje op te halen. En gezeur dat hij niet wilt wachten omdat ze nog aan het eten zijn. Hij wil haar wel ophalen, maar dan moeten we gelijk weg.
Nu gaat hij uit protest op de bank liggen. Omdat ik tegen hem zei dat hij had gezegd dat we later weggingen.
Wat een gevloek heb ik al weer gehoord in die uur dat ik daar ben.
In de auto toen we mijn nichtje hadden opgehaald. Ik vraag haar of ze het leuk vindt om 12 te worden of dat ze het nog niet echt leuk vindt.
Ze zegt dat het spannend is, omdat als je 12 bent en in de puberteit, dat je je dan anders gaat voelen. Ook door hormonen enzo. En dat ze bang is om zich niet meer goed te voelen.
Ze heeft namelijk een trans-broertje van 14 en die al een paar jaar ernstig depressief is. Ik vind dat zeer jammer. Een kind moet zich nog niet zorgen hoeven te maken over zulke dingen. Maar het is wel de realiteit.
Bij basketball. 🏀
Mijn vader zet de auto altijd erg ver weg, dus moesten we lang lopen. Omdat ik altijd langzaam loop, liepen we ver achter mijn vader aan. Ook komt dat omdat ik 20 kilo ben aangekomen. Ik heb ernstig overgewicht nu.
Ik zei tegen haar dat mijn vader altijd voor mij aan loopt. Hij zal nooit wachten. Ook vroeger toen mijn nichtje en mijn neefje wel eens meegingen liep hij ook altijd ver voor ons aan. Ik voelde me altijd erg verantwoordelijk voor hun. Maar mijn vader, ik weet het niet. Ik zei dat tegen haar. Ik geloof dat ze dat maar raar vond.
We hebben heel fijn gepraat. Ik vond het leuk.
Bij basketball gingen we zitten. We hadden wat drinken bij ons. Zij kreeg een blikje van mijn vader. Ik zei dat ik bijna niets gedronken had en ook niet zoveel durfde te drinken, omdat ik daar niet naar de WC durfde.
Ik zei dat omdat ik 'zo dik' geworden ben, en dat ik me daarvoor schaam. Dat ik met mijn lijf niet voor iedereen langs durfde.
Zij was zó lief. Ze begreep mij, een meisje van 11 jaar. en ze ging allemaal positieve dingen aan mij zeggen. En ik vertelde haar over mijn eetstoornis, dat ik denk dat ik Arfid heb, en dat ik eerdaags naar een dietist ga. Dat vond ze hardstikke goed van mij. Ze kent mij ook alleen maar als 'overweight'.
Ik liet haar foto's zien van vroeger. Ook een foto van toen ik nog basketbalde. Ze schrok gewoon. 'Was je zo slank ?' zei ze ?
Yep, ik was altijd erg slank. Ik was juist te dun. Mijn moeder dacht wel eens dat ik anorexia had. Ik werd pas dikker toen mijn opa was overleden. En ik helemaal crashte. Toen heb ik ook een 'andere' eetstoornis gehad.
Bij de wedstrijd was het ook erg gezellig. Ze zat naast mijn vader. En die schreeuwt enzo altijd zo veel. Ze zei tegen mij 'Ik kom hier voor mijn rust.' Hihi 😂 Ze zei er ook wat van tegen mijn vader. Die zei tegen haar dat hij dat ook niet moest doen.
Dat zou ik dus nooit tegen hem zeggen. Dan krijg ik de wind van voren. Dan zou hij zeggen 'Je hoeft niet naast me te zitten ! Je hoeft niet mee !'
Meestal ga ik ook (we hebben meerdere plekken) dan met een plek ertussen zitten.
Na basketball.
Bij mijn broertje.
Het gaat weer over Joden, katholieken, moslims enzo. En rascisme en hoofddoekjes en imbecielen.
Ik denk (wat ik niet zeg), 'Ik ben doodmoe van die klootzakken.'
Oh ja Oekraïne komt ook weer terug. 🇺🇦
Familie dingen zijn moeilijk.
Mijn vader ‘We hebben het niet over je moeder. Je moeder is er niet meer.’
Klootzak, dat is mijn moeder. Ik haat hem nu weer !
Mijn broertje zegt dat Rusland trekkers gestolen hebben van Oekraïne. Mijn vader lacht en zegt ‘Natuurlijk !’
Op Twitter schreef ik:
Vanavond de leukste avond gehad in maanden met mijn nichtje. En een kut avond met mijn vader. Gelukkig overwint mijn nichtje.
Mijn vader is oorlogsslachtoffer.Dus hij heeft zijn streken. Maar om dan te lachen om de oorlog in Oekraïne en Rusland gelijk te geven vind ik een doodzonde. Ik weet dan wel niks van de geschiedenis, maar ik keur het af.
Woensdag 4 mei.
Mijn nichtje is jarig.
Ik had cadeautjes voor haar gekocht. En ik had leuke flamingo 🦩 sokken voor haar gekocht. Maar ik kon ze niet weer vinden. Ik had ze aan mijn thuisbegeleiding laten zien. Maar terugvinden konden we het niet. (nu blijkt later dat ze nog in de doos zaten. Nog helemaal dicht. En dat ik alleen het plaatje op internet aan mijn thuisbegeleiding had laten zien) 😂
Ook heb ik een cadeautje van mijn moeder voor haar meegenomen. Mijn moeder is vorig jaar overleden en zij kreeg regelmatig een knuffel op hun 2-wekelijkse vrijdag middag. Dan hadden ze een leuke middag waar je ook een presentje kon winnen. Dat waren heel vaak knuffels.
Een knuffeltje had ze bedacht voor mijn trans-neefje. Die hebben we vorig jaar na haar overlijden gegeven.
Maar we hadden geen knuffel aan mijn nichtje gegeven.
Daar heb ik me altijd schuldig over gevoeld.
Dus ik had een mooie uitgezocht. En ze was er zeer blij mee. Ze zei 'Ik begreep al niet waarom ik geen uit mocht zoeken.'
Ik zei tegen haar dat we deze een jaar bij ons thuis wilden hebben en dat het nu de tijd was om het aan haar te geven.
Ze heeft het met alle pakjes uitgepakt. Haar vriendinnetje was er ook. En ze heeft alles bij elkaar neergezet.
Hieronder de foto.
Bij mijn broertje.
Eerst is het gezellig. En ik durf ook wat te zeggen.
De woorden klootzak en gvd komen alweer voorbij. (mijn vader)
Hij weer tegen mij als ik even wat zeg, ‘Daar ga ik niet met jou over in discussie’ Wat een zak.
Alles gaat bij hem altijd over geld.
Nu durf ik niks meer te zeggen.
Dus ik hou me maar zo stil mogelijk.
Verder was het gezellig. Mijn vader ging weg en ik bleef. Mijn broertje zou mij terug brengen. Er kwam nog meer familie. Ondanks dat het 'veilig' is, vertel ik niet veel. En zij denken net zo over de 'oorlog' als ik.
Voor de dodenherdenking is iedereen weer weg, en wij blijven daarnaar kijken.
Mijn nichtje wou niet naar de koning kijken, dus zetten we tv Noord erop. Gewoon in de stad. Vroeger ging mijn vader daar ook altijd heen. Maar al heel lang niet meer. Ik denk dat hij het er daar moeilijk mee heeft omdat hij zelf ook oorlog slachtoffer is.
Hij is als kindje van 1 jaar in de oorlog vanuit Amsterdam met de boot naar Groningen in een pleeggezin gezet. En daar heeft hij het tot op de dag van vandaag moeilijk mee.
Wat dat betreft zijn mijn broertje en ik, 2 e rangs oorlog slachtoffers.
De volgende dag bleek dat in Groningen de herdenking een paar minuten te laat was. 😂
Het waren leuke uren met mijn nichtje.
Ik kan er op terug kijken dat ik me even oké voelde.
Tot de volgende keer.
Liefs, Alisha 💜💖
Geen opmerkingen:
Een reactie posten