Alisha a struggle to be here: Ik schaam mij voor mijzelf

Zaterdag 15 Oktober 2022

Zo moeilijk gedoe met vader. Over Facebook en vrienden. Hij verwacht zoveel van ‘vrienden’.

Later heeft hij het over een ‘vriendinnetje’ van hem die hij eens in de stad ontmoet heeft. Hij beschouwt haar als zijn 3e kleindochter. Die heeft hij ook in zijn testament laten zetten. Zij is nu zo’n 22 jaar. Mijn broertje was het daar niet mee eens. Maar mij maakt het niets uit. Geld zegt mij niks.

Al zou ik onterft worden. I don't care.

En hij zegt dat hij zo last van verlatingsangst heeft. En dat hij niet alleen kan zijn.

En hij zegt tegen mij ‘Ja, jij zit hier ook wel. Maar met jou heb ik ook niks’ 'Ja, je bent mijn dochter en ik zorg voor jou'.

Ach ja.

Ik zit er geloof ik niet zo mee. Maar het is wel lullig.

In de auto ga ik toch wel twijfelen. Zal alles nou een leugen zijn geweest ? Ook dat wij op vakantie zijn geweest en moesten lachen ?

De eerste 19 jaar heb ik zonder doel geleefd. Misschien dacht ik niet eens aan een ander. Ik weet het niet meer. Ik schaam mij daarvoor.

Toen ik 19 was heeft mijn moeder een hersenbloeding gehad, en daardoor is mijn hele leven veranderd.

Van niks doen thuis (in het huishouding), nam ik buiten de boodschappen en het eten koken na, alles over qua huishouden.

Mijn moeder was mijn prioriteit, én mijn broertje.

Later kwamen daar mijn opa en oma ook nog bij. Tot hun dood ben ik altijd met hun bezig geweest. Maar ook had ik mijn eigen leven hoor. Maar iedere dag was ik er voor hun.

Mijn broertje had later zijn eigen gezin toen hij ouder werd.

Maar nu denk ik ook alleen nog maar aan mijzelf (en mijn neefje en nichtje) en is dat gemeen ?

Mijn moeder is namelijk overleden vorig jaar. 💔 😭

Ik kan niet meer aan een ander denken, ik ben alleen maar aan het ‘overleven’

Ben ik dan egoïstisch geworden ?

En ik wil geen gemene dingen over andere mensen zeggen. (Nou ja, mensen die andere mensen pijn doen of dieren daar kan ik ook niet tegen)

Is dit gemeen van mij ?

Ik weet het niet.

Ik heb ook maar 1 x een soort ‘vriendje’ gehad. Die wilde niet mee naar mijn familie. Hij wilde niet aanhoren wat ik vaak hoorde van 2 familie-leden.

Maar misschien verdiende ik die opmerkingen ook wel.

Door mijn uiterlijk en/of mijn gedrag ?

Ik ben niet de knapste, letterlijk en figuurlijk.

Ik heb deze zomer een test voor autisme gehad. Is dát het ?

Heb ik gewoon nooit 'normaal' gereageerd ?

Maar ook heb ik een 'gewoon' leven gehad. Met mijn sport, en ik gaf zwemles aan kinderen (de kinderen waren altijd graag bij mij in de les), ik heb gewerkt in het ziekenhuis (ik werd gewaardeerd als collega). Ik had veel 'vrienden' op school.

De hele avond zat ik te piekeren hierover.

Zelfs tv kijken gaf geen afleiding genoeg.

6.30 in bed. En mijn hoofd is zo erg. Daarom ben ik ook nu pas op bed.

Vanavond in de auto was ik wat emotioneel in mijzelf. En nu moet ik van binnen huilen.

Zondag bij vader.

Ik wist niks te zeggen.