Mijn ademhalen is helemaal een ramp. ik adem niet: in-uit-in-uit. etc.
Ik adem: in-in-in-uit-uit-in-in-uit-uit-uit-in-uit, pfff. Ga zo maar door.
er zit dus geen constante factor in.
Ik heb een idee dat dít ook uit mijn dwang komt.
Maar hoe, en waarom dat weet ik ook niet.
Ik adem al jaren heel raar en hoe dat begonnen is weet ik ook niet.
Ik weet wel dat ik vroeger ook eens Cesar-therapie gehad heb en dan we daar ook met de adem bezig waren. Dat lukte me daar ook al niet zo goed.
Ik kreeg Cesar-therapie voor mijn chronische rugpijn.
Ik heb nog steeds rugpijn, en ben al een paar keer terug geweest (met jaren ertussen) bij dezelfde cesar-therapeute.
Maar goed, in 2010 kreeg ik erge last met mijn ademhaling. Ik zat toen nog in opname en heb er met die psychiater van de afdeling over gehad. Dat ik graag risperdal wilde omdat ik bang was zelfmoord te plegen omdat ik er zo mee bezig was. Toen ging mijn ademhaling ook zo raar.
Ik heb 1 gesprek er met haar over gehad en dat was het. Ik moest maar wachten tot de psychiater i.o. weer terug was van vakantie.
Het gesprek duurde welgeteld 5 minuten ongeveer.
De psychiater i.o. schreef mij risperdal voor omdat ik dat zo graag wilde (zij wist gewoon geen oplossing). Maar dit middel deed mij erg last van mijn maag te krijgen. Dus na ophoging en mindering zijn we maar gestopt.
Maar............ een oplossing ? Kreeg ik dus niet.
Ik weet ook niet meer hoe het uiteindelijk verder verlopen is. Ik weet alleen nog dat ik zwaar depressief en alles was en dat dit jaren zo was.
Maar goed, na jaren ging ik terug naar de cesar-therapeute en uiteindelijk zijn we ook met mijn ademhaling weer bezig geweest.
we hebben geprobeerd om mijn ademhaling weer een beetje in een normaal ritme te krijgen.
Maar ik werd er zenuwachtig en geagiteerd van, waarom zij besloot om er maar weer mee te stoppen. Het lukte me namelijk niet.
WAAAAAAHAAAA. IK BEN MIJN IJSJE VERGETEN !
Ik had een ijsje op mijn tafel neergelegd om even wat zachter te worden. Nu is hij gesmolten.
Mijn konijntjes denken nu: 'Wat is er ?'
*verder*
Nu een paar weken geleden had ik een afspraak met mijn (ja weer) nieuwe psycholoog.
Ik ga namelijk over naar een ander team, een nieuw team gebaseerd op MBT.
Kijk hier: FACT-MBT
Kijk hier: MBT
Hier krijg ik ook weer een psycholoog met wie ik gesprekken zal hebben.
Dat denk ik tenminste van wel. In het eerste kennismakingsgesprek met mijn (nieuwe) verpleegkundige en haar zei zij dat zij mijn nieuwe hoofdbehandelaar zal worden.
Ik heb één kennismakingsgesprek gehad en één echt gesprek met haar.
Daar heb ik het ook met haar over mijn ademhaling gehad en ze zei zo ongeveer dat het ook wel logisch was dat ik me zo rot voel in mijn hoofd als ik zo'n rare ademhaling heb.
Maar hier wilde ze me ook wel bij helpen zei ze.
Fijn ! Iedere verbetering is er één.
Volgende week heb ik weer een gesprek met haar. Ik vind het heel moeilijk om aan nieuwe mensen te wennen en te leren kennen.
Ik ben altijd bang dat ik het niet goed doe. Na ons eerste gesprek zat ik thuis (nu ja, op de fiets al) behoorlijk te zenuwen dat ik allemaal dingen verkeerd gedaan had.
Ook al vertelden ze keer op keer dat ik het goed deed.
In het verleden ging ik zelfs zovér dat ik gewoon aanvoelde wát ik moest vertellen.
Dus vertelde ik waarvan ik dácht wat zíj wilden horen.
Daar ben ik natuurlijk niet veel verder mee gekomen en nu vertel ik eigenlijk wel wat ik zelf eigenlijk wil vertellen.
En daarom wordt ik helemaal zenuwachtig omdat ik bang ben dingen te zeggen die óf er helemaal niet toe doen (maar wel voor mij belangrijk zijn) óf gewoon verkeerd zijn.
Nu morgen is het vrijdag. Oh nee, dat is het al.
Ik ga nog even naar NCIS kijken. Ik ben gek op Abby. Ik ben analist geweest in mijn arbeidsverleden en altijd als ik daar naar kijk voel ik me weer op mijn lab in mijn element.
Tot later,
Alisha
Geen opmerkingen:
Een reactie posten