Vanavond weer naar zwemles geweest. Ik geef al zwemles vanaf mijn 19e. Ik vind het zeer leuk.
Natuurlijk weer een rotopmerking van iemand. 'Ja je bent moe omdat je altijd op bed ligt, en je hebt structuur nodig'. Dat kunnen alleen maar mensen zeggen die niet weten wat depressief zijn is. Bovendien ben ik 6 weken ziek geweest en kon mijn bed bijna niet eens uit.
Structuur heb ik niet, nee, waar zal ik dat weg moeten halen ? Geen werk meer. Volledig in de WAO. Mega angsstoornissen waardoor ik bijna niet naar buiten durf. En mega depressief. Wat je heel inactief maakt.
'Ga dan wat doen', zeggen onbenulligen.
Als je depressief bent is alles teveel. Zelfs een kopje afwassen lukt al niet. Je bent al blij als je op gezette tijden even naar de WC kan. Want zelfs dat doe je bijna niet meer.
Hoe is dit gekomen ?
Het leven was leuk.
Echter sinds 1999 ben ik continue depressief geworden na een zeer zwaar trauma voor mij. Mijn geliefde opa heeft triggerrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
zelfmoord gepleegd. En sindsdien ben ik ziek geworden.
Al was ik al vanaf mijn 8e erg gevoelig en ben veel gepest. Wat niet in je koude kleren gaat zitten. En vanaf mijn 9e een fantasie-wereld ontwikkeld. Vanaf mijn 12e begonnen de depressies. Toch heb ik me tot 1999 redelijk goed staande kunnen houden.
Ik had een goede baan als medisch analist in een groot ziekenhuis, sportte veel, had vrienden, gaf zwemles en was eigenlijk altijd vrolijk. Iemand zei wel eens tegen mij 'Jij lacht ook altijd he ?'
En ja hoor, wat had ik een lol in mijn eentje vaak. Zomaar op straat dubbel liggen van het lachen omdat ik weer eens voor een groen stoplicht stond enzo.
Zal het maar niet uitleggen. Dat snap je toch niet.
Achteraf bleek er toch wat aan de hand te zijn. Vanaf mijn jongere jaren bleek ik toch PDD-NOS trekken hebben en erg verlegen.
Op mijn 19 kreeg mijn moeder een hersenbloeding en dat was de ommekeer. Ik denk dat ik toen een bipolaire stoornis heb ontwikkeld.
Ik was heel druk. Vroeg veel aandacht. En was altijd mansich bezig.
Ik ging naar school, had 2 krantenwijken, had 1 folderloop, gaf zwemles, zwom zelf nog, ging vaak hardlopen, basketballde in 2 teams waarbij ik ook nog allebei wedstrijden speelde.
In de zomer was ik altijd opgebrand. Dan kon ik niks meer. Moest ik rusten.
En ik mistte school. En de drukte van alles.
Toen ging ik veel sporten, altijd naar het zwembad. Mijn grootste hobby. Altijd buiten en zo vaak mogelijk naar opa en oma.
Nou stop ik eerst maar, ik ben moe.
Alisha, a struggle to be : Over een leven in de psychiatrie met wss autisme, dysthyme stoornis (chronische depressie), angststoornis, OCD, en een moeder met NAH
Heel herkenbaar, vooral wat in je profiel staat over kind/volwassen en de verlatingsangst, dat heb ik ook erg en heeft met mijn borderline (hechtingstoornis) te maken. Mijn emotionele leeftijd is rond 12; toen begon het misbruik. Mega dikke ((knuffel)) van mij en probeer toch af en toe naar buiten te komen hoe moeilijk dat ook is (en ik weet dat het moeilijk is). Sterkte met alles, lieverd.
BeantwoordenVerwijderenHoi Marcellux, fijn dat je het begrijpt. Gelukkig kan ik zeggen dat ik niet misbruikt ben. Ik heb wel rare herinneringen aan de kleuterschool maar kan het niet plaatsen.
BeantwoordenVerwijderenHet is moeilijk met een emotionele leeftijd die rond het kindzijn ligt. Mensen begrijpen het vaak niet. Terwijl ik vaak het idee heb dat ik zo veel wijzer ben dan anderen. Herken jij dat ook ?
Knuffel terug.
Liefs, Alisha.
Ik denk dat wij meer hooggevoelig zijn vanwege onze achtergrond en sneller dingen waarnemen hoewel dat soms ook tot complicaties lijdt. Maar het is zeker lastig die emotionele leeftijd omdat, en ik spreek nu even voor mij, je de hele tijd heen en weer gaat tussen volwassen en kind. Ik zeg vaak dat het kind vaak sterker is omdat het mijn lichaam gebruikt. Maag draait zich om, angstgevoel, spierspanning enzovoort. Op die manier is het moeilijk om dat kind te negeren. Dat kind zoekt altijd naar geborgenheid en reageert heftig op verlating. Als ik op TV kijk naar bijvoorbeeld "Hello- Goodbey"en mensen nemen afscheid dan wordt ik al helemaal naar. Dat mensen dat niet begrijpen dat verwacht ik ook niet want het is moeilijk te begrijpen. Voor mij werkt acceptatie dat het kind er is altijd. Dikke knuffel voor jou en sterkte met alles.
BeantwoordenVerwijderenJa, dat begrijp ik helemaal. Ik heb ook ontzettend verlatingsangst. En had eindelijk iemand gevonden die ik 100 % vertrouwde. Echter heeft ze me flink in de steek gelaten. Nu voel ik me weer rot. En heel alleen. Bij haar kon ik kind zijn.
BeantwoordenVerwijderenEn mocht dat ook. Tot het weekend voor kerst. Ik zal er nog uitgebreid over schrijven want het zit ze ontzettend dwars. En ik wou vanavond opnieuw een mail naar haar sturen. Die ik hier ook plaats.
Ik ben verward.
Gelukkig mag ik straks bij mijn broertje en gezinnetje patatjes gaan eten.
Liefs, Alisha.
Ik heb gelukkig geen bindingsangst dus ik zal altijd weer opnieuw een relatie aangaan maar het blijft allemaal erg extensieel. Ik vind het fijn dat je dit met me aan het delen bent en wacht af wat je verder schrijft over jezelf. Eet smakelijk zo en als je je erg alleen voelt kun je hier van je af praten.
BeantwoordenVerwijderenJa, het eten was heerlijk. En wou vandaag mijn blog bijwerken. Maar toch maar morgen.
BeantwoordenVerwijderenGreetz.