Mail naar mijn activiteitenbegeleidster

zaterdag 24 december

update 26 december

Hoi,

 

Het spijt me dat ik je ontzettend pijn en verdriet heb aangedaan. Ik ben gewoon zo erg op zoek naar adequate hulp. Al 1,5 jaar ben ik op zoek. 2 jaar geleden beloofden ze dat ze me zouden helpen, dat was in het UMCG. Totdat er een andere psychiater kwam en een nieuwe aa. Dat ik zelf maar op internet moest zoeken en zo, toen bleek dat ik nóg niet op dát moment ver genoeg was voor nabehandeling.

Maar dat ik het echt niet kon hebben dat je me borderlinegedrag noemde. Dat deed me zo'n ontzettend pijn. Het is wanhoop naar hulp. Ook nu weer wordt er al 2 weken achter elkaar gezegd dat ik zo snel mogelijk een psychiater zou komen te spreken. Na met de thuiszorg erbij naar Lentis gebeld te hebben. Beide keren. Nou ik wordt echt niet gebeld hoor.

Ik weet wel dat ik niet de enige ben die zich aanstelt en mijn depressie maar verzin. (mijn vaders woorden)  Hij zegt 'je bent toch psychiatrisch patient ? Dan verzin je dat ook'. Hij durft tenminste eerlijk te zijn.

 

En hij zegt dat ik het zo leuk vind om mijn armen te laten zien. Nou je wilt niet weten wat een erge opmerking ik dat vond en heb afschuwelijk gehuild. Bij mijn pa nota bene. Waarom wil ik dan zo graag een huidtransplantatie ? Ik vind het afschuwelijk. Maar er is NIEMAND die dat geloofd. Ja 1 iemand, nou mss 2.

 

En daarom laten ze me ook maar wat aanmodderen. Dat begrijp ik nu dus.

 

Gisteren toen ik boven kwam voelde ik je afstand al. Je afwijzing. Vanaf je allereerste aanblik en vandaar dat je gelijk wegliep toen ik bij je kwam staan en dat je me een paar keer zeer betekenend aankeek. Ik merk dat gelijk. Daarom zei ik ook tegen je dat je er anders uitzag. Achteraf was dat vorige week ook al zo. Toen had ik het ook al door. Maar dacht dat ik me vergiste.

Daarom zei ik ook maar nee toen je zei of we een afspraak moesten maken over het gesprek dat je bij Lentis gehad heb. Ik had al door dat ik je daar maar niet meer mee lastig moest vallen.

 

Je hebt gelijk dat je me nu afwijst. Dat is je goed recht.

Alleen jammer dat je me dat niet eerder via de telefoon dat had verteld dan was ik ook niet gekomen en had ik niet weer een probleem erbij, is dit weekend ook niet verpest. En de laatste dagen van het jaar.

 

Ja, nu hoor ik je zeggen 'Alisha !!!! Nou moet je ophouden hoor ! Maakt niet uit. Ik ben gevoelig en kan er niet tegen. Ik ben nog van slag van mijn kat en dat paardje en dat konijntje op het water bij die watersnood. En Ceausescu voor zijn vuurpeloton en dat hondje van Sadam Hoessein. Dat zijn allemaal dingen die ik ieder jaar meerdere malen weer beleef. En dan zijn dit nog maar de kleine dingen ? Nou ja klein ? Voor mij zijn dit al kliffen.

 

Dat gesprek met A*** was niet in de haak. Ik ga daar niet over uitwijden. Wat me aan haar tegenstaat vertel ik toch ook niet ? Dat vind ik zielig voor haar. Bovendien weet ik dat ze ziek is en niet voor niks op een AC komt. Na een situatie in oktober of zo dat ik met haar naar huis fietste kreeg ik ook een flinke lading over me heen. Ik ga niet klikken en vertel daar dus niks over. Ik laat haar in haar waarde en leg het bij mezelf neer zoals altijd. Het enige dat ik je daarover mss zou mogen zeggen is het volgende. Ze is mij te druk en neemt me mee in haar drukte en dan wordt ik manisch. Maar mss ga ik nu mijn boekje te buiten. Dan bied ik hiervoor mijn excuses aan.

Meestal ging ik ook weg als ze kwam. Eigenlijk ging ik al een hele tijd weg als het me te druk was op de groep. Lag tevens aan wie op de groep zaten. Maar goed vanaf vandaag gaan we minderen met de AD (mijn idee maar overleg met I****, psycholoog) en mss dat ik minder manisch wordt. En minder depressief. Want de manieën en depressies volgen elkaar continu en steeds sneller en zwaarder op. Want I**** zei ook al dat ze vond dat ik depressiever geworden was na de Prozac. En uiteindelijk zal ik misschien moeten stoppen omdat ik te veel bijwerkingen heb. Zodat ik jullie daar niet tot last meer me kan zijn. Kan ik weer truien aan. Kan ik weer terugkomen op het AC. Als ik dat dan nog durf.

 

Echter ik voel zo veel pijn toen ik wegging. 2 weken geleden of zo zei je nog dat het niet erg was als ik een knuffel kwam halen. Nu mag dat zonder ook maar iets te zeggen niet meer. Oke, jouw ding. Geen probleem. Maar de vernedering in de kantine. Iedereen keek me aan. Iedereen voelde het. Ik merkte het.

Nu heb ik een idee dat het óf je bent gewoon zat van mij. Maar dat snap ik dan niet maar dat mag wel. Dat is jouw recht, óf dat het allemaal ergens anders vandaan komt. Die afwijzing. Maar dat was dan de verkeerde inschatting geweest. Maar ik weet nu wel waar ik sta.

Opnieuw in mijn eentje. Zoals mijn hele leven. Alice. Mijn vorige behandelaar, de beste die ik ooit heb gehad, daarbuiten gelaten.

Terwijl juist mensen zoals ik iemand nodig hebben, en kijk maar op internet, kijk maar in de literatuur waarom. Maar dat is voor Lentis en niet voor jou. Dat zou ik nooit bij FACT kunnen bereiken. Daar zal ik nooit de dingen aangereikt krijgen die jij en Alice me wel gaven. Jullie hebben de gave. Zij niet.

Zij hebben me té vaak in de sores laten staan zonder een woord van sorry of uitleg en als je dan mega in paniek opbelt (na uren denken) wordt je nog zelfs in dit geval na 2 weken nog niet eens teruggebeld met het antwoord waarom we je niet terugbellen. Zij zullen toch eens duidelijker in de literatuur moeten duiken en meer informatie inwinnen wat bij mensen zoals ik NODIG is. En IK ga ze niet uitleggen wat. Het staat overal op internet en in boeken van tegenwoordig. Niet de gedachte van vroeger uit. Dat is de oudheid van vroeger. Waar ze allang van terug gekomen zijn. En de enige manier voor mensen voor mij om beter te worden. De depressie daarbuiten gelaten.

Daar is juist van bekend dat praten niet goed helpt. Dat dan juist de beste medicatie het beste 'medicijn' is.

 

Ik kwam al speciaal de maandag en donderdagmiddag niet meer, ook om de thuiszorg. Maar ook omdat ik dan zo moe en depressief ben dat ik dat jou en de groep niet wou aandoen. Omdat de depressie gewoon te groot geworden is. Maar dat is een ander zijn probleem niet. Dat is mijn probleem. En ik heb je zó vaak gezegd dat ik een last ben voor de groep. En jij maar steeds zeggen van niet. Dat het al knap was dát ik eventueel gewoon maar kwam. Soms kwam ik maar een half uur. Soms al wel een heel uur.

 

Maar ik kán gewoon niet echt óveral maar toneelspelen. Ik probeer het al zoveel mogelijk en ook op het AC zoveel mogelijk. Maar dat houd ik niet vol en kom dus bijna niet meer. En als mensen maar blijven vragen hoe gaat het met je ? Waarom moet ik daar dan over liegen ? Ik kan niet liegen. Ja fout van mij. Ik mocht van mijn ouders nooit liegen maar daar hebben ze nu spijt van.

 

En dat ik kinderachtig ben. Dat heeft ook zijn reden. En jammer dat dat niet geaccepteerd mag worden van een 'lichamelijk volwassen' mens. Natuurlijk moet ik het op de groep over volwassen dingen zoals de wereldpolitiek hebben en Obama en de ontbossing en de gezondheidszorg in andere landen dat wij in Nederland het nog steeds veel te goed hebben. Ja, ik laat me weer eens meeslepen door de rest. Ik wil het liefste solidair zijn met iedereen. Iedereen gelijke rechten. Maar die zijn er gewoon niet. En over leuke uitjes en uit eten gaan en dat soort dingen en cafeetjes en zo. Maar jammer genoeg interesseren mij die 'leuke' dingen niet.

 

Mijn vader heeft gezegd dat Lentis maar iets anders voor me op moet zoeken. Maar dat is er niet.

 

Ik kwam ook alleen nog maar als jij er was voor de veiligheid te voelen. Die voel ik bij E**** ook maar verder bij niemand. Ja de huisarts. Dus maar wat vaker naar de huisarts toe. En om even de deur uit te zijn. Maar eigenlijk heb ik dagbesteding genoeg. 2 keer per week 2,5 uur thuiszorg, waarvan ongeveer 1 uur wat doen en de rest zitten uitrusten en praten wegens de drukte in mijn hoofd En 1 keer zwemles geven van 1 uur en 1 keer 25 minuten I****. Dus eigenlijk is dat al te veel. Dus stoppen zou eigenlijk wel goed voor me zijn. Mss dat ik dan weer eens 's avonds wat lekker tv kan kijken of zo. Dat lukt door de drukte allemaal niet meer.

 

Maar geen veiligheid meer bij jou kunnen halen, even een knuffel. Nee dan red ik het niet. Maakt ook niet uit. Ik ben een volwassen mens. Zeggen ze.

Het was ook niet voor niks dat ze in mijn opname zeiden dat ik moest oefenen met aanraken en zo. Maar dat durfde ik toen nog niet bij hun. Maar had dat wel moeten doen. Dan was het mss al goed geweest, hahahaha (erg wrang grapje). Ik denk van niet.

 

De hele dag gisteren vreselijk in paniek en natuurlijk belde Lentis weer niet terug. Avond en nacht en de rest van de dagen die gaan komen zal ik hier over blijven nadenken en als maandag ik niet anders denk dan stuur ik je de mail. Maar zal ik niet gauw weer komen. Ik zal alleen nog een keer mijn spulletjes, mijn strips en mijn ijsbeertje en potlood en wat tekeningen op komen halen. De tekening van de pinguin mag je zelf weten wat je daarmee gaat doen. De rest mag gewoon weg. Het AC is voor mensen die het leven wel een beetje aankunnen niet voor mensen zoals ik. Dat zeg ik al zo lang.

 

Toch zal ik altijd aan je blijven denken en heus zal dat liedje voor jou en Alice gedraaid worden op mijn uitvaart wanneer die dan ook is. Je bent belangrijk voor mij en had het graag samen met je willen verder doen. Maar zal na jouw reactie op zoek moeten naar iemand anders die mij net dat ene stukje warmte kan gaan geven.

En anders maar niet. Maar dan zal ik nooit verder kunnen komen.

Maar ik zal je nooit iets kwalijk nemen. Jij neemt beslissingen (of Lentis) en die zal ik moeten respecteren.

Dan zal het FACT iemand buiten Lentis voor me moeten zoeken waar ik de geborgenheid kan krijgen die NODIG is voor mijn behandeling. En ik zal op zoek naar iemand die in het vervolg met me mee zou kunnen gaan naar Lentis. Ik wil niet meer alleen. Een advertentie bij de AH of stichting MEE. In ieder geval zal ik de CIZ raadplegen.

 

Maar op deze manier kan ik niet meer komen. De schaamte en het gepraat dus wel achter mijn rug.

En ik zeg niet dat ik een rot leven heb. Dat heb ik niet. Maar ik VOEL mijn life zo moeilijk. De huisarts verwoorde het een paar weken geleden zo.

Je bent geen moeilijk mens, je hebt het moeilijk. Verder kan ik niet zeggen wat ik met mijn huisarts bespreek en wat zij allemaal voor me doet. Jij bent van Lentis en hebt jouw verantwoordelijkheid naar hun.

 

Ik weet er niet mee om te gaan.

 

Hier laat ik het bij.

 

Liefst geen bericht terug. Dan zal ik me nog rotter gaan voelen. Het AC is te zwaar voor mij. Maar dat zeg ik al een hele tijd. Het AC moet leuk zijn zoals A*** zei. Maar zo ver ben ik niet. Dan hoefde ik niet eens naar een AC. Dan deed ik thuis wel leuke dingen.

 

Net als het FACT. Is ook te zwaar voor mij.

Ik zou niet weten of ik terug kom of wanneer. Op dit moment niet meer. Ik kan het niet meer aan.

Ik zal de mail ook doorsturen aan mevrouw K en meneer van B.

Na dagen van piekeren en denken stuur ik de mail toch maar op.

Groetjes,

Alisha.