zondag 6 november 2016

Pfff, een beetje verward

Sorry, 'k moet even klagen.

Het is me allemaal een beetje teveel. Verandering van team. Nu naar het MBT team dus bij de GGZ.
Ik heb iedere week wel een gesprek, met de een of ander.

Nu had ik eigenlijk ook al iedere week een gesprek met mijn eigen SPV'er. En in de tijd dat we nog een psychiater hadden ook iedere 3 weken een gesprek met de psychiater. Tenminste als ze niet ziek was. Ze is erg lang ziek geweest vorig jaar en dat vond ik erg vervelend.

Gelukkig kon ik wél iedere week (of soms even een weekje ertussen) naar mijn spv'er.

Toen opeens in april dit nieuw team opdak (huh ?) **** welk woord ? ****

Nou ja, er werd een nieuw team gemaakt voor mensen met een persoonlijkheidsstoornis. En ze dachten wel dat ik daar ook bij hoorde.
Gebaseerd op het mentaliseren. Dat leg ik hier maar even niet uit. Want ik weet het zelf ook nog niet zo goed.

Ik zal er in mijn volgend blog-post over ingaan.
(Ik heb mijn mapje met de uitleg in de folder al voor me liggen)

Ik heb nu vanaf juli gesprekken met het MBT-team gehad.

Een intake of kennismaking met mijn nieuwe psycholoog met mijn ambulante verpleegkundige.
Gesprekken met de nieuwe verpleegkundige. (manspersoon)
Gesprekken met de nieuwe psycholoog. (vrouw)
Gesprekken met de psychiater. (vrouw)

Ik schrijf er even bij of het een man of vrouw is. Ik vind het moeilijk om gesprekken met een man aan te gaan. Dat heb ik ze ook verteld. Ik ben een beetje bang voor mannen.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat hij een erg leuke vriendelijke kerel is. Hij is echt te vertrouwen en ik durf best veel te vertellen.

En gelukkig mocht ik bij mijn eigen spv'er ook blijven.

Ik had gezegd dat ik niet overging naar het nieuwe team als ik niet bij mijn eigen spv'er kon blijven.
Zij heeft ervoor gezorgd (of misschien hebben we dan samen gedaan) dat ik weer in een rustiger vaarwater kwam.
Nu heeft de psychiater daar ook aan bijgedragen door er áltijd weer voor me te zijn.
Áltijd naar mij te luisteren.
Áltijd mij serieus te nemen.
En erkennen dat het gewoon niet goed met mij ging.

En de juiste antidepressiva voor te schrijven waardoor het eindelijk weer eens wat rustiger in mijn hoofd werd.

* ik ben de draad kwijt * even teruglezen

Oh ja, mijn behandelaar.

In die 3 of 4 jaar dat ik haar nu heb, ben ik van ernstig depressief en behoorlijk automutilerend naar minder depressief en (niet meer) automutilerend gegaan.

Ik wijt dat namelijk ook aan deze 2 mensen af.

En ik wilde haar echt niet meer kwijt.

Het afgelopen paar jaar ben ik zóveel mensen die belangrijk voor mij waren kwijtgeraakt.
Mijn psychiater (ik kreeg een nieuwe en die ging ook weer weg), mijn psychologe (die kwam uiteindelijk wel weer terug, maar daar kreeg ik geen gesprekken meer mee), mijn cesar-therapeute, mijn andere cesar-therapeute (ja, grinnik, ik had er 2), mijn thuiszorg (ja, die ellende met TSN het afgelopen jaar), en uiteindelijk mijn nieuwe cesar-therapeute (daar wilde ik zelf weg).

En..................

Mijn allerliefste vriendinnetje is overleden in februari.
Zij was de énige die mij begreep wat er in mij rondging. Ook al wilde ik nooit vertellen wat er in mij rondging.
Ze vroeg dan: 'En hoe gaat het met jou ?'
Waarop ik zei: 'Daar wil ik niet over praten, want dan moet ik huilen.'

En wat is er mis met huilen bij een vriendin ????

We waren vriendinnen al 26 jaar lang.
We hebben van alles doorgemaakt met ons allen (we hebben een groepje met nog 2 vriendinnen).
Zóveel meegemaakt en niet kunnen vertellen wat er in mij omging.

Ja, de laatste keer dat ik haar sprak (en had ik maar geweten dat het de laatste keer was, *huil*), heb ik wat tegen haar gezegd uit de grond van mijn hart.
Ik kan het hier niet neerzetten, het is té persoonlijk.
Maar ik was eerlijk tegen haar. Heel eerlijk.
En als ik eerlijk ben, dan begreep ze mij écht wel.

**** ROT KANKER **** HUIL ****

* de draad weer kwijt *


Ik begon mijn log met dat ik een beetje verward was. Nou ja, een beetje ben.

Al die gesprekken. En ik moet eerlijk zijn. Dus niet meer zoals in het verleden maar zeggen wat zíj willen horen.
Nieuwe mensen die een mening over mij hebben. Ik heb zelf ook al een mening over mij en zo rooskleurig is die niet meer.

Nu moet ik leren dat zij misschien wel goed over mij denken.
dat is misschien helemaal niet zo raar ben als ik zelf vaak denk.

Toch heb ik nu met al die gesprekken nog erg het gevoel dat ik tóch raar ben. Dat ik slechter ben dat ik dacht.
Het goede wat ik over mezelf dacht, blijkt namelijk helemaal niet zo goed te zijn.

De dingen waarvan ik dacht dat ik ze 'misschien ?' wel zou kunnen ? Dat ik dat eigenlijk helemaal (nog ?) niet kan.

Begrijp jij het nog ?

Ik eigenlijk niet. #crying


Tot later,

Alish-ja-of-nee

Geen opmerkingen:

Een reactie posten