Zo alleen zijn

Oke, een rare titel.

Maar ik wou toch even reageren want ik heb zeer goede reacties gehad waar ik ook wat aan heb.

* Ten eerste dat ik met een boek over mijn moeder bezig ben, eerst als blog en eventueel als boek, Zal jaren duren, maar dat geeft niet.
Ze heeft NAH, dat is niet aangeboren hersenletsel.
En het leven met een geliefde met NAH is zeer zwaar.
Zoals het leven voor haarzelf ook ontzettend zwaar moet zijn.

Dat is wat ik me niet kan voorstellen. Wel voorstellen maar ik zou niet weten hoe ze dat beleeft.

* Ten tweede, komt het niet door de bezuinigingen dat ze mijn thuiszorg hebben veranderd. Zij geven de thuiszorg de schuld en de thuiszorg zegt dat de GGZ het gedaan heeft door het contract te breken waardoor er nog maar klasse 1 uitkwam.
Maar goed, vorige week hoorde ik dat ze toch weer meer thuiszorg gaan geven. Niet zoveel als ik had maar wel meer.

Maar waar blijft mijn andere hulp dan ?

* Over contact met anderen. Dat heb ik dus eigenlijk niet. Ik geef zwemles en dat is eigenlijk de enige keer in de week dat ik mensen zie van mijn eigen leeftijd en mensen an sich uit het normale leven.
Op vrijdag zie ik mijn cesartherapeute (oefentherapeut) en heel soms ga ik even naar het AC toe. Maar langer dan een half uur houd ik niet vol. Dat is me veel te druk. Dat zijn allemaal mensen (patienten) uit de psychiatrie en dat is zeer moeilijk voor mij.

Verder zie ik alleen mijn ouders en mijn broertje en zijn gezin. En de mensen uit de winkel dus.

Doordat ik geen persoon heb om mee te praten ben ik behoorlijk op slot geraakt. Het enige bij wie ik mijn verdriet kan laten zien is mijn cesartherapeute. Daar moet ik ook altijd huilen.
En zoals je zegt, dat wanneer je in een vacuum zit en je even met iemand praten moet helpt dat wel.
Maar die heb ik dus niet.

Maar ik ben vorige week bij de huisarts geweest en zij gaat weer met hun spv'ster uit de praktijk praten om te kijken wat we kunnen gaan doen. Want het liefste wil ik opnieuw bij de GGZ weg.
I, hun spv'ster had gezegd dat ik altijd een afspraak mocht maken om even te praten. Maar...............
de GGZ wil dat niet. Ze willen het in eigen hand houden.
Maar iemand aanbieden met wie ik praten kan, waar is die dan ? Dat doen ze dus niet.
Ik word daar zo gezegd strontziek van.




* Eindelijk iemand die het herkent dat, als mensen letterlijk uit beeld zijn, ze ook echt weg zijn.
Dat er iemand anders is die het herkent. Dat klinkt gek en gemeen maar ik ben er blij om dat eindelijk iemand het snapt.
No offence.

Ik weet niet of de reden die jij aangaf dezelfde is als de mijne. Ik denk het niet.
Wel het vertrouwen in mensen.
En altijd het gevoel hebben er niet bij te horen.

En natuurlijk mijn pestverleden. Dan hoorde ik er wel weer bij en dan weer niet.

En ja, ook heb ik in mijn familie, gezin, ook het vertrouwen niet echt gehad.
Ik voelde me er ook daar nooit echt bij horen.
Alleen als ik alleen bij mijn opa en oma was. In mijn eentje dus.
En dan zat ik ook altijd bij hun in de kamer.
Maar als er familie bij was. Dan zat ik in de achterkamer in mijn eentje tot na mijn 20e.
Op de kinderen passen als die er waren. Maar bij de volwassenen horen, nee.

En de andere kinderen wel. Ik kan wel huilen als ik eraan denk.

Maja.

Daar valt niks meer aan te veranderen.


Ik heb de laatste jaren langzaam enkele mensen mijn vertrouwen gegeven zoals je ook wel weet van mijn andere logs.
Die dus steeds weer beschaamt werden door die zelfde mensen.
En dat loopt mijn hele leven al. Ik geef al mijn vertrouwen, veel te veel. En zij laten me vallen.

Dat heeft me opnieuw weer stuk gemaakt.

En weer zal het vertrouwen moeten groeien.


Het is inderdaad vallen en opstaan, om met jouw woorden te spreken, BAH !





Lfs, Alisha-Kay/Soof