En dan zijn we weer een paar afspraken verder met de psychiater

Na de laatste keer geschreven over mijn afspraak bij de psychiater heb ik alweer 2 extra afspraken gehad.

Tegenwoordig heb ik ongeveer om de 3 weken een afspraak met haar. Gelukkig wel want dat geeft me een gevoel van.... doorzetten maar.....
Een gevoel van.... 'er zit nog schot in'.

Als er langere tussenpozen in gaan zitten dan betekend dat voor mij, dat ze me, 'maar laten'. Dat ze, 'er geen heil meer inzien'. Dat ze me met 'rust' laten.
Maar dat helpt mij niet. Ik heb graag een vinger bij de pols. Grin, ik geloof dat dat niet de goede benaming is.

Ik heb gewoon 'hoop' nodig. Dat ze denken dat er vooruitgang in kan komen.
Dat zij, verwachten dat het ooit beter zal kunnen worden.

Ik heb heus niet de verwachting dat het ooit weer helemaal leuk zal worden hoor, met werk, genoeg vrienden, sport, een dag invulling, een normaal eetpatroon, uitjes etc.
Dat hoeft voor mij ook niet. Als het maar een beetje beter zou worden dan ben ik al tevreden.

Zou wel mooi zijn trouwens.

Maar ik loop een beetje van het padje af, :D

###################

Tegenwoordig hebben we het vaak over mijn dwangproblematiek bij de afspraken met de psychiater. Eindelijk kunnen we daar over praten want eíndelijk is mijn depressiviteit op de achtergrond geraakt. Mijn depressie is altijd op de achtergrond aanwezig, maar ik kan eindelijk eens zeggen dat die duidelijk verminderd is.
Niet meer zo op de voorgrond. Ik voel me regelmatig wel depressief, maar dat is niet de 'depressie' of 'depressief zijn' op zich.

Er is namelijk verschil tussen een depressie hebben, depressief zijn en/of je depressief voelen.
Er zijn ongetwijfeld nog meer verschillen, maar op dit moment heb ik die niet even beschikbaar.

Ik moet 'dokter' Merel nog overtuigen dat ik 'gewoon' erg veel last heb van mijn dwang.
Dat zien ze nog steeds niet.

Mijn dwang is wel echt. Ik dwang vanaf mijn 12 a 13e jaar. Het begon onschuldig, maar al rond mijn 14e had ik er ook al 'behoorlijke' dwanggedachtes bij. Er is zelfs een dwang waarvan ik tot op de dag van vandaag niet zeker weet of ik hem wel heb uitgevoerd en ik voel me er nog steeds ontzettend klote onder.
Het liefste voer ik hem nog uit. Helaas is dat niet echt uit te voeren want het speelt zich af in Italie.

Laat ik maar geloven dat ik hem heb uitgevoerd. Maar helaas speelt het zich vaak af dat ik me rot voel omdat ik het niet zéker weet.

De camping bestaat nog. Zou ik er naartoe gaan ? Nee, dat is niet te verwezenlijken. Ook omdat het natuurlijk niet meer zo is als toen. Alles staat nu op een andere plek etc.

En de consequentie aan de dwanggedachte is niet uitgekomen.

Zou dat betekenen dat het inderdaad maar onzin was ? Of is ?

Dat zou mooi zijn. Helaas is mijn dwang zo dat ik juist wél in mijn dwang geloof.
Er wordt vaak gezegd dat de dwang maar onzin is.
Er wordt gezegd dat mensen met dwang wel wéten dat de dwanggedachten maar gedachten zijn. Zo werkt dat bij mij (helaas) niet.

Vaak zijn mijn dwanggedachtes uitgekomen. Er zijn mensen doodgegaan. Er is een kindje overleden (maar dit kon ook uit een voorgevoel zijn aangezien ik ook perioden heb gehad van stevige voorgevoelens die uitkwamen). Zo ook mijn maatschappelijk werkster, zij is ziek geworden en daarna overleden (maar dit kon ook voorgevoelens geweest zijn).
Er zijn mensen ziek geworden. Een van mijn beste vriendinnen heeft kanker gekregen, is hersteld en nu uitzaaiingen in al haar botten.
En ja, er zijn nog wel meer, maar dit zijn toch wel de ergste voor mij.

*Update: Mijn neef is nu ook overleden.

En dit allemaal vanuit mijn dwanggedachten.

Natuurlijk kan dit allemaal 'toeval 'geweest zijn. Waarschijnlijk wel. Maar helaas wél ná dwanggedachten van mij.

Een verpleegkundige zei eens tegen mij dat het ook logisch was dat er situaties zijn uitgekomen, want 'jij hebt zoveel dwanggedachtes'. 'Dat het wel logisch is dat er situaties uitkomen'.

Maar bah, ik heb er wel last van. En voel me nog schuldig ook.

Mijn dwang is in golven op en neer gegaan.
De amplitudes gaan van middelmatig naar maximaal ongeveer.

 

Zoiets ????
Maar dan niet onder de negatief natuurlijk. Ik kon geen andere plaatje vinden.

 

Er zijn verschillende dwangen geweest, en steeds kwamen er meer bij. Nu is het zo gekomen dat ik bij eigenlijk alles wat ik doe een 'soort' van dwang heb.

het valt niet uit te leggen als je niet enig idee hebt hoe dwang werkt.

 

Maar dat kan nog wel eens in een ander log.

 

Er valt heus wel mee te leven. Ik leef er al jaren mee. Maar het is wel lastig.

Het is moeilijk om altijd maar rekening te houden met je dwang.
En dat 24 uur lang. Alleen als ik slaap dan dwang ik niet.

*Update: sinds kort droom ik nu ook over mijn dwang helaas.
 

Het is moeilijk om altijd maar 'voor' te dwangen om nadien geen dwanghandelingen meer hoeven uit te voeren.

Off misschien is dat juist wel makkelijker ?

Dat scheelt heel wat dwanghandelingen.

 

Maar ook zelfs al dwang je van tevoren toch moet ik ook nog vaak weer ná dwangen.

Het is zo ingebed in mijn leven dat ik eigenlijk niet eens meer weet hoe ik dwangvrij moet leven.

Mja.

Behandeling ?

GRAAG !

Maar hoe ????

Weet ik veel.

Sinds 9 jaar vraag ik om behandeling. En ook al wordt er op internet steeds gezegd dat er behandelingen zijn en dat een goede behandeling toch je dwangproblematiek kan verminderen.
Dat je hulp moet inroepen.
Nu roep ik dus al jaren, maar horen ze me dan niet? Horen ze me niet vragen, roepen, schreeuwen, gillen ?
Ik denk van wel, alleen weten ze het zelf denk ik ook niet.

En behandeling ?

En tja, dat zou ik toch graag willen.
Er valt mee te leven, maar het is verrekte moeilijk.
Want je komt niet aan andere dingen toe.
Het belemmert je in álles.

Behandeling met medicatie ?

Ehm, na 5 antidepressiva gehad te hebben en ik nu op mijn 6e middel zit, denk ik niet dat medicatie iets bij mij doet qua dwang.
Ook heb ik meerdere antipsychotica gehad, waarvan Abilify het beste werkte (tegen mijn oorwurm) maar helaas niet tegen de bijwerkingen kon.
Nu gebruik ik weer een AP tegen mijn oorwurm, maar daarover ook in een ander logje.

Er schijnt ook CGT te zijn.

Ik weet niet of de CGT zoals benoemd over de G-schema's gaat of een combinatie van gedrags therapie of, weet ik veel.

Ik heb we genoeg G-schema's gehad, de befaamde G-slangen. Brrr.
En daar heb ik zeer veel moeite mee.

Niet alleen omdat ik gewoon niet geloof (ik heb niet veel zelfvertrouwen) in de helpende gedachte, maar ook omdat ik dwang heb bij het uitschrijven van een schema.
Ik heb nl ook dwang bij schrijven.
Je kunt natuurlijk ook je G-schema gaan uitdenken, maar helaas heb ik ook dwang bij denken.
Dan moet ik weer 2x denken, of 4x. En dan is die gedachte weer niet goed, en ga maar door. :D

Verdere therapieën weet ik niet.

Mijn psychiater gaf aan om rTMS te proberen. Maar helaas wordt dat nauwelijks vergoed. En tja, ik heb ook alleen maar een WAO uitkering nav twee herplaatsingen waardoor ik steeds meer achteruit ging met salaris.

Dus therapie ?

Nup, dat wordt em nie geloof ik.

Maar ik blijf maar zeuren.

Tot laterrrr,

Liefs, Alisha